Το μέλι και το ξύδι

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς συναντήθηκε μὲ μιὰ γυναίκα Σαμαρείτιδα, ποὺ ὅπως ὁμολόγησε, δὲν ἀνῆκε στὴν καλὴ κοινωνία, δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς καθὼς πρέπει ἀνθρώπους. Εἶχε ἀλλάξει πέντε ἄνδρες στὴ ζωή της καὶ συζοῦσε ἤδη παράνομα μὲ κάποιον ἀκόμα. Ἦταν μιὰ πόρνη (Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος).

Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἔδειξε καμμιὰ ἀπέχθεια πρὸς τὸ πρόσωπό της. Τῆς μίλησε φιλικά, μὲ μεγάλη προσήνεια, μὲ ἀληθινὴ καταδεκτικότητα. Στὴ συμπεριφορά του δὲν ἄφησε νὰ διαφανεῖ καμμιὰ ἀπόρριψη γιὰ τὸ ποιόν της, ἂν καὶ δὲν τὴν ἐπαίνεσε πουθενὰ γιὰ ὅ,τι ἔκανε. Ἀντιθέτως τὴν ἀντιμετώπισε μὲ πολὺ ἔντιμο τρόπο, τῆς μίλησε γιὰ σπουδαῖα θέματα, τὴν κάλεσε νὰ μετάσχει στὴ ζωὴ ποὺ ὑποσχόταν Ἐκεῖνος, νὰ πίνει στὸ ἑξῆς ἀπὸ τὸ δικό του ἀθάνατο νερό, τὸ «ὕδωρ ζωῆς», ὥστε αὐτὴ ποὺ φλεγόταν «ἐν τοῖς ἀτοπήμασι δεινῶς», νὰ μὴν ξαναδιψάσει πλέον ποτέ.

Ἡ ὅλη προσπάθεια τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Σαμαρείτιδα ἀπέβλεπε στὸν νὰ τὴν προσελκύσει σὲ μιὰ νέα ζωή, σὲ ἀναγέννηση πνευματική. Νὰ περπατάει στὸ ἑξῆς «ἐν καινότητι ζωῆς». Δὲν εἶχε πρόθεση νὰ τὴν ἐπιπλήξει γιὰ τὴ μέχρι τότε ζωή της, «θέλων ἑλκῦσαι ὄντως αὐτήν», ποὺ ἦταν μέχρι τότε θήραμα «τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ». Ὁ σκοπός του ἦταν νὰ βρεῖ καὶ νὰ σώσει τὴν ἀπολεσθεῖσα δραχμὴ (Λουκ. 15, 8-9). Χρησιμοποιεῖ τὴν ἐπιείκεια, τὴ συγκατάβαση, τὴν ἠπιότητα καὶ ὄχι τὴν αὐστηρότητα ἀπέναντι στὸ ταλαιπωρημένο πλάσμα του. Δὲν ἀπέβλεπε στὸ νὰ ἀποτσακίσει τὸ ἤδη τσακισμένο καλάμι, νὰ σβήσει τελείως τὸ φυτίλι ποὺ μόλις κάπνιζε. «Κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει» (Ματθ. 12, 20). Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν προσεγγίζει μὲ γλυκύτητα τρόπων καὶ λόγων. Γνωρίζει τὴν ἀλάνθαστη μέθοδο γιὰ νὰ κερδίζει ψυχές.

Λέει τὸ ἀνέκδοτο γιὰ κάποιον ποὺ δὲν πήγαινε ποτὲ στὴν Ἐκκλησία. Μὲ τὶς πιέσεις καὶ τὰ παρακάλια τῆς γυναίκας του ἀποφάσισε κάποτε νὰ πάει. Μὰ κάποια στιγμή, στὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας, χτυπάει τὸ κινητό του. Ξαφνιάζεται, ψάχνει νὰ τὸ κλείσει, μπερδεύει τὰ πλῆκτρα, περνᾶνε λίγα δευτερόλεπτα, φωνάζει ὁ διπλανός του, φωνάζει ἡ γυναίκα του, ἀκούγονται ἀπὸ παραπέρα ἐνοχλημένες «εὐσεβεῖς» φωνές, ἀκόμα κι ὁ παπὰς ἐνοχλήθηκε καὶ σύστησε ἀπὸ μικροφώνου νὰ κλείνουν τὰ κινητά τους μέσα στὸν ναό. Κατασυγχυσμένος ὁ ἄνθρωπος τὰ μάζεψε καὶ ἔφυγε τρέχοντας. Μπῆκε σ’ ἕνα καφενεῖο ἀπέναντι νὰ ἠρεμήσει λίγο. «Καλῶς τον!» Ὁ καφετζὴς τὸν ὑποδέχτηκε γελαστός. Ἀπὸ τὴν ταραχή του σκούντησε σ’ ἕνα τραπέζι, ἔριξε κάτω ἕνα φλιτζάνι καὶ τὸ ἔσπασε. «Δὲν πειράζει, δὲν ἔγινε τίποτε», ἔσπευσε νὰ τὸν καθησυχάσει τὸ γκαρσόνι σκύβοντας ἀμέσως νὰ μαζέψει τὰ γυαλιά. «Ἔλα κάτσε νὰ σὲ κεράσουμε», τοῦ φώναξαν μερικοὶ ποὺ ἔπιναν ἤδη τὸν καφέ τους. Ζεστάθηκε ὁ ἄνθρωπος, γαλήνεψε. Ἀπὸ τότε κάθε μέρα πήγαινε στὸ καφενεῖο. Στὴν Ἐκκλησία δὲν ξαναπάτησε ποτέ.

Μιὰ Κυριακὴ ὁ ἐπίσκοπος Ἀντώνιος τοῦ Σουρὸζ βγῆκε νὰ κάνει κήρυγμα. «Χθὲς τὸ βράδυ μπῆκε μιὰ γυναίκα μὲ ἕνα παιδὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ γυναίκα φοροῦσε παντελόνι καὶ δὲν εἶχε μαντήλι στὰ μαλλιά. Κάποιος («εὐσεβὴς») τὴν πρόγκηξε. Ἐκείνη ἔφυγε… Δὲν ξέρω ποιὸς τὸ ἔκανε αὐτό, ἀλλὰ δίνω ἐντολὴ σὲ αὐτὸ τὸ πρόσωπο νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτὴ τὴν γυναίκα καὶ τὸ παιδί της μέχρι νὰ τελειώσει ἡ ζωή του, γιὰ τὴ σωτηρία τους», εἶπε ὁ μητροπολίτης καὶ πρόσθεσε: «Ἐξαιτίας σου, μπορεῖ νὰ μὴν θελήσει νὰ ξαναέρθει ποτὲ στὴν Ἐκκλησία»…

Ὁ τρόπος σου λοιπὸν μπορεῖ νὰ στάζει εἴτε μέλι εἴτε ξύδι. Τί διαλέγεις;