Προσεγγίζοντας την καλλιτεχνική δημιουργία του Χρήστου Μπάρλου ακόμα μία φορά, μέσα στην μικρή αλλά συγκινητικά φιλόξενη αίθουσα του ΑΛΗΘΩΣ, μάς δίνεται η ευκαιρία να απαντήσουμε επιτέλους στο ερώτημα: Ζωγράφος ή Γλύπτης;
Επηρεασμένοι από
την προβληματική του Gothold Ephraim Lessing, στο περίφημο έργο του “Λαοκόων ή
Περί των ορίων της Ζωγραφικής και της Ποιήσεως” (Βερολίνο, 1766), το οποίο
αριστοτεχνικά μετέφρασε στη δημοτική (!) ο Αριστομένης Προβελέγγιος, το 1902,
για τα όρια μεταξύ των τεχνών, καταλήγουμε ότι, τα εκφραστικά όρια διαφορετικών
τεχνών έχουν ένα ενδιαφέρον πεδίο διερεύνησης των εκφραστικών ορίων όχι
διαφορετικών καλλιτεχνικών μορφών αλλά διαφορετικών τρόπων διατύπωσης ενός
ενιαίου γλωσσικού ιδιώματος.
Kαι είναι το
ενιαίο γλωσσικό ιδίωμα που συνδέει τα ζωγραφικά και γλυπτικά έργα της έκθεσης,
έργα που δονούνται από τα ίδια πνευματικά χαρακτηριστικά, αποπνέουν την ίδια
ήρεμη δύναμη και μεταμορφώνουν τα στοιχεία της Ζακυνθινής Φύσης από την οποία ο
Δημιουργός εμπνέεται, προβληματίζεται και αποτυπώνει είτε με το χρωστήρα είτε
με τη σμίλη του.
Έτσι δίπλα στις
αρχετυπικές μορφές που εκμαιεύει από το ξύλο, την πέτρα και το σίδερο, η Αγία
Τριάδα της Ζακυνθινής Ποίησης: Σολωμός - Κάλβος - Φώσκολος, η οποία συντίθεται
αρμονικά μέσα από φωβιστικά χρώματα απαράμιλλης ζεστασιάς και λάμψης. Το
προσωπικό στοιχείο κατατίθεται με τις άλλες δύο αναγνωρίσιμες μορφές, των
Σύγχρονων, των (Α)Ιόνιων Συνομιλητών, των Φίλων. Πορτρέτα φιλοτεχνημένα με
αγάπη, φωτίζουν την ανθρώπινη πλευρά του καλλιτέχνη, που τους τοποθετεί ισάξια
δίπλα στους Μεγάλους για να τονίσει τη συνέχεια, τη διαδοχή, τη βαρύτητα που έχει το πνευματικό παρόν της
Ζακύνθου δίπλα στο ένδοξο παρελθόν.
Παρόν και
Παρελθόν, Ζωγραφική και Γλυπτική, συνομιλούν ισάξια και δίνουν επιτέλους την
απάντηση: και Ζωγράφος και Γλύπτης, αλλά πάνω από όλα Καλλιτέχνης, που με την
Τέχνη του αποτυπώνει με ευαισθησία τις άυλες δονήσεις της ψυχής του/μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου