e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

Η ευλογημένη περιπέτεια της Ιεραποστολής [διήγηση και φωτοθήκη]


«Γιατί Θεέ μου;», ανεφώνησα βαθιά μέσα στην ψυχή μου όταν μου ανακοινώθηκε ότι το ελικοφόρο ATR της κρατικής αεροπορικής εταιρείας, με το οποίο έφτασα στο Ιπφόντο για να συνεορτάσω με την αρχαιοτάτη φυλή των Πυγμαίων την Πεντηκοστή, απεσύρθη αιφνιδιαστικά και επ’αόριστον λόγω επικινδυνότητος! «Γιατί Θεέ μου; Πώς θα φύγω τώρα από εδώ;».

Με δυσκολία συγκράτησα τους λυγμούς στους οποίους αυθόρμητα ήθελα να ξεσπάσω. Ευρισκόμενος στα βόρεια του Κονγκό, σε ένα υποτυπώδες ξενοδοχείο χωρίς ρεύμα, τρεχούμενο νερό και τηλέφωνο, όπου όταν έρχομαι πλένομαι με ένα κουβά κρύο νερό κι ένα κύπελο τρώγοντας για κάποιες μέρες άσπρο ρύζι ή τηγανητές μπανάνες ή σπανιότερα μια σκέτη ομελέτα αν είμαι τυχερός -δεν μπορώ να φάω κρέας φιδιού ή πιθήκου- αισθάνθηκα απόγνωση. Πώς θα φύγω από έναν τόπο απομονωμένο από την υπόλοιπη χώρα αφού δεν υπάρχει δρόμος, ενώ μεσολαβούν τρεις ποταμοί ως την πλησιέστερη πόλη, 730 χλμ μακρύτερα;

«Σεβασμιώτατε, ένας δρόμος έχει χαραχθή κατά τους τελευταίους μήνες, αλλά παρέμεινε χωμάτινος, οι υπεύθυνοι της εταιρείας έλαβαν τις προκαταβολές και εξαφανίστηκαν. Απομένει να βρούμε ένα αυτοκίνητο, να δεχθεί ο ιδιοκτήτης του να μας το μισθώσει κι έτσι θα φύγουμε» πρότεινε ο π. Τιμόθεος. Ένα αυτοκίνητο. Ήμουν τόσο σίγουρος ότι ο ιδιοκτήτης θα εκμεταλλευτεί την περίσταση και θα ζητήσει υπέρογκο ποσό. Έτσι κι έγινε. Τα υπόλοιπα, η μηχανική κατάσταση του αυτοκινήτου, η εντιμότητα της συναλλαγής, η ποιότητα του ιδιοκτήτη-οδηγού και η προσωπική ασφάλεια αφέθηκαν στα χέρια του Θεού. Η αναχώρηση ορίσθηκε για το πρωί της επομένης.

Η νύχτα κύλησε δύσκολα, εναγώνια. Το ξημέρωμα της Τρίτης, 18 Ιουνίου, στις 05.45 το πρωί ξεκινήσαμε. Μυστικά επαναλάμβανα το απολυτίκιο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου κι η σκέψη είχε καρφωθεί στο πάνσεπτο εικόνισμα της Παναγίας της «Τηνιακής», στην Μάνα Παναγιά του ευλογημένου νησιού μου. Η Χάρη Της διαποιμαίνει την Μητρόπολη Μπραζαβίλ και δίνει λύσεις στα προβλήματα και στις αγωνίες.

Αρχικά πυκνή αχλύ κάλυπτε την διαδρομή μέσα από την οργιώδη βλάστηση. Τα πρώτα 30 χιλιόμετρα του στενού δρόμου ήταν ασφαλτοστρωμένα. Μετά άρχισε η διαδρομή των 700 χλμ του άκρως γλιστερού αργιλώδους δρόμου. Τρεις φορές το αυτοκίνητο ξέφυγε από την πορεία του κάνοντας εν κινήσει αρκετές περιστροφές γύρω από τον άξονα του.

Η μέρα ανέβαινε, οι Πυγμαίοι ξεπρόβαλαν μέσα από τα δάση, η διαδρομή ήταν όμορφη, εντυπωσιακή, αλλά και επικίνδυνη, γι’ αυτό καμία στάση δεν έπρεπε να γίνει. Το όνομα της Παναγίας πάντα ψιθυριστά στα χείλη και στην καρδιά ως επιστηριγμός, καταφυγή και παρηγορία.

Έπρεπε να διαπλεύσουμε δύο ποταμούς με μαούνες, ώστε το αυτοκίνητο να συνεχίσει την πορεία του προς τον πρώτο προορισμό, την πόλη Ουεσσό. Όταν έφτασα πια νηστικός στο τέλος του πρώτου μέρους της διαδρομής ήταν 16.30 το απόγευμα. Εκεί τελείωνε ο χωματόδρομος διότι ένα τρίτο ποτάμι μεσολαβούσε και κανένα αυτοκίνητο δεν μπορούσε να περάσει στην απέναντι όχθη. Μια μεγάλη πιρόγα –ένας σκαμμένος μονοκόμματος κορμός δέντρου- ήταν το πλωτό μέσο για όσους θέλαμε να διαπλεύσουμε και τούτο το ποτάμι.

Ένα άλλο αυτοκίνητο μισθώθηκε στο Ουεσσό και στις 17.20 μμ ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα Μπραζαβίλ. 1.100 χλμ ευτυχώς ασφαλτοστρωμένα μας ανέμεναν.

Στις 20.06 ακριβώς περάσαμε τον ισημερινό! Η πόλη Μάκουα είναι το σημείο που ο ισημερινός τέμνει νοητά τη γη χωρίζοντάς την σε δύο ημισφαίρια. Στις 21.15 μπήκαμε στην πόλη Ουαντό. Στάση για 20 λεπτά στην μοναδική Ελληνίδα του βορείου Κονγκό, καταγόμενη από την Αρεόπολη της Μάνης. Πόση παρηγοριά η παρουσία της, πόση χαρά να μπορείς να ανταλλάξεις λίγες λέξεις στην γλώσσα σου! Πέντε είμαστε άλλωστε όλοι οι Έλληνες στο Κονγκό-Μπραζαβίλ.

Παίρνοντας από ένα σάντουιτς στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό, γεμίζοντας το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου με καύσιμα αγνώστους προελεύσεως και ποιότητος από πλανόδιους πωλητές ξεκινήσαμε με τον π. Τιμόθεο, παρά τις επίμονες εκκλήσεις της ευγενεστάτης κας Ελευθερίας να διανυκτερεύσουμε εκεί. Ξεκινήσαμε και πάλι κάτω από το φεγγάρι.

Ο πειρασμός δεν μπορούσε να μείνει ανενεργός, δύο φορές πρόλαβα να αρπάξω το τιμόνι από τα χέρια του οδηγού που προς στιγμήν αποκοιμήθηκε. Πήρα το αυτοκίνητο ο ίδιος αφήνοντας τον να ξεκουραστεί κάπως στην θέση του συνοδηγού. Ο Τιμόθεος είχε ήδη αποκοιμηθεί στο πίσω κάθισμα.

Ξεκινήσαμε και πάλι κάτω από το φεγγάρι. Τούτη η σιγή γέννησε άλλες σκέψεις. «Πώς κατάφεραν οι άγιοι Απόστολοι να διατρέξουν τον τότε γνωστό κόσμο με τα πόδια; Πώς ξεπέρασαν ληστές, θηρία, εξωτερικές απειλές, εσωτερικούς φόβους και συγκρούσεις, κακουχίες και φυλακίσεις; Τι πίστη διέθεταν, τι τους οφείλουμε τελικά!!» Η αρχική απόγνωση που έφερε στα χείλη μου το ασύνετο παράπονο «γιατί Θεέ μου», μετατράπηκε τώρα σε ευγνωμοσύνη, δοξολογία, μυστική χαρά! Για σένα Χριστέ μου όλα! Ποιος από μας τους ανάξιους θα μπορούσε να υπομείνει αυτά που Εκείνοι υπέφεραν για την αγάπη Σου;

Στις 05.00 το πρωί αλλάξαμε και πάλι θέσεις με τον οδηγό. Στις 05.50, βρώμικοι και πεινασμένοι, φτάσαμε επιτέλους στα διόδια της πρωτεύουσας Μπραζαβίλ.

Συνειδητοποίησα ότι το ταξίδι διήρκησε 24 ώρες με μία εικοσάλεπτη στάση. Στις 08.00 ήμουν στο αεροδρόμιο για να πετάξω προς Pointe Noire, όπου η έδρα της Μητρόπολης. Δοξασμένο το Όνομα του Θεού που επέτρεψε να φτάσουμε ασφαλείς, να γεμίσει η ψυχή με όμορφες εικόνες, να διατρέξει κατά μήκος ολόκληρη την δικαιοδοσία της Μητροπόλεως στο Κονγκό-Μπραζαβίλ, να αισθανθεί ταπείνωση και ευγνωμοσύνη έναντι του μεγαλειώδους έργου των Αποστόλων εξ αφορμής του εορτασμού της Πεντηκοστής.

Η περιπέτεια της ιεραποστολής είναι μια ευλογημένη περιπέτεια! Αν αποφάσισα να μοιραστώ αυτήν την εμπειρία μαζί σας, το έκανα μόνον για να σας παρακινήσω σε παρόμοιες σκέψεις και αισθήματα δοξολογικά για την αληθινή πίστη που οι πρώτοι Θεοφόροι σκαπανείς του Ευαγγελίου μας κατέλιπαν, μια πίστη ζώσα, ικανή «ὥστε ὄρη μεθιστάνειν»! Γένοιτο!

+ο Μπραζαβίλ Παντελεήμων













































Ενθρονιστήριος Λόγος του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου [+ φωτογραφίες]

Αρχιεπισκοπικός Καθεδρικός Ναός Αγίας Τριάδος Νέας Υόρκης
Νέα Υόρκη, 22 Ιουνίου 2019
Εντιμότατε Κύριε Υπουργέ,

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Γερμανίας κ. Αυγουστίνε, Εκπρόσωπε της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου,
Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Δημήτριε, αγαπητέ και σεβάσμιε προκάτοχε,
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Βοστώνης κ. Μεθόδιε, Τοποτηρητά της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και αγαπητοί αδελφοί μέλη της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου και Επίσκοποι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής,
Σεβασμιώτατοι και Θεοφιλέστατοι Ιεράρχες των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών και των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών,
Σεβάσμιοι Ηγούμενοι των Μονών του Αγίου Όρους και των ημετέρων Μονών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής,
Ευλαβέστατοι και Αιδεσιμώτατοι κληρικοί και πρεσβυτέρες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, 
Αξιότιμα μέλη των οικουμενικών, διαθρησκειακών και ακαδημαϊκών κοινοτήτων,
Αξιότιμοι εκπρόσωποι του Διπλωματικού Σώματος,
Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες, μέλη της Τάξης του Αγίου Ανδρέα, του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, της Εθνικής Φιλοπτώχου, της ΑΧΕΠΑ και του Ελληνικού Κολλεγίου του Τιμίου Σταυρού,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Ίσταμαι σήμερα ενώπιόν σας με ταπείνωση και ευγνωμοσύνη δηλώνοντας μαζί με τον προφήτη και ψαλμωδό Δαβίδ:
Ἑτοίμη ἡ καρδία μου ὁ Θεός. Ἑτοίμη ἡ καρδία μου! (Ψαλμ. 57, 7)
Πράγματι, η καρδιά μου, η ψυχή μου και η διάνοιά μου είναι έτοιμες και ανυπομονούν να αναλάβουν αυτή τη μεγάλη πρόκληση και ευθύνη, την οποία μου δώρισε η χάρη του Τριαδικού Θεού με την εκλογή μου μετά από εισήγηση της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου, από τα σεβάσμια μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, ώστε να διακονήσω εσάς, τους αγαπητούς πιστούς της Αμερικής, ως ο πνευματικός σας πατέρας και ποιμένας, ως ο έβδομος Αρχιεπίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Το ότι το ιερό αυτό γεγονός έλαβε χώρα στις 11 Μαΐου –συμπίπτοντας με την εορτή των Αγίων Ισαποστόλων και φωτιστών των Σλάβων Κυρίλλου και Μεθοδίου– μου υπενθυμίζει τη θεμελιώδη πεποίθηση και δέσμευση του Πρώτου Θρόνου της Κωνσταντινούπολης σε μία οικουμενική θέαση του κόσμου και αποστολή. Αυτό το σημείο με εμπνέει, επιπλέον,  να διατηρήσω τη θεία χάρη που ρέει προς τη Μητέρα και τις θυγατέρες Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, όπως επίσης και προς την Αρχιεπισκοπή μας εδώ στην Αμερική, αλλά και να επαυξήσω το δώρο, κατά τους λόγους του Ευαγγελιστή Ιωάννη, “χάριν ἀντί χάριτος” (Ιω. 1, 16), με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της οποίας η Πόλη, η Κωνσταντινούπολη, εορτάζει στις 11 Μαΐου τα εγκαίνια από το 330 μ. Χ.  μέχρι και σήμερα!
Ως εκ τούτου, ευγνωμόνως “ἀναμιμνήσκομαι ἐν πρώτοις” του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου μου Βαρθολομαίου, ο οποίος φέρει το μεγαλύτερο βάρος και την κύρια ευθύνη για την ενότητα της Εκκλησίας. Είναι εκείνος που με δίδαξε κατά τη δική του “καθ’ ἡμέραν μέριμναν πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν” (Β΄ Κορ. 11, 28). Είναι εκείνος που με εμπιστεύτηκε και με ενθάρρυνε από τα πρώτα βήματα της διακονίας μου. Είναι εκείνος που με προετοίμασε και μου γέννησε τον πόθο να υπηρετήσω το λαό του Θεού.
Ως νεαρό Διάκονο στην Πατριαρχική Αυλή, ο Πατριάρχης με ενθάρρυνε να αξιοποιήσω κάθε ικανότητα για τη διακονία της Εκκλησίας. Ως Ιερέα, μου εμπιστεύτηκε την Αρχιγραμματεία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου. Και ως Μητροπολίτη Προύσης και Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης μου ανέθεσε τη φροντίδα μιας αρχαίας Επισκοπικής Έδρας και τη μέριμνα για την Ιερά Μονή και την πολύτιμη Θεολογική Σχολή, η οποία παραμένει αδίκως κλειστή από το 1971. Επί 150 έτη, η ιστορική και πρωτοποριακή αυτή Σχολή μόρφωσε και εκπαίδευσε τον κλήρο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας – της Ιεράς Καθέδρας της Κωνσταντινουπόλεως –, όπου συγκλήθηκαν Οικουμενικές Σύνοδοι, διατυπώθηκε η δογματική διδασκαλία, διαμορφώθηκαν λειτουργικές παραδόσεις, αναγνωρίστηκαν άγιοι και ομολογητές και ετιμάτο όλως ιδιαιτέρως η Παναγία Μητέρα του Θεού.
Η απαράμιλλη ιστορία της διακονίας και της θυσίας της Μητέρας Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως δια μέσου των αιώνων αποτελεί πηγή έμπνευσης και αναγέννησης για όλες τις θυγατέρες Εκκλησίες και τις Επαρχίες της ανά τον κόσμο. Αυτή είναι μία σχέση, την οποίαν καλούμαστε να καλλιεργούμε και να ενισχύουμε αδιάκοπα όλο και περισσότερο. Κατά την επίσημη αυτή ώρα, ο ιερός αυτός δεσμός συνοψίζεται και εκφράζεται στο σεβαστό πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου, ο οποίος αναδείχθηκε μέντορας και προστάτης μου καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών και της εν γένει διαμόρφωσής μου. Του είμαι προσωπικά και βαθύτατα υπόχρεος για την πολύτιμη παρουσία του σήμερα μαζί μας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον αδελφό μας στην Ορθόδοξη Πίστη, τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών, Alexander Azar,  ο οποίος σήμερα μας δίνει τη μεγάλη τιμή να εκπροσωπεί  τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Κύριε Υπουργέ, τα λόγια σας γεμίζουν αυτόν τον καθεδρικό ναό με τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου και τα υψηλότερα ιδανικά του Aμερικανικού ονείρου. Σας ευχαριστώ για τη δέσμευσή σας - στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, διότι είναι το θεμέλιο του πολιτισμού μας.
Επιπροσθέτως, μνημονεύω τους προκατόχους μου στην όμορφη και ευλογημένη αυτή Αρχιεπισκοπή, όλους εκείνους που διαμόρφωσαν και προσδιόρισαν την εξαιρετική αυτή Εκκλησία. Μεταξύ αυτών, πρώτο τον Σεβασμιώτατο Δημήτριο, ο οποίος με τιμά με τη σημερινή παρουσία του και μου παραδίδει την Εκκλησία που διακόνησε με πίστη και επιμέλεια επί δύο δεκαετίες. Επίσης, τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, ο οποίος με τόλμη περπάτησε στο πλάι του Martin Luther King Jr. ενάντια στο πολιτιστικό ρεύμα της εποχής και ακόμη ενάντια στις συμβουλές των ομολόγων του. Και πάνω απ’ όλα τον εμπνευσμένο πρωτοπόρο Αθηναγόρα, ο οποίος συνειδητοποίησε τη σημασία της άρσης των φραγμών με τις άλλες Ομολογίες και θρησκευτικές κοινότητες. Φιλοδοξία μου είναι να φυτέψω και να πολλαπλασιάσω τα ποικίλα δώρα τους στο εύφορο έδαφος αυτής της Εκκλησίας και αυτής της γης, καθώς απλώνω το χέρι μου για έναν διάλογο αγάπης και αλήθειας με τους αδελφούς και τις αδελφές μας των άλλων Εκκλησιών και θρησκευτικών κοινοτήτων. Η καρδιά μου είναι έτοιμη και αποφασισμένη να ακολουθήσει το ρηξικέλευθο και λαμπρό παράδειγμά του.
Θα ήθελα να εκφράσω την ταπεινή ευγνωμοσύνη και την ειλικρινή εκτίμησή μου στους αγαπητούς αδελφούς μου Μητροπολίτες και Επισκόπους, όπως και στον ευσεβή κλήρο και τον πιστό λαό, άνδρες και γυναίκες –όλους εκείνους που εκπροσωπούν και απαρτίζουν τις πολλές υπηρεσίες και τα ποικίλα τμήματα της Αρχιεπισκοπής μας– για την ολόψυχη υποδοχή και την ειλικρινή ζεστασιά από την πρώτη στιγμή της εκλογής μου. Η αλληλεγγύη και η υποστήριξή τους σηματοδοτούν μια πολλά υποσχόμενη και θετική συνεργασία στις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.
Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, φυσικά, –για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Συμβόλου Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως– είμαστε πραγματικά “καθολικοί καί ἀποστολικοί”, μόνο όταν θυμόμαστε και συνειδητοποιούμε ότι είμαστε, επίσης,  “ἕνας καί ἅγιος”. Η καρδιά μου είναι έτοιμη και σταθερή στο ευαίσθητο και κρίσιμο θέμα της ορθόδοξης ενότητας. Δεσμεύομαι, ειλικρινά, να αφιερώσω τον εαυτό μου –με όλη μου την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό– στην επαναβεβαίωση και αναζωογόνηση της Συνέλευσης των Κανονικών Ορθοδόξων Επισκόπων, ώστε να μπορούμε να συνεργαστούμε με μεγαλύτερη ενότητα και να δίνουμε τη μαρτυρία μας με μεγαλύτερη αξιοπιστία στην ευρύτερη αμερικανική κοινωνία. Η διδασκαλία μας είναι μία στα μυστήρια και στην ζωή της Εκκλησίας. Επομένως, το κήρυγμά μας θα πρέπει να αντανακλά την ίδια ομοφωνία και συναίνεση εντός του πολιτιστικά ποικιλόμορφου και πλουραλιστικού κόσμου, στον οποίον ζούμε και τον οποίον μοιραζόμαστε. Με τον τρόπο αυτό, θα είμαστε έτοιμοι και σταθεροί πάντα “εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς…κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καί τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρύξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν” (Λκ. 4, 18 – 19). Και θα είμαστε “ἕτοιμοι ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ἡμᾶς λόγον περί τῆς ν μῖν λπίδος μετά πρατητος καί φόβου” (Α΄ Πέτρ. 3, 15).
Επιπλέον, αναγνωρίζω και χαιρετίζω εγκάρδια κατά την παρούσα περίσταση τους εκπροσώπους των ανωτάτων πολιτικών αρχών αυτού του έθνους και τους εκπροσώπους των τοπικών αρχών αυτής της πόλης, καθώς επίσης και τους διακεκριμένους ηγέτες και τα μέλη των οικουμενικών και ακαδημαϊκών κοινοτήτων. Αποτελείτε μία ισχυρή υπενθύμιση ότι κανείς μας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας χωρίς την αλληλεγγύη και τη στήριξη όλων ανεξαιρέτως, δίχως αποκλεισμούς και διακρίσεις. Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα χωριστά για τη σημαντική και επιβαλλόμενη αυτή επιβεβαίωση.
Ευχαριστώ, ακόμη, τους εκπροσώπους της Εθνικής Κυβέρνησης, της Πολιτείας και της Πόλης της Νέας Υόρκης, καθώς επίσης και εκείνους που προσήλθαν από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Η συμμετοχή σας τιμά τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο και την Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος, καθώς βλέπω –και εκφράζω τις ευχαριστίες μου γι’ αυτό– τη μητέρα μου και τα μέλη της οικογένειάς μου που ταξίδεψαν απ’ όλο τον κόσμο για να είναι μαζί μου σήμερα και μαζί με τους πολλούς φίλους μου από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία και την Ευρώπη. Η αγάπη σας και η στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια μ’ έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Από τώρα και στο εξής ελπίζω να εμπνεύσω σε όλους τους εμπεπιστευμένους στην ποιμαντική μου μέριμνα ως Αρχιεπίσκοπος την ίδια αγάπη και στήριξη που μου δείξατε σε όλη μου τη ζωή.
Αγαπητοί και εκλεκτοί φίλοι,
Η καρδιά μου είναι έτοιμη και σταθερή να υπηρετήσω αυτήν την Αρχιεπισκοπή και αυτό το έθνος, τα οποία θαύμαζα από την παιδική μου ηλικία και από τη διακονία μου στο Φανάρι. Στο διάβα των δεκαετιών, παρατήρησα την ανάπτυξη της Εκκλησίας εδώ, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και τους δρόμους που άνοιξε. Είμαι, λοιπόν, εδώ –ο νέος Αρχιεπίσκοπός σας– για να σας ακούσω, για να διαλεχθώ μαζί σας και για να εργαστώ μαζί σας. Η προσευχή μου είναι να στέκομαι μπροστά σας και δίπλα σας, να ηγούμαι με το παράδειγμα και τις παραινέσεις μου και να σας διακονώ με πνεύμα θυσίας. Ας προχωρήσουμε μαζί ως Σώμα Χριστού και σώμα πιστών, ως μία ενωμένη Αρχιεπισκοπή και Εκκλησία και ως μία πολύτιμη Επαρχία του πανσέπτου Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ανώτερη και τελειότερη κλήση για το βίο μου από το να είμαι μαζί σας στις χαρές και στις λύπες σας, στις επιτυχίες και στις δοκιμασίες σας. Η καρδιά μου είναι έτοιμη, σταθερή και πρόθυμη να σας υπηρετήσω κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση.  Από τους πολλούς τομείς που έχουν ανάγκη άμεσης ποιμαντικής φροντίδας, θα ήθελα να υπογραμμίσω τη διακονία της αγάπης προς τη νεολαία μας, την ενίσχυση της θεολογικής μας εκπαίδευσης, καθώς επίσης και την ολοκλήρωση της ανέγερσης του Ιερού Ναού στο “Σημείο Μηδέν”. Σε όλους αυτούς τους τομείς, ζητούμε –πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο– τη δύναμη και τη στήριξη της χάριτος του Θεού, διότι “ἐάν μή Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες” (Ψαλμ. 128, 1).
Υπάρχει ένα πολύτιμο μάθημα και ένα διαρκές όραμα σχετικά με την ηγεσία ως διακονία που μου μετέδωσε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης και αυτό έγκειται στη σημασία να κτίζουμε γέφυρες και να δημιουργούμε σχέσεις. Τέτοιου είδους σύνδεσμοι αποτελούν αυτό που στην πραγματικότητα είναι η Εκκλησία. Κανείς μας δεν γεννιέται και δεν αναπτύσσεται σε κενό. Ειδικότερα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία αναπνέουμε και κληρονομούμε τον πλούτο μιας μακράς και ιερής παράδοσης. Αυτό σημαίνει ότι οι Επίσκοποι είναι εις διαδοχήν πίστεως των Αποστόλων. Πραγματική πρόοδος στην Εκκλησία υπάρχει, όταν υφίσταται ακατάλυτη αποστολική συνέχεια. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τους προπάτορες και τους πατέρες μας, τους πατριάρχες και τους προφήτες, τους αποστόλους και διδασκάλους, τους αγίους και τους μάρτυρες, τους ομολογητές και τους ασκητές – όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες, γνωστούς και αγνώστους, που έθεσαν τα θεμέλια της Εκκλησίας και άνοιξαν το δρόμο ώστε εμείς να ανήκουμε στο Σώμα του Χριστού.
Αυτό σημαίνει για μια Εκκλησία να κοιτάζει πίσω στις παραδόσεις της και να προσβλέπει στο να μοιραστεί τους θησαυρούς της θεμελιώνοντας τις ρίζες της στα τοπικά περιβάλλοντα και τις τοπικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει να δημιουργείς συνδέσμους μεταξύ του παγκόσμιου και του περιφερειακού, προκειμένου να αντανακλάται το παγκόσμιο στο τοπικό. Αυτό, τελικά, σημαίνει να ενσωματώνεις τα πολιτιστικά και πνευματικά στοιχεία μιας ζωντανής κοινότητας. Τότε θα μπορέσουμε να απευθύνουμε τη γλώσσα του ουρανού στην πραγματικότητα αυτού του κόσμου. Γιατί τότε μπορούμε να μεταφράσουμε τον αιώνιο λόγο του Θεού με έναν τρόπο που πραγματικά μεταμορφώνει την παροδική φύση του κόσμου. Πώς, όμως, θα προετοιμαστούμε και θα ανταποκριθούμε σ’ αυτή την κλήση;
Πρώτον, αν θέλουμε να είμαστε πιστοί στις ευαγγελικές μας ρίζες και τις πνευματικές μας παραδόσεις, πρέπει να είμαστε μία Εκκλησία που αγκαλιάζει τους νέους μας, που αγκαλιάζει τους ξένους, που αγκαλιάζει όλα τα μέλη της κοινότητάς μας και της χώρας μας. Οι νέοι μας αντιμετωπίζουν έναν συνεχώς αυξανόμενο καταιγισμό πληροφοριών και μία άνευ προηγουμένου πρόσβαση στη γνώση. Η Εκκλησία, δηλαδή όλοι μας, πρέπει να είναι έτοιμη να συναντήσει τους νέους ανθρώπους εκεί που ζούνε και εκεί που μαθαίνουν: στις κοινότητές μας, στους χώρους των κολλεγίων με όλο το φάσμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε στη διάθεσή μας. Δεν μπορούμε να χάσουμε χρόνο και δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθουν οι νέοι σε μας. Πρέπει να τους προσφέρουμε μία γεύση της μυστηριακής ζωής, του ζωντανού Σώματος του Χριστού. Πρέπει να τους καλωσορίσουμε και να τους αγκαλιάσουμε, συναντώντας τους –όπως έκανε ο ίδιος ο Κύριος με τους μαθητές Του– με τους όρους τους, με τις καρδιές τους και με τους τρόπους τους.
Δεύτερον, η διακονία μας προς τη νεολαία και το μήνυμά μας προς τον κόσμο πρέπει να στηριχτούν στην ανάπτυξη και επέκταση της Θεολογικής μας Σχολής, που είναι η καρδιά της εκπαίδευσης του κλήρου και της διαμόρφωσης ηγετών για την Αρχιεπισκοπή μας, αλλά και πέραν αυτής. Δεν θα λησμονήσω ποτέ το εξαιρετικό εξάμηνο που πέρασα διδάσκοντας στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού την άνοιξη του 2004. Βλέπετε, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, οι προκλήσεις της διοίκησης της Εκκλησίας δεν είναι απλώς κοσμικές ανησυχίες. Αγγίζουν τη βαθύτατη ανταπόκρισή μας στην κοινωνία των δώρων που έχουμε λάβει από το Θεό. Με όλη τη σημασία της φράσης, είμαστε όλοι διάκονοι! Είμαστε όλοι υπεύθυνοι διαχειριστές των πόρων των πιστών. Και αν αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και τα εμπόδια ταπεινά και συλλογικά, τότε είμαι βέβαιος ότι θα τα ξεπεράσουμε. Αν ο Κύριος είναι η δύναμή μας και η σωτηρία μας –η παρηγοριά μας και ο φωτισμός μας– τότε οι πιο λαμπρές μέρες μας βρίσκονται σίγουρα μπροστά μας.
Τρίτον, καθώς ίσταμαι σε τούτο το θρόνο –αντικρύζοντας όλους εσάς σ’ αυτόν τον υπέροχο καθεδρικό ναό και απευθυνόμενος σε πολύ περισσότερους από σας με τα μέσα των σύγχρονων επικοινωνιών– βλέπω την ιερή εικόνα και τα λείψανα του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού. Επειδή ακριβώς πιστεύουμε στα θαύματα, επειδή ακριβώς ο Άγιος Νικόλαος θαυματουργεί και επειδή ακριβώς το ίδιο το όνομα “Νικόλαος” σημαίνει “νίκη του λαού”, είμαστε σε θέση να επαναλάβουμε τα λόγια της προς Ρωμαίους επιστολής, η οποία διακηρύσσει: “ἀλλ’ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς” (Ρωμ. 8, 37).
Είναι αυτή η νίκη και αυτό το θαύμα που εκπροσωπεί και συμβολίζει ο ναός του Αγίου Νικολάου στο Διεθνές Κέντρο Εμπορίου –όχι μόνο για την Αρχιεπισκοπή μας, αλλά και για την Πόλη της Νέας Υόρκης και στην πραγματικότητα για ολόκληρο το Αμερικανικό Έθνος. Την πικρή εκείνη μέρα της 11ηςΣεπτεμβρίου 2001 χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές, προκλήθηκαν τόσα πολλά δεινά και ο μικρός ναός μας του Αγίου Νικολάου καταστράφηκε ολοσχερώς με την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων. Παρ’ όλα αυτά, το μίσος ξεπεράστηκε με την ελπίδα, η βία με τη συγχώρεση και η απελπισία με το έλεος, τη συμπόνια και την αγάπη.
Αποτελεί καθήκον και υποχρέωσή μας ως Ορθοδόξων Χριστιανών –αλλά επίσης ευθύνη και δέσμευση απέναντι στο Θεό και το λαό Του– να ολοκληρώσουμε και να ανοίξουμε τις θύρες του ναού του Αγίου Νικολάου ως μία μαρτυρία και ένα όραμα για το τί είναι άριστο και όμορφο σε όλους τους ανθρώπους της πίστης. Σας διαβεβαιώ ότι η καρδιά μου είναι, επίσης, έτοιμη και σταθερή γι’ αυτό το καθήκον.
Αγαπητοί φίλοι, αδελφές και αδελφοί,
Σήμερα, γιορτάζουμε την απόδοση της εορτής της Πεντηκοστής, κατά την οποίαν η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκαλεί όσους βαπτίσθηκαν και ενεδύθησαν το Χριστό να γίνουν παιδιά που καθοδηγούνται και φωτίζονται από το πυρ και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο καλεί όλους τους ανθρώπους σε ενότητα αποβάλλοντας τις διαιρέσεις και τις αμφιβολίες τους. Όπως ψάλλουμε στο κοντάκιο της ημέρας: “Ας δοξάσουμε όλοι μαζί το Πανάγιο Πνεύμα”. Και όπως διακηρύσσουμε στο κοινωνικό της ημέρας: “Τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει ἡμᾶς ἐν γῇ εὐθειᾳ” (Ψαλμ. 144, 10).
Αύριο, με προσδοκία και ανυπομονησία θα μοιραστώ μαζί σας τη Θεία Ευχαριστία επί τη εορτή των Αγίων Πάντων. Θα έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε όλους τους Αγίους –τους αρχαιότερους, όπως ο Άγιος Νικόλαος ο θαυματουργός και τους νεότερους, όπως ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης. Ταυτόχρονα, όμως, θα θυμηθούμε ότι όλοι έχουμε κληθεί να γίνουμε μέλη της κοινωνίας των Αγίων –συνταξιδιώτες σε τούτο το υπέροχο ταξίδι που ο Θεός με τόση χάρη και γενναιοδωρία προετοίμασε για μας σ’ αυτή την Αρχιεπισκοπή, την Εκκλησία και τη χώρα.
Ας παραμείνουν, λοιπόν, οι καρδιές μας έτοιμες και σταθερές. Αμήν!















LIVE. Η Ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου | The Enthronement of Archbishop Elpidophoros of America


Watch the enthronement of Archbishop Elpidophoros of America, the seventh Archbishop of the Greek Orthodox Archdiocese of America, on Saturday June 22, 2019 at 11:00 a.m., at the Archdiocesan Cathedral of the Holy Trinity in Manhattan 

 

Με βυζαντινή λαμπρότητα και παρουσία πλήθους κόσμου και επισήμων τελέστηκε σήμερα, στον αρχιεπισκοπικό ιερό ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν, η ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, από τον αντιπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη και Μητροπολίτη Γερμανίας, Αυγουστίνου.

«Η καρδιά μου είναι έτοιμη και σταθερή να υπηρετήσω αυτήν την Αρχιεπισκοπή και αυτό το έθνος, τα οποία θαύμαζα από την παιδική μου ηλικία και από τη διακονία μου στο Φανάρι. Στο διάβα των δεκαετιών, παρατήρησα την ανάπτυξη της Εκκλησίας εδώ, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και τους δρόμους που άνοιξε. Είμαι, λοιπόν, εδώ -ο νέος Αρχιεπίσκοπός σας- για να σας ακούσω, για να διαλεχθώ μαζί σας και για να εργαστώ μαζί σας. Η προσευχή μου είναι να στέκομαι μπροστά σας και δίπλα σας, να ηγούμαι με το παράδειγμα και τις παραινέσεις μου και να σας διακονώ με πνεύμα θυσίας», είπε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος.

Στην τελετή παρευρέθηκαν εκπρόσωποι πολλών θρησκευμάτων και ορθοδόξων δικαιοδοσιών και εκπρόσωποι των Εκκλησιών της Ελλάδας και της Κύπρου. Η ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών, Γιώργο Κατρούγκαλο, η αμερικανική από τον υπουργό Υγείας, Άλεξ Αζάρ και η κυπριακή από τον συνομιλητή της Ελληνοκυπριακής πλευράς,πρέσβη Ανδρέα Μαυρογιάννη. Παρόντες επίσης ήταν οι επικεφαλής των διπλωματικών αποστολών της Ελλάδας, της Κύπρου και της Τουρκίας στις ΗΠΑ και τον ΟΗΕ, καθώς και πολλοί πολιτικοί παράγοντες από την Ελλάδα. Τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη εκπροσώπησε η σύζυγός του Μαρέβα.

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος, συνοδευόμενος από τον Μητροπολίτη Αυγουστίνο, έφτασε στον Καθεδρικό Ναό λίγο μετά τις 11 το πρωί (τοπική ώρα) και βάδισαν μαζί το κόκκινο χαλί, ενώ νέοι και νέες που είχαν δημιουργήσει έναν μακρύ διάδρομο, τον έραναν με ροδοπέταλα. Παρόν ήταν και εξαμελές άγημα των ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς, που έστειλε τιμητικά ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος.

Εισερχόμενος στον Καθεδρικό ο νέος Αρχιεπίσκοπος ασπάστηκε τη συγκινημένη και περιχαρή μητέρα του και κάθισε στον θρόνο, έχοντας εκ δεξιών τον Μητροπολίτη Αυγουστίνο και εξ ευωνύμων τον Αρχιεπίσκοπο Γέροντα πρώην Αμερικής Δημήτριο.

Η τελετή ξεκίνησε με δοξολογία και ακολούθησε η ανάγνωση του πατριαρχικού μεγάλου μηνύματος της 11ης Μαΐου, από τον επίσκοπο Μηδείας Απόστολο.

Η εκκλησιολογική ρωσική σαλάτα στις Η.Π.Α.

Γράφει ο π. ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ


Με αφορμή όσα γράψαμε ήδη ΕΔΩ για την επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο του Μητροπολίτου Τύχωνος, επικεφαλής της «Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Αμερική» (Orthodox Church in America, O.C.A.), μιας εκκλησιαστικής δομής που προέρχεται από τα σπλάγχνα της Ρωσικής Εκκλησίας στην Αμερική και έχει ανακηρυχθεί «Αυτοκέφαλη» από το Πατριαρχείο Μόσχας ήδη από το 1970, κάναμε μια μικρή αναζήτηση για το τι ακριβώς συμβαίνει με την εκκλησιαστική παρουσία των Ρώσων στις Η.Π.Α.

Τα αποτελέσματα αυτής της πρόχειρης έρευνας είναι συγκλονιστικά και απογοητευτικά, αφού αποκαλύπτουν όλη τη ζοφερή πραγματικότητα της εκκλησιολογικής πλάνης και αταξίας που κυριαρχούν στη Ρωσική Εκκλησία. Αυτή την ακαταστασία επιχειρούν να διασπείρουν σε όλη την Ορθόδοξο Εκκλησία διαφθείροντας την Ιερά Παράδοση και την Τάξη αιώνων, τις οποίες εν Πνεύματι Αγίω διαμόρφωσαν οι Πατέρες ημών. Και το πλέον απογοητευτικό είναι ότι στην ανίερη αυτή εκστρατεία τους οι Μοσχοβίτες έχουν βρει και πρόθυμους συνεργούς πατραλοίες τόσο από την Ελλάδα όσο και από άλλες Ελληνορθόδοξες Εκκλησίες...

Τι γίνεται λοιπόν στην Αμερική με τους Ρώσους της Διασποράς; Το απόλυτο αλαλούμ! Τρεις παράλληλες δικαιοδοσίες λειτουργούν με τις ευλογίες της Ρωσικής Εκκλησίας, πιστοποιώντας ότι οι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί εγκέφαλοι της Μόσχας ουδόλως ενδιαφέρονται για την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τους Κανόνες και τις αρχές της. Το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς θα ελέγχουν όσο το δυνατόν περισσότερους πιστούς, με οποιοδήποτε μέσο και κάτω από οποιαδήποτε «ομπρέλα»...

Θα περίμενε κανείς ότι, εφόσον η Ρωσική Εκκλησία παρεχώρησε καθεστώς Αυτοκεφαλίας στην O.C.A., με τοπική δικαιοδοσία στις Η.Π.Α. και τον Καναδά, θα σεβόταν τουλάχιστον η ίδια την δικαιοδοσία της θυγατέρας της και δεν θα λειτουργούσε παράλληλες ενορίες υπαγόμενες απευθείας στο Πατριαρχείο Μόσχας... Και όμως! Ενώ υπάρχει η O.C.A., με 700 περίπου ενορίες και 20 μοναστήρια στις Η.Π.Α., η Μόσχα έχει και 40 περίπου ενορίες που υπάγονται απευθείας στη Ρωσική Εκκλησία! Μάλιστα, όπως φαίνεται στην επίσημη ιστοσελίδα τους (βλ. ΕΔΩ), ονομάζονται αγγλιστί “Patriarchal Parishes in the USA”, δηλαδή «Πατριαρχικές Ενορίες στις ΗΠΑ»...

Εάν λάβουμε υπόψιν και την άλλη «αυτόνομη» και παράλληλη εκκλησιαστική δομή που πλέον βρίσκεται σε κοινωνία με το Πατριαρχείο Μόσχας, δηλαδή τη R.O.C.O.R. (Russian Orthodox Church Outside of Russia), τότε μπορούμε να υποψιαστούμε πόσο εξωφρενικό και σχιζοφρενικό είναι το καθεστώς της εκκλησιαστικής παρουσίας των Ρώσων στη Διασπορά... Παρόμοια φυσικά συμβαίνουν και στην Ευρώπη, όπου λειτουργούν παράλληλα τόσο οι ενορίες της Μόσχας όσο και της R.O.C.O.R. ...

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια γενικής σύγχυσης και εκκλησιολογικής αυθαιρεσίας κινείται εδώ και αιώνες η Ρωσική Εκκλησία, καταχρώμενη την κοσμική ισχύ του Ρωσικού Κράτους και έχοντας καταστεί εκουσίως φτηνή θεραπαινίδα των πολιτικών και γεωστρατηγικών του επιδιώξεων ανά τον κόσμο.

Όσοι έχουν στοιχειώδη λογική και προπάντων φόβο Θεού, ας αναλογιστούν εάν μια τέτοια Εκκλησία δικαιούται να κουνά το δάκτυλο έναντι της Μητρός ημών Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου και εχούσης την μέριμναν πασών των Αγίων του Θεού Εκκλησιών.

Η O.C.A. σε κανονική κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο

Γράφει ο π. ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ 


Λιτό και απέριττο, ως συνήθως, το Ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Φαινομενικά ενημερώνει για τις «τρέχουσες ειδήσεις από το Φανάρι»... Όμως, η προσεκτική του ανάγνωση οδηγεί σε μια συγκλονιστική είδηση: Στην Κωνσταντινούπολη μετέβη ο Μητροπολίτης Τύχων, επικεφαλής της «Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Αμερική», της γνωστής Ο.C.A. (Orthodox Church in America), ο οποίος θα συνοδεύσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη κατά το ετήσιο προσκύνημά του στην Καππαδοκία.

Ιδού η επίσημη ανακοίνωση του Πατριαρχείου: «Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 22ας Ἰουνίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Τύχωνος, ἐπικεφαλῆς τῆς "Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἀμερικῇ" (Ο.C.A.), καί κληρικῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, ἀνεχώρησεν ἀεροπορικῶς εἰς Καισάρειαν διά τό ἐτήσιον προσκύνημα Αὐτοῦ εἰς Καππαδοκίαν. Ὁ Παναγιώτατος θά ἐπιστρέψῃ, σύν Θεῷ, εἰς τήν Πόλιν τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς, 23ης ἰδίου».

Η «Ορθόδοξος Εκκλησία εν Αμερική» είναι κομμάτι της Ρωσικής Εκκλησίας. Από αυτήν προέρχεται, από τους Ρώσους της Αμερικής. Ανακηρύχθηκε «αυτοκέφαλη» από τη Ρωσική Εκκλησία το 1970, στα χρόνια της Σοβιετικής Ενώσεως, όταν η Ρωσική Εκκλησία ενεργούσε υπό τις διαταγές του Σοβιετικού Καθεστώτος, υπηρετώντας και τότε τη γεωπολιτική του Κράτους, και αναγνωρίστηκε ως τέτοια μόνο από τις Εκκλησίες της Βουλγαρίας, της Γεωργίας, της Πολωνίας, της Σερβίας και της Τσεχίας και Σλοβακίας, δηλαδή από όσες Εκκλησίες βρίσκονταν υπό το κράτος Κομμουνιστικών Καθεστώτων και συνεπώς όχι ελεύθερες να επιλέξουν. Οι υπόλοιπες Εκκλησίες, μεταξύ των οποίων φυσικά και τα τέσσερα παλαίφατα Πατριαρχεία, δεν την αναγνωρίζουν ως «αυτοκέφαλη», αλλά ως αυτόνομο τμήμα του Πατριαρχείου Μόσχας, ακολουθώντας την ορθή εκκλησιολογική κανονική τάξη, σύμφωνα με την οποία μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί να χορηγεί Τόμους Αυτοκεφαλίας σε τοπικές Εκκλησίες.

Δυστυχώς, και μετά την πτώση του Κομμουνισμού, η Ρωσική Εκκλησία δεν αποκατέστησε την κανονική τάξη, η οποία απαιτούσε να υποβάλει αίτημα προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο προκειμένου να χορηγηθεί καθεστώς Αυτοκεφαλίας στην Ο.C.A. Και φυσικά δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, αφού πάγια πολιτική της Ρωσικής Εκκλησίας είναι η υπονόμευση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και η αθέμιτη αμφισβήτηση των προαιώνιων δικαίων και προνομίων της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Εκκλησίας. (Περισσότερα για την Ο.C.A. ΕΔΩ).

Η Ο.C.A. λοιπόν είναι «παιδί» της Ρωσικής Εκκλησίας, σαρξ εκ της σαρκός της, και στην Αμερική λειτουργεί σύμφωνα με το τυπικό και τη λειτουργική παράδοσή της. Όμως, η Ο.C.A. δεν φαίνεται να ταυτίζεται πλέον με την πολιτική της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία δραστηριοποιείται ως μοχλός άσκησης της εξωτερικής πολιτικής του Ρωσικού Κράτους, που, ιδιαίτερα στα χρόνια του Πούτιν, έχει πάρει τη μορφή ενός ανίερου συσχηματισμού που απειλεί ευθέως την οντολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, σύμφωνα με τους λόγους του Κυρίου «η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου».

Στα πλαίσια αυτά, η Ο.C.A. και ο επικεφαλής της, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τύχων, δεν έχουν διακόψει την ευχαριστιακή κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αρνούμενοι να ταυτιστούν με τις ακραίες μοσχοβίτικες αυθαιρεσίες.

Μάλιστα, το γεγονός ότι, πάνω στην κορύφωση του Ουκρανικού Ζητήματος και της σύγκρουσης ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη Μόσχα, ο Μητροπολίτης Τύχων επιλέγει να μεταβεί στο Φανάρι και να συνοδεύσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Καππαδοκία, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, αύριο θα συλλειτουργήσουν, αποτελεί ηχηρό μήνυμα -«γροθιά στο στομάχι», κατά το κοινώς λεγόμενο- προς τον Πατριάρχη Κύριλλο και την εν γένει πολιτική της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία έχει απογοητεύσει ακόμη και μεγάλο μέρος των ελευθέρως και υγιώς σκεπτομένων Ρώσων της Διασποράς.

Είθε να λάβουν αυτό το μήνυμα και να μετανοήσουν εγκαίρως.

Οι Άγιοι Πάντες, χειραγωγοί μας στη σωτηρία

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 
της Κυριακής των Αγίων Πάντων 
23 Ιουνίου 2019
(Μτθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30 ) 
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης


Πολλές φορές κατά την επίγεια διδασκαλία και δράση Του, ο Κύριος μάς μίλησε για διωγμούς των πιστών απ’ τους ισχυρούς της γης και τους άπιστους. Μάς τόνισε ότι οι πονηροί άνθρωποι δεν θ’ αντέξουν το φως της θείας Αλήθειας του Ευαγγελίου, αλλά θα εξεγερθούν με μίσος και μανία κατά των ανθρώπων του Θεού, λοιδορώντας τους, συκοφαντώντας τους και πολλές φορές υποβάλλοντάς τους σε διωγμούς, βασανιστήρια ακόμη και στον θάνατο.
Οι πραγματικά πιστοί, όμως, δεν θα πρέπει να δειλιάσουν, ούτε και να πτοηθούν. Δεν θα πρέπει να παραμείνουν βουβοί και παθητικοί, διότι τότε ο Χριστός θα αποστρέψει το πρόσωπό Του από αυτούς και δεν θα συνηγορήσει για την είσοδό τους στην Βασιλεία του Θεού.
Πολλές φορές στη ζωή μας αναγκαζόμαστε να αρνηθούμε κάποια πράγματα. Αρκεί αυτά που θα αρνηθούμε να είναι βλαβερά,  λανθασμένα, περιττά και υποτιμητικά. Τότε, η άρνησή μας αυτή θα είναι ωφέλιμη και αναγκαία. Προκειμένου όμως για σωτηριώδεις αλήθειες της πίστεώς μας, κάθε άρνηση αποδοχής και αδιαφορία μπορεί να αποβεί ολέθρια. Η άρνηση, με λόγια και με πράξεις, του Θεανθρώπου Σωτήρα και Λυτρωτή, από αυτούς που γνώρισαν τον ίδιο και την διδασκαλία Του, είναι πράξη ασυγχώρητη και καταδικαστέα.
Αρνητής του Χριστού δεν θεωρείται ο άνθρωπος, ο οποίος λόγω αντικειμενικών και ανεξάρτητων της θελήσεώς του λόγων (εθνοφυλετικών, γεωγραφικών, ιστορικών, πολιτισμικών κ.α.) δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον Χριστό. Αρνητής του Χριστού είναι αυτός, ο οποίος, καίτοι γνώρισε τις θείες αλήθειες του Ευαγγελίου, εντούτοις, τις απέρριψε. Και τούτο διότι, η απόρριψή του αυτή δεν αφορά σε κάποιο κτίσμα ή κάποιο άλλο δημιούργημα, αλλά αφορά στον ίδιο τον Θεό, ο οποίος δίδαξε ύψιστες αλήθειες και θυσιάστηκε για το ανθρώπινο γένος.
Οι Άγιοι, οι Δίκαιοι και οι Μάρτυρες, λοιπόν, της Εκκλησίας, ήδη από την εποχή των Προφητών, δεν αρνήθηκαν τον Χριστό, αλλά με φλογερή πίστη, θάρρος και αυταπάρνηση δέχτηκαν αγόγγυστα κάθε συνέπεια, προκειμένου να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην σωτηρία. Ας γίνουμε μιμητές τους. Γένοιτο!  

Αναχώρησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης για Καππαδοκία


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 
Ἐκκλησιαστικαί εἰδήσεις 

Τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου, 22ας Ἰουνίου 2019, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Τύχωνος, ἐπί κεφαλῆς τῆς «Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἀμερικῇ» (Ο.C.A.), καί κληρικῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, ἀνεχώρησεν ἀεροπορικῶς εἰς Καισάρειαν διά τό ἐτήσιον προσκύνημα Αὐτοῦ εἰς Καππαδοκίαν. 

Ὁ Παναγιώτατος θά ἐπιστρέψῃ, σύν Θεῷ, εἰς τήν Πόλιν τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς, 23ης ἰδίου.