Η αληθινή μετάνοια συμβάλλει θετικά στην ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Β΄ Νηστειών 

24 Μαρτίου 2019

(Μαρκ. β΄ 11-12 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Τεράστιος υπήρξε ο ψυχικός και σωματικός πόνος του παραλυτικού της σημερινής περικοπής. Ευρισκόμενος καθηλωμένος και απελπισμένος στο κρεβάτι του πόνου, περίμενε εναγωνίως την βοήθεια των συνανθρώπων του, ώστε να κατορθώσει να πλησιάσει τον Ιησού. Για να το πετύχει όμως αυτό, δυστυχώς, πολλά υπήρξαν τα εμπόδια και οι δυσκολίες. Και δεν ήταν μόνον η έλλειψη πρόθυμων ανθρώπων, οι οποίοι θα τον βοηθούσαν, αλλά και οι τύψεις καθώς και η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, η οποία γνώριζε ότι ήταν, εν πολλοίς, και η αιτία της ψυχοσωματικής αναπηρίας του.

Όμως ο Θεός ευδόκησε, βλέποντας την πίστη και τον διακαή πόθο του για μετάνοια και βρέθηκαν οι βοηθοί, που αποζητούσε με αγωνία. Τέσσερις άνθρωποι προθυμοποιήθηκαν να τον βοηθήσουν, ώστε να πλησιάσει τον Κύριο. Το έργο τους, όμως, αυτό ήταν αρκετά δύσκολο, επειδή ο Ιησούς βρισκόταν μέσα σε ένα οίκημα, διδάσκοντας ένα πυκνό πλήθος, που τον περιστοίχιζε κι έτσι η πρόσβαση κοντά Του ήταν αδύνατη.

Τότε ο Θεός φώτισε τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι και σκέφτηκαν να κατεβάσουν τον παραλυτικό, με το κρεβάτι του, με σκοινιά, από την στέγη του σπιτιού ενώπιον του Θεανθρώπου. Τότε ο Κύριος θεραπεύει τον παραλυτικό, αναγνωρίζοντας την πίστη και την μετάνοιά του και του δίνει άφεση αμαρτιών.

Όμως οι μοχθηροί και αφιλάνθρωποι Γραμματείς και Φαρισαίοι, γεμάτοι διαβολικό φθόνο, αμφισβήτησαν την δυνατότητα και το δικαίωμα του Κυρίου να συγχωρεί αμαρτίες, αμφισβητώντας έτσι στην ουσία την θεότητά Του. Όμως, οι κρυφές σκέψεις τους δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον Θεάνθρωπο Κύριο, ο οποίος είναι ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς». Γνωρίζοντας, από την ίδια εκείνη στιγμή, επακριβώς, τι έκρυβαν μέσα στις μοχθηρές ψυχές τους, τους παρείχε ένα ισχυρό ηθικό ράπισμα, δίνοντας εντολή στον παραλυτικό να πάρει το κρεβάτι του στους ώμους και ν’ αποχωρήσει. Αυτό υπήρξε η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της πλήρους αποκατάστασης -με την χάρη και τη δύναμη του Θεού-  της πνευματικής και σωματικής ρώμης του.

Στην περικοπή αυτήν υπάρχει χτυπητή η αντίθεση μεταξύ δύο ανθρώπινων συμπεριφορών. Από τη μια πλευρά, η φιλάνθρωπη και αγαπητική στάση των τεσσάρων φίλων του παράλυτου, οι οποίοι και αποτελούν πρότυπο μίμησης για κάθε χριστιανό. Από την άλλη, η υποκριτική, ανάλγητη και φθονερή στάση των Φαρισαίων, οι οποίοι τυπολάτρες καθώς ήταν, όχι μόνο αδιαφορούσαν για τον ανθρώπινο πόνο και αρνούνταν τη βοήθειά τους, αλλά και πικραίνονταν βαθιά όταν έβλεπαν το Καλό να συμβαίνει στον συνάνθρωπό τους.

           

Πάνω απ’ όλα όμως, στη σημερινή περικοπή, δίδεται το μήνυμα ότι η αληθινή μετάνοια είναι καθοριστική για την ψυχοσωματική υγεία και για την θέωση του ανθρώπου. Γένοιτο!