Γράφει και παρουσιάζει ο Nicolas Gurgenidze
Σήμερα ολοκλήρωσα το άρθρο μου, όπου παρουσιάζω (στα γεωργιανά) τη σύντομη ιστορία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, ήτοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βορείου Μακεδονίας. Ο λόγος της συγγραφής αυτού του άρθρου είναι να διευκολύνω στους Γεωργιανούς αναγνώστες, και πρώτα τους Αρχιερείς του Πατριαρχείου Γεωργίας, να έχουν μια σωστή εικόνα για αυτήν την Εκκλησία, με την οποία προ ημερών αποκατέστησαν οι Ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες την ευχαριστιακή κοινωνία. Αυτό έγινε κατόπιν αποφάσεως του Οικουμενικού Θρόνου να δεχτεί την έφεση κατά της αποφάσεως της Σερβικής Εκκλησίας και να δικάσει ξανά τη συγκεκριμένη υπόθεση. Αυτήν την απόφαση αποδέχθηκε και η Εκκλησία της Σερβίας, η οποία στη συνοδική της απόφαση δεν έκανε λόγο για την επαναφορά της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Αχρίδος στην κανονικότητα, αλλά απλά ως αποκατάσταση της κοινωνίας με αυτήν, αφού ήδη είχε αποκατασταθεί στην κανονικότητα. Κατά την άποψή μου οι φιλορώσοι Σέρβοι θα ήθελαν να βγάλουν μια διαφορετική απόφαση, αλλά δεν πέτυχαν και απλά αποδέχθηκαν την απόφαση.
Προσωπικά χάρηκα πολύ για την άρση του "σχίσματος" και τη λύση αυτού του προβλήματος. Θεωρώ πως η περίπτωση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος δεν ήταν ένα "τυπικό σχίσμα", όπως βλέπουμε στις περιπτώσεις διάφορων σχισματικών παρατάξεων. Στην περίπτωση της Εκκλησίας της Βόρειας Μακεδονίας, δεν διέκοψαν οι Αρχιερείς της την κοινωνία με την κανονική Εκκλησία, αλλά, λόγω των ιμπεριαλιστικών και εθνικιστικών απόψεων των Σέρβων, βρέθηκαν εκτός της κανονικής Εκκλησίας. Δηλαδή, με άλλα λόγια, οι Σέρβοι απλά "τους έδιωξαν" τους κληρικούς της Εκκλησίας της Αχρίδας. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να λέμε τα πράγματα όπως είναι.
Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός είναι πως η Εκκλησία της Σερβίας, η οποία κατά την άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική και τα γεγονότα κρίνει υποκειμενικά, δέχθηκε στην κοινωνία την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Αχρίδος χωρίς "αναχειροτονία", ενώ στην περίπτωση των Ουκρανών ζητούσαν την αναχειροτονία και μετάνοιες. Βλέπετε, λοιπόν, ότι όλα κινούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα. Καλώς δέχθηκε η Εκκλησία της Σερβίας τους Ιεράρχες χωρίς αναχειροτονία, όπως προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες, αλλά θα έπρεπε να αποδεχθούν και την απόφαση του Οικουμενικού Θρόνου για τους Ουκρανούς. Αλλά οι Σέρβοι Ιεράρχες ως υποκειμενικοί δεν το έκαναν αυτό.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Πρωτόθρονη Εκκλησία, με αποκλειστικά και ιδιαίτερα προνόμια, έλυσε το πρόβλημα της Τσεχίας και Σλοβακίας, της Ουκρανίας, της Αχρίδας κλπ. Και αυτό έκανε επειδή έχει την υποχρέωση να φροντίσει για τη διατήρηση της κανονικής τάξης μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
დღეს დავასრულე ჩემი სტატია, სადაც ქართულად წარმოგიდგენთ ოხრიდის სამთავარეპისკოპოსოს, ანუ ჩრდილოეთ მაკედონიის მართლმადიდებელი ეკლესიის მოკლე ისტორიას. ამ სტატიის დაწერის მიზეზი ისაა, რომ ქართველ მკითხველს და პირველ რიგში საქართველოს საპატრიარქოს მღვდელმთავრებს შეუქმნას სწორი წარმოდგენა ამ ეკლესიის შესახებ, რომელთანაც ადგილობრივმა მართლმადიდებელმა ეკლესიებმა რამდენიმე დღის წინ აღადგინეს ევქარისტიული კავშირი. ეს მსოფლიო საყდრის გადაწყვეტილების შემდეგ მოხდა, როდესაც მან მიეღო საჩივარი სერბეთის ეკლესიის განჩინების წინააღმდეგ (რომლის თანახმადაც სერბეთის ეკლესიამ ჩრდილოეთ მაკედონიის ეკლესია სქიზმატურად სცნო და მისი იერარქია განკვეთა) და საქმე ხელახალ წარმოებაში დააყენა. ამ გადაწყვეტილებას დაეთანხმა სერბეთის ეკლესია, რომელიც თავის სინოდურ გადაწყვეტილებაში არ საუბრობს ოხრიდის ეკლესიის იერარქიის კანონიკურ ხარისხში აღდგენაზე, არამედ უბრალოდ მასთან ევქარისტიული კავშირის აღდგენაზე. ეს კი იმიტომ, რომ ჩრ. მაკედონიის ეკლესიის იერარქია უკვე აღდგენილი იყო კანონიკურ ხარისხში მსოფლიო საყდრის გადაწყვეტილებით. ჩემი აზრით, პრორუს სერბებს სურდათ სხვა გადაწყვეტილება მიეღოთ, მაგრამ არ გამოუვიდათ.
პირადად მე ძალიან გამიხარდა „სქიზმის“ დამხობა და ამ პრობლემის გადაწყვეტა. მიმაჩნია, რომ ოხრიდის სამთავარეპისკოპოსოს საქმე არ იყო „ტიპიური განხეთქილება - სქიზმა“, როგორც ამას ვხედავთ სხვადასხვა სქიზმატური დაჯგუფებების შემთხვევაში. ჩრდილოეთ მაკედონიის ეკლესიის შემთხვევაში, მისმა მღვდელმთავრებმა არ შეწყვიტეს ზიარება კანონიკურ ეკლესიასთან, მაგრამ სერბების იმპერიალისტური და ნაციონალისტური შეხედულებების გამო ისინი გარიყულნი იყვნენ კანონიკური ეკლესიისგან. ანუ სერბებმა უბრალოდ „გააძევეს“ ოხრიდის ეკლესიის სასულიერო პირები. ჩვენ უნდა ვიყოთ გულახდილები და ვთქვათ ყველაფერი ისე, როგორც არის.
კიდევ ერთი საინტერესო ფაქტი ის არის, რომ სერბეთის ეკლესიამ, რომელიც ჩემი აზრით სრულიად სუბიექტურია და მოვლენებს სუბიექტურად განსჯის, ევქარისტიულ კავშირში მიიღო ოხრიდის ეკლესიის იერარქია „ხელახალი ხელდასხმის“ გარეშე, ხოლო უკრაინელების შემთხვევაში მათ ხელახალ ხელდასხმასა და სინანულს ითხოვს. ხედავთ, ყველაფერი ინტერესების მიხედვით ხდება. სერბეთის ეკლესიამ მიიღო იერარქები ხელახალი ხელდასხმის გარეშე, როგორც ამას წმიდა კანონები ითვალისწინებს, მაგრამ მათ ასევე უნდა მიეღოთ მსოფლიო საყდრის გადაწყვეტილება უკრაინის ეკლესიის ავტოკეფალიასთან დაკავშირები. მაგრამ სერბმა იერარქებმა, როგორც სუბიექტებმა, ეს არ გააკეთეს.
ნებისმიერ შემთხვევაში მსოფლიო საპატრიარქომ, როგორც პირველმა საყდარმა განსაკუთრებული პრივილეგიების მქონე ეკლესიამ, გადაჭრა ჩეხეთისა და სლოვაკეთის, უკრაინის, ოხრიდის და სხვა ეკლესიების საკითხები და წერტილი დაუსვა არსებულ პრობლემებს. და ასე იმიტომ მოიქცა, რომ მას აქვს მართლმადიდებელ ეკლესიაში კანონიკური წესრიგის დაცვის ვალდებულება.
სტატიები სანახავად იხილეთ შემდეგი ბმული:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου