Οι διάδοχοι των τριών Μάγων έναντι των διαδόχων του Ηρώδη

Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Διονυσίου Δ΄ στο Δ5 «Αληθώς»

Τίμιο Πρεσβυτέριο,

Κύριε Δήμαρχε και λοιποί Αγαπητοί Άρχοντες,

Κυρίες και κύριοι,

Φίλες και φίλοι του «Αληθώς»,

Με την καλή ευκαιρία της επικείμενης μεγάλης γιορτής της ευσεβείας μας, αυτής των Χριστουγέννων, σας απευθύνω κατ’ αρχήν θερμό χριστουγεννιάτικο χαιρετισμό, ευχόμενος και προσευχόμενος, ο Χριστός μας να είναι χειραγωγός στον αγώνα της ζωής όλων μας, το δε φως της φάτνης Του να οδηγεί τα βήματά μας στον δρόμο των αιωνίων προσταγμάτων Του.

          Επειδή οι επετειακές μνήμες των μεγάλων και θαυμάσιων γεγονότων της επίγειας ζωής του Κυρίου προσφέρονται, όχι μόνον για ανταλλαγή ευχών και πανηγυρισμούς, αλλά και ως πηγές για άντληση διδαγμάτων για χριστιανικά βιώματα, θα αναφερθούμε σε δύο γεγονότα, τα οποία είναι συνδεδεμένα με την θεία Γέννηση.

Είναι οι δύο αναζητήσεις του Θείου Βρέφους. Η μία των Μάγων και η άλλη του βασιλιά Ηρώδη. Οι Μάγοι ζητούσαν να μάθουν «ποῦ ἐστίν ὁ τεχθείς Βασιλεύς των Ἰουδαίων», ο μεγάλος Αναμενόμενος των αιώνων, με σκοπό να τον προσκυνήσουν και να του προσφέρουν τα δώρα τους. Ο Ηρώδης «ἐπυνθάνετο ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται», διότι «ἐζήτει τήν ψυχήν τοῦ παιδίου τοῦ ἀπολέσαι αὐτήν». Πρόκειται για δύο αναζητήσεις, που συνεχίζονται μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Ψυχές κουρασμένες από την συνεχή οδοιπορία, μέσα σε πνευματική ξηρασία του σύγχρονου δυσχερούς βίου, διψασμένες για αγάπη και δικαιοσύνη, για γαλήνη και χαρά, αναζητούν τον Χριστό και τρέχουν «ὡς ἡ διψασμένη δαυϊτική ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων», για να Τον βρούν. Ακούνε τη φωνή Του: «Δεῦτε πρός με πάντες, οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» και παίρνουν δύναμη. Πού όμως τον βρίσκουν; Μήπως στην ταπεινή σπηλιά μέσα στην αχυρένια φάτνη; Όχι, βέβαια. Τον συναντούν στο Άγιο Ευαγγέλιό Του, στο ιερό Θυσιαστήριο, στο προσκεφάλι του αρρώστου, στο σπίτι του πόνου, στο τραπέζι του φτωχού. Ακόμη, τον συναντούν μέσα στις φυλακές να παραμυθεί τους φυλακισμένους, στις πολλές και διάφορες εστίες της αμαρτίας να νουθετεί και να σώζει τους παραστρατημένους. Και στη σωτήρια αυτή συνάντηση γεμίζουν το είναι τους με την αγάπη Του και Του δίνουν την καρδιά τους. Αυτοί, μακριά από αλλοιώσεις και μεταβολές, μακριά από κάθε πνευματική και ηθική σύγχυση και με το οδηγητικό Φως του Χριστού στο χέρι, γίνονται, οι αληθινοί φωτοδότες της ανθρωπότητος. Στ’ αλήθεια, είναι οι πραγματικοί μιμητές των Μάγων.

Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι είναι άξιοι διάδοχοι του Ηρώδη. Ποιοι είναι; Τους ξέρετε αναμφίβολα: είναι όσοι αγνοούν την δισχιλιετή παρουσία του Χριστού στην οικουμένη, που περιφρονούν, απορρίπτουν την σωτήρια διδασκαλία Του και επιδιώκουν με κάθε τρόπο να σβήσουν το όνομά Του από το λεξιλόγιο. Είναι αυτοί που θέλουν να ξεριζώσουν από τις καρδιές των Χριστιανών την Πίστη και την Αγάπη και να τους κάνουν να δεχθούν νέες ιδέες ανατρεπτικές του κύρους των αξιών της πραγματικής Ζωής. Ξεχνούν όμως ότι ο Χριστός, ούτε όταν περιφρονείται φεύγει, μήτε όταν διώκεται οπισθοχωρεί, ούτε όταν αγνοείται απρακτεί, αλλά είναι πάντα παρών και μένει και ενεργεί. Ποτέ δεν θα σταματήσει με την διδασκαλία Του, που είναι Φως, να εξημερώνει τα ήθη, να διαμορφώνει τη νομοθεσία των κρατών, να διακηρύσσει τα δίκαια της ανθρώπινης προσωπικότητος και να μεταποιεί την αγάπη σε έργο.

Αγαπητοί Πατέρες και θιασώτες του «Αληθώς»,

πολλές ιστορικές αλλαγές και εξελίξεις πραγματοποιούνται στην εποχή μας. Δυστυχώς όμως οι περισσότερες συμβαίνουν χωρίς την παρουσία του Χριστού. Δεν γίνονται, όπως θα έπρεπε, δέκτες των μηνυμάτων της Αγίας Φάτνης, ούτε και καταυγάζονται από το Φως Της, που οδηγεί τον άνθρωπο στη ζωή της Θυσίας και της Αγάπης, στον άνθρωπο που είναι η εικόνα του Θεού και στο Θεό που είναι ο σκοπός του ανθρώπου.

Θα πρέπει ο κόσμος να καταλάβει πως χωρίς τον Χριστό δεν μπορεί να επιτύχει αυτό που θέλει και επιθυμεί, καλό και αγαθό. Δεν μπορεί να συνεχίσει να κρατάει τ’ αυτιά του κλεισμένα στην διακήρυξη του Χριστού «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν».

Κλείνω αυτές τις ταπεινές –πλην εόρτιες– σκέψεις προς την αγάπη Σας, όχι με λόγους δικούς μου, αλλά με χαρμόσυνους για το μέγα Γεγονός της θείας Γέννας, όπως –μεταξύ πολλών άλλων– έχουν καταγραφεί από τον Μεγάλο όντως εκκλησιαστικό Πατέρα Άγιο Αθανάσιο:

«Όπως ακριβώς ένας μεγάλος βασιλιάς εισέρχεται σε μια μεγάλη πόλη και βρίσκει κατάλυμα σ΄ ένα από τα σπίτια της˙ τότε, όλη αυτή η πόλη αξιώνεται μεγάλης τιμής. Κανένας εχθρός πλέον ή ληστής δεν κάνει επιδρομή εναντίον της να την καταστρέψει˙ απολαμβάνει κάθε φροντίδα, διότι σε μία κατοικία της έμεινε ο βασιλιάς. Έτσι παρόμοια συνέβη με το βασιλέα όλου του κόσμου (το Θεό).

Διότι, όταν ο Υιός ήλθε στο δικό μας κόσμο και ενοίκησε σ’ ένα σώμα όμοιο με τα δικά μας, στο εξής έπαψε κάθε επιβουλή των εχθρών εναντίον των ανθρώπων και εξαφανίστηκε η φθορά του θανάτου, που είχε ισχύ εναντίον τους από τον παλιό καιρό. Διότι, θα πήγαινε σίγουρα χαμένο το ανθρώπινο γένος, αν δεν ερχόταν ο Κύριος και σωτήρας Ιησούς, ο Υιός του Θεού, με σκοπό να πεθάνει.

          Αυτό το μεγάλο έργο άρμοζε πράγματι και στην αγαθοσύνη του Θεού. Διότι, αν, για παράδειγμα, ένας βασιλιάς κατασκευάσει μια οικία ή πόλη, αυτή δεν την εγκαταλείπει όταν, εξαιτίας της αμέλειας των κατοίκων της, την πολιορκούν ληστές˙ την διεκδικεί και τη σώζει σαν δικό του έργο, χωρίς να κοιτάζει την αδιαφορία των κατοίκων αλλά μόνο το δικό του καθήκον. Πολύ περισσότερο, ο Θεός Λόγος του πανάγαθου Πατέρα δεν εγκατέλειψε το δημιούργημά του, το γένος των ανθρώπων, όταν αυτό βάδιζε προς τη φθορά. Αλλά, με την προσφορά του δικού του σώματος, εξαφάνισε τον επερχόμενο θάνατο˙ διόρθωσε με τη διδασκαλία του την αμέλεια των ανθρώπων και κατάφερε με τη δύναμή του να επιτελέσει όλα τα ανθρώπινα.»

Ταύτα επεξηγεί συνοπτικώς για την ενανθρώπιση του Θείου Λόγου ο πολύς και Μέγας Αθανάσιος, εμείς δε, κατακλείομε επευχόμενοι να βιώσουμε Άγιο Δωδεκαήμερο, το δε επί θύραις Νέο Έτος να αποβεί σωτήριο για τον καθένα και για όλους μαζί.