Λαμπρινό Μήνυμα της Ορθοδόξου Επισκοπικής Συνελεύσεως Ιταλίας και Μελίτης

Εἰς τό ὄνομα τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως Ἰταλίας καί Μελίτης, ἀπεφασίσαμεν ἀδελφικῶς, ἐπί τῇ ἀναστασίμῳ καί χαρμοσύνῳ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Προστάτου καί Πολιούχου τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καί Μελίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως ἀπευθύνομεν πρός τά εὐλαβέστατα καί ἀφωσιωμένα πιστά τέκνα τῆς Μητρός ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας λόγους ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος, λόγους φωτισμοῦ, παρηγορίας καί ἐνισχύσεως αὐτῶν εἰς τό δύσκολον μονοπάτι τῆς ζωῆς, μεγάλου δώρου τοῦ Παναγάθου Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον, διά τόν ὁποῖον ἐγεννήθη, ἐσταυρώθη, ἐτάφη καί ἀνέστη ὁ Σωτήρ ἡμῶν Χριστός.

Καλοῦμεν τόν εὐσεβῆ καί τετιμημένον Ὀρθόδοξον λαόν τοῦ Θεοῦ εἰς δοξολογίαν τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ὑψίστου καί Παναγάθου Θεοῦ καί εἰς προσευχήν ὑπέρ τῆς Ἁγιωτάτης Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὑπέρ τῆς ἑνότητος αὐτῆς καί τῆς σωτηρίας πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν. Ἄς προσευχηθῶμεν ὑπέρ τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τῶν πτωχῶν, τῶν ἐχόντων ἀνάγκην καί προστασίαν, τῶν ἀρρώστων καί τῶν αἰχμαλώτων, ὑπέρ τῶν πρεσβυτέρων, τῶν παιδίων καί τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τό μέλλον τῆς κοινωνίας καί τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ὥστε ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ νά δοξάζωμεν καί νά ὑμνοῦμεν τό Ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἄς προσευχηθῶμεν ὑπέρ τῶν Ἀρχόντων τῶν Κρατῶν ἡμῶν, ὥστε νά ἐργάζωνται ὑπέρ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀλληλεγγύης τῶν ἀνθρώπων καί τῆς καλῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν, νά λαλοῦν ἀγαθά ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ λαοῦ.

Λόγῳ τῆς λεπτοτάτης ἡμῶν θέσεως ὡς Ἐπισκόπων, καί τῆς ἰδιαιτέρας ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν διακονίας ὅσον ἀφορᾷ πρός τούς Ὀρθοδόξους ἡμῶν ἀδελφούς εἰς τήν χώραν ταύτην, ἔχομεν ἐπιτακτικόν καθῆκον νά καταδεικνύωμεν εἰς πάντας ὅτι ἡ Πανορθόδοξος ἑνότης εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον καί ὅτι ἔχομεν ἀναμμένον τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό ὁποῖον εἶναι τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καί τό Ἅγιον Πνεῦμα», ψάλλομεν  κατά τήν μεγάλην καί λαμπροτάτην ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς.

Αἱ κατά Τόπους Ὀρθόδοξοι ἡμῶν Ἐκκλησίαι, εἰς τήν οὐσίαν, εἴμεθα «Μία Οἰκογένεια», ἡνωμένη μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Εἰς τόν κόσμον δέον, ἄνευ δισταγμοῦ, νά λάμπῃ ἡ κορώνα της, ἡ ὁποία εἶναι ἡ «Πανορθόδοξος Ἑνότης», καί ἡ ὁποία ἔχει ἀνυπέρβλητον πνευματικήν καί ἠθικήν δύναμιν, χάρις εἰς τήν γνησίαν διδασκαλίαν της, ἡ ὁποία εἶναι τοῦ Χριστοῦ καί τῶν διαδόχων Αὐτοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων ἡμῶν καί αὐτῶν ἔτι τῶν Ἱερῶν Συνόδων.

