e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Κορεατική Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη (DMZ), 8.12.2018


바르톨로메오스 세계총대주교님께서는 강원도 철원군 DMZ 지역을 방문하셨습니다



The Demilitarized Zone (DMZ) is a weapons-free buffer zone between North and South Korea. The area was established on July 27, 1953 when the Armistice Agreement was signed during the Korean War, and includes the 2km-wide stretch of land both north and south of the line. The DMZ extends largely from Gyeonggi-do to Gangwon-do, including seven different cities and smaller counties of Paju, Yeoncheon, Cheorwon, Hwacheon, Yanggu, Inje and Goseong. The zone has been protected from human disturbance for about 6 decades and has unintentionally become a haven for wildlife, making it a popular destination for nature lovers.



On Saturday, December 8, His All Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew visited the DMZ area of ​​Cheorwon-gun, Gangwon-do, South Korea. He shared in the pain that the division of the peninsula has brought to the Korean people. Together with Koreans he held a memorial service for those fallen during the Korean war and prayed for peace and reunification. Specifically, he prayed for the reunion of those families that have not been able to meet each other because of the division. 
     HAH then visited the Borderline Peace School. He was greeted with much love and warm hospitality. There, representatives of the school explained the mission of the school and its striving for reunification. 
     We give thanks to God that HAH has made this historic meeting. Also, we thank all those who together made this trip possible. Through the prayers of HAH and all those before him, may reunification and peace come to the Korean peninsula. 

방한 일정 마지막 날인 12월 8일 토요일, 바르톨로메오스 세계총대주교님께서는 강원도 철원군 DMZ 지역을 방문하셨습니다. 노동당사와 월정역 등 분단과 전쟁의 상흔이 남아있는 곳을 직접 찾아 한반도 분단 상황의 아픔을 함께 나누셨고, 철원 평화전망대에서 6.25 전쟁으로 희생된 모든 이들을 위한 추도식을 드리며, 한반도에 평화가 하루 빨리 오기를 기원하셨습니다. 특히, 소식도 모른 채 서로 떨어져 사는 가족들이 짧은 상봉 만남을 갖는 게 아니라, 남은 생을 함께 살 수 있도록 이땅에 평화가 지속되기를 간구하셨습니다. 마지막으로, 따뜻한 환대를 받으며 방문한 ‘국경선평화학교’에서, 평화와 생태 보전을 위해 이 학교가 추진하는 활동들을 설명 들으며, 서로의 노력을 지지하고 더 나은 미래를 함께 그려보았습니다. 이로써, 모든 일정을 무사히 마치신 총대주교님과 수행단은, 서울 성당과 인천 성당 신자분들의 아쉬운 인사 속에 출국하셨습니다. 총대주교님과의 이 역사적인 만남을 성공적이고 아름답게 마치게 해주신 하느님께 영광을 돌리며, 먼곳까지 와주신 총대주교님과 수행단께 깊은 감사를 드립니다. 또 우리 모두에게 깊은 감동을 남겼던 이 만남을 준비하는데 도움을 주신 모든 여러분께 감사드립니다. 사진 보기: 






































Ένα βιβλίο που συνιστούμε ανεπιφύλακτα: «Ο ΑΧΜΑΚΗΣ» του Βαγγέλη Παππά

Γράφει ο π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι. Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΠΑΣ, «Ο ΑΧΜΑΚΗΣ», εκδ. ΕΝ ΠΛΩ


Το ερώτημα της παράδοσης απασχολεί σήμερα ολοένα και λιγότερους συν-Έλληνες. Έχοντας συμβιβαστεί με την ταύτιση της παράδοσης με το φολκλόρ και τις γιορτές, όταν συζητούμε για την ιδιοπροσωπία μας την περιορίζουμε κυρίως στην εκκλησιαστική μας ταυτότητα. Κι αυτή όμως δεν την βλέπουμε στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινοτικής ενοριακής ζωής, στην οποία τα μέλη της χαίρονται που είναι Ορθόδοξοι και Έλληνες, που δεν μένουν στο θεωρητικώς «παν» της θείας ευχαριστίας (και λέμε θεωρητικώς, διότι η εκκοσμίκευση μας έχει καταβροχθίσει, όσο κι αν «αντιστεκόμαστε», με Ίντερνετ, αυτοκίνητα, κινητά, νηστίσιμα τυριά και γάλα αμυγδάλου), αλλά συνεχίζουν την αναζήτηση και βίωση της αλήθειας στην «λειτουργία μετά την λειτουργία», στην διοργάνωση συζητήσεων, εκδηλώσεων, προβληματισμών, μαθημάτων, φιλανθρωπικών κινήσεων, όπως και ανακούφισης των πληγών της ύπαρξης στην συνάντηση των προσώπων, στον ιερέα-πνευματικό, στην προσμονή της Κυριακής ως αφετηρίας ζωής! Η παράδοση εξαντλείται στο να μάθουμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε παραδοσιακά τραγούδια, όχι όμως και το ήθος που τα γέννησε, στο να κρατήσουμε την βυζαντινή μουσική, όπως επίσης και τα παραδοσιακά μουσικά όργανα στην ζωή μας, όχι όμως να τα εγχρονίσουμε στις αναζητήσεις των καιρών και των ανθρώπων.
                Το δυσκολότερο είναι να κατανοήσουμε ότι η παράδοση χρειάζεται αφιέρωση, αφοβία, φωνή καρδιάς. Αυτός που αγαπά την παράδοση δεν υποκύπτει στο δίπολο «προοδευτικός- συντηρητικός», αλλά προτιμά να γίνει «αχμάκης», απορριπτέος από τους πολλούς και «έξυπνους», για να ακούσει την φωνή της καρδιάς του και να δημιουργήσει αυτό που ζει: την Αλήθεια! «Ο αχμάκης» δεν μιμείται την προοδευμένη ανθρωπότητα, όχι γιατί δεν εκτιμά την πρόοδό της ή τα ρεύματά της, αλλά γιατί χαίρεται αυτό που είναι ο ίδιος: ένας αναζητητής της αλήθειας. Αυτός που διαλέγεται με τις μορφές του χτες, όχι για να τις αντιγράψει, αλλά για να σπουδάσει το ήθος τους. Τι είναι αυτό που τους έκανε να σταθούν στα πόδια τους, να τα βάλουν «τρελοί σαν κι ελόγου του με το σουλτανάτο» (σελ. 684) που κυβερνά ιδεολογικά και κάποτε και πολιτικά και κοινωνικά την ζωή, να ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί για την επιβίωση, αλλά να μην πουλούν την αλήθεια τους για τον επιούσιο άρτο, όσο κι αν αυτός ο πειρασμός μοιάζει πανίσχυρος.
                «Ο αχμάκης»  είναι λεβέντης και «η λεβεντιά δεν βαστιέται, ελόγου της, από σύνορα!» (σελ. 395). Γι’  αυτό και «ο αχμάκης», ενώ είναι βαθιά ριζωμένος στην παράδοση του τόπου του, είναι την ίδια στιγμή «οικουμενικός άνθρωπος», καθώς η αλήθεια του είναι φως και το φως απευθύνεται σε όλον τον κόσμο, ακόμη  κι αν εκείνος έχει τα μάτια κλειστά. «Δεν γεννηθήκαμε για να λυτρώσουμε τον κόσμο, αλλά ο κόσμος καμώθηκε για να σωθεί κάποια μέρα από μας» (σελ. 557). Γι’  αυτό και χρειάζονται οι μνήμες. «Αν έστω κι ένας ακόμα κρατεί τις θύμησες, τίποτα δεν αποθαίνει» (σελ. 441).
                «Ο αχμάκης» δεν έχει τον νου του στον Όλυμπο, αλλά στον «Γολγοθά» (σελ. 600). Γι’  αυτό και η αληθινή τέχνη «δεν θαμπώνει, δεν ιστορεί, μονάχ’ αλήθειες λέει» (σελ. 518), ενώ ο ήρωας πασχίζει να νικήσει «τον μεγαλύτερο εχθρό του που είναι τ’  άκρατο, τ’ άσκεφτο εγώ του, το θέλημα» (σελ. 266). Αυτό το θέλημα κρατά τον ήρωα εγκλωβισμένο στο εγώ του, στην δική του δόξα και δε τον αφήνει να ακούσει την καρδιά του. Υποτάσσει τα πάντα στην λογική του, είτε αυτή είναι ορθολογισμός είτε είναι η προσωπική θέα του κόσμου με κέντρο το «εγώ».  Όμως ενώ «τη λογική την κάναμε χρήσιμη για την δύσκαμπτη οδοιπορία της ζωής μας...μες στο χωραφάκι της καρδιάς τα πράματα είναι αλλιώς. Τα όρια τριγύρω σου συνήθως χάνουνται, τα σύνορα αργοσβήνουν απ’ τ’ άκτιστο φως της αλήθειας, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί ακραίο, τίποτα υπερβολικό. Οτιδήποτε κι αν φωτίζει τούτο το φως, μεταβάλλεται ευτύς σε μαρτυρία της αλήθειας» (σελ. 86). Γι’  αυτό και «ο αχμάκης» τελικά γίνεται ο ίδιος ήρωας. «Πάντοτες ο κόσμος αναζητάει ένα αληθινό παλληκάρι να βάλει πλάτη για να σωθεί η οικουμένη...ήρωα αναζητάει ο κόσμος» (σελ. 62).
                Τότε η παράδοση γίνεται «η ησυχία της καρδιάς, η πύλη της Παράδεισος» (σελ. 150), η φτιαγμένη μόνο για εκείνον που αποφασίζει να πάει σε δρόμους που κανείς άλλος δεν μπορεί να πάει, γιατί η αλήθεια είναι τελικά προσωπική εμπειρία και κατάκτηση. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει για τους πολλούς. Είναι ότι αν δεν την βρεις προσωπικά, δεν έχει καμία σημασία μία γενική γνώση της, αν δεν μιλά στην δική σου καρδιά, αν δεν γίνει η δική σου καρδιά. «Ο αχμάκης δεν είναι τίποτε περισσότερο απ’ την ενσάρκωση της ίδιας του της τέχνης, που δεν είναι για τον ίδιον υπόθεση ματιού, αλλά υπόθεση ψυχής. Δεν υπαινίσσεται με την τέχνη του, αλλά σε μαθαίνει να κοιτάς τον κόσμο απευθείας στον πυρήνα του» (σελ. 593).
                «Ο αχμάκης» δεν είναι άλλος  από τον σπουδαίο λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ, αυτόν που φανέρωσε στον κόσμο της Δύσης ο συντοπίτης του Στρατής Ελευθεριάδης Τεριάντ και στον δικό μας κόσμο ο άλλος συντοπίτης του (αν και γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης) Οδυσσέας Ελύτης. «Ο αχμάκης» είναι ο ήρωας του ομώνυμου μυθιστορήματος του Βαγγέλη Παππά, εικαστικού καλλιτέχνη και συγγραφέα, από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ. Ο συγγραφέας έδωσε ένα καταπληκτικό έργο, κατά τη γνώμη μας. Η γραφή του θυμίζει το κλασικό ελληνικό μυθιστόρημα, με γλώσσα επηρεασμένη από την γραφή του Καζαντζάκη. Όμως τα θέματα που θίγει, η αφηγηματική και μυθοπλαστική του ικανότητα, η προσωπογραφία, η ικανότητα θέασης της ψυχής των ηρώων, η πανέμορφη εισαγωγή με τον δυτικοθρεμμένο θεολόγο, ο οποίος κάνει κήρυγμα το βράδυ της ανάστασης εναντίον της πίστης που την θεωρεί ξεπερασμένη αντίληψη, κι ενώ ακόμη και ο ιερέας κλονίζεται, ο κόσμος ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη» δείχνει ότι δεν ξεριζώνεται η πίστη και η παράδοση από την καρδιά του Έλληνα, κάνουν το μυθιστόρημα μία σπουδή στην παράδοση. Ταυτόχρονα «Ο αχμάκης» είναι μία υπόμνηση ότι μόνο αν διαλεχθούμε με τον κόσμο και τον πολιτισμό όχι ως ζητιάνοι ή ως αντιγραφείς, αλλά ως δυναμικοί αναζητητές της αλήθειας με βάση τα όπλα που μας κληροδοτήθηκαν, την πίστη, την αγάπη, την φρεσκάδα, το ασυμβίβαστο, αλλά και την επιμονή στην προσωπική ευθύνη, καθώς και την αλήθεια η οποία δεν υποκύπτει στον θάνατο και τον συμβιβασμό, ανεξαρτήτως τιμήματος, υπάρχει ελπίδα. Άλλωστε «η καρδιά της Ρωμιοσύνης είναι χιλιάδων ετών, έμπειρη, σοφή, μεγαλόπρεπη, μυριοστολισμένη, αγία. Αλλά σαν κράτος, είναι μικρούλα ακόμα. Τι είν’  άραγε τα εκατό χρονάκια μπροστά στην αιωνιότητα της ελληνικής ψυχής; Οι ξένοι το τακτοποίησαν κι αυτό για μας, κάμνωντάς το να μοιάζει στην δικιά τους ψυχή τούτο το κράτος, παρά στη δική μας. Τούτο το τσαρδί δεν είναι καμωμένο στα μέτρα του Ρωμιού. Ποτές δεν θα γίνει καθάριο ελληνικό!» (σελ. 642).  
                «Αχμάκης» σημαίνει «ο βραδύνους», «ο ανόητος». «Αχμάκης» όμως σημαίνει και ο «σαλός», και μάλιστα ο διά Χριστόν. Αυτός ο οποίος ζει την αλήθεια και την κοινοποιεί με έναν τρόπο μοναδικό: την ίδια του την ζωή!
                Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα!!!

Κυριακή, 9.12.2018, εορτή της Αγίας Άννης, εν Βανάτω της Ζακύνθου


Πρωί Κυριακής Ι΄ Λουκά, 9ης Δεκεμβρίου 2018, στον Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου, για την "Αγιανάσταση" και την εορτή της συλλήψεως της Αγίας Άννης της Προμήτορος. 
      Κατ' αυτή την Ευχαριστιακή Σύναξή μας, η Ενορία μνημόνευσε δύο σπουδαίους και αλησμόνητους συντοπίτες μας, οι οποίοι κοιμήθηκαν τον αιώνιο ύπνο και διακρίθηκαν εν ζωή για την καλότητα, τη φιλανθρωπία και την ακλόνητη πίστη προς τα θεία: Την Αικατερίνη Παν. Μούσουρα (ένα χρόνο από την εκδημία της) και τον Νικόλαο Παν. Αβούρη (έξη μήνες από την έξοδό του εκ της ζωής). Ακολούθησε κέρασμα εις μνήμην και των δύο, για όλο το εκκλησίασμα, σε εστιατόριο της Ενορίας.














































Η Μασσαλία εόρτασε την Αγία Άννα και τον Άγιο Νικόλαο


Πλήθος κόσμου κατέκλυσε σήμερα Κυριακή τον Ελληνορθόδοξο Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μασσαλίας για την πανήγυρη της Αγίας Άννης και του Αγίου Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού, παρουσία των Λιμενικών Αρχών της πόλεως και των Στρατιωτικών Ακολούθων. 

Ο Θεοφ. Επίσκοπος Μελιτηνής κ. Μάξιμος χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας και της Δοξολογίας. Μαζί του συλλειτούργησαν οι Αρχιμανδρίτες Δημήτριος Πλουμής,  προϊστάμενος του Ι. Ναού, και Σεβαστιανός Garnier. 

Ο Θεοφιλέστατος μετέφερε την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ενώ τον πανηγυρικό λόγο εξεφώνησε ο Αρχιμ. Σεβαστιανός.

Οι ενορίτες και οι Αρχές του τόπου καλωσόρισαν τον Θεοφ. Επίσκοπο Μελιτηνής κ. Μάξιμο και παρέθεσαν δεξίωση μετά το πέρας της Δοξολογίας.