Ο Φώτης, γεννήθηκε στον Πειραιά, ανήμερα των Θεοφανίων, ή των Φώτων όπως συνηθίζεται να λέγεται, για αυτό και τον ονόμασαν Φώτη=Φωτισμένο.
Οι ευτυχείς γονείς, εκτός των άλλων ευχών που έδωσαν στο νεογέννητο, ευχήθηκαν, όταν μεγαλώσει, ανήμερα γενεθλίων και ονομαστικής του εορτής, να αξιωθεί, να «βουτήξει και να πιάσει το Σταυρό», που ρίχνει στη θάλασσα την ημέρα των Θεοφανίων, ο ιερέας ή ο Μητροπολίτης της περιοχής, αγιάζοντας τα ύδατα!
Όταν ο Φώτης ήταν 3 χρονών, οι γονείς του πήγαν μετανάστες στον Καναδά.
Ήταν τότε, που η Ελλάδα, ξεπουλούσε σε τιμή ευκαιρίας κατά χιλιάδες τα παιδιά της, στη Γερμανία, Καναδά, Αμερική, Αυστραλία και αλλού.
Όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο, μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισε η οικογένεια να επαναπατριστούν. Δεν πήγαν στον Πειραιά, γιατί είχαν νοικιάσει το σπίτι φεύγοντας και έκτοτε ενοικιαζόταν. Επέλεξαν να πάνε σε ένα όμορφο χωριό της Πελοποννήσου, όπου η μάνα του είχε κληρονομήσει από τους γονείς της, ένα ωραίο, ευρύχωρο σπίτι, με μεγάλους κήπους γύρω και αιωνόβια δένδρα μέσα στους ελαιώνες.
Μοναχοπαίδι ο Φώτης όπως και οι γονείς του και λεβεντόπαιδο! Ψηλός, λεπτός και πολύ γυμνασμένος, όπως όλοι σχεδόν, οι νέοι της εποχής του.
Τον πρώτο χρόνο στην Ελλάδα, δεν ασχολήθηκε με τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά γυρνούσε με ξαδέλφια και φίλους που απέκτησε, στα όμορφα νησιά του Ιονίου και άλλα μέρη της Ελλάδας, προσπαθώντας να γνωρίσει τον τόπο, να εξοικειωθεί με το νέο περιβάλλον και να εξασκήσει και βελτιώσει τα Ελληνικά του.
Επειδή ανάμεσα στους φίλους ήταν κι ο Γιώργος, από τη Ζάκυνθο, παρέμειναν πολλές μέρες εκεί κι ο Φώτης, αλλά και όλη η παρέα, μαγεύτηκαν από τις ομορφιές του νησιού και το φιλόξενο κόσμο.
Κι εκεί που οι γονείς του φρόντιζαν να «τακτοποιήσουν» το Στρατιωτικό του, (πληρώνοντας το ποσόν που όριζε ο Νόμος, για παιδιά του εξωτερικού), ώστε να φροντίσει για την επαγγελματική του αποκατάσταση, ο Φώτης τους εξέπληξε ανακοινώνοντας, ότι αποφάσισε να καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό και να υπηρετήσει τη θητεία του, ως όφειλε σαν Έλληνας.
Προσπάθησαν να τον αποτρέψουν οι γονείς, άδικο να «χάσει» πολύτιμο χρόνο. Ο Φώτης, όμως, ανένδοτος, τους αποστόμωσε λέγοντας τους:
-Από μικρό παιδί μου λέγατε συνέχεια ότι είμαι Έλληνας και με μάθατε να αγαπώ την Πατρίδα μου! Και τώρα που επιθυμώ να κάνω το χρέος μου σε αυτήν την Πατρίδα, εσείς μου το αρνείστε;
Άφωνοι οι γονείς, του έδωσαν την ευχή τους, περήφανοι για το παιδί τους.
Έτσι, όταν ήρθε η ώρα, παρουσιάστηκε στο Στρατολογικό Γραφείο για τα δέοντα. Διαπιστώνοντας οι υπεύθυνοι ότι προέρχεται από το εξωτερικό, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, εξηγώντας του ότι θα μπορούσε να μένει στην Ελλάδα για 364 ημέρες το χρόνο, όπως έκαναν και άλλα παιδιά του εξωτερικού, να βγαίνει έξω από τα σύνορα για1 ημέρα και να εισέρχεται ξανά, για άλλες 364 ημέρες και ούτω καθεξής. Ή, να εξαγοράσει τη θητεία του, δεν ήταν υποχρεωτικό να υπηρετήσει. Ευχαρίστησε ευγενικά, ο Φώτης, αλλά δεν το δέχτηκε. Τότε, ο αξιωματικός Υπηρεσίας του λέει:
-Εντάξει αφού επιμένεις, λόγω μόρφωσης και γνώσης της Αγγλικής, θα σε τοποθετήσουμε στα Γραφεία, όπου θα φανείς πολύ χρήσιμος.
-Το εκτιμώ, αλλά επιθυμώ να υπηρετήσω στις Ειδικές Δυνάμεις, Λοκατζής!
Έμειναν άναυδοι όλοι!
-Τι λες παλικάρι μου, γνωρίζεις τι σημαίνει αυτό; Πολύ σκληρή εκπαίδευση και μακρόχρονη θητεία.
-Όλα εν γνώσει μου, αλλά αυτή είναι η επιλογή μου.
Κι έτσι έγινε.
Η εκπαίδευση ως Βατραχάνθρωπος, Αλεξιπτωτιστής, Χιονοδρόμος στον Όλυμπο και πολλά άλλα, όντως σκληρή. Ο Φώτης, όμως, χαρούμενος και περήφανος που επετεύχθη ο στόχος που είχε βάλει!
Είχε γίνει «ήρωας», κατά κάποιον τρόπο, ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους, αλλά και από στόμα σε στόμα, πολύ πιο πέρα!
-Εδώ, πολλοί από τους νέους της Ελλάδας, που είναι υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν, θα βρουν χίλιες δικαιολογίες για να το αποφύγουν. Και ο Φώτης ήρθε από τον Καναδά και όχι μόνο έτρεξε εθελοντικά να καταταγεί στο Στρατό, όχι μόνο υπηρέτησε θητεία που δεν ήταν υποχρεωμένος να υπηρετήσει, αλλά και σε τέτοιο Επιλεγμένο Σώμα, όπου λίγοι είχαν τα κότσια!!
Εξ ίσου περήφανοι και οι γονείς του. Όταν τους έστειλε φωτογραφίες από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, όπου παρέλασαν και οι Ειδικές Δυνάμεις, οι Πρασινοσκούφηδες, όπως τους αποκαλούσαν, υπό τους ήχους της Μπάντας που έπαιζε εθνικά εμβατήρια, φορώντας τη στολή των Βατραχανθρώπων με όλον το βαρύ εξοπλισμό και έξαλλο το πλήθος περήφανο για τα άξια Ελληνόπουλα, τους χειροκροτούσε ασταμάτητα, δάκρυσαν οι γονείς, από περηφάνεια και καμάρι για το λεβέντη τους!
Η μάνα λύγισε, όμως, όταν σε μια από τις ηχογραφημένες κασέτες που έστελνε από καιρού σε καιρό στους γονείς του, για την αυστηρή εκπαίδευση στις Ειδικές Δυνάμεις, Ελίτ, όπως τις αποκαλούσαν, ανάμεσα στα άλλα, με σοβαρότητα εξηγούσε ότι:
Η Μονάδα του, γίνεται και Ομάδα αυτοκτονίας, για την Πατρίδα, αν το καλέσει η ανάγκη.
Και η μάνα δεόταν, να μην έρθει τέτοια ανάγκη ποτέ! Όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά για όλα τα παιδιά της Ελλάδας.
Όταν τελείωσε τη θητεία του, γύρισε στο χωριό που έμεναν οι γονείς του.
-Φώτη μου καιρός, όχι μόνο να βρεις μια κατάλληλη με τα προσόντα σου εργασία, αλλά να κάνεις οικογένεια.
-Μη βιάζεσαι μάνα, όλα θα γίνουν, πρώτα η καριέρα μου, είχε σπουδάσει οικονομικά, κι έπειτα η παντρειά. Λίγους μήνες μετά, τον προσέλαβαν σαν ανώτερο Υπάλληλο, στην Τράπεζα. Καλό για αρχή.
Πέρασαν τα Χριστούγεννα, ήρθε και η Πρωτοχρονιά και η ζωή κυλούσε ήρεμα και ωραία.
Παραμονή Θεοφανίων, μεγάλες ετοιμασίες στο σπίτι! Γιόρταζε ονομαστική εορτή και γενέθλια ο Φώτης! Από μέρες ο πατέρας και η μάνα είχαν κάνει τις προμήθειές τους, είχαν προσκαλέσει για το μεσημέρι συγγενείς και φίλους στο τραπέζι. Φαγητά και μπόλικα γλυκά για να κεράσουν φίλους, γείτονες και συγχωριανούς, που οπωσδήποτε θα περνούσαν να ευχηθούν στο παλικάρι τους.