Εἶναι ἀνθρώπινον μία οἰκογένεια νά ἔχῃ δυσκολίας, ἐμπόδια, προβλήματα, ἀπογοητεύσεις, ἀνησυχίας, φόβους, ἀλλά καί ἔτι περισσότερον ἕνας προσωπικός φανατισμός, ἤ συνόλου τοιτοῦτος, ἤ ἄλλο τι ἀρνητικόν, νά ἀναπτυχθοῦν καί μέσα εἰς τάς ἀγκάλας κάθε οἰκογενείας. Ὅμως, τά ἀρνητικά αὐτά στοιχεῖα δέν πρέπει νά καταστρέφουν τήν Πανορθόδοξον ἑνότητα, ἡ ὁποία εἶναι τό κυριώτερον χαρακτηριστικόν τῶν Κατά Τόπους Ὀρθοδόξων ἡμῶν Ἐκκλησιῶν, εἶναι τό φῶς της, ἡ ἀλήθειά της, εἶναι ὁλόκληρος ἡ ζωή της, ἡ ὁποία ἀναπαύει, ἑνώνει καί σώζει.

Κατά τήν λαμπροφόρον καί εὐλογημένην ἡμέραν καί ἑορτήν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαοφόρου, γενναίου καί ἀθλοφόρου μάρτυρος τῆς Πίστεως ἡμῶν «στεφάνῳ τῆς νίκης διαπρέπων» καί «τῶν δαιμόνων τάς φάλαγγας τροπωσάμενος» (ἀπό τόν Μ. Ἐσπερινόν τοῦ Ἁγίου), οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Συνελεύσεως Ἰταλίας καί Μελίτης ἐσυλλειτουργήσαμεν εἰς τόν παλαίφατον καί μεγαλοπρεπῆ Μητροπολιτικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων, ἐπί τῷ ἱστορικῷ τούτῳ γεγονότι, καί διαβεβαιοῦμεν εἰς τόν Ὀρθόδοξον λαόν τοῦ Θεοῦ ὅτι αἱ κατά Τόπους Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι εἶναι «Μία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία», διακονεῖ τόν ἄνθρωπον καί ἔχει ὥς κύριον αὐτῆς σκοπόν τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Ὀρθόδοξος Κλῆρος καί ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ έν Ἰταλίᾳ καί Μελίτῃ, ὅλοι μαζί δυνάμεθα νά εἴμεθα ἕνα «modello» ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος καί ἑνότητος, ὄχι μόνον μεταξύ ἡμῶν, ἀλλά καί, γενικά, τῆς ἀνθρωπότητος, προσφέροντες τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς κάθε ἄνθρωπον ἀγαθῆς διαθέσεως καί καλῆς προθέσεως, διά τό πνευματικόν, ἠθικόν καί κοινωνικόν συμφέρον τῆς κοινωνίας καί τοῦ κόσμου.

Ἡ Ὀρθόδοξος Κατήχησις ἐπαφίεται εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον, ὁ ὁποῖος θά γνωρίσῃ εἰς τό ποίμνιον τάς Ἁγίας Γραφάς καί τήν Παράδοσιν, καθώς καί τήν δύναμιν τῆς Προσευχῆς. Θά γνωρίσῃ εἰς τόν Λαόν τοῦ Θεοῦ τήν μεγίστην ἀνάγκην τῆς μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου καί τήν αἰώνιον ζωήν. Θά ἐνισχύσῃ μέ ἀγάπην καί εὐθύτητα αὐτόν νά πορευθῇ πρός τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν θά τόν ἐγκαταλείψῃ, ἀγαπᾷ αὐτόν καί, μάλιστα, ἦλθεν εἰς τήν γῆν διά νά ἀναβιβάσῃ αὐτόν εἰς τόν οὐρανόν. Εἶναι ὀρθόν καί δίκαιον ὁ ἱερεύς νά ἀποκτήσῃ τήν ἐμπιστοσύνην τοῦ διακονοῦντος αὐτῷ ἀνθρώπου καί αὐτός νά πιστεύῃ εἰς αὐτόν ὅτι εἶναι ὁ πνευματικός ὀδηγός του, ἡ πνευματική του βοήθεια, ὁ δέ ἱερός Κλῆρος νά κάμῃ βίωμά του ὅτι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δύναμίς του, ὁ στέφανός του.

