e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

ΣΑΡΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗ ΝΙΓΗΡΙΑ. Πορεία και προκλήσεις για μια ορθόδοξη μαρτυρία σ’ ένα πολυπολιτισμικό και πολυθρησκειακό περιβάλλον

Διάλεξη του Μητροπολίτου Νιγηρίας κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,
κατά την 7η σύναξη του γ΄ κύκλου του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου ΑΛΗΘΩΣ*
(Μπανάτο Ζακύνθου, 16 Φεβρουαρίου 2014)


Μέ ἰδιαίτερη χαρά βρίσκομαι σήμερα μαζί σας, μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας κ. Διονυσίου Δ΄ καί μετά ἀπό πρόσκληση τοῦ ἐμπνευστοῦ τοῦ Κέντρου Λόγου ΑΛΗΘΩΣ, ἀγαπητοῦ π. Παναγιώτη Καποδίστρια, τούς ὁποίους ὁλόθερμα εὐχαριστῶ γιά τήν εὐκαιρία πού μοῦ δίδουν, μέ τήν πρόσκλησή τους, νά βρεθῶ στό νησί σας, στήν πόλη σας, κοντά σας ἀπόψε σ’ αὐτόν τόν χῶρο.

      «Οὐχ ὑμῶν ἔστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῆ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ, ἀλλά λήψεσθαι δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἡμᾶς καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἐν τε Ἱερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». 
Τά λόγια αὐτά τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές Του, λίγο πρίν τήν Ἀνάληψή Του, φανερώνουν τήν συνείδηση τῆς πρώτης Ἐκκλησίας γι’ αὐτό πού ἐμεῖς σήμερα καλοῦμε Ἱεραποστολή. Γιά τήν πρώτη Ἐκκλησία, ἡ Ἱεραποστολή εἶναι ἔργο οἰκουμενικό, πού συντελεῖται μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί συνδέεται μέ τόν ἐρχομό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἱεραποστολή δέν ἀποσκοπεῖ στήν ἵδρυση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ τυπικά, ὅπως τήν Πεντηκοστή, τήν γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Πολύ περισσότερο ἡ Ἱεραποστολή ἀναγγέλλει τά Ἔσχατα, μᾶς ὁδηγεῖ στήν πρόγευση τῶν Ἐσχάτων, στόν χῶρο γνωριμίας μας μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, στόν χῶρο συνάντησής μας μέ τόν Χριστό, δηλαδή στήν Ἐκκλησία. 
Ἱεραποστολή δηλαδή καί Ἐκκλησία ταυτίζονται. Ἡ Ἱεραποστολή εἶναι ἡ φύση, ἡ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἐάν δέν εἶναι ἱεραποστολική.  Ἐάν δέν εἶναι διαρκῶς ἀποστέλλουσα ἀποστόλους της «πάσει τῆ κτίσει».  Ἡ πρός τόν κόσμο ἔξοδος τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀποτελεῖ κάτι πέρα ἀπό τόν ἑαυτό της, ἀλλά ὅρο συγκρότησης τοῦ ἑαυτοῦ της.
Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά μείνει κλειστή στόν ἑαυτό της, δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ τό ἄνοιγμα της στόν κόσμο, γιατί Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ κόσμος. Ἐκκλησία εἶναι ἡ κτίση τοῦ Θεοῦ πού ἀνταποκρίνεται στό κάλεσμά Του, παραδίνεται στό Ἅγιο Πνεῦμα,  σαρκώνει κάθε στιγμή τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί ἔτσι γίνεται σημεῖο τῆς μέλλουσας Βασιλείας.
Μέσα στήν ἱστορία ἡ Ἐκκλησία ἀδιάκοπα κομίζει πρός ὅλους «τούς ἐγγύς καί τούς μακράν», τήν εἴδηση ὅτι ὁ θάνατος «θανάτῳ ἐπατήθη», δηλαδή κομίζει τήν εἴδηση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι καί Ἀνάσταση ὅλης τῆς κτίσεως. Ἀδιάκοπα ἡ Ἐκκλησία προσκαλεῖ τόν κόσμο, προσλαμβάνει τόν κόσμο γιά νά τόν ὁδηγήσει στόν τελικό σκοπό τῆς δημιουργίας πού εἶναι πρῶτα ἡ μεταμόρφωση τῶν πάντων σέ Σῶμα Χριστοῦ (ἀνακεφαλαιώσασθε τά πάντα ἐν Χριστῶ - Ἐφ. 1,10), καί στήν συνέχεια ἡ ἕνωσή τους μέ τόν Θεό (ἵνα ᾖ ὁ Θεός τά πάντα ἐν πᾶσιν - 1 Κορ.15,28).
Ἐάν αὐτός εἶναι ὁ σκοπός καί ἡ Ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας, τότε εὔκολα μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι αὐτό πού καλοῦμε Ἱεραποστολή - Ἐξωτερική ἱεραποστολή ἐν προκειμένῳ, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά μιά ἐκδίπλωση τῆς ἀποστολῆς τῆς ἐκκλησίας καί, ἐνδεχόμενη ἀπόρριψη της, σημαίνει ἀκρωτηριασμό τῆς φύσεως καί τῆς ἀποστολῆς τῆς ἐκκλησίας.
Ἡ Ἱεραποστολή ὑλοποιεῖ τήν δογματική ἀλήθεια ὅτι ἡ Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μέν στά δεδομένα ἑνός συγκεκριμμένου λαοῦ καί πολιτισμοῦ, ἀφορᾶ ὅμως ὅλους τούς λαούς καί πολιτισμούς.
Στήν πιθανή ἐρώτησή σας τί κάνει σήμερα ἡ Ἐκκλησία στήν Ἱεραποστολή, νομιμοποιοῦμαι -ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε- νά σᾶς ἀπαντήσω μόνο γιά τόν χῶρο διακονίας μου. Θά ἤθελα ὅμως νά ξεκινήσω ὄχι ἀπό τό τί πράττει, ἀλλά ἀπό τό τί πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά πράττει στήν ἱεραποστολή.
Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά προσλαμβάνει ὅλο τόν ἄνθρωπο μέ τά ἤθη καί τίς παραδόσεις του. Δέν πρέπει νά ἐπιβάλει ἄλλα, ἁπλῶς νά μεταμορφώνει τά ἤδη ὑπάρχοντα, νά τά χριστοποιεῖ, νά τά ἐκκλησιαστικοποιεῖ. Ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἀπορρίπτει κανένα πολιτισμό, ἀλλά πρέπει νά προσλαμβάνει καί νά μεταμορφώνει κάθε πολιτισμό. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά εἶναι ἀνοικτή καί διαλεκτική μέ κάθε λαό καί ἔθνος, χωρίς νά προτιμᾶ κανέναν λιγότερο ἤ περισσότερο. Πρέπει νά μήν λησμονεῖ ὅτι τό διαχρονικό στήν ἱστορία εἶναι ὁ Χριστός καί ὅτι δέν ὑπάρχουν ἱερά ἔθνη καί ἱερές γλῶσσες. Πρέπει ποτέ νά μήν λησμονεῖ ὅτι προτεραιότητα ἔχει τό πρόσωπο ἔναντι τοῦ ὁποιουδήποτε Σαββάτου. Πρέπει νά παλεύει ἀδιάκοπα νά μεταμορφώνει τήν ἱστορία μέσα ἀπό τήν προσωπική σχέση, πού συνίσταται στήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη καί ὄχι μέσα ἀπό τήν βία, τόν φανατισμό, τήν μισαλλοδοξία, τόν φονταμενταλισμό καί τόν ἐθνικισμό, πού τείνουν στήν χρήση τοῦ προσώπου. Πρέπει πάντα νά ὁριοθετεῖ τό δέον. Νά θέτει δηλαδή τά ὅρια ἀνάμεσα στό πρωτεῦον καί τό δευτερεῦον, στό ψεῦδος καί τήν ἀλήθεια, στή ζωή καί τό θάνατο.

Καί μετά ἀπό αὐτές τίς σκέψεις καί ἀναφορές στό θέμα  Ἐκκλησία – Ἱεραποστολή, θά ἤθελα νά περάσω στήν κατάθεση προσωπικῶν ἐμπειριῶν καί προβληματισμῶν, μέσα ἀπό τήν 16χρονη διακονία μου ὡς Ἐπισκόπου τῆς ἱεραποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Νιγηρίας.
Γιά νά ἀντιληφθεῖτε, ὅσο εἶναι δυνατόν, κάτω ἀπό τί συνθῆκες κοινωνικές, πολιτιστικές καί οἰκονομικές, καλούμεθα νά ἐργασθοῦμε, θά ἤθελα νά ἀναφέρω τά ἑξῆς.
Ἡ Νιγηρία εἶναι ἡ πολυπληθέστερη χώρα τῆς ἀφρικανικῆς ἠπείρου, μέ πληθυσμό 180 περίπου ἑκατομμύριων κατοίκων. Ὁ μέσος  ὅρος ζωῆς εἶναι 52 χρόνια καί τό κατά κεφαλήν εἰσόδημα ὄχι μεγαλύτερο ἀπό 240 εὐρώ τό χρόνο. Εἶναι ὅμως μία ἀπό τίς μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς χῶρες τοῦ κόσμου, μέ τεράστια ἀποθέματα ὀρυκτοῦ πλούτου. Ὅλος αὐτός ὁ πλοῦτος βρίσκεται στά χέρια τῶν μεγάλων πετρελαϊκῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν, καί μιᾶς μικρῆς κάστας Νιγηριανῶν. Ἡ πετρελαϊκή ἔκρηξη τίναξε συθέμελα τίς δομές τῆς κοινωνίας, καταστρέφοντας τήν γεωργία καί τήν κτηνοτροφία, πού ἦσαν πολύ ἀναπτυγμένες,  τίς παραδόσεις  καί τόν πολιτισμό τῆς χώρας, τά ἤθη καί τό ἦθος τῶν κατοίκων. Ταυτόχρονα, στίς περιοχές ἐξόρυξης πετρελαίου προκλήθηκε τεράστια οἰκολογική καταστροφή, μέ ποτάμια καί λίμνες, ψάρια ἀκόμη καί τό γάλα τῶν ἀγελάδων νά μυρίζουν πετρέλαιο. Εἶναι οἱ περιοχές αὐτές στίς ὁποῖες, οἱ νέοι κυρίως δημιούργησαν ἔνοπλες ἐπαναστατικές ὁμάδες καί ἄνθισαν οἱ ἀπαγωγές  ἐργαζομένων σέ πετρελαϊκές ἑταιρεῖες καί ὄχι μόνο.
Τά κύρια θρησκεύματα πού ἀπαντοῦν στή χώρα εἶναι ὁ Χριστιανισμός καί ὁ Μωαμεθανισμός, ἐνῶ θά πρέπει νά ἀναφέρουμε ὅτι ὑπάρχει καί σημαντικός ἀριθμός πιστῶν πού ἀκολουθεῖ τά Ἀφρικανικά θρησκεύματα. Ὁ Κόλπος τῆς Γουϊνέας, (Νότια Νιγηρία, Δημοκρατία Μπενίν καί Τόγκο) εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ βουντού – τῆς μαύρης μαγείας..
Μέ μεγάλη εἰλικρίνεια θά πρέπει νά ὁμολογήσουμε τήν ὕπαρξη θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ.  Ἕνα μεγάλο ποσοστό τῶν Χριστιανῶν καί τῶν Μουσουλμάνων δέν ἔχουν ἀποκοπεῖ -δέν ἔχουν ἀπορρίψει παντελῶς- τίς θρησκευτικές παραδοσιακές καταβολές τους, ἀναμειγνύοντας -ἴσως ὄχι ἐπίσημα καί φανερά- Χριστιανισμό και  ἀφρικανικά θρησκεύματα.
Ἡ μαγεία ἀσκεῖται καί σ’ αὐτήν καταφεύγουν πάρα πολλοί γιά τήν ἐπίτευξη στόχων, ὅπως ἡ καταστροφή καί ὁ θάνατος ἀντιπάλων, ὁ πλουτισμός κλπ. Ἡ ἀνθρωποφαγία, εὐτυχῶς, ἔχει σχεδόν ἐξαλειφθεῖ, καί λίγοι - ἐλάχιστοι τήν ἀσκοῦν, πάντοτε σέ συνδυασμό μέ τελετές μαγείας.
Ἡ πολυγαμία ἰσχύει μέχρι σήμερα και, δυστυχῶς, παρόλες τίς μεγάλες προσπάθειες τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν, δέν ἔχει καταστεῖ εὔκολο ἡ ἐξάλειψη της. Εἶναι ἕνα δύσκολο πρόβλημα μέ μεγάλες κοινωνικές προεκτάσεις. 
Οἱ αἱρέσεις καί κυρίως τά κινήματα τῶν πεντηκοστιανῶν καί οἱ διάφορες χαρισματικές ἐκκλησίες, ἀναπτύσσονται μέ ταχύτατους ρυθμούς, ἀποκτώντας ἑκατομμύρια πιστούς -ἤ καλύτερα ὀπαδούς- καί ἀποτελοῦν τόν μεγαλύτερο κίνδυνο γιά τίς ἱστορικές ἐκκλησίες, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη καί ἡ Ρωμαιοκαθολική.
Ἡ ἐγκληματικότητα -σέ ὅλες της τίς μορφές- εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ἡ Νιγηρία νά κατατάσσεται στίς πρῶτες θέσεις τῶν χωρῶν μέ αὐξημένη ἐπικινδυνότητα.  Τά τελευταῖα χρόνια προσετέθη καί ἡ τρομοκρατία καί οἱ θρησκευτικές συγκρούσεις, κυρίως στήν Βόρεια Νιγηρία, μέ ἑκατόμβες ἀθώων θυμάτων.
Ἡ διαφθορά σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς εἶναι μεγάλη. Οἱ πολίτες ἔχουν ἀπωλέσει κάθε ἐμπιστοσύνη στό κράτος, τήν πολιτική, τήν ἀστυνομία καί τήν δικαιοσύνη.

Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ ζεῖ κάτω ἀπό τά ὅρια τῆς φτώχειας, σέ συνθῆκες ἐξαθλίωσης. Ἡ ἰατρική περίθαλψη εἶναι ἀγαθό ἀκριβό, καί ἀπλησίαστο γιά τούς πολλούς. Ἡ παιδεία δέν παρέχεται δωρεάν καί τό ἐπίπεδο μόρφωσης εἶναι πολύ χαμηλό. Εἶναι τραγικό τό γεγονός ὅτι σπουδαστές καί σπουδάστριες τοῦ πανεπιστημίου, εἴτε συμμετέχουν σέ συμμορίες εἴτε ἐκδίδονται γιά τήν κάλυψη τῶν διδάκτρων καί τῶν καθημερινῶν ἐξόδων, χωρίς νά θεωροῦν τήν πράξη τους ὡς πορνεία. Ἡ παιδική ἐργασία καί ἐκμετάλλευση τῶν παιδιῶν εἶναι κάτι τό πολύ διαδεδομένο, ὅπως καί ἡ διακίνηση-τό παράνομο ἐμπόριο παιδιῶν καί γυναικῶν γιά ἐργασία, ἐντός καί ἐκτός τῆς χώρας. Καί φυσικά ὁ θάνατος νά παραμονεύει σέ κάθε γωνιά, σέ κάθε σπίτι, ἐξ αἰτίας τῶν μεγάλων γνωστῶν παναφρικανικῶν προβλημάτων: Ἔιτζ, ἑλονοσία, τύφος, φυματίωση, ἀσιτία καί ὑποσιτισμός.
Παρόλα αὐτά ὁ λαός εἶναι στή μεγάλη πλειοψηφία του εὐγενής, ἐργατικός, φιλότιμος, μέ σεβασμό πρός τίς παραδόσεις του καί τίς κοινωνικές δομές του. Ἔχει ἀντιστάσεις, ἔστω καί ἀσθενεῖς λόγω συνθηκῶν, καί ἔχει μιά ἔντονη καί βαθιά θρησκευτικότητα.
Μέσα σέ αὐτό τό περιβάλλον, κάτω ἀπό αὐτές τίς συνθῆκες, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Νιγηρίας, μέ δικαιοδοσία τά κράτη τῆς Νιγηρίας, τοῦ Μπενίν, τοῦ Τόγκο καί τοῦ Νίγηρα, πορεύεται καί διακονεῖ τούς  περισσότερο ἀπό 50 χιλιάδες πιστούς της.
Εἴμαστε λίγοι, ἔχουμε πολλά προβλήματα, ἔχουμε τεράστιες ἐλλείψεις. Μπορεῖ νά θεωρούμεθα ἀσθενεῖς, ἀδύναμοι. Ὅμως σ’ αὐτήν τήν ἀσθένεια, σ’ αὐτήν τήν ἀδυναμία, βρίσκεται ἡ δύναμή μας, γιά νά χρησιμοποιήσω τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ὁ  ὀρθόδοξος τῆς Νιγηρίας -καί κάθε ἄλλης ἱεραποστολικῆς ἐκκλησίας- δέν εἶναι ὀρθόδοξος, κληρονομικῶ δικαίῳ. Ἡ ὀρθοδοξία εἶναι ἐπιλογή του καί θέλει καί ἀγωνίζεται νά τήν βιώσει ὅσο πιό γνήσια γίνεται. Κάθε κατάδυση μέσα στό βαπτισματικό νερό, εἶναι ἐπιλογή συνειδητή καί ἀπόρροια τόσο πνευματικῆς διεργασίας προσωπικῆς, ὅσο καί δωρεά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Καί κάθε ἀνάδυση ἀπό τό βαπτισματικό νερό, εἶναι ὄντως ἀναστάσιμο προσωπικό γεγονός καί ὄχι ἁπλά συμβολισμός.
Μέ μεγάλες δυσκολίες, μέ πολύ ἀγῶνα καί ἀγωνία, στά 16 χρόνια ζωῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Νιγηρίας,
Δημιουργήθηκαν νέες ἐνορίες καί κοινότητες, ὥστε σήμερα νά λειτουργοῦν στήν Νιγηρία 35 ὀρθόδοξες  ἐνορίες καί κοινότητες, 15 στήν Δημοκρατία τοῦ Μπενίν (πρώην Δαχομέη) και 4 στό Τόγκο.
Ὁ ἀριθμός τῶν κληρικῶν ἀνέρχεται στούς 32.
*  Ἱδρύθηκαν δύο ἡσυχαστήρια, ἕνα γυναικεῖο τῆς Ἁγίας Σκέπης στό Μπενίν καί ἕνα ἀνδρικό, στήν Νιγηρία, τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.
* Ἱδρύθηκε τό  ἀγγλόφωνο Ἐκκλησιαστικό Σεμινάριο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, στήν Νιγηρία καί τό γαλλόφωνο Σεμινάριο τοῦ Ἁγίου Μάρκου στήν Δημοκρατία τοῦ Μπενίν.
*  Ἄρχισε καί συνεχίζεται ἡ ἀνέγερση 18 ναῶν.
*  Λειτουργεῖ Οἶκος Τυφλῶν, στήν Μονή τῆς Ἁγίας Σκέπης στό Μπενίν.
* Ἱδρύθηκαν τέσσερα νηπιαγωγεῖα και δημοτικά σχολεῖα, με 600 μαθητές και 32 ἐκπαιδευτικούς, τά ὁποῖα παρέχουν δωρεάν ἐκπαίδευση. Τά λειτουργικά τους ἔξοδα καλύπτονται ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τήν Ἐκκλησία.
* Μετεφράσθησαν στίς γλῶσσες διαφόρων φυλῶν ἀρκετές ἀκολουθίες, ἐνῶ παράλληλα ἐκδίδονται στά ἀγγλικά καί γαλλικά διάφορα ἐποικοδομητικά φυλλάδια.
* Ὁργανώθηκαν καί ὀργανώνονται ἐπιμορφωτικά σεμινάρια γιά κληρικούς καί κατηχητές. Καταβάλλουμε προσπάθεια, μέσα στά πλαίσια τῶν δυνατοτήτων μας, ὥστε ἀρκετοί ἀπό τούς νέους κληρικούς μας νά σπουδάσουν, ἐκτός ἀπό θεολογία καί ἄλλες ἐπιστῆμες στά ντόπια πανεπιστήμια. Αὐτή τή στιγμή ἡ πλειοψηφία τῶν κληρικῶν μας ἔχουν πανεπιστημιακή μόρφωση, τρεῖς ἐξ αὐτῶν πραγματοποιοῦν μεταπτυχιακές σπουδές, ἐνῶ ὁ Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος στό Μπενίν εἶναι Κοσμήτορας τῆς Νομικῆς Σχολῆς καί Καθηγητής στήν ἕδρα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τέλος, θά ἤθελα νά ἀναφέρω ὅτι τό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀναπτύσσεται συνεχῶς μέ τήν στήριξη ἀπόρων, χηρῶν, ὀρφανῶν, κακοποιημένων γυναικῶν, φορέων καί ἀσθενῶν με AIDS, παιδιῶν μέ σύνδρομο Down, ἀλλά καί τή χορήγηση ὑποτροφιῶν σέ ἀπόρους φοιτητές καί μαθητές.

Σεβασμιώτατοι, ἀγαπητοί πατέρες, κυρίες καί κύριοι,
Ὅλα ὅσα προανέφερα ἀποτελοῦν διαρκεῖς καί μεγάλες προκλήσεις γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Νιγηρίας. Ὅμως δέν σταματοῦν ἐδῶ.
Οἱ θρησκεῖες, οἱ ἰδέες ταξιδεύουν ἔξω ἀπό τόν χῶρο προέλευσής τους, συναντοῦν πολιτισμούς μεταμορφώνοντάς τους καί μεταμορφωνόμενες από αὐτούς. Ἐμεῖς καλούμαστε νά βιώσουμε τήν ἐμπειρία τοῦ νά φιλοξενούμεθα ἀπό ἄλλους πολιτισμούς, ὅπως καί ἐσεῖς τήν ἐμπειρία τοῦ νά ἀποτελεῖτε τόν πολιτισμικό «οἰκοδεσπότη» ἄλλων θρησκευτικῶν παραδόσεων. Αὐτές οἱ νέες πραγματικότητες ἐγείρουν διάφορα πνευματικά καί θεολογικά ἐρωτήματα:

·        Ποιά εἶναι ἡ σχέση μεταξύ θρησκείας καί πολιτισμοῦ καί η φύση τῆς ἀμοιβαίας ἐπιρροῆς μεταξύ τους;
·        Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ θεολογική στάση ἀπέναντι στόν θρησκευτικό πλουραλισμό;
·        Εἶναι ἡ αποκάλυψη τοῦ Θεοῦ παροῦσα σέ ἄλλες θρησκεῖες καί πολιτισμούς καί τί σημαίνει ἆραγε σήμερα γιά ἐμᾶς, ἡ θεολογία τοῦ Σπερματικοῦ Λόγου;
·        Ἄν ἐπιθυμοῦμε πιστότητα στόν βιβλικό λόγο, ἀποδεχόμαστε τήν παρουσία καί τήν δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ἄλλους λαούς, παραδόσεις θρησκευτικές καί πολιτισμούς ἤ θά θέτουμε ὅρια στήν σωστική δύναμη τοῦ Θεοῦ;
·        Ἀντιλαμβανόμαστε τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαλόγου καί τῆς ἀποδοχῆς, ὄχι ἁπλά τῆς ἀνοχῆς, τῆς ἑτερότητας, τῆς διαφορετικότητας πού ἀποτελεῖ καί πηγή δικοῦ μας ἐμπλουτισμοῦ;
·        Τολμᾶμε νά προχωρήσουμε σέ ἐπανέκφραση τῆς θεολογίας μας μέ κατηγορίες σκέψης ἀπό τόν πλοῦτο τῶν τοπικῶν παραδόσεων, ἐν προκειμένω τῶν ἀφρικανικῶν;
·        Εἴμαστε ἕτοιμοι νά σπάσουμε τά δεσμά τοῦ ἱστορικοῦ συμβιβασμοῦ τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν πολιτική ἐξουσία καί τά προνόμια πού αὐτή παρέχει καί νά ἀποκαθαρθοῦμε ἀπό τήν συνενοχή στήν βία, πού ἔχει κηλιδώσει τήν ἀνθρώπινη ἱστορία;
·        Τί σημαίνει μαθητεία στόν Θεάνθρωπο; Τί σημαίνει πραγμάτωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στό σημερινό κοινωνικό, ἱστορικό, πνευματικό, οἰκονομικό καί πολιτικό τοπίο;

Τό αἴτημα καί τό ὅραμα τῶν λαῶν τῆς Ἀφρικῆς μᾶς καλεῖ καί μᾶς ἐνθαρρύνει νά ὑπερβοῦμε ἀγκυλώσεις, δισταγμούς καί ἐπιφυλακτικότητες πού παρουσιάζονται στόν Ὀρθόδοξο χῶρο καί νά ἀναμειχθοῦμε ἐνεργά στά κοινωνικά, πολιτικά καί οἰκονομικά δρώμενα τοῦ τόπου διακονίας μας.  
Τοῦτο προαπαιτεῖ ἱκανή ἐλευθερία γιά νά ὑψώσει ἡ Ἐκκλησία τήν φωνή ἐκ μέρους τοῦ Εὐαγγελίου ἀκόμα καί ἐνάντια σέ πολιτικές δυνάμεις ὅταν χρειάζεται, λειτουργῶντας ὄχι ἁπλά καταγγελτικά καταστάσεων, πράξεων καί νοοτροπιῶν, ἀλλά θά ἔλεγα θετικά, θεραπευτικά, προασπιζόμενη ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν διατήρηση τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἀδελφοσύνης καί συνύπαρξης τῶν λαῶν, τοῦ κοινοτικοῦ τρόπου ἔκφρασης καί ζωῆς.
Χρειάζεται ἱκανή ἐλευθερία ἐσωτερική ἀλλά καί ἐξωτερική, μιά ἀληθινή ἐπανάσταση, ἕνα σπάσιμο δεσμῶν μέ θεσμούς, πρόσωπα, πολιτικές καί νοοτροπίες πού διατηροῦν τήν βαβυλώνια αἰχμαλωσία τῶν λαῶν, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τελικά τῆς ἴδιας. Θέλει ἐλευθερία καί χῶρο, πού δέν τῆς χαρίζεται, ἀλλά πού ἀποκτᾶται μέ ἀγῶνες, γιά νά προστατεύσει τή μνήμη της (πού τῆς παρέχει τήν ταυτότητά της), νά λατρεύσει τόν Κύριο τῆς ἱστορίας καί ὄχι τούς «κυρίους» τῶν διαφόρων ἱστορικῶν στιγμῶν, νά συνεχίσει νά προσεύχεται, νά ἐλπίζει καί νά ἐργάζεται γιά τήν φανέρωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, σέ ἐποχές πού οἱ ζωές μας ἐλέγχονται μέ ἐπιτυχία ἀπό διάφορα κέντρα λήψης ἀποφάσεων.
Μέσα σέ ἕνα περιβάλλον βαθιά τραυματισμένο στό διάβα τῆς ἱστορίας, ἡ μεγάλη πρόκληση γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀφρικῆς εἶναι νά συνδράμει, μέ τήν Χάρη «τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δεδοκότος ἡμῖν τήν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς» (2 Κορ. 5, 18) στό χτίσιμο κοινοτήτων μέσα ἀπό τήν διαδικασία θεραπείας ἐμπειριῶν καί μνήμης.  Κοινοτήτων, στίς ὁποῖες ὁ καθένας, ὄχι μόνο γίνεται ἀποδεκτός ὅπως εἶναι, ἀλλά βρίσκει καί τό στήριγμα πού χρειάζεται γιά νά συμμετάσχει στήν πληρότητα τῆς Ζωῆς. Κοινοτήτων, μέσα στίς ὁποῖες ἀποκτοῦν φωνή ἐκεῖνοι πού συνήθως σιγοῦν, σιωποῦν, εὑρίσκονται στό περιθώριο. Ἔτσι ἴσως μπορέσει σταδιακά ἡ Ἐκκλησία νά γίνει χῶρος ἀπελευθέρωσης, γιά νά νιώσει τελικά ὁ ἁπλός καθημερινός ἄνθρωπος τήν λυτρωτική παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα στή δική του προσωπική ἱστορία καί περιπέτεια.
«Νυνί δέ ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτέ ὄντες μακράν ἐγγύς ἐγεννήθητε ἐν τῶ αἵματι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός γαρ ἐστίν ἡ εἰρήνη ὑμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας...» (Ἐφεσ. 2, 13-14). Αὐτή θεωρῶ ὅτι εἶναι ἡ πρόκληση γιά μᾶς σήμερα. Ὄχι ἁπλά νά κατεβάσουμε αὐτούς πού σκαρφαλώνουν στόν τοῖχο, ἀλλά νά συμβάλουμε στό γκρέμισμα τοῦ «μεσότοιχου τῆς ἔχθρας» καί κάτω ἀπό τά ἐρείπια του νά θάψουμε κάθε τί πού πονάει, πού χωρίζει, πού ματώνει.
Ἔφτασε  ἡ ἡμέρα, κατά τήν ὁποία «χείρ Κυρίου ἐξήγαγε ἡμᾶς καί ἔθηκεν ἡμᾶς ἐν μέσω πεδίου… μεστοῦ ὀστέων ἀνθρωπίνων... καί ἰδού ξηρά σφόδρα. Καί λέγει πρός ἡμᾶς Υἱέ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τά ὀστέα ταῦτα;». Καί ὅσο κι ἄν μᾶς τρομάζει ἡ ἀφωνία μας, ἡ ὑπνώττουσα ἐκκλησιαστική μας συνείδηση, ὑπάρχει ἀκόμα περιθώριο, δέν εἶναι ἀργά, τά ὀστᾶ δέν εἶναι ξηρά, ἡ ἐλπίδα μας δέν χάθηκε, διότι τάδε λέγει Κύριος: «Ἰδού ἐγώ ἀνοίγω τά μνήματα ὑμῶν καί ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν… καί δώσω πνεῦμα μου εἰς ὑμᾶς καί ζήσεσθε…»
Σᾶς εὐχαριστῶ!

[* Το ανωτέρω κείμενο προέρχεται από απομαγνητοφώνηση, γι'  αυτό ακριβώς και δεν είναι οπλισμένο με παραπομπές και υποσημειώσεις].

5 σχόλια:

Unknown είπε...

Ο Σεβασμιώτατος Νιγηρίας είναι ένας πραγματικά Θεόπνευστος Ποιμενάρχης. Είναι απόλυτα προσγειωμένος στην πραγματικότητα και αντιμετωπίζει τα πράγματα με αγάπη και στοργή για τον Άνθρωπο. Μακάρι να είχαμε και άλλους Ιερωμένους σαν τον Σεβασμιώτατο Αλέξανδρο. Ο Θεός να του χαρίζει υγεία, αντοχές και εκείνος να μας έχει υπό την ευλογία του.

Διονύσης Μόρφης είπε...

ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΓΩ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΚΟΜΑ..... ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ!ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΩΓΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ...ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ...ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ........ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Διονύσης Μόρφης είπε...

Α..ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΟΥ ΘΥΜΗΘΗΚΑ...ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ..ΑΥΤΟΙ ΕΧΑΣΑΝ!!!

P. Kapodistrias είπε...

Διονύση, καλοσύνη σου!

Διονύσης Μόρφης είπε...

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΣ!!!ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΞΕΦΡΑΣΑ!!