e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Σεμνή εορτή για τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη σήμερα στο Μπανάτο
















































































Σε κλίμα κατάνυξης, σε περιβάλλον καταστόλιστο από μπουκαμβίλιες και με τη συμμετοχή ευάριθμων πιστών εόρτασε σήμερα το πρωί η Ενορία μας τον νέο Όσιο της Εκκλησίας μας, Παΐσιο τον Αθωνίτη, ο οποίος εσχάτως καταχωρήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις αγιολογικές δέλτους της Ορθοδοξίας. Η πρώτη πανήγυρις της μνήμης Του συνέπεσε φέτος με τη σημερινή Κυριακή, οπότε θεωρήσαμε ότι άξιζε να δοθεί μια ιδιαίτερη σεμνή αίγλη -τολμάμε να πούμε- στην ημέρα του Οσίου, κατά την οποίαν (το 1994) εισήλθε στην Αιωνιότητα.

Ήδη έχουν ποιηθεί ιερές Ακολουθίες και Παρακλητικοί Κανόνες για τον ηγιασμένο Καππαδόκη Μοναχό, εκ των οποίων οι έμπειροι ιεροψάλτες μας απέδωσαν διάφορα κατανυκτικά τροπάρια. Πλάι στον λειτουργό Εφημέριό μας π. Παναγιώτη Καποδίστρια, παρέστη συμπροσευχόμενος ο συνενορίτης μας π. Ιωάννης Ζαρκάδης, ο οποίος κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Συν τοις άλλοις ιστορήθηκε πετυχημένη Εικόνα του Αγίου, δωρεά της Εκκλησιαστικής Συμβούλου μας κ. Πηνελόπης-Διονυσίας Κοντονή, διά χειρός του Αθηναίου Αγιογράφου κ. Αναργύρου Σκαλιώτου.

Την διακονία του Κηρύγματος είχε αναλάβει ο γνωστός Θεολόγος του νησιού μας κ. Σταμάτιος Σπ. Ζούλας (Μάστερ Θεολογίας και Εκπαιδευτικός του Γυμνασίου Μαχαιράδου), ο οποίος ανέπτυξε, με επάρκεια και πειστικότητα, το επίκαιρο θέμα: Το πνευματικό ανάστημα του νέου Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου ως παρηγορία για τη σύγχρονη απαρηγόρητη εποχή μας”. Σημειωτέον ότι ο Ομιλητής έτερψε πνευματικά το εκκλησίασμα, αξίζει δε να ειπωθεί ότι ο ίδιος έχει ιδιαίτατα ασχοληθεί με τους σύγχρονους Γεροντάδες στην μεταπτυχιακή διατριβή του. Ολόκληρη την ανωτέρω σημερινή ομιλία μπορείτε να την αναγνώσετε ΕΔΩ!

Στο πλαίσιο της θείας Λειτουργίας έγινε επίσης Αρτοκλασία, ευλογήθηκαν Κόλλυβα (το λεγόμενο “πανηγύρι”) του Αγίου, που προετοίμασαν καλοί Ενορίτες μας και, μαζί με το Αντίδωρο, διανεμήθηκαν σε όλους -ως ευλογίες- εικονογραφημένα βιβλιαρίδια με τον βίο και την πολιτεία Παϊσίου (των εκδόσεων Ποταμίτου) και εικονίδια με την τίμια μορφή Του.

Πριν την Απόλυση της Ευχαριστιακής Σύναξής μας έγινε ο σαραντισμός-εκκλησιασμός ενός νεογέννητου παιδιού, κόρης των Ενοριτών μας Αλοϊσίου και Αργυρής Μούσουρα. Η σχετική Ακολουθία γίνεται συνήθως στην Ενορία μας σε ώρα θείας Λειτουργίας, ούτως ώστε να λαμβάνει ουσιαστικό περιεχόμενο η πράξη αυτή του πρώτου εκκλησιασμού του νεογέννητου. Τουτέστιν να γίνεται το νέο μέλος δεκτό εν μέσω Εκκλησίας (ήτοι του λαού του Θεού) και όχι απλά ως μια τυπική πρώτη επίσκεψη στον Ναό.

Άπαντες οι εκκλησιασθέντες ευχαριστήθηκαν πολύ την σημερινή λειτουργική Σύναξή μας, ευχόμενοι και προσευχόμενοι ο Άγιος Παΐσιος να ηπιώνει τους πόνους της σύγχρονης Ελλάδας και σύνολης της ανθρωπότητας!

[Φωτορεπορτάζ: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας]

Το πνευματικό ανάστημα του νέου Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου ως παρηγορία για τη σύγχρονη απαρηγόρητη εποχή μας

Ομιλία του ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΣΠ. ΖΟΥΛΑ (Δ.Μ.Σ. Θεολογίας-Εκπαιδευτικού), κατά τον πρώτο επίσημο εορτασμό της μνήμης του Οσίου - Ναός Φανερωμένης Μπανάτου εν Ζακύνθω, Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Ο όσιος Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία από γονείς ευσεβείς και είχε άλλα εννέα αδέλφια. Το 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης βάφτισε όλα τα μικρά παιδιά που ήταν αβάφτιστα, μεταξύ των οποίων ήταν κι ο μικρός γιος της οικογένειας Εζνεπίδη. Ο άγιος Αρσένιος έδωσε το όνομά του στο παιδί για να αφήσει όπως χαρακτηριστικά είπε «καλόγερο στο πόδι του». Αργότερα οι Έλληνες πρόσφυγες έφτασαν στον Πειραιά, εν συνεχεία στην Κέρκυρα και κατόπιν κατέληξε η οικογένεια Εζνεπίδη στην Κόνιτσα όπου ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το Δημοτικό σχολείο. Το 1945 κατατάχτηκε στο στρατό. Εκεί διακρίθηκε για το ήθος και τη γενναιότητά του. Υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή και απολύθηκε το 1949 με διαγωγή «εξαίρετο». Έφυγε αμέσως για το Άγιο Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί. Στη Μονή Εσφιγμένου το 1954 έγινε η τελετή της Ρασοευχής του και πήρε το όνομα Αβέρκιος. Έκανε μεγάλη άσκηση, επέδειξε μεγάλο ζήλο στην υπακοή και για κάθε τι ρωτούσε τον πνευματικό του. Μέσα του συνεχώς ανάβλυζε η αγάπη του για το Θεό και η χωρίς προσπάθεια αδιάλειπτος ευχή (το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν»). Αργότερα πήγε στη Μονή Φιλοθέου όπου τον έκαναν «Σταυροφόρο» δίνοντας του το «μικρό μοναχικό σχήμα» και το όνομα Παΐσιος. Το 1962 έφυγε για το Σινά και το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος. Από το 1966 άρχισε μια μεγάλη περιπέτεια με την υγεία του η οποία τελείωσε ουσιαστικά με την κοίμησή του. Το 1979 εγκαταστάθηκε στο κάθισμα της Μονής Κουτλουμουσίου, που είχε την ονομασία «Παναγούδα». Εκεί βοήθησε χιλιάδες χιλιάδων ψυχές προσκυνητών και επισκεπτών. Όλη την ημέρα ο Γέροντας συμβούλευε, παρηγορούσε, έλυνε προβλήματα, έδιωχνε κάθε στεναχώρια και γέμιζε τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για το Θεό. Είχε αφιερώσει την ημέρα στους ανθρώπους και τη νύχτα στο Θεό. Το 1993 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε πολύ. Παρ' όλη την εξάντληση και τους πόνους που είχε, δεν σταματούσε να μαζεύει τον πόνο των άλλων ξεχνώντας την δική του κατάσταση. Υπέφερε καρτερικά, διδάσκοντας έμπρακτα τη μεγάλη αρετή της υπομονής σε μοναχούς και λαϊκούς. Στις 5 Νοεμβρίου βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιο Όρος και πήγε στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης για να παραστεί όπως συνήθιζε στην αγρυπνία της εορτής του Αγίου Αρσενίου που τιμάται στις 10 Νοεμβρίου. Κατόπιν εισήχθη στο Θεαγένειο Νοσοκομείο γιατί η υγεία του χειροτέρεψε. Μετά από δυο επεμβάσεις, στα μέσα του 1994 επέστρεψε στο μοναστήρι της Σουρωτής. Η υγεία του όμως χειροτέρεψε περισσότερο και στις 11 Ιουλίου κοινώνησε για τελευταία φορά των αχράντων μυστηρίων και τελικά στις 12 Ιουλίου και ώρα 11:00 π.μ. παρέδωσε την οσία ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία. Ενταφιάστηκε εκεί που κοιμήθηκε. Στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Άφησε εντολή να μην γίνει εκταφή των λειψάνων του μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Πάνω στον τάφο του ζήτησε να γραφτεί σε μαρμάρινη πλάκα το ποίημα που έγραψε ο ίδιος:

«Εδώ τελείωσε η ζωή, εδώ και η πνοή μου, εδώ το σώμα θα θαφτεί θα χαίρει κι η ψυχή μου.
Ο Άγιος μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω αυτός θα λυπηθεί την άθλια ψυχή μου.
Θα εύχεται στον Λυτρωτή να ’χω την Παναγιά μαζί μου».
Στις 13 Ιανουαρίου του 2015 η Ιερά Σύνοδος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, μετά από την καταγραφή και ομολογία πάμπολλων θαυμάτων που παρουσίασε ο Όσιος πριν και μετά την κοίμηση του, και αφού πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα από αυτήν, τον κατέταξε στην χορεία των ορθοδόξων αγίων με ημέρα μνήμης του, την 12η Ιουλίου, αυτή δηλαδή της οσιακής κοίμησής του. Έτσι εφέτος είναι η πρώτη χρονιά που εορτάζουμε επίσημα τη μνήμη του, διότι στις καρδιές και στις συνειδήσεις των απλών χριστιανών, αλλά και γενικά της στρατευομένης Εκκλησίας είχε καθιερωθεί ως Άγιος και πολλοί προσέτρεχαν σε αυτόν, όπως όταν ήταν εν ζωή, για να ακουμπήσουν τον πόνο τους και να βρουν παρηγορία και λύση στα προβλήματα τους.
Ποίο είναι όμως το πνευματικό ανάστημα ενός αγίου γέροντος της εποχής μας, όταν ο ίδιος ήταν απλά, για το κοσμικό φρόνημα της εποχής μας, ένας ολιγογράμματος απλός καλόγερος;
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε τι είναι ο «Γέροντας» στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Γέροντας λοιπόν είναι κατεξοχήν ο άνθρωπος που ζει την ορθόδοξη πνευματική ζωή μέσα στην Εκκλησία. Είναι ο χριστιανός εκέινος που αγωνίζεται και κάνει σκοπό της ζωής του την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που τελικά φωτίζει και οδηγεί στην αλήθεια, παρακαλεί και παρηγορεί, και χορηγεί τη ζωή, ικεσίες με τις οποίες απευθυνόμαστε σε Αυτό όταν Το επικαλούμαστε στην προσευχή μας ως «Βασιλέα Ουράνιο». Αυτός που αξιώνεται λοιπόν να δράσει ως γέροντας, ως σύμβουλος δηλαδή των ανθρώπων σε ό, τι αφορά στην πνευματική τους ζωή και πορεία, έχει πρώτα ο ίδιος ασκηθεί και εξακολουθεί να ασκείται στον πνευματικό του αγώνα με την καθοδήγηση άλλου δοκιμασμένου πνευματικά γέροντα. Άλλωστε μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί κάποιος να προχωρήσει στην πνευματική ζωή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διδασκαλία είναι στοιχειώδης αρχή και για τις επιστήμες και για τις τέχνες. Και η ποιμαντική των ανθρώπων, κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Την ίδια πεπατημένη οδό ακολούθησε και ο σύγχρονος μας γέροντας και Όσιος Παΐσιος, για να φτάσει στο πνευματικό επίπεδο που έφτασε ο ίδιος, για να μπορεί να συμβουλεύει και να καθοδηγεί κι άλλους ανθρώπους αλλά και για να είναι και σήμερα και πάντα, ένας φάρος και μια παρηγοριά στην θολή και απαρηγόρητη εποχή μας.
Ο Όσιος είχε καθαρότητα νου και διέκρινε ποια ήταν η λύση του προβλήματος που ο Θεός ήθελε για τον καθένα. Η ταπείνωση ήταν η βασική αρετή και το πιο έντονο χαρακτηριστικό του. Έλεγε ότι το χάρισμα που έδωσε στον καθένα ο Θεός δεν πρέπει να το κρατάει για τον εαυτό του αλλά να το διαθέτει και στους άλλους. Συνομιλούσε με τα πουλιά και τα ζώα, δίδασκε την πίστη, την ελπίδα και την αφοσίωση στο Θεό. Είχε το διορατικό χάρισμα και μπορούσε να καταλάβει τι γίνεται και τι έχει ανάγκη ένας άνθρωπος στην άλλη άκρη της Γης και να προσευχηθεί ώστε να δοθεί από το Θεό λύση στο πρόβλημα αυτού του ανθρώπου. Όταν ο ίδιος αρρώσταινε βαριά και δεν ήταν κοντά του άλλοι άνθρωποι να τον βοηθήσουν, ο Θεός έστελνε αγίους και αγγέλους να τον υπηρετούν. Ο ίδιος δεν έχασε, παρά την φήμη του, την απλότητα του, την ταπείνωση, την διάκριση αλλά και το χιούμορ του. Χωρίς να σπουδάσει, διέθετε παιδαγωγικά κριτήρια άριστα στην συμβουλευτική του μέθοδο, ψυχραιμία και φαντασία, που τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στους νέους ανθρώπους. Καθόλου αυστηρός με τους άλλους, αλλά πολύ αυστηρός με τον εαυτό του, αφηνόταν στη Χάρη του Θεού, ενώ πίστευε ότι οι δικοί του αγώνες έχουν μικρή αξία. Έδινε μεγάλη σημασία στην προσευχή την οποία σύστηνε σαν το δυνατότερο φάρμακο κατά των παθών και το δυνατότερο όπλο κατά του διαβόλου. Ενώ ο ίδιος συνήθιζε να επικοινωνεί με πνευματικά του τέκνα, που βρίσκονταν πολύ μακριά, μέσω της κοινής προσευχής. Επίσης θεωρούσε μεγάλο λάθος να προσεύχεται κανείς μόνο για τον εαυτό του ή την οικογένεια του. «Πρέπει να προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο» έλεγε «για να μην χαθεί κανείς».
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο σήμερον τιμώμενος άγιος, όπως όλοι οι άγιοι, δεν υπήρξε κανένας υπεράνθρωπος, εξωγήινος ή εξωπραγματικός. Δεν αποσωματοποιήθηκε, ούτε αγγελοποιήθηκε. Αλλά μετέβαλε τα ανθρώπινα πάθη του, με πολύ αγώνα, σε πηγή αγιασμού και ευκαιρία θέωσης. Με τον ανεπιτήδευτο βίο του και την κεκαθαρμένη πολιτεία του, το μαρτύριο της συνειδήσεως και τη μαρτυρία του αντάλλαξε την καθημερινότητα της ανθρώπινης υπόστασης με την εν Χριστώ ζωή, η οποία χριστοποιεί τον άνθρωπο και τον καταξιώνει ως πολίτη του Ουρανού. Οι περισσότεροι από εμάς, τους χριστιανούς του 21ου αιώνα δεν τον γνωρίσαμε από κοντά. Η φήμη του βίου και της αγιότητας του όμως φτάνει αναλλοίωτη ως τις μέρες μας και μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός. Υπάρχουν πλέον πάμπολλα βιβλία που μας πληροφορούν για το βίο, τους λόγους και τα θαύματα του. Αυτά τα βιβλία μάς έφερναν ώς τώρα κοντά του. Από εδώ όμως κι έπειτα θα μας φέρνει μυστηριακά και η Εκκλησία μας, η οποία θα τον μνημονεύει μαζί με το υπόλοιπο νέφος των Οσίων και των Αγίων της και θα τελεί ακολουθίες και το ιερότατο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας προς τιμήν του, αφού τον κατέταξε επισήμως πλέον στις δέλτους των αγίων της, και όλοι μας, θα τον επικαλούμαστε να πρεσβεύει υπέρ ημών προς την Παναγία μητέρα μας που τόσο αγαπούσε και σεβόταν και προς τον ουράνιο θρόνο του Παντοκράτορος, κάτι που ήξερε καλά να το κάνει από αυτήν εδώ την ζωή ακόμα και με μεγάλη παρρησία μάλιστα. Ας έχουμε όλοι μας την ευχή του και την ευλογία του Κι ας τον παρακαλέσουμε ιδιαίτερα τούτες τις μέρες που η πατρίδα μας περνάει πολύ δύσκολες ώρες, να πρεσβεύει προς τον Θεό για να φυσήξει ούριος άνεμος που θα μας οδηγήσει όλους σε ένα ασφαλέστερο και ειρηνικότερο μέλλον, σε πνευματικότερους και φωτεινότερους καιρούς και χρόνους, με λιγότερη κυριαρχία του μαμμωνά και των οργάνων του, και όλων όσων αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού και επιβουλεύονται την Εκκλησία και την πατρίδα μας. Είθε ο Κύριος να ακούσει τις ικεσίες μας και τις πρεσβείες του νέου Οσίου Γέροντος, Παϊσίου του Αγιορείτου!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
  • Σταματίου Ζούλα, Η Διάκριση ως Ποιμαντική Αρετή στο Συμβουλευτικό Έργο Συγχρόνων Γερόντων, (Μεταπτυχιακή Διπλωματική Εργασία), Αθήνα 2006
  • Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάνννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1995
  • Μελισσάρη Αθανασίου, Παϊσίου ρήματα ζωής, εκδ. Επέκταση, Κατερίνη 1997
  • Σταυρόπουλου Αλέξανδρου, Πνευματική Γεωγραφία, Αθήνα 1992.

Εορτάστηκε η μνήμη του Οσίου Παϊσίου στον Ναό Αγ. Νικολάου Marrickville Σίδνεϊ


Ο τακτικός και πιστός Ανταποκριτής του ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ π. Νικόλαος Μποζίκης ο Ζακύνθιος μάς γράφει σχετικά: 

Πατέρα μου καλημέρα, 
Κι εμείς στην μακρινή Αυστραλία εορτάσαμε χθες για πρώτη φορά την Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου. Στην Ενορία μας ήδη αγιογραφήσαμε την Ιερά Εικόνα Του. Ο Όσιος Παΐσιος επεσκέφθη την Αυστραλία το έτος 1978 μαζί τότε με τον νυν Προηγούμενο της Ι. Μονής Ιβήρων π. Βασίλειο και παρέμειναν εδώ την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είχα τότε την ευλογία να φιλοξενήσω και τους δύο Πατέρες στην Ενορία που υπηρετούσα τότε, του Τιμίου Σταυρού Wollongong, για δύο ημέρες. Πρέπει να σας πω ότι πολλοί από τους ευσεβείς χριστιανούς μας έλαβαν τότε την ευλογία του σημερινού Αγίου Παϊσίου. 
Εύχομαι όπως ο Νέος Άγιος της Εκκλησίας μας να είναι Βοήθεια σε όλους μας. 
Με αδελφική αγάπη 
π. Νικόλαος