Δέν ὑπάρχει, τετιμημένοι ἡμῶν ἀδελφοί, οὔτε ἡ παραμικρά ἀμφιβολία, ὅτι ἡ μεγαλυτέρα εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον εἶναι ὅτι «τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε» διά τήν σωτηρίαν του. Ἀπέναντι τῆς ἑκουσίας ταύτης θυσίας, ἡ μεγαλυτέρα ἀχαριστία τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν σταύρωσιν καί τόν θάνατον Ἐκείνου, τόν Ὁποῖον ἀπέστειλεν ὁ Θεός Πατήρ διά νά σώσῃ τόν κόσμον. Ὁ μαρτυρικός θάνατος τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου πιστοποιεῖ τοῦτο. Ἀλλ’ ὅμως, ὁ μεγαλομάρτυς Γεώργιος καί ἡ Ἐκκλησία «ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶσιν» (Ρωμ. 8,37). Εἰς τάς διώξεις, τήν κακίαν, καί γενικά, εἰς τήν ἀχαριστίαν, ἀπαντοῦν οἱ ἅγιοι μάρτυρες: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, θλίψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμοί ... ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα» (Ρωμ. 8,35-36). Ἀπέδειξεν ὁ Ἅγιος ὅτι εἶναι τέκνον τῆς Ἀναστάσεως καί ὅτι μέ τήν δύναμιν αὐτῆς (Φιλιπ. 3,10), μέ τήν δύναμιν τοῦ «ἀγαπήσαντος ἡμᾶς Χριστοῦ» (Ρωμ. 8,35-36), ἔζησε διά τήν ἀνάστασιν, μή «συσχηματισθείς» (Ρωμ. 12,2) πρός τόν κόσμον. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ὁ Μεγαλομάρτυς καί Τροπαιοφόρος, ἤθλησε, μέ τήν πίστιν καί τό πνεῦμα τῆς Ἀναστάσεως. Πιστός μέχρι θανάτου, ἔλαβε τόν στέφανον τῆς ζωῆς (Ἀποκ. 2,10).

«Ἀναστάσεως ἡμέρα! Λαμπρυνθῶμεν λαοί», ψάλλει ὁ μέγας ὑμνῳδός τῆς Ἀναστάσεως Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

Γνωρίζομεν, εὐλογημένοι ἡμῶν ἀδελφοί, ὅτι αἱ ἡμέραι τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, αἱ ἡμέραι τῆς ἐνσάρκου Οἰκονομίας, ἡ ἡμέρα τῆς Βηθλεέμ, ἡ ἡμέρα τοῦ Ἰορδάνου, ἐκείνη τοῦ Θαβώρ, ἡ ἡμέρα τοῦ Γολγοθᾶ, ἐποιήθησαν ὑπό τοῦ Κυρίου διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Σημειοῦμεν ἐπίκαιρα ἐνταῦθα ὅτι ὅλα τά συνταρακτικά γεγονότα τῆς Οἰκονομίας τοῦ Κυρίου θά εἶχον σημασίαν καί σπουδαιότητα μηδαμινήν ἐάν δέν ἐπηκολούθη ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν» (Α’ Κορ. 15,14). Εἶναι ἀλήθεια τρανή ὅτι ὁ Χριστός «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν, καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. 4,25). Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἐχέγγυον τῆς δικαιώσεως καί ἀπολυτρώσεως διά τῆς θυσίας Του.

Ἡ ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου εἶναι ἑορτή ἀναστάσιμος, εὐρισκομένη μέσα εἰς τό χρονικόν διάστημα τῆς Πασχαλινῆς Ἐαρινῆς περιόδου, διά τοῦτο ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ: «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α’ Κορ. 15,20). Αὐτά εἶναι τά ὑπέροχα μηνύματα, τά ὁποῖα προσφέρει εἰς ἡμᾶς ἡ πανίερος καί πανηγυρική ἀναστάσιμος ἡμέρα καί ἑορτή τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Προσφέρει μίαν ἀνθοδέσμην, ποικίλων ὡραιτάτων ἀνθέων, ἀναγκαίων καί ἀπαραιτήτων διά τήν ἀλήθινήν πρόοδον καί ἀνάπτυξιν τῆς πνευματικῆς, ἠθικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίς, ἡ ἑνότης, ἡ ἀφοσίωσις, ἡ θυσία εἶναι τά εὔοσμα ἄνθη τῆς Πασχαλινῆς αὐτῆς ἡμέρας, εἶναι τά αἰωνόβια μηνύματα, τά ὁποῖα πλουσίως προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία εἰς τά Ὀρθόδοξα αὐτῆς μέλη, καί, γενικά, εἰς κάθε ἄνθρωπον.

Μέ τήν εὐτυχῆ εὐκαιρίαν τῆς λαμπροφόρου καί ἀναστασίμου ἡμέρας καί Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως Ἰταλίας καί Μελίτης χαιρετίζομεν ὅλους τούς Ὀρθοδόξους ἡμῶν ἀδελφούς, εὐχόμεθα αὐτοῖς καί προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὑπέρ αὐτῶν.

Χαιρετίζομεν πάντας τούς συνεργάτας ἡμῶν, Κληρικούς καί Λαϊκούς, καί εύχόμεθα αὐτοῖς, προσευχόμενοι ὑπέρ τῆς ἑνότητος ἡμῶν.

Χαιρετίζομεν, ὡσαύτως, πάντας τούς Ἀντιπροσώπους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν λοιπῶν ἐν Ἰταλίᾳ καί Μελίτῃ Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, καί τῶν Θρησκειῶν, καθώς καί κάθε ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως καί ἀγαθῆς προτάσεως, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κατά νοῦν καί εἰς τήν συνείδησιν αὐτῶν τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν καί συνύπαρξιν τῶν λαῶν.

Ἀναστάσιμον χαιρετισμόν ἀγάπης καί εἰρήνης ἀπευθύνομεν πρός πάσας τάς Πολιτικάς, Δικαστικάς καί Στρατιωτικάς Ἀρχάς.

Ζῶντες σήμερον εἰς δυσκόλους περιστάσεις καί συνθήκας, μέ περιπετείας καί διώξεις, μέ διαμάχας καί ἀντιθέσεις, μέ ἀνταγωνισμούς καί φόνους, μέ πολέμους και ἀπώλειαν ἀθώων ψυχῶν καί σωμάτων, ὑπέρ ὧν ὁ Χριστός ἔγινε Θεάνθρωπος καί Ἀνέστη, τά μηνύματα τῆς πανηγυρικῆς καί ἱερωτάτης ταύτης ἡμέρας τοῦ συλλειτούργου ἡμῶν, ἄς εἶναι ἡ παντοτεινή ἡμῶν προστασία, ἡ ἀληθινή ἡμῶν βακτηρία, ἡ ὀρθή ἡμῶν καταφυγή, ἡ ἰσχυρά ἡμῶν σκέπη, διά τήν ἀκεραίαν ἡμῶν διαφύλαξιν καί σωτηρίαν ἀπό παντός κακοῦ καί πάσης κακίας, καί ἰδίᾳ τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἀπό τῆς ἐπικινδύνου ἀδιαφορίας καί τῆς θανατηφόρου ἐκκοσμικεύσεως, αἱ ὁποῖαι ἐμποδίζουν τήν ούσιαστικήν ἡμῶν ἕνωσιν μετά τοῦ Σωτήρος ἡμῶν Χριστοῦ.

Ἀσπαζόμεθα πάντας ἡμᾶς μέ τόν ἀναστάσιμον χαιρετισμόν «Χριστός Ἀνέστη», και εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν ὑγείαν, ἀναστάσιμα ἔτη καί ἀναστάσιμον χαράν, νά δίδῃ ὑμῖν πάντοτε ὁ Ἀναστάς Σωτήρ ἡμῶν Χριστός.

«Χριστός Ἀνέστη»!

«Ἀληθῶς Ἀνέστη»!

Ἐν Βενετίᾳ, τῇ 23ῃ Ἀπριλίου 2015

Μητροπολίτης Γεννάδιος (Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον)

Ἀρχιεπίσκοπος Μάρκος (Πατριαρχεῖον Μόσχας)

Ἐπίσκοπος Ἀνδρέας (Πατριαρχεῖον Σερβίας)

Ἐπίσκοπος Σιλουανός (Πατριαρχεῖον Ρουμανίας)

Μητροπολίτης Ἀντώνιος (Πατριαρχεῖον Βουλγαρίας)

Ἀρχιεπίσκοπος Ἰώβ (Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον – Ρωσσική Ἐξαρχία)