e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021

Δήλωση με νόημα από τον Αρχιεπίσκοπο Τσερνίγιφ Ευστράτιο για τον νέο Πατριάρχη της Σερβίας


Σε μια ιδιαίτερα σημαντική δήλωση με νόημα, αναφορικά με την εκλογή του Μητροπολίτη Ζάγκρεμπ Πορφυρίου ως Πατριάρχη Σερβίας, προχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος Τσερνίγιφ και Νίζνας, Ευστράτιος Ζόρια.

των Έφης Ευθυμίου – Κώστα Ονισένκο

Ενθρόνιση νέου Πατριάρχου Σερβίας Πορφυρίου | Enthronement of the Serbian Patriarch Porfirije [50 photos]


The bells of the Cathedral church of the Holy Archangel Michael in Belgrade rang at 11.25 am, indicating that the 46th head of the Serbian Orthodox Church, His Holiness Archbishop of Pec, Metropolitan of Belgrade and Karlovci and the Serbian Patriarch Porfirije was enthroned.

Τηλεφωνική συνομιλία Οικουμενικού Πατριάρχου με τον νέο Πατριάρχη Σερβίας


Πληροφορηθείς την εκλογή του νέου Πατριάρχου Σερβίας Μακαριωτάτου κ. Πορφυρίου, η Α. Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης απέστειλε προς αυτόν, το απόγευμα της Πέμπτης, 18 Φεβρουαρίου 2021, θερμό συγχαρητήριο Μήνυμα

Επίσης, αργότερα την ίδια ημέρα, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος επικοινώνησε προς αυτόν τηλεφωνικώς και οι δύο Προκαθήμενοι είχαν εγκάρδια αδελφική συνομιλία.


Ενθρόνιση Πατριάρχου Σερβίας κ. Πορφυρίου | Устоличење Патријарха српског г. Порфирија [live]



19 Φεβρουαρίου 2021 στο Βελιγράδι, λαμβάνει χώραν -δόξη και τιμή και εν πληθούση εκκλησία, παρά τον Κορονοϊό- η Ενθρόνιση του μόλις χθες εκλεγέντος Πατριάρχου Σερβίας κ. Πορφυρίου, του από Ζάγκρεμπ και Λουμπλιάνας. 

Устоличење Патријарха српског г. Порфирија 

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗ:

Η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία και το "ψυχικόν ύδωρ"


Η σήμερα (19.2.2021) τιμώμενη Αγία Φιλοθέη η Αθηναία άνοιξε ένα πηγάδι (ίσως και περισσότερα) στην περιοχή του Ψυχικού, για να ξεκουράζονται οι κατάκοποι αγρότες που δούλευαν ώρες κάτω από το ζεστό ήλιο, καθώς το νερό ήταν λιγοστό στην αττική γη. 

Ας σημειωθεί ότι σχεδόν ολόκληρη η έκταση του Δήμου Φιλοθέης-Ψυχικού, η Καλογρέζα και τμήμα της Ν. Ιωνίας ήταν ιδιοκτησία της αγίας. 

Λέγεται ότι η περιοχή του Ψυχικού πήρε το όνομά της από την επιγραφή,  που χάραξε η αγία πάνω στο μαρμάρινο χείλος του πηγαδιού «ψυχικόν ύδωρ», δηλωτικό της ψυχικής ωφέλειας.

Συναξάρι Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας († 19 Φεβρουαρίου)

Μητροπολίτου Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου
Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Ἡ Ὁσία Φιλοθέη ἐγεννήθηκε τό ἔτος 1522 μ.Χ. στήν τουρκοκρατούμενη τότε Ἀθήνα. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της ὀνομάζονταν Ἄγγελος καί Συρίγη Μπενιζέλου, γυναίκα στείρα ἡ ὁποία ἀπέκτησε τήν Ἁγία μετά ἀπό θερμή καί συνεχῆ προσευχή. Καί βέβαια ὁ Κύριος, πού ἱκανοποιεῖ τό θέλημα ἐκείνων πού Τόν σέβονται καί Τόν ἀγαποῦν, ἄκουσε τή δέησή της. Καί πράγματι, μιά ἡμέρα ἡ Συρίγα μπῆκε, κατά τή συνήθειά της, στό ναό τῆς Θεοτόκου, γιά νά προσευχηθεῖ, καί ἀπό τόν κόπο τῆς ἔντονης καί ἐπίμονης προσευχῆς τήν ἐπῆρε γιά λίγο ὁ ὕπνος. Τότε ἀκριβῶς εἶδε ἕνα θαυμαστό ὅραμα. ῞Ενα φῶς ἰσχυρό καί λαμπρό βγῆκε ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καί εἰσῆλθε στήν κοιλιά της. ῎Ετσι ἐξύπνησε ἀμέσως καί ἔκρινε ὅτι τό ὅραμα αὐτό σήμαινε τήν ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός της. ῎Ετσι καί ἔγινε. Ὕστερα ἀπό λίγο καιρό ἡ Συρίγα ἔμεινε ἔγκυος καί ἔφερε στόν κόσμο τή μονάκριβη θυγατέρα της.

Ο Μεσαίωνας, μια προκατάληψη που καλά κρατάει

Εκφράσεις όπως «Μήπως είμαστε στο Μεσαίωνα;», «Ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα», «Μεσαίωνας, σκοτεινός Αιώνας», «Εργατικός Μεσαίωνας», ακούγονται συχνά πυκνά, όχι μόνο από ανθρώπους χωρίς κάποια κουλτούρα, αλλά και από δημοσιογράφους και μορφωμένους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα ο Μεσαίωνας αφορά μία μεγάλη περίοδο της ιστορίας, η οποία παραμένει ακόμα και σήμερα άγνωστη και γεμάτη προκαταλήψεις.
Κάθε φορά που πέφτουν στην αντίληψή μου τέτοιες «ανακρίβειες» ενοχλούμαι ιδιαίτερα και γι’ αυτό αποφάσισα να «αντιδράσω», δυστυχώς όμως, πρόκειται για μία αντίδραση ενός μη εξειδικευμένου ιστορικού και για αυτό το λόγο το κείμενό μου, χρειάζεται, σίγουρα, να συμπληρωθεί με πολύ περισσότερα στοιχεία. Εξάλλου πώς θα μπορούσε κανείς, σε λίγες σελίδες, να αντικρούσει τις κατηγορίες ενάντια χιλίων χρόνων ιστορίας. Ένα πράγμα είναι βέβαιο, η σύγχρονη σοβαρή και αντικειμενική ιστοριογραφία έχει πλέον «δικαιώσει» αυτήν την μακραίωνη περίοδο στην οποία θα αναφερθούμε περαιτέρω.
Ωστόσο, για πολλούς ακόμα σήμερα, ο Μεσαίωνας αντιπροσωπεύει μία περίοδο άγνοιας, βαρβαρότητας και γενικής υπανάπτυξης. Δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς πως οι συγκεκριμένες συνθήκες, σε αυτήν την περίοδο, δημιούργησαν και βαρβαρότητα και άγνοια, αλλά μόνο αυτό; Αλήθεια, πιστεύετε πως είναι η κατ’ εξοχήν «σκοτεινή» περίοδος; «Έχετε προσέξει πως ό,τι είναι αναχρονιστικό, βάρβαρο, σκοταδιστικό στις νοοτροπίες και στις συμπεριφορές μας το ονομάζουμε μεσαίωνα;» (Βλ. Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου: Ο «Σκοτεινός Μεσαίωνας», Αθήνα 2010, 13. Από τώρα και εμπρός = «Σκοτεινός Μεσαίωνας»).
Ένα λόγος, ακόμα, για τον οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτές τις αντιιστορικές κραυγές, είναι γιατί αντιπροσωπεύουν άμεσα, μεταξύ των άλλων, και ένα άδικο κατηγορώ ενάντια στα σχεδόν 1000 χρόνια (5ος – 15ος αι.) ιστορίας της Καθολικής Εκκλησίας. Πράγματι, πολλοί όταν λένε «Μεσαίωνας» αναφέρονται μόνο στη Δύση και κυρίως στην Καθολική Εκκλησία! (Βλ. Ρ. ΜΠΕΝΒΕΝΙΣΤΕ, Από τους Βαρβάρους στους Μοντέρνους. Κοινωνική ιστορία και ιστοριογραφικά προβλήματα της μεσαιωνικής Δύσης, Αθήνα 2007, 19-35). Από την άλλη, η έννοια «Μεσαίωνας» «στις χώρες τις ορθοδοξίας, χρησίμευε και χρησιμεύει, συχνά, ως το ανεστραμμένο τους είδωλο, ως η παπική ανάγνωση του χριστιανισμού των καταβολών και των πατέρων της Εκκλησίας» (βλ. «Σκοτεινός Μεσαίωνας», σελ. 16).
Ιστορικά η λέξη «Μεσαίωνας» σημαίνει «οι ενδιάμεσοι χρόνοι». Δηλώνει την περίοδο που βρίσκεται μεταξύ του κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και της Αναγέννησης (16ος αι.) που «μιμείται» αυτόν τον πολιτισμό. Επομένως υπάρχουν δύο εποχές πολιτισμού: ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός και η Αναγέννηση αυτού του πολιτισμού. Η περίοδος που βρίσκεται «στη μέση» δεν δύναται να αντιπροσωπεύσει παρά παρακμή.