Είπε ο Αββάς Ποιμένας: «τι το όφελος να πάει κάποιος σε μια τέχνη και να μη τη μάθει;» (Από το «Γεροντικό»).
Συχνά στη ζωή μας παίρνουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε κάτι. Το επιθυμούμε, είτε διότι κάποιος μας έχει παρακινήσει, είτε επειδή είναι μόδα, είτε επειδή όντως μας αρέσει. Όταν όμως διαπιστώνουμε πως κάθε τέχνη, κάθε εργασία, κάθε στόχος θέλει δουλειά για να επιτευχθεί, τότε έρχεται μέσα μας ο πειρασμός να σταματήσουμε και να κάνουμε κάτι άλλο. Το ίδιο συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις, στη φιλία, στον έρωτα, στον γάμο. Όταν διαπιστώσουμε ότι ο άλλος δεν είναι όπως τον θέλουμε, η φυγή έρχεται μέσα μας ως η διέξοδος. Μάλιστα, στους καιρούς μας γίνεται πραγματικότητα και μία κατάσταση που ονομάζεται ghosting. Όχι μόνο φεύγουμε, αλλά και εξαφανιζόμαστε. Δεν δίνουμε καμία εξήγηση γιατί δεν αντέχουμε σε μία σχέση, σε μια εργασία, σε έναν δρόμο. Με πρόσχημα ότι μπορεί να στεναχωρήσουμε και να στεναχωρηθούμε, αφήνουμε σύξυλους τους άλλους. Αντί να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, να του πούμε την αλήθεια, να εξηγήσουμε στους άλλους γιατί δεν αντέχουμε, προτιμούμε να απωθήσουμε τις σκέψεις και τα επιχειρήματά μας είτε γιατί φοβόμαστε ότι είναι σαθρά, είτε γιατί θέλουμε να διαγράψουμε ό,τι έχουμε ξεκινήσει και με όσους έχουμε συναναστραφεί, επειδή έτσι δήθεν θα αισθανθούμε καλύτερα ή επειδή ο εγωισμός μας μάς λέει ότι δεν χρωστάμε εξηγήσεις, αφού είμαστε ελεύθεροι.
Είναι ίδιον του καιρού μας η ασυνέπεια. Οι άνθρωποι θεωρούμε πως μόνο εμείς έχουμε δίκιο και δικαίωμα. Είναι ίδιον της εποχής μας να μην έχουμε «μπέσα» και «τιμή», όπως έλεγαν οι παλιότεροι. Εφόσον ο κόσμος μας περιστρέφεται γύρω από το «μόνο εγώ», γιατί άραγε θα πρέπει να έχουμε δεσμεύσεις, πολύ περισσότερο να τις τηρούμε; Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην εργασία. Διότι εκεί, επειδή έχουμε συμφέρον, καθότι ζούμε από αυτήν, αναγκαζόμαστε να τηρούμε κάποια όρια. Κυρίως αναφερόμαστε στη σπουδή, στην ενασχόληση με κάτι, στις σχέσεις. Οι άνθρωποι του καιρού μας, νεώτεροι κυρίως, αλλά και μεγαλύτεροι, δεν αισθανόμαστε την ηθική δέσμευση της αφοσίωσης, εφόσον έχουμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε κάτι, ή την έρευνα των λόγων για τους οποίους αισθανόμαστε ότι αποτυγχάνουμε στις επιλογές μας, την ανάληψη της ευθύνης και τα καθαρά λόγια.
Ο ασκητικός λόγος της παράδοσής μας μάς λέει ότι δεν ωφελούμαστε αν ξεκινάμε κάτι και δεν παλεύουμε να το μάθουμε πρώτα, να δούμε τι και πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε, τι έχει να μας προσφέρει και, στη συνέχεια, να το υπηρετήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει διάκριση. Υπομονή στους πειρασμούς και στην κούραση. Αποφασιστικότητα. Αφοσίωση. Αγάπη. Κυρίως, προσευχή και εκζήτηση της στήριξης του Θεού. Η διάκριση είναι το κλειδί. Αν νιώθουμε ότι κάτι μας εκφράζει, αφού το σκαλίσουμε και το φιλοσοφήσουμε σε σχέση με τον εαυτό μας και τα χαρίσματά μας, τότε χρειάζεται να το παλέψουμε. Και κάτι φαίνεται από την αρχή αν το έχουμε, αν είναι για μας. Κανείς δεν ζητά να πάμε με πείσμα ή με τη μέθοδο του «βλέποντας και κάνοντας», η οποία οδηγεί στην αποτυχία. Όμως τίποτα δεν δίνει νόημα, αν δεν το παλέψουμε. Αν δεν συνεχίσουμε αυτό που ξεκινάμε, εφόσον το σκεφτήκαμε καλά από πριν.
Ας το μάθουμε τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους. Και ας μην ενισχύουμε την ασυνέπεια. Η ηθική διάσταση της ζωής βοηθά στο να γνωρίζουμε ποιος είναι ο σκοπός μας, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν. Ας επιμένουμε.
Δημοσιεύθηκε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”, στο φύλλο της Τετάρτης 7 Μαΐου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου