e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Μήνυμα Χριστουγέννων 2018 του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου [ελληνιστί - αγγλιστί]


Ἀριθμ. Πρωτ. 1099

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *
Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί, προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Δοξάζομεν τόν Πανάγιον καί Πανοικτίρμονα Θεόν, διότι ἠξιώθημεν καί ἐφέτος νά φθάσωμεν εἰς τήν πανέορτον ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, τήν ἑορτήν τῆς σαρκώσεως τοῦ προαιωνίου Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ «δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν». Διά τοῦ «ἀεί μυστηρίου» καί «μεγάλου θαύματος» τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό «μέγα τραῦμα», ὁ ἐν σκότει καί σκιᾷ καθήμενος ἄνθρωπος, καθίσταται «υἱός φωτός καί υἱός ἡμέρας»[1] , ἀνοίγει δι᾿ αὐτόν ἡ εὐλογημένη ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Ἐν τῷ θεανδρικῷ μυστηρίῳ τῆς Ἐκκλησίας καί διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της, γεννᾶται καί μορφοῦται ὁ Χριστός εἰς τήν ψυχήν καί τήν ὕπαρξίν μας. «Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος», θεολογεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσι· καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς καί τοσοῦτον φαινόμενος, ὅσον χωρεῖν ἐπίσταται τόν δεχόμενον»[2]. Δέν εἶναι «Θεός - Ἰδέα», ὡς ὁ θεός τῶν φιλοσόφων, οὔτε Θεός κεκλεισμένος εἰς τήν ἀπόλυτον ὑπερβατικότητά του καί ἀπροσπέλαστος, ἀλλά εἶναι ὁ «Ἐμμανουήλ», ὁ «Θεός μεθ᾿ ἡμῶν»[3] , εὑρίσκεται ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς, ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας, εἶναι «καί ἡμῶν αὐτῶν συγγενέστερος»[4].

Ἡ πίστις εἰς τήν ἀπρόσιτον καί ἄσαρκον Θεότητα δέν μεταμορφώνει τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, δέν αἴρει τήν πόλωσιν μεταξύ ὕλης καί πνεύματος, δέν γεφυρώνει τό χάσμα μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς. Ἡ Σάρκωσις τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ φανέρωσις τῆς ἀληθείας περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὁποία σώζει τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τούς σκοτεινούς λαβυρίνθους, τόσον τοῦ ὑλισμοῦ καί τοῦ ἀνθρωπομονισμοῦ, ὅσον καί τοῦ ἱδεαλισμοῦ καί τοῦ δυϊσμοῦ. Ἡ καταδίκη τοῦ νεστοριανισμοῦ καί τοῦ μονοφυσιτισμοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας σηματοδοτεῖ τήν ἀπόρριψιν δύο καθολικωτέρων τάσεων τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, καί δή ἀφ᾽ ἑνός τῆς ἀπολυτοποιήσεως τοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ καί ἀφ᾽ ἑτέρου τῆς ἐξιδανικεύσεως τῆς ἰδεαλιστικῆς ἐκδοχῆς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀληθείας, παρεκκλίσεων ἰδιαιτέρως διαδεδομένων καί εἰς τήν ἐποχήν μας.

Ὁ σύγχρονος «νεστοριανισμός» ἐκφράζεται ὡς πνεῦμα ἐκκοσμικεύσεως, ὡς ἐπιστημονισμός καί ἀπόλυτος προτεραιότης τῆς χρηστικῆς γνώσεως, ὡς ἀπόλυτος ἰδιονομία τῆς οἰκονομίας, ὡς αὐτοσωτηρική ἀλαζονεία καί ἀθεΐα, ὡς ὁ «μή πολιτισμός» τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καί τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὡς νομικισμός καί ἠθικισμός, ὡς «τέλος τῆς αἰδοῦς» καί ταύτισις τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί τῆς μετανοίας μέ τήν λεγομένην «ἠθικήν τῶν ἀδυνάτων», Ὁ «μονοφυσιτισμός» πάλιν ἐκπροσωπεῖται σήμερον ἀπό τάς τάσεις δαιμονοποιήσεως τοῦ σώματος καί τοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν πουριτανισμόν καί τά σύνδρομα «καθαρότητος», τήν ἐσωστρεφῆ ἄκαρπον πνευματικότητα καί τούς ποικίλους μυστικισμούς, ἀπό τήν περιφρόνησιν τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπό τήν ἄρνησιν τοῦ διαλόγου καί τήν ἀπόρριψιν τοῦ διαφορετικοῦ, μέ ἐπικίνδυνον ἐκφραστήν, ἐν ὀνόματι τῆς «μόνης καί ἀποκλειστικῆς ἀληθείας», τόν θρησκευτικόν φονταμενταλισμόν, ὁ ὁποῖος τρέφεται ἀπό ἀπολυτοποιήσεις καί ἀπορρίψεις καί τροφοδοτεῖ τήν βίαν καί τήν διάσπασιν. Εἶναι προφανές ὅτι, τόσον ἡ νεστοριανίζουσα ἀποθέωσις τοῦ κόσμου, ὅσον καί ἡ μονοφυσιτίζουσα δαιμονοποίησίς του, ἀφήνουν τόν κόσμον καί τήν ἱστορίαν, τόν πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς, ἐκτεθειμένους εἰς τάς δυνάμεις τοῦ «νῦν αἰῶνος», καί παγιώνουν τοιουτοτρόπως τήν αὐτονόμησιν καί τά ἀδιέξοδά των. 

