e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Παραθρησκευτικές οργανώσεις, νεοεποχίτικα σχήματα και σέκτες εν Ζακύνθω σήμερα

Διάλεξη του Αρχιμανδρίτου ΔΑΝΙΗΛ ΜΠΙΑΖΗ – Ιεροκήρυκα Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου,
στο Επιμορφωτικό Σεμινάριο του ΑΛΗΘΩΣ, του Κέντρου Λόγου Ενορίας Μπανάτου
(Ναός Παναγούλας Μπανάτου, 15 Ιανουαρίου 2012)

Αγαπητοί Πατέρες, Kυρίες και Kύριοι,
Σήμερα εδώ στο Μπανάτο, με την ευλογία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη  μας κ. Διονυσίου,  η Ιερά Μητρόπολή μας και το υπεύθυνο Γραφείο επί των Αιρέσεων και της Παραθρησκείας, μαζί με το νεοσύστατο Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ της Eνορίας Μπανάτου, διοργανώνουν την αποψινή Εσπερίδα ως Επιμορφωτικό Σεμινάριο για τους Κληρικούς μας, αλλά και για όλους, όσοι είναι ευαίσθητοι για τα θέματα αυτά, στο οποίο θα γίνει προσπάθεια, κατά το δυνατόν, να Σας ενημερώσουμε σχετικά με τις αιρέσεις και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις, που δρουν στο νησί μας τα τελευταία χρόνια. 
Βασιζόμαστε στο φιλοκαλικό «όταν άνθρωπος άνθρωπον ωφελήσει εν λόγοις ή πράγμασι, Θεού είναι την χάριν νοείτωσαν αμφότεροι» (Φιλοκαλία Α100 οδ΄). Σκοπός της συνάντησής μας αυτής είναι, να οριοθετήσουμε την Ορθόδοξη Πίστη μας, σε σχέση με τις αιρετικές κακοδοξίες και να βοηθηθούμε εμείς και να βοηθήσουμε άλλους στον κίνδυνο, την αβεβαιότητα και την σύγχυση που διατρέχουν οι αστήρικτες συνειδήσεις πολλών ανθρώπων γύρω μας.
Ήρθαμε για ένα έργο. Έργο πίστης. Έργο ευθύνης έναντι του Κυρίου, του Χριστού. Ήλθαμε να συμμετάσχουμε στην εσπερίδα αυτήν, όχι μόνο για να αποκτήσουμε κάποιες γνώσεις, αλλά πρώτα και κύρια, για να αποσαφηνίσουμε για τον εαυτό μας, αν έχουμε την σωστή γνώση και τη σωστή πρόσβαση σε αυτή τη γνώση.
Μας χρειάζεται ένας τέτοιος προβληματισμός. Και όσο πιο βαθύς γίνει, τόσο πιο καλά θα είναι για μας. Δεν αρκεί να λέμε: «Είμαστε Ορθόδοξοι». Δεν αρκεί να λέμε: η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μία αγία Εκκλησία. Όπως όλοι μας γνωρίζουμε, η ανύστακτη αγωνία της Εκκλησίας για την σωτηρία του ανθρώπου είναι διαρκής. Η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός, δια των ποιμένων της, «ζητεί τού σώσαι το απολωλός», δηλαδή προσπαθεί να βρει κάθε ανθρώπινο πρόσωπο που έχει αποσκιρτήσει από την σωστική σκέπη της και να το επαναφέρει «εις νομάς σωτηρίους».
Η ραγδαία εξάπλωση των ποικιλώνυμων αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, η αυξημένη δραστηριότητά τους και τα πολλαπλά ποιμαντικά και όχι μόνο προβλήματα που δημιουργούν, μας αναγκάζουν να ενσκήψουμε και να εξετάσουμε την δική μας ποιμαντική δραστηριότητα και να επαναξιολογήσουμε τα νέα δεδομένα. Πρέπει εμείς οι ποιμένες, που ο Αρχιποιμένας Χριστός μάς ανέθεσε τις ψυχές των ανθρώπων, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προσαρμόσουμε την ποιμαντική μας στις σημερινές ανάγκες, ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα δικά μας ποιμαντικά κενά ή λάθη και να μας βοηθήσει στην ορθή αντιμετώπιση των παραθρησκευτικών φαινομένων. Διότι εκείνο που απουσιάζει από την ποιμαντική δραστηριότητά μας είναι η ποιμαντική αγωνία. Όχι η απόγνωση. Όχι υστερικές και φανατικές ενέργειες, αλλά  ποιμαντική αγωνία και o αγώνας για την εκκλησιοποίηση του ανθρώπου.
Η Εκκλησία είναι σώμα ανθρώπων, που κοινωνούν με τον Θεό. Γι’  αυτό θα πρέπει να αγωνιούμε ως ποιμένες για τα μέλη του Σώματός μας. Κυρίως όμως, να αγωνιούμε για τα μέλη εκείνα, που έχουν πέσει θύματα από τις ιδιοτελείς διακηρύξεις διαφόρων αιρετικών.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι γεγονός ότι ζει και κινείται μέσα σε μια πλουραλιστική - πολυπολιτισμική κοινωνία, στην οποία η προσωπική εμπειρία του «μυστηρίου», του άγνωστου, έχει μεγάλη ζήτηση. Οι προκλήσεις από όλους τους τομείς αυξάνονται. Οι προσφορές και η ζήτηση όλο και αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις. Και ο Ορθόδοξος χριστιανός βρίσκεται και ζει σε μια τέτοια κοινωνία που βάλλεται ποικιλοτρόπως, συνεχώς και ανηλεώς από τα πνευματικά πυρά αναρίθμητων ομάδων, οργανώσεων, ατόμων ποικίλης ιδεολογικής προέλευσης, οι οποίες είναι έτοιμες να προσφέρουν «λύσεις» εμπειρικές στους αναζητητές.
Οι αιρέσεις και οι παραθρησκευτικές ομάδες επιχειρούν να διαβρώσουν το Ορθόδοξο φρόνημα των πιστών της Εκκλησίας μας. Είναι πληγές απειλητικές για το Σώμα της Εκκλησίας και όχι μόνο αυτής. Προκαλούν, με την δραστηριότητά τους προβλήματα στα πρόσωπα, στις οικογένειες, στην κοινωνία, στο έθνος. Παλαιές αιρέσεις αναβιώνουν με προσωπεία και με ονόματα διαφορετικά «εν πανουργία προς την μεθοδείαν της πλάνης» (Εφεσ. δ΄, 14), εμφανίζονται νεότερες με παραπλανητικό προσωπείο, ακόμη και ορθόδοξο και απειλούν με διάβρωση όλους τους τομείς της ζωής. 
Ο άνθρωπος αναζητά αγάπη και ζεστασιά. Επειδή δεν βιώνει αυτήν την αγάπη και ζεστασιά και δεν παίρνει απαντήσεις στις πνευματικές ανάγκες του στο πλαίσιο της εκκλησιαστικής ζωής, ζητά να το κάνει έξω από αυτή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η προπαγάνδα σχεδόν όλων των κινήσεων αυτών στηρίζεται στο βομβαρδισμό αγάπης και στην αποδοχή του άλλου ως έχει. Τα θύματά τους τα οδηγούν στις συγκεντρώσεις τους, όπου τους γίνεται θερμή, αδελφική και φιλική υποδοχή. Αυτό οφείλεται πολλές φορές στα δικά μας ποιμαντικά σφάλματα και στις δικές μας ποιμαντικές ελλείψεις. Συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε: «Πήγαινα στην εκκλησία και αισθανόμουνα σαν ξένος…», «κανένας δεν με συμβούλευσε ποτέ πώς να μελετήσω την αγία Γραφή…», «εγώ εκεί μέσα (στους αιρετικούς) βρήκα την αγάπη…».
Οι ποικιλώνυμες κινήσεις αυτές εκμεταλλεύονται τα κενά αυτά και κατορθώνουν να εξαπλώνονται και να προσελκύουν ανθρώπους κάθε φύλου, κοινωνικής τάξης, ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου. Λένε ότι οι παραδοσιακές θρησκείες, όπως κι ο Χριστιανισμός, έχουν αποτύχει να ικανοποιήσουν τις αναζητήσεις του ανθρώπου και γι’ αυτό προβάλλεται η ανάγκη να γνωρίσουν οι άνθρωποι «νέες ιδέες».
Οι ομάδες αυτές, είτε ονομάζονται χριστιανικές (προτεστάντες, ευαγγελικοί,  πεντηκοστιανοί, χαρισματικοί κ.λπ.), είτε αυτοαποκαλούνται χριστιανικές χωρίς να πιστεύουν ως Θεό τον Ιησού Χριστό (Χιλιαστές), είτε προέρχονται από τον αποκρυφιστικό χώρο (π.χ. νεοεποχικές), ακόμα και οι ομάδες που προσφέρουν πιο δυναμικές εμπειρίες, τεχνικές και θρησκευτικές συνήθειες (εναλλακτικές θεραπείες, διαλογισμό, γκουρού, γιόγκα, ρέικι, πιλάτες, Αρωματοθεραπεία, Αυτογνωσία - Αυτοβελτίωση, Βελονισμός, Εναλλακτική Γυμναστική, Εναλλακτικές Διακοπές, Ενεργειακό Μασάζ, Κρυσταλλοθεραπεία, Μουσικοθεραπεία, Ομοιοπαθητική, Ρεφλεξολογία, Σιάτσου, Φέγκ-Σούι, τσάνελινγκ κ.λπ.).
Θέλω να σας αναφέρω ότι, όπως καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον σε μια μόνο συνάντηση να αναλύσουμε λεπτομερώς τις δοξασίες των παραθρησκευτικών ομάδων που δρουν ανάμεσά μας. Δεν θα κάνουμε δηλαδή καμία αντιπαραβολή χωρίων της Γραφής, διότι είναι τόσο μεγάλο το εύρος των αντιθέσεων και ο αριθμός των ομάδων που δεν μας επιτρέπει ο χρόνος. Θα κάνουμε συνοπτική μόνο αναφορά. Ευελπιστώ να γίνει λεπτομερής ενημέρωση για την κάθε μια ομάδα ξεχωριστά, σε άλλες συναντήσεις μας.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να τοποθετήσουμε σε σωστή βάση τι εννοούμε λέγοντας τη λέξη «αίρεση», διότι σήμερα, κακώς κατά την γνώμη μου, η ελληνικότατη αυτή λέξη έχει παραφθαρεί νοηματικά.
Αίρεση είναι η παρέκκλιση από την επίσημη γραμμή, που χάραξαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, δια μέσου των επτά Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή η αλλοίωση και νοθεία της γνήσιας και αυθεντικής χριστιανικής πίστης (η έγκυρη διαδοχή των λόγων του Χριστού από τους Αποστόλους). Είναι  «πεπλανημένη διδασκαλία, παρεκκλίνουσα από της γνησίας πίστεως, άμα δε και πάσα ιδιαιτέρα χριστιανική κοινότης, διαφωνούσα προς την δογματικήν διδασκαλίαν της αληθούς Εκκλησίας και αποκοπείσα από της κοινωνίας και ενότητος μετ’ αυτής» (Θ.Η.Ε. τ. 1, 1087). 

Τα αίτια των αιρέσεων είναι πολλά. Τα κυριότερα είναι:
Α. Τα ποιμαντικά, προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά «κενά» των ανθρώπων.
Β. Το έλλειμμα της ποιμαντικής μας (ιδιαίτερα στους νέους, οι οποίοι διακρίνονται για τις έντονες υπαρξιακές αναζητήσεις τους).
Γ. Η δίψα για άσκηση εξουσίας των ηγετών.

       1. Για να μην μακρηγορώ, θα ξεκινήσουμε από τους γνωστούς σε όλους μας αυτοαποκαλούμενους «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Πρόκειται για μια ομάδα, που εντάσσεται στις Εσχατολογικές Χιλιαστικές Ομάδες. Η παρουσία τους στην Ζάκυνθο γίνεται συχνά-πυκνά αντιληπτή.
         Πρόκειται για την «Εκδοτική Εταιρία του Πύργου», μια ιδιωτική επιχείρηση που ίδρυσε ο Κάρολος Ρώσσελ, ένας έμπορος από την Πενσυλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη συνέχεια ίδρυσε διάφορες επιχειρήσεις. Μια από αυτές ήταν η εταιρία «Σκοπιά», στην αρχή σαν ιδιωτική επιχείρηση (Σκοπιά 15/6/55, σ.193), ενώ αργότερα (1884) την μετοχική εταιρία «Φυλλαδική Εταιρεία Σκοπιά της Σιών» στο Μπρούκλιν.
Μετά τον θάνατο του Κάρολου Ρώσσελ, τα ηνία ανέλαβε ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ (1869-1942), νομικός σύμβουλος του Ρώσσελ,  αλλοιώνοντας πολλές από τις διδασκαλίες του πρώτου ιδρυτή και προχωρώντας σε εξωφρενικές οργανωτικές αλλαγές στην κίνηση. Διακήρυξε, κάτι το οποίο είναι βασική πίστη της εταιρίας έως σήμερα, πως η εταιρία «Σκοπιά» είναι το μοναδικό κανάλι που χρησιμοποιεί ο Θεός για να προσφέρει στον κόσμο πνευματική τροφή, ο ορατός εκπρόσωπος του Κυρίου πάνω στη γη και προχώρησε στην ανακήρυξή της σε «Θεοκρατική Οργάνωση». Υποχρέωσε μάλιστα όλους τους οπαδούς να δραστηριοποιηθούν στην «υπηρεσία» της διάδοσης των εκδοτικών προϊόντων της. Αυτό είναι ένα είδος «λατρείας» στο Θεό.
Λόγω των αντιδράσεων που ήγειρε στις Η.Π.Α. και για να κόψει κάθε σχέση με την οργάνωση του προκατόχου του Ρώσσελ, αλλά και για να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των οπαδών του στο προπαγανδιστικό έργο από σπίτι σε σπίτι, άλλαξε το όνομα των αφοσιωμένων στην εταιρία σε «Μάρτυρες του Ιεχωβά» (1931).
Τρίτος πρόεδρος της μετοχικής εταιρίας «Σκοπιά» έγινε ο Νάθαν Νόρρ (1905-1977).
Η σημερινή ηγεσία (το «κυβερνόν σώμα», όπως χαρακτηριστικά το λέγουν) της εταιρίας «Σκοπιά» απορρίπτει όλο το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης. Το Τριαδικό δόγμα, την θεανθρωπότητα του Χριστού, την ανάσταση του Κυρίου, την εν Χριστώ σωτηρία, την αθανασία της ψυχής και την αιώνια κόλαση. Διακρίνει τους οπαδούς της σε δύο τάξεις· οι «όχλοι» των οπαδών δεν σώζονται «εν Χριστώ», αλλά μέσω του «έργου» και μέσω της «οργάνωσης» των «κεχρισμένων 144.000 αδελφών του Χριστού». Στη θέση της λατρείας του Θεού τίθεται η διάθεση των προϊόντων της «Σκοπιάς», ένα νέο είδος ειδωλολατρείας. Όποιος δεν υπακούει στις εντολές της εταιρίας, κηρύσσεται «αντάρτης εναντίων του Ιεχωβά» και πετάγεται έξω από το «καταφύγιο», στην «οργάνωση του Σατανά». Έχουν αλλοιώσει εντελώς αμέτρητα χωρία της Αγίας Γραφής και έχουν εκδώσει δική τους, τη λεγόμενη «Μετάφραση του Νέου Κόσμου».
Συγκεφαλαιώνοντας, θα πω ότι, σε καθόσον αφορά την «κορυφή της πυραμίδος» της «Σκοπιάς», δεν πρόκειται για αίρεση ή για θρησκεία, αλλά για οικονομική - πολιτική επιχείρηση.

2. Η δεύτερη αντορθόδοξη ομάδα, που εντοπίζουμε στο νησί μας, είναι η αποκαλούμενη «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής».
Ανήκει στις ελληνικές νεοπεντηκοστιανικές ομάδες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ομάδα στη χώρα μας, η οποία προήλθε από διάσπαση της λεγόμενης «Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής». Ιδρυτής της ο Λεωνίδας Φέγγος, γιατρός στο επάγγελμα (1966). Η ομάδα αυτή χαρακτηρίζει την αγία Γραφή «καταστατικό χάρτη» και απορρίπτει κάθε τι που δεν συμφωνεί «με το ευαγγέλιο». Δέχεται κατά γράμμα δηλαδή το ευαγγελικό κείμενο, απορρίπτοντας την Ιερά Παράδοση.
Η ειδική ιεροσύνη (κλήρος) απορρίπτεται. Ο άρτος και ο οίνος της Ευχαριστίας είναι μόνο ψωμί και κρασί. Η εξομολόγηση απορρίπτεται ενώ παραδέχεται κάποιο είδος ευχελαίου. Τα μνημόσυνα, οι πρεσβείες των αγίων, την Παναγία, η τιμή των εικόνων, του Τιμίου Σταυρού, τα μυστήρια, ο νηπιοβαπτισμός, δεν γίνονται αποδεκτά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατά τους ισχυρισμούς του Λ. Φέγγου, αποστάτησε δύο ή τρεις αιώνες μετά τους αποστόλους και μεταβλήθηκε σε «πόρνη»· κάθε εκκλησία που ξεφεύγει από το «λόγο του Θεού», δηλαδή από της δοξασίες της ομάδας «είναι θυγατέρα της βαβυλώνος». Τα ιερατικά άμφια μάλιστα χαρακτηρίζονται «πορφύρα της πόρνης» και το ιερό δισκοπότηρο «χρυσό ποτήρι της μεθυσμένης πόρνης».
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας αυτής είναι οι ενθουσιαστικές τάσεις, που καλλιεργούνται στις συνάξεις τους. Το προφητικό χάρισμα και το χάρισμα της γλωσσολαλιάς (της ομιλίας σε ξένες γλώσσες) είναι σε πρώτο πλάνο! Πιστεύουν ότι για τη σωτηρία είναι απαραίτητη η ακρόαση του κηρύγματος και η παραδοχή του, η μετάνοια, το βάπτισμα στο νερό και η αναγέννηση του ανθρώπου με απαραίτητο το κατά την εκδοχή τους «βάπτισμα του αγίου Πνεύματος». Όποιος δεν βαπτιστεί με «πνεύμα άγιο» δεν έχει δυνατότητα σωτηρίας.
Η ομάδα αυτή περιμένει την «αρπαγή» της εκκλησίας· ο Αντίχριστος έχει γεννηθεί και είναι Έλληνας. Θα ακολουθήσει το «δέσιμο του σατανά» και η χιλιετής βασιλεία του Χριστού και της εκκλησίας στη γη.
          Εκδίδει την εφημερίδα «Χριστιανισμός» και έχει πανελλήνιας εμβέλειας ραδιοφωνικό σταθμό.

        3. Η τρίτη ομάδα, που εντοπίζουμε στο νησί μας, είναι η αυτοαποκαλούμενη «Βιβλική Βαπτιστική Εκκλησία Ζακύνθου», η οποία σύμφωνα με τα γραφόμενά της «ξεκίνησε» το 1997.
          Πρόκειται για παρακλάδι των λεγόμενων «Ελεύθερων Εκκλησιών» των ευαγγελιστών προτεσταντικής προέλευσης. Κηρύττουν την αυτονομία κάθε κοινότητας και τονίζουν ότι η «αποστασία» της Εκκλησίας συνδέεται με το ότι οι εκκλησιαστικές κοινότητες έπαψαν να είναι αυτόνομες, δημιουργήθηκαν ιεραρχικές δομές, συνεκλήθησαν Οικουμενικές Σύνοδοι, Κανόνες και Σύμβολα Πίστεως. Υποστηρίζουν την λεγόμενη «Ελευθερία των ψυχών», ότι κάθε ανθρώπινη ψυχή είναι υπόλογη μόνο στο Θεό και μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις σε θέματα πίστης χωρίς την επιβολή υποχρεωτικών διατάξεων από κάποιο επίσημο θρησκευτικό φορέα.
Οι Βαπτιστές πιστεύουν πως το βάπτισμα στο νερό πρέπει να γίνεται σε πιστούς (οπότε απορρίπτεται ο νηπιοβαπτισμός). Με τον όρο «Βαπτιστικός» μπορεί επίσης να περιγραφεί μία εκκλησία, ένα δόγμα ή μία ομάδα που μοιράζεται τις ίδιες πεποιθήσεις σχετικά με το βάπτισμα.
Βασικές πεποιθήσεις τους είναι ότι δέχεται κατά γράμμα το ευαγγελικό κείμενο απορρίπτοντας την Ιερά Παράδοση. Κάθε πιστός είναι ελεύθερος να ερμηνεύσει την Αγία Γραφή προσωπικά, χρησιμοποιώντας τα καλύτερα εργαλεία μαθητείας και βιβλικές μελέτες που έχει στη διάθεσή του.
Η ειδική ιεροσύνη (κλήρος) απορρίπτεται. Οι «πρεσβύτεροί» τους αυτοαποκαλούνται «ποιμένες». Ο άρτος και ο οίνος της Ευχαριστίας είναι μόνο ψωμί και κρασί. Η εξομολόγηση γίνεται κατευθείαν στο Θεό ενώ παραδέχεται κάποιο είδος ευχελαίου. Τα μνημόσυνα, οι πρεσβείες των αγίων, την Παναγία, η τιμή των εικόνων, λειψάνων, του Τιμίου Σταυρού, τα μυστήρια, ο νηπιοβαπτισμός, δεν γίνονται αποδεκτά.
         Στη Ζάκυνθο εκδίδουν την εφημερίδα «Φάρος της Ζακύνθου» και συχνά-πυκνά κάνουν διανομή φυλλαδίων και εντύπων στην πόλη μας.

         4. Η τέταρτη ομάδα, που δρα στο νησί μας, είναι η λεγόμενη «Εκκλησία της Σαηεντολογίας».
        Η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε από τον Αμερικανό Lafayette Ron Hubbard (1911-1986). Στη χώρα μας ξεκίνησε ως "Κέντρο Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος", (ΚΕΦΕ), διαλύθηκε με δικαστική απόφαση, στη συνέχεια εμφανίζεται ως "Φιλοσοφικό Κέντρο Αθηνά".
Βασική πίστη της κίνησης σύμφωνα με τον ιδρυτή της είναι «εφηρμοσμένη θρησκευτική φιλοσοφία ή διδασκαλία για το πνευματικό ον και η προώθηση του πνευματικού όντος στις σχέσεις του με τον εαυτό του, με το σύμπαν και με τα λοιπά όντα» (L.Ron Hubbard, Das Handbuch fϋr den ehrenamtlichen Geistlichen, New Εra Publications, Kopenhagen 1983). Πρόκειται δηλαδή για μια «Θρησκεία» ή «φιλοσοφία» αυτοεξέλιξης του ανθρώπου.
Η κίνηση χρησιμοποιεί και τους όρους Thetan και Clear. Θήταν, από το ελληνικό γράμμα Θήτα, σημαίνει κατά τον Hubbard «την πηγή της ζωής και την ίδια τη ζωή», αλλά και τη «ζώσα μονάδα». Clear είναι «ένας Θήταν που μπορεί να είναι αιτία ενσυνείδητα και κατά βούληση υπεράνω διανοητικής μάζας, ενέργειας, χώρου και χρόνου, όσον αφορά το πρώτο Δυναμικό (επιβίωση του εγώ)». Αυτό σημαίνει ότι στόχος της κίνησης είναι η κατασκευή του υπεράνθρωπου! Ο «υπεράνθρωπος» βρίσκεται κατά την Σαηεντολογία μέσα στον άνθρωπο και μπορεί να «ελευθερωθεί» με την τεχνική της κίνησης, τη λεγόμενη Dianetik.
Η κίνηση χρησιμοποιεί ατελείωτη σειρά σεμιναρίων, με σκοπό να «απελευθερώσει» τον «υπεράνθρωπο» μέσα στον άνθρωπο και να κάνει ολόκληρο τον κόσμο Clear, εγκαινιάζοντας μια «Νέα Εποχή». Έτσι ο άνθρωπος θα αποκτήσει απεριόριστη δύναμη: «Φαντάσου τον εαυτό σου σαν να μπορείς να έχεις όλη την υφήλιο στην αγκαλιά σου, στην πραγματικότητα την αγκαλιάζεις με θήταν - χέρια» γράφουν σε βιβλίο τους.
Η κίνηση υποστηρίζει πως οι Σαηεντολόγοι σαν ομάδα μπορούν ν' αντιμετωπίσουν την «κατάσταση Γη» και να κατορθώσουν να δημιουργήσουν ένα Καθαρό Πλανήτη και ένα Νέο Πολιτισμό. Η κίνηση υποστηρίζει πως βρήκε το μυστικό του ανθρώπου και του σύμπαντος και κηρύττει τη διδαχή της ως θρησκευτική αλήθεια. Οι «υπεράνθρωποι» της «νέας φυλής», που κατασκευάζει η Σαηεντολογία αναμένεται να μεταβάλλουν την τύχη του πλανήτη μας και να εξασφαλίσουν την επιβολή ενός νέου πολιτισμού, που θα λειτουργεί χωρίς κανένα πρόβλημα.
Για να μην μακρηγορήσω και άλλο στην ομάδα αυτήν, απλώς Σάς αναφέρω ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη εξέδωσε καταδικαστική ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗ απόφαση (10493/1997 του Εφετείου Αθηνών) εναντίον της Σαηεντολογίας,  τονίζοντας ότι «...ενώ ενεργεί ελεύθερα και μόνον κατ επίφαση προκειμένου και αποκλειστικά να προσελκύσει μέλη, τα όποια στη συνέχεια υφίστανται, με όλες τις προαναφερθείσες διαδικασίες και θεωρίες, πλύση εγκεφάλου, με ανώτερο σκοπό τη δημιουργία κατευθυνόμενου τρόπου σκέψης, αλλά και την ελαχιστοποίηση των αντιρρήσεων (βασικές θέσεις των θεωριών του ιδρυτή), έτσι ώστε να βρισκόμαστε πλέον ενώπιον άβουλων όντων, τα όποια έχουν χάσει τη δυνατότητα λήψεως αποφάσεων ως καταστάλαγμα της ελεύθερης βούλησης τους, εφόσον έχουν ήδη περάσει από όλα τα στάδια των διδασκαλιών της και με την κατάλληλη περαιτέρω επεξεργασία γίνονται πλέον δεκτικά στις "αλήθειες", πού εφαρμόζει, χωρίς όμως, να έχουν τα κίνητρα για να τις εξετάσουν και αξιολογήσουν…», ενώ η εν λόγω οργάνωση διώκεται σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία κ.ά.) ως επικίνδυνη σέκτα.

5. Να προχωρήσουμε και στην πέμπτη και τελευταία ομάδα, που δρα στο νησί μας και η οποία αυτοαποκαλύφθηκε, όταν στις αφίσες που τοιχοκολλά, διαφημίζοντας τα «σεμινάρια» που πραγματοποιεί, ευθαρσώς ανέγραψε την ιστοσελίδα της οργάνωσης «Νέα Ακρόπολη»
Η κίνηση αυτή παρουσιάζεται στον Ελλαδικό χώρο ως «Φιλοσοφικό Κέντρο Νέα Ακρόπολη». Ιδρύθηκε το 1981 από τον Γ. Α. Πλάνα, αλλά πρόκειται για οργάνωση του Αργεντινού Jorg Livranga Rizzi. Είναι, σύμφωνα με τον π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο, ολοκληρωτική και επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Η «Νέα Ακρόπολη», όπως η ίδια υποστηρίζει, «θέλει να κατασκευάσει ένα Νέο Άνθρωπο, μια Νέα και καλύτερη νοοτροπία για ένα Νέο και Καλύτερο για όλους κόσμο. Ο νέος κόσμος θα γίνει αφού δημιουργηθεί ο νέος άνδρας και η νέα γυναίκα, που θα αρμόζουν στην εποχή του Νέου Αιώνα», ο «Νέος Άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος».
Η οργάνωση αυτή έχει ως σκοπό της «να δημιουργήσει τη νέα φυλή, την τάξη της εξουσίας». Σ’ αυτή φτάνει κάποιος με τη διαδικασία της αυτοεξέλιξης. Στον «Νέο Κόσμο» θα αναγνωριστούν ως πολίτες μόνο όσοι κατορθώσουν να βγουν από την «άρρωστη πνευματική νηπιότητα», οι ευθύνες που θα αναλάβουν θα είναι «ανάλογες με το βαθμό εσωτερικής εξέλιξης κάθε ατόμου» (Ο Αγγελιοφόρος, πολυγρ. Εκδ. Της Νέας Ακρόπολης, σ. 3, Τι είναι Νέα Ακρόπολις).
 Πρόκειται για ομάδα που ασπάζεται τον Αποκρυφισμό και τον Εσωτερισμό της «Νέας εποχής». Ο Εσωτερισμός αυτοπαρουσιάζεται σαν μια «μυστική γνώση, μη κοινοποιήσιμη στους αμύητους. Αποκτάται με διαδοχικές μυήσεις, που τάχα επιτυγχάνονται με αυτονομημένες τεχνικές, οι οποίες σκοπό έχουν να ενεργοποιήσουν δήθεν κρυμμένες εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου… Ξεκινάει με βάσεις παγανιστικές συνδεδεμένες με ειδωλολατρικές θρησκείες και καταλήγει να εντάσσεται στο ευρύτερο σύστημα του Αποκρυφισμού, με πιο ισχυρή επάνω του την επίδραση του θεοσοφικού κινήματος». (Πορίσματα ΙΘ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, Εύβοια, 1997).
Η ομάδα αυτή αρνείται την μοναδική αυθεντία μιας συγκεκριμένης θρησκείας, καλλιεργεί την πίστη ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν στην ίδια «εσωτερική αλήθεια». Ο θρησκευτικός συγκρητισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Είναι πνευματικό κίνημα ανθρωποκεντρικό. Αρνείται το Θεό ως Πρόσωπο παντοδύναμο, Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου. Κυρίαρχο δόγμα του Εσωτερισμού αλλά και γενικότερα του κινήματος της «Νέας Εποχής» είναι ότι Θεός, ουράνια, επίγεια, όλα στον κόσμο είναι ομοούσια. Τα πάντα είναι «Ένα», μία «Παγκόσμια Συμπαντική Ενέργεια». Δεν υπάρχει δημιουργία, όλα, Θεός και ύλη είναι άχρονα και αΐδια. Ο Διαλογισμός και άλλες βοηθητικές «τεχνικές» υπηρετεί και βοηθά στην ένωση του ανθρώπου με την «Ενέργεια» αυτή.
Αυτές είναι εν πολλή συντομία οι ομάδες που εντοπίζουμε μέχρι στιγμής στο νησί μας και οι οποίες δρουν ανάμεσά μας και των οποίων τη δράση αυτή ίσως στον κοινωνικό μας περίγυρο κληθούμε κι εμείς να αντιμετωπίσουμε.

Ποια θα πρέπει να είναι η στάση όλων εμάς των Ορθοδόξων έναντι των αιρετικών;

Αυτή καθορίζεται από το τρίπτυχο:
Α. ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ απέναντι στη αίρεση. Διακρίνουμε τους αιρετικούς από την αίρεση. Αποστρεφόμαστε τις πλάνες και τα ψεύδη των ομάδων αυτών. Είμαστε συμπαθείς απέναντί των πλανεμένων.
Β. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ των αιρετικών και των δοξασιών τους. Μελέτη Αγίας Γραφής και Πατερικών κειμένων.
Γ. ΕΛΕΓΧΟΣ τους με σκοπό την επιστροφή των πλανεμένων και όχι την καταδίκη τους.
Ιδιαίτερα για εμάς τους Πατέρες, που παρακολουθούμε την εν είδει σεμιναρίου εκδήλωση αυτήν, ίσως τεθεί το ερώτημα: Πώς μπορούμε να οργανώσουμε τον αγώνα μας εναντίoν των ομάδων αυτών στην ενορία μας; Θα σας απαντήσω επιγραμματικά, αλλά απολύτως κατανοητά:
Α. Ενημέρωσή μας για τις αιρέσεις.
Β. Καταρτισμός και αξιοποίηση στελεχών της ενορίας μας.
Γ. Επαγρύπνηση για την δραστηριότητα αιρετικών στην ενορία.
Δ. Διανομή ενημερωτικών φυλλαδίων.
Ε. Επισκέψεις και διάλογος με τους πλανεμένους.
ΣΤ. Επανένταξή τους στο Σώμα της Εκκλησίας.

Σας ευχαριστώ όλους για την αθρόα προσέλευση και την υπομονή Σας!

Βιβλιογραφία:
  1. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων, Αθήνα 1994.
  2. Ιδίου, Αντιμετώπιση των αιρέσεων και της παραθρησκείας, Αθήνα 1996.
  3. Μοναχής Αντωνίας, Νεοπεντηκοστιανοί στην Ελλάδα, Αθήνα 1999.
  4. Πτυχές της «Νέας Εποχής», Πρακτικά ΙΖ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, εκδ. Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων, Αθήνα 2007.
  5. Εσωτερισμός, Πρακτικά ΙΘ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, εκδ. Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων, Αθήνα 2008.
  6. Σύγχρονες Αιρέσεις, Πρακτικά ΚΑ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, εκδ. Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων, Αθήνα 2011.
  7. Δανιήλ Πουρτσουκλή, Μητρ. Καισαριανής, Ποιμαντικοί τρόποι αντιμετωπίσεως των νεοφανών αιρέσεων, Εισηγήσεις ΙΔ΄ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, σ. 37.
  8. Ιστοσελίδες, www.oodegr.com και www.egolpion.com