Η μάνα με το Φώτη, ετοίμασαν και την τσάντα με το μαγιό, πετσέτες, στεγνά ρούχα και όλα τα χρειαζούμενα, για να βουτήξει ο Φώτης να πιάσει το Σταυρό, εκπληρώνοντας την ευχή κι επιθυμία των γονιών του, από τότε που γεννήθηκε. Το πρωί θα έφευγαν νωρίς για την εκκλησία, όπου στο τέλος ο Ιερέας και όλο το εκκλησίασμα, συν όσους θα βουτούσαν για «να πιάσουν το Σταυρό», θα πήγαιναν πεζή, στο κοντινό ποτάμι, για τον Αγιασμό των Υδάτων. Ο Φώτης, ήταν σίγουρος, ότι η σκληρή εκπαίδευση του βατραχανθρώπου, θα του εξασφάλιζε τη νίκη, και θα έκανε ευτυχισμένους και περήφανους τους γονείς!
Κάθισαν να φάνε αποβραδίς ανταλλάσσοντας ευχές και τσουγκρίζοντας τα ποτήρια, ο πατέρας και η μάνα, του ευχήθηκαν καλή επιτυχία για αύριο, συμπληρώνοντας, άντε και γαμπρός γιέ μας!
Η συγκίνηση και των τριών, δεν κρυβόταν. Κι εκεί που σκέφτονταν και περίμεναν το αύριο, τους εκπλήσσει ο Φώτης!
-Σας το φύλαγα έκπληξη για αύριο, μετά που θα έπιανα το Σταυρό αλλά, η συγκίνηση όλων μας απόψε, μ΄ έκανε να αλλάξω γνώμη και να σας το πω τώρα, γέμισε τα ποτήρια και:
-Στην υγεία της Ρουμβίνης μου, της νύφης σας και του γιου μου, το εγγονάκι σας, όπου Θεού θέλοντος, θα γεννηθεί σε λίγους μήνες.
Άλαλοι οι γονείς! Μετά από το πρώτο, όντως χαρούμενο σοκ, έπεφταν απανωτές οι ερωτήσεις κι από τους δυο!
-Πότε, από πού, ποια είναι και χίλιες άλλες ερωτήσεις!
-Αδελφή του φίλου μου του Γιώργου. Γνωριστήκαμε στη Ζάκυνθο, τότε που ήρθαμε στην Ελλάδα και έκτοτε, είμαστε μαζί. Είναι καθηγήτρια Φιλόλογος, διδάσκει στο νησί, αλλά αμέσως μετά το γάμου μας, όπου, με την ευχή σας, θα γίνει πολύ σύντομα, να προλάβουμε προτού γεννηθεί ο γιος μας, θα σταματήσει και θα εγκατασταθεί εδώ, μαζί μας!
Καλά και όμορφα τα όνειρα, μα, η ζωή άλλα αποφασίζει.
Ο ουρανός, που από νωρίς ήταν βαρύς, ξαφνικά σκοτείνιασε έπιασε καταρρακτώδης βροχή και αστραπόβροντα.
Σειόταν η γης από τις βροντές κι έλαμπε ο τόπος, λες κι είναι μεσημέρι από τις αστραπές.
Μα, ο κεραυνός που έπεσε ορμητικά και απότομα, είχε στοχεύσει και σημάδεψε το παλικάρι.
Και δε «χτύπησε» μόνο το Φώτη…
Δεν ήταν γραφτό να εκπληρωθεί το όνειρο και η ευχή όπου οι γονείς, με τόση αγάπη και προσδοκίες, έδωσαν στο νεογέννητο παιδί τους, 28 χρόνια πριν…
Σαν μεγαλώσει κι αντρωθεί, ανήμερα Γιορτής και Γενεθλίων, να βουτήξει και να «πιάσει το Σταυρό».
Ούτε η ευχή του πατέρα «άντε και γαμπρός γιε μου».
Γαμπρό, δεν αξιώθηκε να τον δει ο πατέρας, ούτε η μάνα να τον καμαρώσει να «πιάσει το Σταυρό».
Η Ρουμβίνη, όμως, που έζησε μαζί τους με το μικρό Φώτη, έγιναν η παρηγοριά τους.
Όταν γεννήθηκε το μωρό, η μόνη ευχή της γιαγιάς και του παππού:
-Να είσαι γερός κι ευτυχισμένος παιδί μου.
δ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου