Αδελφοί του Χριστού

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας

«ο άλλος είναι ο μυστικός μας εαυτός κι ακόμα περισσότερο ο κρυμμένος Χριστός»

π. Γεώργιος Δορμπαράκης*

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός πείνασε για μας, έπαθε για μας, πόνεσε για μας και σταυρώθηκε για μας για να μάς δώσει την δυνατότητα και να αναστηθούμε μαζί Του. Ο πόνος του Θεανθρώπου δεν συγκρίνεται με τον πόνο κανενός ανθρώπου γιατί είχε κοσμικές διαστάσεις, αφού ο Κύριος πόνεσε όσο πόνεσαν ή θα πονέσουνε ποτέ όλοι οι άνθρωποι μαζί μέχρι την Δευτέρα Αυτού Παρουσία. Ο πόνος του Θεανθρώπου δεν συγκρίνεται, όμως, με τον πόνο κανενός ανθρώπου, για τον πρόσθετο λόγο ότι μόνος Αυτός από όλους τους ανθρώπους είχε πλήρη συνείδηση πως είναι ο Υιός του Θεού και Θεός ακριβώς την στιγμή που πονούσε για όλους μας.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο ως άνθρωπος, πόνεσε και υπέστη σταυρικό θάνατο για τον καθένα μας και όλους μαζί, γιατί κανείς μας δεν Του είναι ξένος. Στην πραγματικότητα ο Θεός έγινε άνθρωπος και πόνεσε όσο κανένας άνθρωπος για να άρει όλους τους φραγμούς μεταξύ Θεού και ανθρώπου, στους οποίους τελικά οφείλεται η δυστυχία όλων των ανθρώπων. Και επειδή έπαθε για τον καθένα μας και όλους μαζί, όσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος του καθενός μας, τόσο μεγαλύτερη και η οικειότητα που αποκτάμε μαζί Του. Τελικά ο πόνος του καθενός μας είναι που μάς κάνει στην πράξη αδελφούς του Χριστού.

Ο πόνος που βιώνει ο καθένας μας μάς κάνει αδελφούς του Χριστού όχι μόνο γιατί όταν πονάμε βιώνουμε λίγο από τον δικό Του πόνο για μάς αλλά και γιατί πονώντας μαζί με τον Χριστό ενωνόμαστε μυστικά με όλους όσους πόνεσαν ή θα πονέσουν ποτέ μέχρι το τέλος του Κόσμου. Πονώντας μαζί με τον Χριστό καταργούνται, έτσι, οι φραγμοί που μάς χωρίζουν μεταξύ μας, γιατί πια μπορούμε να δούμε ο ένας στον άλλον αυτό που πραγματικά είναι ο καθένας μας - μια κραυγή γεμάτη πόνο και ελπίδα Ανάστασης.

Συνήθως μπαίνουμε σε σχέσεις και προσπαθούμε να συντηρήσουμε σχέσεις είτε για λόγους ιδιοτέλειας είτε για λόγους κενοδοξίας αγνοώντας τόσο αυτό που πραγματικά είμαστε εμείς οι ίδιοι όσο κι αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος με τον οποίο προσπαθούμε να συνδεθούμε. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις μας με τους άλλους πολύ συχνά αποτυγχάνουν γιατί προσπαθούμε να συνδεθούμε μαζί τους όχι μέσω αυτού που πράγματι μας ενώνει με αυτούς  αλλά κυρίως μέσω αυτού που μάς χωρίζει, δηλαδή τα πάθη μας.

Ο Χριστός με τη ζωή, τον θάνατο και κυρίως την ανάστασή Του γκρέμισε τους φραγμούς που μάς χωρίζουν τόσο από τον Θεό όσο και μεταξύ μας. Γι’ αυτό όσο μεγαλύτερη είναι η ένωσή μας με τον Χριστό τόσο μεγαλύτερη είναι η ένωση και μεταξύ μας. Η βασιλική οδός για την ένωσή μας με τον Χριστό είναι ο πόνος του καθενός μας. Την ώρα που πονάμε, ο καθένας μας για τον λόγο που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, είναι η μεγάλη ευκαιρία της ζωής μας να στραφούμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας προς Αυτόν που ήδη πόνεσε για μας και να Του ζητήσουμε να μάς ελευθερώσει ολοκληρωτικά από οτιδήποτε μάς χωρίζει από τον Ίδιο και μεταξύ μας, ώστε πλέον να βλέπουμε σε όλους τον Χριστό και να θέλουμε να τους φροντίζουμε όλους ανεξαιρέτως όπως τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό είναι η πειστικότερη απόδειξη πως είμαστε ζωντανά μέλη της Εκκλησίας Του.

Κυριακή της Απόκρεω, 23.2.25.

*π. Γεώργιος Δορμπαράκης, Φως ως ιμάτιον, Αθήνα, Εκδόσεις «ακολουθείν», 2024, σ. 114.