Το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι»

 ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

27 Αυγούστου 2023

(Ματθ. ιθ΄ 16-26)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Πολλές φορές όλοι μας στη ζωή καλούμαστε να πούμε το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι». Καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ δύο ή και περισσότερων δρόμων, τον καλύτερο και, κατά την κρίση μας, τον ορθότερο.

Αυτό το «ναι» ή το «όχι» κλήθηκε να πει ενώπιον του Ιησού και ο πλούσιος νεανίας της παραβολής. Από την μια ήταν ο απέραντος πλούτος του, τα υλικά αγαθά του, η τρυφηλή ζωή, η δύναμη και το κύρος που πηγάζουν απ’ όλα αυτά. Από την άλλη ήταν, ο δρόμος της θέωσης, του αγιασμού, της πνευματικότητας, της σωτηρίας και της επουρανίου βασιλείας.

Κάθε Χριστιανός, ορθώς σκεπτόμενος άνθρωπος, θα φανταζόταν ότι θα επέλεγε τον δεύτερο αυτό δρόμο. Όμως όχι! Ο νεανίας επέλεξε την ύλη, τη λάσπη και τον Μαμωνά. Δεν ήθελε να φύγει από τη δεδομένη ζωή του, από αυτά που ήδη γνώριζε και απολάμβανε. Δεν ήθελε να επιλέξει τον δρόμο του μαρτυρίου, της πτωχείας, της ταπείνωσης, της αβεβαιότητος, δηλαδή, τη «στενή πύλη» που οδηγεί στον Παράδεισο.

Στην αρχή καυχήθηκε ενώπιον του Κυρίου ότι ήταν πιστός στα θρησκευτικά πατροπαράδοτα ήθη και στον Μωσαϊκό Νόμο. Δεν έκλεβε, δεν μοίχευε, τιμούσε τους γονείς του, δεν έλεγε ψέματα και αγαπούσε τον πλησίον του.

Μπορεί τυπικά να έπραττε όλα ή κάτι από όλα αυτά, ή πάλι ίσως να έλεγε ψέματα και να υποκρινόταν και τίποτα, ούτε καν απ’ τον Νόμο, να μην εφάρμοζε. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, παραδείγματος χάριν, νοιαζόταν για τον αναξιοπαθούντα πλησίον του. Αν ανακούφιζε τον πτωχό ή τον πονεμένο, αν επισκεπτόταν τον άρρωστο ή αν θεωρούσε ότι αυτό που παθαίνουν οι συνάνθρωποί του, δικαίως το παθαίνουν και τους αξίζει. Αυτό, εξάλλου, δεν λένε και πολλοί «καλοί Χριστιανοί» σήμερα;

Όπως και να έχει, ο νέος, προτιμώντας τον πλούτο, έχασε την θέωση και την αγιότητα. Έχασε τα αιώνια για τα φθαρτά. Διότι και ο πλούτος, ως δώρο Θεού, γίνεται θετικός μόνον αν αξιοποιηθεί σωστά, πράγμα που, όντως, ουδέποτε έπραξε. Ας μην τον μιμηθούμε!