Ανέφικτο όνειρο που υλοποιήθηκε

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Λίγο-πολύ, όλοι όσοι με τιμάτε διαβάζοντας με, γνωρίζετε ότι στις 26 Αυγούστου του 2018 κι ενώ έκανα ομιλία, για την Ομοσπονδία Επτανήσων Αυστραλίας, σε εκδήλωση μνήμης για τα 65 χρόνια από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953 στην Ζάκυνθο και όχι μόνο, υπέστη σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία. Επέζησα, μετά από μεγάλες ταλαιπωρίες σε Εντατική αρκετό καιρό κι όλα τα συναφή. Σωματικά, το μόνο «κουσούρι», μια μικρή αστάθεια στην ισορροπία, όπου με εντατική Φυσιοθεραπεία για 8 μήνες περίπου, καταπολεμήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου!

Παρένθεση εδώ. (Η εγκεφαλική αιμορραγία δεν προκαλεί σωματικές αναπηρίες, αλλά επιφέρει ακαριαίο θάνατο, αν επιβιώσεις, οι ζημιές είναι κυρίως αυτές που αναφέρω πιο κάτω. Σωματικές και σοβαρές αναπηρίες προκαλεί το εγκεφαλικό που προκαλείται από συμπυκνωμένο αίμα στον εγκέφαλο). 

Όμως, είχα υποστεί εγκεφαλική βλάβη, όπου ο εγκέφαλος δεν αναγνώριζε πλέον γράμματα και αριθμούς. Φοβερό χτύπημα για άτομο που το βιβλίο είναι το πάθος μου και δεν λείπει από τα χέρια μου από τα τέσσερά μου χρόνια, όπου ο αείμνηστος παπάκης μου με έμαθε να διαβάζω! Για πολλούς μήνες δεν μπορούσα να διαβάσω  ή να γράψω ούτε το όνομα μου, ούτε τηλέφωνο να πάρω, γιατί δεν αναγνώριζα τους αριθμούς!

Η άλλη ζημιά: έχασα περιφερειακή όραση και μέχρι τον Μάρτη του 2019, δεν μπορούσα να οδηγήσω. Κι αυτό σοβαρό, γιατί στην Μελβούρνη οι αποστάσεις τεράστιες και η δημόσια συγκοινωνία υποτυπώδης επειδή στην πλειοψηφία μας οδηγούμε. 

Εκεί που υπάρχει ισχυρή θέληση, όμως, σιγά-σιγά με αποφασιστικότητα, επιμονή κι υπομονή και… αρκετή ξεροκεφαλιά (που ΔΕΝ μου λείπει), όπου αρνείσαι την ήττα,  όλο και κάτι καταφέρνεις!  Σήμερα, διαβάζω και γράφω, πιθανόν όχι με την παλιά ευχέρεια, γιατί μπερδεύω κάπως τα πλήκτρα και γυρίζω πίσω και διορθώνω, αλλά τα καταφέρνω!

Λίγους μήνες αργότερα, υπέστην και καρδιακό επεισόδιο! Αλλά είπαμε, δεν το βάζουμε κάτω, δεν εστιάζουμε την προσοχή μας σε τι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλά σε τι μπορούμε!

Φυσικά, τα ταξίδια εντός κι εκτός Αυστραλίας που είχα συνηθίσει…απαγορευμένος καρπός πλέον και όνειρο θερινής νυκτός! Μολαταύτα, δεν είχα παραιτηθεί από την προοπτική να ταξιδέψω, τουλάχιστον,  εντός Αυστραλίας και συγκεκριμένα στο Σίδνεϊ, όπου έχω στενούς δεσμούς με συμμαθήτρια και συμμαθητή και τις οικογένειες τους,  αλλά και με άλλους εκλεκτούς κι αγαπημένους φίλους!

Για μήνες ολόκληρους το δούλευα στο μυαλό μου. Μίλησα κατ' επανάληψη με τον οικογενειακό μου γιατρό καθώς και με τον αρμόδιο καθηγητή και πήρα την έγκρισή τους! Έμενε, να πείσω και τα παιδιά μου, με τα οποία θα συνταξίδευα ότι δεν κινδυνεύω, περισσότερο απ΄ ό,τι κινδυνεύει κάθε επιβάτης του αεροπλάνου,  αρκεί η πίεση μου να βρίσκεται υπό έλεγχο.

Έτσι, πριν μια εβδομάδα περίπου, στις 24 του Γενάρη, με κάποια υπερένταση κι ανησυχία που προσπαθούσαμε να κρύψουμε ο ένας από τον άλλον και μετά φόβου Θεού, ομολογώ, ανέβηκα στο αεροπλάνο. Οι οιωνοί, δυσοίωνοι. Αρχικά, καθυστέρηση 45 λεπτών. Η πτήση κάθε άλλο παρά ομαλή, σκαμπανεβάσματα απανωτά. Μισή ώρα περίπου αφότου ξεκινήσαμε μας ενημερώνει ο Κάπταιν, ότι θα πετάμε κυκλικά για  πάνω από μισή ώρα επάνω από το αεροδρόμιο του Σίδνεϊ, φτάνοντας, γιατί έχει μεγάλη κίνηση, μέχρι να βρεθεί ελεύθερος αεροδιάδρομος ώστε να μπορέσει να προσγειωθεί.

Προσγειωθήκαμε με το καλό κάποια στιγμή, αλλά μέχρι να αποβιβαστούμε και να φτάσουμε στην έξοδο, λαβύρινθος πια τα μεγάλα αεροδρόμια, πέρασε αρκετή ώρα ακόμα. Τα παιδιά μου παρέλαβαν τα αυτοκίνητα που είχαν ενοικιάσει ήδη και ξεκίνησαν για τον δικό τους προορισμό, ένα υπέροχο παραθαλάσσιο θέρετρο. Εμένα με περίμεναν αγαπημένοι φίλοι που θα έμενα μαζί τους. Γιατί και παλιά, έτσι κάναμε. Εκείνα ακολουθούσαν το δρομολόγιο τους κι εγώ περνούσα λίγες ημέρες με αγαπημένους φίλους που ήταν ο σκοπός μου, χωρίζαμε πάντα στο αεροδρόμιο και ξανασμίγαμε εκεί στο γυρισμό.

Τελικά, φτάσαμε με δύο ώρες καθυστέρηση, που δημιούργησαν σχετικό πρόβλημα γιατί ήταν ήδη 2.30 μ.μ. και σε μια ώρα μας περίμενε ο «αγαπημένος μου Γρηγόρης», όπως τον ονομάζω, που ήθελε να βρεθούμε για λίγο εμείς οι τέσσερις, δηλαδή η Στράτος η γυναίκα του η Νάνση, στους οποίους μένω συνήθως ο Γρηγόρης κι εγώ, πριν αφιχθούν οι άλλοι φίλοι, ώστε να πούμε λίγο «τα δικά μας».

Ο Γρηγόρης μου, είναι ένας όμορφος από κάθε άποψη, έφηβος, 94 Μαΐων! Είναι φίλος ακριβός, αδελφός, μέντορας και ο πιο αυστηρός κριτής της γραφής μου, για αυτό τον εκτιμώ τόσο πολύ! Ζει μόνος του (δεν παντρεύτηκε ποτέ), σε μια μεγάλη πολύ άνετη μονοκατοικία με έναν τεράστιο κήπο, με πολλά πανέμορφα λουλούδια, δένδρα  και μερικά λαχανικά όπου μέχρι πολύ πρόσφατα τον περιποιόταν ο ίδιος. Πίσω, έχει μια πολύ ωραία και μεγάλη βεράντα σκεπαστή, που είναι όχι μόνο το στέκι του, αλλά και αίθουσα υποδοχής των πολυπληθών του φίλων! Εκεί θα καθίσει το πρωί να πιει το καφεδάκι του, απολαμβάνοντας τον υπέροχο κήπο του με τα χρώματα και τις μυρωδιές του κι ασφαλώς, να απολαύσει τον σύντροφό του, το τσιγαράκι του, όπου παρά τις νουθεσίες όλων, δεν το αποχωρίζεται. 

Κάθε Σάββατο πρωί, συγκεντρώνονται χρόνια τώρα, λόγιοι της παροικίας, όπου στήνουν το πνευματικό καφενείο τους και μιλούν για τα τρέχοντα, για λογοτεχνία, για φιλοσοφία και άλλα! Ο Γρηγόρης, πολυδιάστατος, πολυπράγμων και πολύ καλλιεργημένος! Έχει γράψει ποίηση, πεζογραφία, θεατρικό έργο. Έχει προσφέρει πολλά στην Ελληνική Παροικία του Σίδνεϊ, έχει εργαστεί στο ραδιόφωνο για πολλά χρόνια, δημοσιογραφούσε μέχρι πρόσφατα  κι είναι απόλαυση να τον βλέπεις και να τον ακούς!

Ο Γρηγόρης ήταν και είναι  πολύ φιλόξενος και φοβερός οικοδεσπότης! Και του πουλιού το γάλα πάντα στο τραπέζι του για να περιποιηθεί τους φίλους! Όλα τα έφτιαχνε με τα χέρια του! Πολύ άξιος! Όμως, κακά τα ψέματα, δεν διαθέτει πια τις πρότερες δυνάμεις και την ευκινησία. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, συζητήσαμε πριν ακόμα πάω και του εξήγησα πως δεν χρειάζεται να φτιάξει τίποτα εκείνος, γιατί όλοι εμείς που θα πηγαίναμε, θα περνούσαμε πρώτα από τα μαγαζιά και θα κάναμε τις προμήθειάς μας, επί πλέον, οι ντόπιες θα έφτιαχναν από κάτι.

Σιγά και μην με άκουσε ο Γρηγόρης μου! Φρόντισε και το τραπέζι γεμάτο φρέσκα λαχταριστά φρούτα, ξηρούς καρπούς και αναψυκτικά. Χρειάστηκε να στρωθεί κι άλλο μεγάλο τραπέζι για να χωρίσει όλα αυτά που μαζεύτηκαν! Ο Παναγιώτης με την Αντωνία, εκτός από αυτά για το τραπέζι, είχαν φτιάξει κάμποσα ταπεράκια με διάφορα φρέσκα φαγητά, που ήταν δύσκολο να φτιάξει εκείνος πια, μέχρι αλιάδα είχαν φτιάξει, ώστε να μπουν στον καταψύκτη και να τα φάει αργότερα. 

Μαζευτήκαμε αρκετοί! Η Νάνση, ο Στράτος η Ελένη, ο Αδριανός, η Αντωνία, ο Παναγιώτης, η Γιώτα, η Μαρία και η Μαρία, και φυσικά ο Γρηγόρης μου κι εγώ! Το σπίτι αντηχούσε από χαρές και γέλια! Ξαναβρέθηκαν και μεταξύ τους μερικοί που είχαν να ιδωθούν χρόνια! Για όλα μιλήσαμε πολύ χαρούμενοι όλοι που αξιωθήκαμε και σμίξαμε μετά από δυο χρόνια! η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, εξαιρετικά φιλική! Οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν για ώρες! Από τα δικά μας, τα καθημερινά μας, μέχρι πολιτικά, σε ελαφρύ τόνο ασφαλώς, για πολλά κοινωνικά θέματα, για τα νέα της Μελβούρνης και των φίλων, καθώς και του Σίδνεϊ κι αυτών που ήθελαν κι είχαν προγραμματίσει να είναι εκεί, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν! Μέχρι για κηπουρική μιλήσαμε! Ασφαλώς, δεν έμεινε εκτός η ποίηση! Ο Γρηγόρης με την εξαιρετική διαύγεια και την άψογη μνήμη, μας απήγγειλε δικά του και άλλων ποιήματα!

Χωρίσαμε αργά, με μεγάλη συγκίνηση. Ιδιαίτερα ο Γρηγόρης μου κι εγώ. Κακά τα ψέματα, πιθανόν να μην βλεπόμαστε ξανά… Με αγκάλιασε πολύ τρυφερά και μου ψιθύρισε «δεν θα κλάψουμε», όμως, ούτε τα δικά μας μάτια στεγνά, ούτε των γύρω… Μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα… Ανησυχεί για μένα, ανησυχώ για 'κείνον.

Οι επόμενες δυο ημέρες πέρασαν θαυμάσια! Σάββατο πρωί με την Νάνση και τον Στράτο, καφεδάκι και χουζούρι. Το απόγευμα μάς είχε καλέσει η Δρ Νάζου, από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ,  ο σύζυγος της ο Νιόνιος βέρος Ζακυνθινός, ήταν και η Δρ Ελισώ εκεί από το  πανεπιστήμιο Μακουώρυ! Άψογη φιλοξενία, με συζητήσεις εφ' όλης της ύλης! Παροικιακά, κοινοτικά, εκκλησιαστικά, λογοτεχνικά, εκπαιδευτικά θέματα και πολλά άλλα! Περάσαμε ένα υπέροχο απόγευμα-βράδυ!

Την Κυριακή, συγκεντρωθήκαμε όλοι οι Ζακυθινοί στου Στράτου και της Νάνση,  όπου φάγαμε τα ωραία εδέσματα που είχαμε ετοιμάσει με την Νάνση. Εγώ είχα υποσχεθεί να τους φτιάξω κλέφτικο! Αποδείχτηκε τόσο δημοφιλές, που πήραν και στο σπίτι για την επόμενη! Ήπιαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε και η μέρα μας πέρασε πάρα πολύ ευχάριστα! Φυσικά, στις συζητήσεις μας, δέσποζε η Ζάκυνθος η πολυαγάπητη, τι άλλο; Και την επαύριον, μετά από ένα χαρούμενο πρωινό, σαν ήλθε η ώρα, πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο, όπου συναντηθήκαμε με τα παιδιά μου και πήραμε το δρόμο για την Μελβούρνη!

Το όνειρο το ανέφικτο, να μπορούσα να ταξιδέψω με αεροπλάνο και να είμαι συνέχεια με κόσμο, κάτι που πέρυσι τέτοιον καιρό, ούτε να ονειρευτώ δεν τολμούσα, υλοποιήθηκε! Νιώθω πολύ τυχερή. Η αγάπη της οικογένειας και των φίλων μου με στήριξε και με στηρίζει, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση μου, ότι… μπορώ ακόμα. Ότι η ζωή δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται σε σχεδόν φυσιολογικούς ρυθμούς! Άγνωστο για πόσο, αλλά αυτό άσχετο. Όσο υπάρχουμε, οφείλουμε να μην καταθέτουμε τα όπλα, αλλά να προσπαθούμε. Να προσπαθούμε, με υπομονή, θέληση, επιμονή και πίστη πως όλο και κάτι θα καταφέρουμε!

Καλή μας χρονιά, λοιπόν!

δ. μ.