Μια παραβολή από το μέλλον. Παράδεισος ή Απώλεια;

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Ενωτιζόμαστε σήμερα, Κυριακή των Απόκρεω, ένα αποκαλυπτικό Ευαγγέλιο, μια παραβολή από το μέλλον, που εκφράζεται από το αψευδές στόμα του Κυρίου Ιησού. Δεν πρόκειται για μιαν απλή παραβολή. Δεν πρόκειται για ένα διδακτικό αφήγημα προς προβληματισμόν. Είναι η ίδια η εικόνα της τελικής κρίσης των ανθρώπων, όπως θα συμβεί στο τέλος των αιώνων.

Ας προσπαθήσουμε να μεταφερθούμε νοερά σε εκείνη την κορυφαία και φοβερή στιγμή: Ο Υιός του Ανθρώπου έρχεται εν δόξῃ, περιστοιχισμένος από τους αγγέλους Του. Όλοι οι άνθρωποι, από την αρχή μέχρι το τέλος του κόσμου, στέκονται μπροστά Του. Δεν υπάρχουν πλέον ούτε βασιλείς μήτε δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σοφοί και αμαθείς. Όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στο βλέμμα Του, έτοιμοι να ακούσουμε την απόφαση για την αιωνιότητα που μάς μέλλει.

Τότε γίνεται η καθοριστική διαλογή: Τα πρόβατα εκ δεξιών Του, τα ερίφια εξ αριστερών Του.

Και οι προσδοκίες μας ανατρέπονται! Ο Χριστός δεν υπολογίζει αν είχαμε πλούτη ή αξιώματα, δεν ρωτά αν γνωρίζαμε τέλεια τις Γραφές ή αν τηρούσαμε λεπτομερώς τους θρησκευτικούς τύπους. Διαπιστώνει ένα και μόνο πράγμα: «Ἐπείνασα, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν· ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με· ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με· γυμνὸς, καὶ περιεβάλετέ με· ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με· ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθατε πρός με.»

Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Ο Χριστός δεν μας ζητά θεωρητικές γνώσεις, ούτε άψογες προσευχές χωρίς αντίκρισμα στις πράξεις μας. Ζητά έμπρακτη αγάπη! Αγάπη που δεν είναι συναίσθημα, αλλά πράξη! Αγάπη που φαίνεται στη θυσία, στην κίνηση, στο ενδιαφέρον, στη συμμετοχή στον πόνο του άλλου.

Ο Μέγας Βασίλειος προειδοποιεί: «Οὐχὶ ὁ κλέπτης, ἀλλ᾽ ὁ μὴ δίδων κατακρίνεται.» Δεν θα κριθούμε μόνο για τα κακά που κάναμε, αλλά και για το καλό που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε!

Ο Χριστός ερωτά: Όταν ο αδελφός σου πεινούσε, του έδωσες να φάει; Όταν έβλεπες κάποιον να υποφέρει, έτρεξες κοντά του; Όταν κάποιος σε είχε ανάγκη, άφησες τον εγωισμό σου και τον βοήθησες;

Κι εδώ έρχεται το μεγάλο μυστήριο της παρουσίας του Χριστού. Όταν ρώτησαν οι δίκαιοι: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο, ξένο, ασθενή, φυλακισμένο;» ο Χριστός απάντησε: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.»

Ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσα στους πεινασμένους, τους διψασμένους, τους ξένους, τους φυλακισμένους! Μην Τον αναζητάτε σε αφηρημένες πνευματικές αναζητήσεις, σε περίπλοκες θεολογικές θεωρήσεις, σε προσευχητικούς βερμπαλισμούς. Ο Χριστός είναι μπροστά μας, καθημερινά, στα πρόσωπα των αδελφών μας που υποφέρουν. Αν θέλουμε να Τον βρούμε, δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας.

Και ποιοι είναι αυτοί που χάνονται; Δεν είναι απαραίτητα αυτοί που έκαναν φρικτά εγκλήματα. Είναι εκείνοι που απλώς αδιαφόρησαν! Οι άδικοι δεν σκότωσαν, δεν λήστεψαν, δεν έκαναν μεγάλα κακά. Αλλά δεν έκαναν και τίποτα καλό! Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, έκαναν το μέγιστο κακό: Αδιαφόρησαν!... Και αυτή η αδιαφορία είναι που τους οδηγεί στην αιώνια καταδίκη. Όχι τα μεγάλα κακά, αλλά η αδράνεια απέναντι στον πόνο του άλλου. Έχει, άλλωστε, από διάφορους σύγχρονους στοχαστές, υποστηριχθεί ότι αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Ὁ Θεὸς δὲν ζητεῖ μεγάλα καὶ δυσβάστακτα πράγματα ἀπὸ σὲ. Δὲν σοῦ ζητᾷ νὰ δημιουργήσεις κόσμους, ἀλλὰ νὰ προσφέρῃς ἕνα πιάτο φαγητό. Δὲν σοῦ ζητᾷ νὰ ἀναστήσεις νεκρούς, ἀλλὰ νὰ ἀνοίξεις τὴν καρδιὰ σου σὲ ἕναν φτωχό.»

Πόσο συγκλονιστικά είναι αυτά τα λόγια! Μας δείχνουν πως η σωτηρία μας δεν εξαρτάται από μεγάλα κατορθώματα, αλλά από απλές πράξεις αγάπης που όμως αποκαλύπτουν την καρδιά μας.

Δεν αρκεί σήμερα να συγκινηθούμε. Η συγκίνηση που δεν οδηγεί σε πράξη είναι άχρηστη. Σήμερα το Ευαγγέλιο μας προσκαλεί σε μια αλλαγή ζωής: Να δούμε τον φτωχό και να μην προσπεράσουμε. Να επισκεφθούμε έναν ασθενή ή έναν ηλικιωμένο που νιώθει μόνος. Να στηρίξουμε έναν άνθρωπο που έχει πέσει και χρειάζεται ένα χέρι βοήθειας. Να μην μείνουμε στη θεωρία, αλλά να περάσουμε στην πράξη!

Γιατί, όταν θα σταθούμε μπροστά στον Χριστό, το μόνο που θα μετρήσει θα είναι το αν Τον αναγνωρίσαμε στους ανθρώπους γύρω μας.

Όλοι μας, μια μέρα, θα σταθούμε μπροστά στον Θρόνο του Χριστού. Εκείνη την ημέρα, τι θα Του απαντήσουμε; Ας μην είμαστε από αυτούς που θα σκύψουν το κεφάλι ντροπιασμένοι, λέγοντας: «Δεν σε είδα, Κύριε...». Ας προσπαθήσουμε να συμπεριληφθούμε σε αυτούς που θα ακούσουν τη φωνή Του να λέει: «Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου»! Μακάρι έτσι να γίνει!