Ἡ χριστιανική πίστις εἶναι ἡ βεβαιότης τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, ὁ ὁποῖος προσέλαβε φιλανθρώπως τήν ἡμετέραν φύσιν καί ἐχαρίσατο ἡμῖν πάλιν τό διά τῆς πτώσεως ἀπολεσθέν «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἱκανώσας ἡμᾶς εἰς τήν κατ᾽ ἀλήθειαν ζωήν ἐν τῷ Σώματι Αὐτοῦ, τῇ Ἐκκλησίᾳ. Σύνολος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τό μυστήριον τῆς θεανθρωπότητος. Ὁ Θεάνθρωπος Σωτήρ ἀνέλαβεν «ἐκκλησίας σάρκα»[5]  καί ἔδειξε, «πρῶτος καί μόνος», «τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον καί τέλειον καί τρόπων καί ζωῆς καί τῶν ἄλλων ἕνεκα πάντων»[6]. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς «κοινῆς σωτηρίας», τῆς «κοινῆς ἐλευθερίας» καί τῆς ἐλπίδος τῆς «κοινῆς βασιλείας», εἶναι ὁ τρόπος τῆς βιώσεως τῆς ἐλευθεροποιοῦ ἀληθείας, ὁ πυρήν τῆς ὁποίας εἶναι τό ἀληθεύειν ἐν ἀγάπῃ. Ἡ ἀγάπη αὐτή ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς ἁπλῆς ἀνθρωπιστικῆς δράσεως, καθ᾽ ὅτι ἡ πηγή καί τό πρότυπον αὐτῆς εἶναι ἡ ὑπερβαίνουσα τόν ἀνθρώπινον λόγον θεία φιλανθρωπία. «Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾽ αὐτοῦ. Ἐν τούτῳ ἐστίν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τόν Θεόν, ἀλλ᾽ ὅτι αὐτός ἠγάπησεν ἡμᾶς ... Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεός ἠγάπησεν ἡμᾶς, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν»[7]. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι παρών ὁ Θεός.

Αὐτή ἡ σωτηριώδης ἀλήθεια πρέπει νά ἐκφράζεται καί εἰς τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ἑορτάζομεν τό σεπτόν Γενέθλιον τοῦ ἐπισκεψαμένου ἡμᾶς ἐξ ὕψους Σωτῆρος ἡμῶν. Ἡ ἑορτή εἶναι πάντοτε «πλήρωμα χρόνου», καιρός αὐτογνωσίας, εὐχαριστίας διά τό μέγεθος τῆς θείας φιλανθρώπου ἀγάπης, μαρτυρία τῆς ἀληθείας τῆς θεανθρωπότητος καί τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας. Ὁ χριστοτερπής ἑορτασμός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι μία πρᾶξις ἀντιστάσεως εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν, εἰς τόν ἀποχρωματισμόν τῆς ἑορτῆς καί τήν μετατροπήν της εἰς «Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν» καί εἰς πανήγυριν τοῦ Ἔχειν, τοῦ καταναλωτισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας, καί δή εἰς ἕνα κόσμον πλήρη κοινωνικῶν ἐντάσεων, ἀξιολογικῶν ἀνατροπῶν καί συγχύσεως, βίας καί ἀδικίας, ὅπου τό «παιδίον Ἰησοῦς» εὑρίσκεται καί πάλιν ἀντιμέτωπον μέ ἄτεγκτα συμφέροντα ποικιλωνύμων ἐξουσιῶν.  

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί πεφιλημένα τέκνα, 

Γενεά παρέρχεται καί γενεά ἔρχεται, καί αἱ ἐπερχόμεναι ἐξελίξεις εἶναι κατ᾿ ἄνθρωπον δυσκόλως προβλέψιμοι. Ἡ γνησία πίστις, ὅμως, δέν ἔχει διλήμματα. Ὁ Λόγος ἐγένετο σάρξ, ἡ «ἀλήθεια ἦλθε» καί «παρέδραμεν ἡ σκιά», μετέχομεν ἤδη τῆς Βασιλείας ἐν τῇ πορείᾳ πρός τήν τελείωσιν τοῦ ἔργου τῆς ἐνσάρκου Θείας Οἰκονομίας. Ἔχομεν ἀκλόνητον τήν βεβαιότητα, ὅτι τό μέλλον ἀνήκει εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»[8] , ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί θά παραμένῃ τόπος ἁγιασμοῦ καί ἐνθέου βιοτῆς, ἀνακαινίσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, πρόγευσις τῆς δόξης τῆς Βασιλείας, ὅτι θά συνεχίσῃ «νά δίδῃ τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν» καί «νά διανέμῃ ἐν τῇ οἰκουμένῃ τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος»[9]. Τό σύγχρονον ἰδεολόγημα περί «μεταχριστιανικῆς» ἐποχῆς εἶναι ἄτοπον. «Μετά Χριστόν», τά πάντα εἶναι, καί μένουν εἰς τόν αἰῶνα, «ἐν Χριστῷ».

Κλίνοντες εὐσεβοφρόνως τά γόνατα ἐνώπιον τοῦ Θείου Βρέφους τῆς Βηθλεέμ καί τῆς βρεφοκρατούσης Παναγίας Μητρός Αὐτοῦ, καί προσκυνοῦντες τόν ἐνανθρωπήσαντα «παντέλειον Θεόν», ἀπονέμομεν, ἐκ τοῦ ἀκοιμήτου Φαναρίου, τοῖς ἀνά τήν οἰκουμένην τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐλογίαν ἐπί τῷ Ἁγίῳ Δωδεκαημέρῳ, εὐχόμενοι ὑγιεινόν, ἀγλαόκαρπον καί εὐφρόσυνον τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου.

Χριστούγεννα ‚βιη΄ 
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως 
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

-----------------------
1. Α΄ Θεσσ. ε΄, 5.
2. Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε καί οἰκονομικά, PG 90, 1181.
3. πρβλ. Ματθ. α’, 23
4. Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ΣΤ’, PG 150, 660.
5. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία πρό τῆς ἐξορίας, PG 52, 429.
6. Νικολάου Καβάσιλα, Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, Στ´, PG 150, 680.
7. Α´ Ἰωάν. δ´, 9-11.
8. Ἑβρ. ιγ’, 8.
9. Ἐγκύκλιος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη 2016), Προοίμιον.



PATRIARCHAL PROCLAMATION FOR CHRISTMAS 2018

+ B A R T H O L O M E W
By God’s Mercy Archbishop of Constantinople-New Rome and 
Ecumenical Patriarch
To the Plenitude of the Church
Grace, Mercy and Peace from the Savior Christ Born in Bethlehem
* * *

Venerable brothers and beloved children in the Lord,

We glorify the Most-Holy and All-Merciful God, that we are again deemed worthy this year to reach the festive day of Christmas, the feast of the pre-eternal Son and Word of God’s Incarnation “for us and for our salvation.” Through the “eternal mystery” and “great miracle” of the divine Incarnation, the “great wound,” namely humankind sitting in darkness and shadow, is rendered into “children of light and day,”[1]  while the blessed road of deification by grace is opened for us. In the theandric mystery of the Church and through her holy sacraments, Christ is born and takes shape in our soul and existence. Maximus the Confessor theologizes that “the Word of God, though born once in the flesh, is ever willing to be born spiritually in those who desire Him. Thus, He becomes an infant and fashions Himself in us by means of the virtues; indeed, He reveals Himself to the extent that we are capable of receiving Him.”[2]  God is not an abstract “idea,” like the god of the philosophers, or an unapproachable God enclosed in absolute transcendence. He is “Emmanuel,” “God with us,”[3]  closer to us than we are to ourselves, “more akin to us than our very own selves.” [4] 


Faith in the inaccessible and fleshless Divinity does not transform our life; it does not remove the polarization between matter and spirit; nor does it bridge the gap between heaven and earth. The Incarnation of the Divine Word is the revelation of truth regarding God and humankind, which saves the human race from the dark labyrinths of materialism and anthropomonism, as well as from idealism and dualism. The Church’s condemnation of nestorianism and monophysitism signals the rejection of two broader tendencies of the human soul: on the one hand rendering anthropocentrism absolute, and on the other idolizing an idealistic understanding of life and truth, both of which are especially widespread deviations in our age.


Contemporary “nestorianism” is expressed as a spirit of secularization, as scientism and the absolute prioritization of utilitarian knowledge, as the absolute autonomy of economy, as self-saving arrogance and atheism, as the “non-civilization” of individualism and eudemonism, as legalism and moralism, as the “end of decency” and identification of sacrificial love and repentance with the so-called “morality of the weak.” By the same token, “monophysitism” is today represented by tendencies to demonize the body and natural man, by puritanism and the syndromes of “purity,” by fruitless introverted spirituality and various mysticisms, by disregarding the intellect, art and civilization, by denying dialogue and rejecting differences, with the dangerous expresser—supposedly in the name of the “one and only truth”—namely a religious fundamentalism nurtured by absolutism and rejections, while feeding violence and division. It is evident that both a nestorianizing deification of the world and a monophysitizing demonization of it leave the world and history, civilizations and cultures, exposed to the powers of the “present age,” cementing their autonomy and impasses.


Christian faith is the certainty of our salvation by the God of love, who graciously assumed our nature and once again granted us “the likeness” lost through the fall, making us worthy of true life in His Body, the Church. The theandric mystery is expressed throughout the entirety of life in the Church. The Incarnate Savior received “the flesh of the Church”[5]  and showed, “first and alone,” “the true man, who is perfect on account of both character and life as well as all other aspects.”[6]  The Church of Christ is the place of “common salvation,” “common freedom” and hope in the “common kingdom.” It is the way of living the liberating truth, the core of which is expressing the truth in love. This love transcends the boundaries of mere human action, because its source and prototype lie in divine philanthropy, which transcends human reason. “In this the love of God was made manifest among us, that God sent His only Son into the world, so that we might live through Him. In this is love, not that we loved God but that He loved us … Beloved, if God so loved us, we also ought to love one another.”[7] God is present wherever love exists.


This saving truth must also be expressed in the way we celebrate the sacred Nativity of our Savior, who visited us from on high. A feast is always a “fullness of time,” a time of self-knowledge, of thanksgiving for the magnitude of divine philanthropic love, of witness to the truth of the theandric mystery and of freedom in Christ. The Christ-pleasing celebration of the Divine Word’s Incarnation is an act of resistance against secularization, against discoloration of the feast and its conversion into a “Christmas without Christ,” as well as against a celebration of Having, of consumerism and vanity—indeed, into a world filled with social tensions, reversal and confusion of values, of violence and injustice, where the “Jesus child” is once again faced with the inexorable interests of numerous, multifaceted powers.


Honorable brothers and beloved children,


Generations come and pass, while forthcoming developments are difficult to foresee. Genuine faith, though, does not face dilemmas. The Word became flesh, the “truth has come” and “darkness has subsided.” We already participate in the Kingdom while still on our journey toward the completion of the incarnate Divine Economy. We possess the unshakeable certainty that the future belongs to Christ, Who is “the same yesterday and today and forever;”[8]  that the Church of Christ is and shall remain a place of holiness and godliness, a renewal of man and world, a foretaste of the glory of the Kingdom; that it will continue “to give the witness of the Gospel” “to distribute the gifts of God in the world: His love, peace, justice, and reconciliation, the power of resurrection and expectation of eternity.”[9]  The contemporary ideology of some “post-Christian” age is baseless. “After Christ,” everything is and remains “in Christ” to the ages.


We humbly kneel before the Divine Infant of Bethlehem and His All- Holy Mother, who holds Him in her arms, while venerating the Incarnate “most perfect God,” and bestow upon the children of the Holy and Great Church of Christ throughout the world —from the ever-vigilant Phanar— our Patriarchal blessing for the Holy Twelve Days of Christmas, wishing you a healthy, fruitful and joyous new year in the Lord’s favor.


Christmas 2018

+ Bartholomew of Constantinople
Your fervent supplicant before God
-------------

1. Thess. 5:5.
2. Maximus the Confessor, Capita theologica et oeconomica, PG 90, 1181.
3. See Matt. 1:23.
4. Nicholas Cabasilas, The Life in Christ, VI, PG 150, 660.
5. John Chrysostom, Homily on exile, PG 52, 429.
6. Nicholas Cabasilas, The Life in Christ, VI, PG 150, 680.
7. 1 John 4:9-11.
8. Heb. 13:8.
9.  Encyclical of the Holy and Great Council of the Orthodox Church (Crete 2016), Preamble.

Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας μετονόμασε με νόμο την παράταξη Ονουφρίου σε "Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία"


Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας (Verkhovna Rada) ενέκρινε τον αριθμό νομοσχεδίου 5309, ο οποίος προβλέπει την αλλαγή του ονόματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας.

Το νομοσχέδιο, το οποίο υποστηρίζουν συντριπτικά οι βουλευτές, προβλέπει τη μετονομασία την μέχρι πρότινος επίσημη Εκκλησία της Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας σε Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία.

Το σχετικό νομοσχέδιο υποστηρίχθηκε από βουλευτές 240 ατόμων.

Ο πλήρης τίτλος του εγγράφου - Σχέδιο Νόμου «Περί τροποποιήσεως στο νόμο της Ουκρανίας» για την ελευθερία της συνείδησης και τις θρησκευτικές οργανώσεις «στο όνομα των θρησκευτικών οργανώσεων (ενώσεων) που συνθέτουν τη δομή (ένα μέρος) μιας θρησκευτικής οργάνωσης (ένωσης), το διοικητικό κέντρο της οποίας βρίσκεται εκτός της Ουκρανίας, σε κράτος που αναγνωρίζεται από το νόμο ότι έχει διαπράξει στρατιωτική επίθεση κατά της Ουκρανίας και / ή προσωρινά καταλαμβάνει μέρος του εδάφους της Ουκρανίας".

Δελτίο ειδήσεων εκ Φαναρίου 20ής Δεκεμβρίου 2018


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 
Ἐκκλησιαστικαί εἰδήσεις 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, τό ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης, 19ης Δεκεμβρίου, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανοῦ, μετέβη εἰς τήν Νομαρχίαν τῆς Πόλεως καί ἐπεσκέψατο ἐθιμοτυπικῶς τόν νέον Νομάρχην Ἐξοχ. κ. Ali Yerlikaya, ᾧτινι ηὐχήθη πᾶσαν ἐπιτυχίαν κατά τήν ἐξάσκησιν τῶν πολυευθύνων αὐτοῦ καθηκόντων. 

* * * 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν
- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ. Συνοδικήν Ἀντιπροσωπείαν τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, ἀποτελουμένην ἐκ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου καί Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου καί τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Προδρόμου Ξενάκη, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, συνοδευομένην δέ ὑπό τῶν Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρων κ.κ. Ζαχαρίου Ἀδαμάκη, Προέδρου τῆς Ἑνώσεως τῶν Συνδέσμων Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, καί Ἀνδρέου Καλιοντζάκη καί τοῦ Αἰδεσιμολ. Πρεσβυτέρου κ. Ἰωάννου Πολλάκη, μελῶν αὐτῆς, καί τοῦ Ἐντιμολ. Ἄρχοντος Πρωτεκδίκου κ. Δημητρίου Μηλαθιανάκη, Νομικοῦ Συμβούλου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, συνεργασθέντας μετά τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν ἐν τῷ Ἐξωτερικῷ Ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου ἐπί θεμάτων ἁπτομένων τῆς ἀρξαμένης Συνταγματικῆς ἀναθεωρήσεως ἐν Ἑλλάδι. 
- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Βελγίου κ. Ἀθηναγόραν, συνοδευόμενον ὑπό Κληρικῶν τῆς ὑπ’ αὐτόν Ἱ. Μητροπόλεως. 
- Τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Μελιτηνῆς κ. Μάξιμον, ἐκ Παρισίων. 
- Τόν Ἐντιμολ. κ. Δημήτριον Ἀθανάσωφ, Ἄρχοντα Πρωτέκδικον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Δωροθέας. 
- Τόν Ἐξοχ. κ. Ἰωάννην Ραπτάκην, Πρέσβυν τῆς Ἑλλάδος ἐν Βιετνάμ, μετά τῆς μνηστῆς αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Γεωργίας Σουλτανοπούλου, Γεν. Προξένου τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα. 
- Tόν Ἐξοχ. Πρέσβυν ἐ.τ. κ. Yalım Eralp, Πρόεδρον τοῦ Συλλόγου «Defne Türk – Yunan Dostluğu», ἐντεῦθεν, καί τόν Ἐλλογ. κ. Κωνσταντῖνον Συρίγον, Καθηγητήν Ὀγκολογίας ἐν τῇ Ἰατρικῇ Σχολῇ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. 
- Τόν Ἐλλογ. κ. Σάββαν Παναγιωτίδην, Καθηγητήν, ἐπί τοῖς ὀνομαστηρίοις αὐτοῦ, μετά τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἄρεως, ἐντεῦθεν. 
- Ἐπί τῷ αὐτῷ σκοπῷ, τήν Ἐλλογ. κ. Ἄνναν Ψαροπούλου, Ἐκπαιδευτικόν ἐν τῷ Ζωγραφείῳ Λυκείῳ, μετά τῆς Ἐλλογ. κ. Μαρίας Παντελάρα, Καθηγητρίας, Προέδρου τοῦ Συνδέσμου Ἀποφοίτων Ζαππείου Λυκείου, ὡς καί τήν Εὐγεν. κ. Ἀναστασίαν Κορτίδου, ἐντεῦθεν. 
- Τήν Ἐλλογ. Καθηγήτριαν κ. Εὐγγελίαν Ἀχλάδη, Συντονίστριαν Προγραμμάτων ἐκμαθήσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης παρά τῷ ἐνταῦθα Γεν. Προξενείῳ τῆς Ἑλλάδος. 
- Τούς Ἐντιμ. κ.κ. Γεράσιμον Διβάρην, Δημοσθένην Στασινόν, καί Ἰωάννην Βάκκαν, Φοιτητάς, ἐξ Ἄρτης.

* * * 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη:
- Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ καί τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἰωακείμ, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κατά τό παρατεθέν ὑπό τοῦ ἐνταῦθα Γεν. Προξένου τῆς Οὑγγαρίας Ἐντιμ. κ. Balázs Hendrich γεῦμα ἐργασίας περί τῆς καταστάσεως τῶν ὑπό διωγμόν τελούντων Χριστιανῶν ἐν τῇ Μ. Ἀνατολῇ, παρουσίᾳ ἐκπροσώπων τῶν ἐνταῦθα Χριστιανικῶν Κοινοτή-των καί τοῦ Ἐξοχ. κ. Αzbej Tristan, ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ τῆς Οὑγγρικῆς κυβερνήσεως, ἐν ταῖς ἐγκαταστάσεσι τοῦ ἐνταῦθα Γεν. Προξενείου αὐτῆς, τήν Τετάρτην, 19ην Δεκεμβρίου. 
- Ὑπό τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Ἀμορίου κ. Νικηφόρου, Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων, κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τῆς Ἑνώσεως Ὁμογενῶν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ἑλλάδος διάλεξιν τοῦ Ἐλλογ. κ. Θωμᾶ Κοροβίνη, ἐπί τοῦ θέματος «Πολιτιστικές σχέσεις Ἑλλήνων καί Τούρκων μέσα στόν 20ό αἰῶνα», ἐν τῇ ἐν Καλαμαριᾷ ἕδρᾳ τῆς Ἑνώσεως, αὐθημερόν. 
- Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἰωακείμ, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κατά τήν παρουσίασιν τοῦ βιβλίου τῆς Ἐλλογ. κ. Εἰρήνης Δημητριάδου, Καθηγητρίας, ὑπό τόν τίτλον «1950’den Günümüze Eğitim Hayatımızda Rumlar», ἐν ταῖς ἐν Beşiktaş ἐγκαταστάσεσι τοῦ Πανεπιστημίου «Bahçeşehir», αὐθημερόν.

