Πλούτος και φτώχεια

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς μίλησε πολλὲς φορὲς γιὰ τὴν πλεονεξία καὶ τὴ φιλαργυρία, τονίζοντας πόσο εὔθραυστο εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ πλούτου. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ στοχοποιοῦσαν ἰδιαίτερα τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι, «φιλάργυροι ὑπάρχοντες, …ἐξεμυκτήριζον αὐτόν» (Λουκ. 12, 15. 16, 14). Δὲν μποροῦσαν νὰ δεχτοῦν τὰ λόγια του. Γι’ αὐτοὺς ὁ πλοῦτος ἦταν ἡ δίκαιη ἀνταμοιβὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν …εὐσέβειά τους. Μὰ ὁ Χριστός, μὲ τὴν ἐξαίσια στὴ λιτότητά της παραβολὴ τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ἀποσαφήνισε μὲ τρόπο ἀναντίρρητο τὸ θέμα (Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ).

Ἂς γίνει ἡ παρουσία Του μιὰ διαρκὴς ἐλπίδα χαρᾶς καὶ ζωῆς

Εἶναι βέβαιον πὼς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πέρα ἀπὸ τὴν βαθιὰ γνώση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ποὺ τοῦ ἐξασφάλισε ἡ ἑβραϊκὴ ἀνατροφή του, εἶχε γνωρίσει καὶ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, ποὺ τοῦ ἐξασφάλισε ἡ εὐγενικὴ καταγωγή του. Δὲν μπορεῖ λοιπὸν παρὰ νὰ γνώριζε ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία τὴν Ἔριδα, τὴν θεὰ τῆς διχόνοιας, τῆς φιλονικίας καὶ τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, δηλαδὴ αὐτὲς τὶς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζουν διαχρονικὰ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες καὶ σπέρνουν στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, μέχρι σήμερα, τὰ δεινὰ τοῦ πολέμου.