Η μελέτη και η συντήρηση των λειτουργικών ενδυμάτων του Αγίου Διονυσίου


Ομιλία - παρουσίαση του Δρ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΡΥΔΗ, 
κατά την 2η εκδήλωση του η΄ κύκλου δράσεων του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου "Αληθώς", στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, 14 Δεκεμβρίου 2018



Μήνυμα Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης κ. Γενναδίου για τα Χριστούγεννα 2018


Καί πάλιν, ἠγαπημένε καί θεοτίμητε λαέ τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καί Μελίτης, «ὁ ἑορτασμός τοῦ θεϊκοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ», εὑρίσκει τόν ἄνθρωπον, ἀναφέρει εἰς τό Χριστουγεννιάτικον Μήνυμά Του, ἡ Κορυφή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Πατριάρχης καί Πατήρ τοῦ Γένους καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὁ Α’, «μέσα εἰς ἕνα κόσμον ταραγμένον ἀπό ποικίλας ἀπειλάς καί ἡ ἀγωνία καί ὁ ἀγών τῆς Ἐκκλησίας διά τήν προστασίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δικαιοσύνης», εἶναι θέματα καί προβλήματα, τά ὁποῖα βασανίζουν καί ταλαιπωροῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Καί τοῦτο, διότι αἱ ἀνήκουσται βιαιότητες, οἱ ἐπικίνδυνοι ἀνταγωνισμοί, αἱ διακριτικαί κοινωνικαί ἀνισότητες καί τό ποδοπάτημα τῶν ἀναγκαίων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, δημιουργοῦν σύγχυσιν καί ἀταξίαν, χάος καί καταποντισμόν, δουλείαν καί ἀναξιοπρέπειαν.

Ὅλην αὐτήν τήν τραγικήν κατάστασιν, τήν ἀπάνθρωπον καί καταστρεπτικήν τῆς ἀνθρωπίνου ζωῆς, εἶναι ἀδύνατον νά ἀγνοήσῃ ἡ Ἐκκλησία: «Οὐδέν γάρ ὅσον ἄνθρωπος ἱερόν, ᾧ καί φύσεως ἐκοινώνησεν ὁ Θεός».

Εἶναι τρανή ἀλήθεια καί πίστις τῆς Ἐκκλησίας ὅτι τό ὑπερλόγον μυστήριον τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί τῆς κατά Χάριν θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτει τήν ὑψίστην ἀλήθειαν περί τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ θείου προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Τό «Χριστός γεννᾶται» ἀκούγεται εἰς ὁλόκληρον τόν κόσμον, εἰς Βορρᾶν καί Νότον, εἰς Ἀνατολήν καί Δύσιν, εἰς ἕνα κόσμον χωρίς νά βιώνῃ τό «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη». Τό «Χριστός γεννᾶται» ἠχεῖ καί ἀντηχεῖ καί διά τόν ἐκκοσμικευμένον κόσμον, δυστυχῶς, ὅμως, χωρίς ἐλπίδα καί γαλήνην, χωρίς πνοήν καί ζωήν.

Τό «Χριστός γεννᾶται» ὑποδέχονται καί ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι δέν ζοῦν τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, ὅμως, τό μήνυμα τοῦτο, διαχρονικόν καί σωτήριον, εἰς τήν οὐσίαν καί τήν δύναμιν, θά γίνῃ ἱλασμός τῶν ἀμαρτιῶν καί γέφυρα σωτηρίας πρός τήν Ἐδέμ, πρός τόν δρόμον τῆς Αἰωνιότητος καί τοῦ Οὐρανοῦ.

Καί στηριζόμενοι ἐπί τοῦ ἐνθέου τούτου ἤθους, τό ὁποῖον χαρίζει τήν ἐξ ὕψους ἐνίσχυσιν καί τόν φωτισμόν, τήν Χάριν καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Μεγαλοδυνάμου καί Φιλανθρώπου Θεοῦ, χαιρετίζομεν, μέ ἀγάπην ἀνυπόκριτον καί τιμήν βαθεῖαν, τό θεοχαρίτατον ποίμνιον τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καί Μελίτης, τούς ἐν Ἰταλίᾳ καί Μελίτῃ Ὀρθοδόξους Σεβασμιωτάτους Ἱεράρχας, τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς ἡμῶν καί πάντας τους Χριστιανούς, καθώς καί κάθε ἄνθρωπον ἀγαθῆς προτάσεως καί καλῆς θελήσεως, εὐχόμενοι ὅπως ὁ Ἄναρχος ἐν Χρόνῳ γεννηθείς καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς Θεός ἡμῶν χαρίζηται ὑμῖν ἔτη πολλά καί πανευφρόσυνα, ὑγιεινά καί εἰρηνικά, εὐλογημένα καί σωτήρια.

«Χριστός Γεννᾶται, δοξάσατε»!
«Εὐλογημένος παρά Κυρίου, εἰρηνικός καί ὄλβιος κατά πάντα ὁ Νέος Χρόνος 2019»!

Ἐν Βενετίᾳ, Xριστούγεννα 2018

† Ὁ Μητροπολίτης
Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος

Συνοδική Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Κρήτης στο Φανάρι




Φωτογραφίες: Νίκος Μαγγίνας / Οικουμενικό Πατριαρχείο


Τήν Πέμπτην, 20ήν Δεκεμβρίου ἐ.ἔ., Συνοδική Ἀντιπροσωπεία τῆς ὑπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον Ἡμιαυτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ἀποτελουμένη ἐκ τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου καί Ἱεραπύτνης καί Σητείας κ. Κυρίλλου, καί τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Προδρόμου Ξενάκη, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, τῇ συνοδείᾳ τῶν Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρων κ.κ. Ζαχαρίου Ἀδαμάκη, Προέδρου τῆς Ἑνώσεως Συνδέσμων Κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, καί Ἀνδρέου Καλιοντζάκη καί Αἰδεσιμολ. Πρεσβυτέρου κ. Ἰωάννου Μπολάκη, μελῶν τῆς ὡς εἴρηται Ἑνώσεως, καί τοῦ Ἐντιμολ. Ἀρχοντος Πρωτεκδίκου τῆς Μ.τ.Χ.Ε. κ. Δημητρίου Μηλαθιανάκη, Νομικοῦ Συμβούλου τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου, ἐπεσκέψατο τό Σεπτόν τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρον καί τόν Προκαθήμενον αὐτοῦ, Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον. 

Ἡ Συνοδική Ἀντιπροσωπεία, κατά τήν πραγματοποιηθεῖσαν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Γραφείῳ μακράν ἀκρόασιν, ὑπέβαλε τῷ Παναγι-ωτάτῳ εὐλαβῆ υἱϊκά σέβη τῆς Ἱεραρχίας, τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν Μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων καί τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Μεγαλονήσου καί ἐνημέρωσεν Αὐτόν λεπτομερῶς, παρουσίᾳ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, Προέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν ἐν τῷ Ἐξωτερικῷ Ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου, καί τοῦ Πανοσιολ. Μ. Ἀρχιδιακόνου κ. Θεοδώρου, Γραμματέως αὐτῆς, ἐπί θεμάτων τῆς ἀρξαμένης Συνταγματικῆς ἀναθεωρήσεως ἐν Ἑλλάδι, ἐκζητήσασα τήν στήριξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατά τάς διεξαγομένας συζητήσεις μετά τῶν καθ᾽ ὕλην ἁρμοδίων Παραγόντων τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. 

Ἐπί τοῦ ζητήματος τοῦ προτεινομένου πρός ἀναθεώρησιν ἄρθρου 21 τοῦ Συντάγματος, περί τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας, ἐξεφράσθη ἡ ἀντίθεσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τήν σχεδιαζομένην ἀπάλειψιν τῆς φράσεως ἐκ τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, ὅτι ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ «θεμέλιο τῆς συντήρησης καί τῆς προαγωγῆς τοῦ ἔθνους», διότι διαχρονικῶς ὁ εὐλογημένος οὗτος θεσμός ἀποτελεῖ βασικόν κύτταρον τοῦ Γένους, χρήζει δέ ρητῆς Συνταγματικῆς προστασίας καί οὐχί ὑποβαθμίσεως. Ἡ ἐνίσχυσις δέ αὕτη καθίσταται, ἰδίως κατά τάς ἡμέρας ταύτας, ἀναγκαία, ἕνεκα τῆς ὑπογεννητικότητος, τοῦ πανθομολογουμένου δημογραφικοῦ προβλήματος καί τῶν ποικίλων ἀναγκῶν τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν. 

Ἐπί τοῦ ζητήματος τῆς προτεινομένης ἀναθεωρήσεως τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, διά τῆς ὁποίας εἰσάγεται διάταξις, ὁρίζουσα ὅτι ἡ Ἑλληνική Πολιτεία εἶναι «θρησκευτικά ουδέτερη»,  καί ἐπιχειρεῖται ἡ μεταβολή τῶν ὑπό τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὑφισταμένων ἀπό αἰώνων Ἐκκλησιαστικῶν Καθεστώτων, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐκφράζει τόν ἔντονον προβληματισμόν του διά τάς παραγομένας ἀρνητικάς νομικάς συνεπείας σχετικῶς πρός τήν ἐν γένει θέσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ Ἑλληνικῇ Ἐπικρατείᾳ. Ἡ προτεινομένη τροποποίησις: 
α- Θά ἀποδυναμώσῃ τήν θεσμικήν θέσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς Νομικοῦ Προσώπου Διεθνοῦς Δημοσίου Δικαίου.
β- Θά ἐπιφέρῃ τήν ἀποβολήν τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τοῦ Δημοσίου βίου καί ἐνδεικτικῶς τήν κατάργησιν τῶν ἀργιῶν τῶν θρησκευτικῶν ἑορτῶν, τήν ἀλλοίωσιν τοῦ περιεχομένου καί τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ἀφαίρεσιν τῶν ἱερῶν συμβόλων τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τοῦ συνόλου τῶν Δημοσίων Ὑπηρεσιῶν (σχολείων, δικαστηρίων κτλ.) κ.ἄ.. 
γ- Θά δημιουργήσῃ τό ἔρεισμα διά τήν μεταβολήν τοῦ συνόλου τοῦ ὑφισταμένου νομικοῦ πλαισίου, τό ὁποῖον καθορίζει τά Ἐκκλησιαστικά ἐν Ἑλλάδι Καθεστῶτα ἐν Κρήτῃ, ἐν Δωδεκανήσῳ, ἐν ταῖς λεγομέναις «Νέαις Χώραις» καί ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Ἐξαρχίᾳ Πάτμου.  

Ἄλλωστε, αἱ μή ἀναθεωρητέαι διατάξεις τοῦ ὑφισταμένου ἄρθρου 13 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, δεδοκιμασμέναι ἐπιτυχῶς ἐν τῇ πορείᾳ τοῦ χρόνου, παρέχουσιν ἐπαρκεστάτην προστασίαν τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως ἑκάστου προσώπου καί τῆς θρησκευτικῆς λατρείας οἱασδήτινος γνωστῆς θρησκείας. 

Ἐπί τοῦ ζητήματος τῆς προτεινομένης μεταβολῆς τοῦ ὑφιστα-μένου ἐργασιακοῦ καθεστῶτος τῶν κληρικῶν καί τῶν λαϊκῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑπαλλήλων, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ἐνστερνιζομένη τήν δικαίαν ἀγωνίαν αὐτῶν, ἐπιστηρίζει τό αἴτημα τῆς παραμονῆς αὐτῶν εἰς τήν Ἑνιαίαν Ἀρχήν Πληρωμῶν ἐν Ἑλλάδι καί τήν διατήρησιν τοῦ ἰσχύοντος θεσμικοῦ ἐργασιακοῦ πλαισίου. Ἡ προτεινομένη ρύθμισις ἀποτελεῖ ἐπιλεκτικήν δυσμενῆ μεταβολήν τῶν εἰρημένων ἐργασιακῶν σχέσεων. 

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον προσβλέπει πάντοτε εἰς τήν καλήν συνεργασίαν μετά τῶν ἰθυνόντων τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας ἐπ᾽ ἀγαθῷ τοῦ εὐαγοῦς Ἱεροῦ Κλήρου, τοῦ εὐσεβοῦς Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τῆς διαφυλάξεως τῶν ἱερῶν παραδόσεων τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν Γένους.  

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 20ῇ Δεκεμβρίου 2018
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱεράς Συνόδου

Τηλεφωνική επικοινωνία ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Mike Pompeo, με τον νέο Προκαθήμενο της Ουκρανίας Επιφάνιο


[Επιμέλεια κειμένου από ουκρανικούς ιστότοπους: π. Παναγιώτης Καποδίστριας]

Στις 8 Δεκεμβρίου 2018, ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Mike Pompeo τηλεφωνήθηκε με τον νεοεκλεγέντα Προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας Μητροπολίτη Επιφάνιο, οπότε τονίστηκε η υποστήριξη, εκ μέρους των ΗΠΑ, της θρησκευτικής ελευθερίας και της κυριαρχίας της Ουκρανίας.

Ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ συνεχάρη τον Επιφάνιο για την επιτυχή διεξαγωγή του Συμβουλίου Ενότητας της Ουκρανίας, ώστε να σχηματίσουν μια τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και σημείωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα σεβασθούν την επιλογή της Ουκρανίας και τη θέλησή της. "Είναι μια ιστορική στιγμή για τον ουκρανικό λαό και τον ορθόδοξο κόσμο", είπε.

Με τη σειρά του, ο Μακ. Επιφάνιος ευχαρίστησε τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ για τους χαιρετισμούς και τα λόγια υποστήριξης. Σε μια τηλεφωνική συνομιλία ο Προκαθήμενος δήλωσε συγκεκριμένα: "Στις 15 Δεκεμβρίου οι Ορθόδοξοι πιστοί της Ουκρανίας δημιούργησαν αυτοκέφαλη Εκκλησία. Και είμαστε ευγνώμονες σε πολλές χώρες που υποστήριξαν αυτήν την προσδοκία του ουκρανικού λαού. Ιδιαίτερες ευχαριστίες μας προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, για την υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας σε όλο τον κόσμο".

Μιλώντας με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο Προκαθήμενος τόνισε τον σημαντικό ρόλο στην επίλυση του ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Οικουμενικού Θρόνου.

Κατά την διάρκεια της συζήτησης, τα μέρη εξέφρασαν την επιθυμία τους για περαιτέρω συνεργασία, προκειμένου να επιτευχθεί ειρήνη στην Ουκρανία και να αποκατασταθεί η εδαφική της ακεραιότητα.

Επίσκεψη του νέου Προκαθημένου της Ουκρανίας σε αρρώστους και παιδιά του πολέμου


Την 19η Δεκεμβρίου 2018, εορτή του Αγίου Νικολάου με το ιουλιανό ημερολόγιο, ο νεοεκλεγείς Προκαθήμενος της νέας ενοποιημένης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας, Μητροπολίτης Επιφάνιος, επισκέφτηκε στοργικά το μητροπολιτικό άσυλο - τμήμα παρηγορητικής φροντίδας, για να προσφέρει δώρα αγάπης σε αναξιοπαθούντες συμπατριώτες του. 
     Εκεί συνάντησε ασθενείς, εγκαταλελειμένους, κυρίως δε παιδιά του πολέμου, δεδομένου ότι ο πόλεμος με τη γείτονα Ρωσία ακόμη διεξάγεται, τα δε παιδιά είναι τα πρώτα που τα αγγίζει -ούτως ή άλλως- η φρίκη αυτή. Θυμίζουμε ότι προχθές ο Επιφάνιος έθεσε ευθέως θέμα επανάκτησης της Κριμαίας. 


















Προεόρτια Χριστουγέννων


«Προεορτάσωμεν λαοί Χριστού τα γενέθλια» μας προτρέπει ο ψαλμωδός.
Δεν μας προτρέπει απλά και μόνο να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα, μας προτρέπει να προεορτάσουμε, να αρχίσουμε το πανηγύρι, να αρχίσουμε την χαρά! Δεν μας καλεί μόνο σε προετοιμασία για την μεγάλη εορτή. Μας καλεί να χαρούμε από τώρα, γιατί πλησιάζει η εορτή! Ας χαρούμε, λοιπόν!

Έρχεται πάλι στην ταπεινή φάτνη να γεννηθεί το Θείο Βρέφος. Έρχεται πάλι να γεμίσει με φως την ζωή μας. Έρχεται πάλι, για να αντικρίσουμε το βρεφικό χαμόγελό Του για να αποκτήσουμε πάλι χαμόγελο!

Πολλοί οι λόγοι της χαράς. Μη χάνουμε χρόνο! Ας ετοιμαστούμε να υποδεχθούμε το Θείο Βρέφος με διάθεση χαράς, καρδιακά, μετατρέποντας κάθε παλμό της καρδιάς μας σε δοξολογία για την γέννησή Του, μη έχοντας να του προσφέρουμε τίποτε άλλο άξιο της αγάπης Του.

Καλά Χριστούγεννα!

+Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους

Το βιβλίο του Στυλιανού Χ. Τσομπανίδη "Οικουμενικά Πορτρέτα: Εκκλησιολογικές και κοινωνικοηθικές προσεγγίσεις"

Ο αγαπητός μας Καθηγητής ΑΠΘ Στυλιανός Χ. Τσομπανίδης, είχε την ευγενή καλοσύνη να μας αποστείλει το ιδιαίτερα ενδιαφέρον πόνημά του, υπό τον εύγλωττο τίτλο "Οικουμενικά Πορτρέτα: Εκκλησιολογικές και κοινωνικοηθικές προσεγγίσεις", το οποίο κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις Ostracon, Θεσσαλονίκη 2018.

Τον ευχαριστούμε για την τιμή της αποστολής και, χάριν ενημέρωσης των αναγνωστών, αναγράφουμε ευθύς κατωτέρω τα περιεχόμενα:


Περιεχόμενα

1. Αμίλκας Αλιβιζάτος, σελ. 15
Ανιχνεύοντας την οικουμενική δυναμική της Ορθοδοξίας: Εκκλησία και εκκλησίες στη σκέψη ενός πρωτεργάτη της Οικουμενικής Κίνησης

2. Μιχαήλ Κωνσταντινίδης (Αρχιεπίσκοπος Αμερικής), σελ. 57
Ανάδυση της ανοιχτοσύνης και του οικουμενικού πνεύματος της Ορθόδοξης Εκκλησίας

3. Νίκος Νησιώτης, σελ. 85
Πρωτοπόρος και συνδιαμορφωτής μιας δυναμικής εκκλησιολογίας

4. Ειρηναίος Γαλανάκης (Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου), σελ. 107
Οικουμενικός διάλογος και ειρήνη: προσδιοριστικά της πορείας ενός ταπεινού ιεράρχη

5. Νίκος Ματσούκας, σελ. 129
Η Εκκλησία ως διαρκής έξοδος  στην ιστορία και την οικουμένη

6. Γρηγόριος Λαρεντζάκης, σελ. 145
Ένας εργάτης της συμφιλίωσης και του κοινωνείν

7. Πέτρος Βασιλειάδης, σελ. 161
Ενότητα και Μαρτυρία, Ορθοδοξία και Ορθοπραξία: διαστάσεις της μιας οικουμενικής κλήσης

8. Βαρθολομαίος Α΄ (Οικουμενικός Πατριάρχης), σελ. 181
Ο οικουμενικός λόγος ως ανοικτός διάλογος και ως έκφραση αγάπης, αγωνίας και προσευχής για το μέλλον του κόσμου

Επιλεγόμενα, σελ. 217

Ταυτότητα των κειμένων, σελ. 225

Βιβλιογραφία, σελ. 231

*      *      *

Τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στο ανά χείρας βιβλίο προέρχονται από τον ελληνόφωνο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι καθηγητές ή ιεράρχες που διακρίθηκαν, πολλές φορές από υπεύθυνες θέσεις, στη σύγχρονη Οικουμενική Κίνηση από την αρχή της εμφανίσεώς της κατά τον 20ό αιώνα. Από το πλήθος των κορυφαίων ιεραρχών και θεολόγων που συνδέονται με την Οικουμενική Κίνηση στο βιβλίο περιλαμβάνονται ελάχιστοι, αλλά αντιπροσωπευτικοί, και είναι όσοι απασχόλησαν τον συγγραφέα τα τελευταία χρόνια σε διάφορες ημερίδες και συνέδρια.

Πρόκειται για πρόσωπα που πίστεψαν και πιστεύουν ολόψυχα στους σκοπούς της οικουμενικής προσπάθειας και συντέλεσαν και συντελούν, ώστε η Ορθοδοξία να εισακουστεί και να λάβει την πλήρη και ορθή θέση της στην Οικουμενική Κίνηση. Προσέφεραν και προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στην πολυδιάστατη αποστολή των χριστιανών στο σύγχρονο κόσμο. Άνοιξαν και ανοίγουν θύρες εξόδου από τον ομολογιακό εγωκεντρισμό και την αυτοδικαίωση. Μετείχαν και μετέχουν στους διαλόγους ως αυθεντικοί ερμηνευτές της Ορθόδοξης Παράδοσης και Θεολογίας και ως "γεφυροποιοί", πρεσβευτές της καταλλαγής και της συνεννόησης. 

Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων δεν θα ξαναπάει στο Βατικανό

π. α. ανδριόπουλος
Η Συντονιστική Επιτροπή του Διαλόγου μεταξύ Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας συνήλθε στη Μονή Bοse της Ιταλίας, από 12 έως 17 Νοεμβρίου 2018, χωρίς τη συμμετοχή της Εκκλησίας της Ρωσίας. Η Μόσχα κήρυξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε «ακοινωνησία», οπότε δεν συμμετέχει, φυσικά, στις επιτροπές εκείνες που προεδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 
Στη συγκεκριμένη περίπτωση θέτει τον εαυτόν της εκτός του Θεολογικού διαλόγου με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, στον οποίο εκπροσωπούνταν τα τελευταία χρόνια από τον Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα. 
Άμα τη εκλογή του προκαθημένου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας, Μητροπολίτου Κιέβου κ. Επιφανίου, o Πατέρας και επικεφαλής της Ουκρανικής Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας, ήτοι των Ελληνόρυθμων, Sather, απέστειλε συγχαρητήριο επιστολή προς τον νεοεκλεγέντα, που σημαίνει άμεση αναγνώριση. 
Τέλος, το Βατικανό μετέδωσε πανηγυρικά, θα λέγαμε, την είδηση της εκλογής Προκαθημένου της νέας Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία, με αφιέρωμα στον επίσημο ιστότοπό του.
Τι κι αν ο Βολοκολάμσκ Ιλαρίων έσπευσε στο Βατικανό να «ενημερώσει» τον Πάπα Φραγκίσκο για την απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας να διακόψει την κοινωνία με το Φανάρι; Εις μάτην… 
Με την εκλογή του Κιέβου Επιφανίου και την αναγνώρισή του από το Βατικανό, ο δρόμος για την Αγία Έδρα καθίσταται πλέον δύσβατος αν όχι και απροσπέλαστος για τον Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα.
Ίσως να παρηγοριέται στην ιδέα ότι ο Πάπας μπορεί να ακούσει κάποια στιγμή κάποιο από τα cd’s που του έδωσε, με προσωπικές του συνθέσεις… 
Ίσως επέστη ο καιρός ο Σεβ. Βολοκολάμσκ να γράψει κι ένα Ρέκβιεμ… Στα λατινικά ή τα ρωσικά δεν έχει και τόση σημασία πια…