e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Αύριο (4/12) τιμάμε την Αγία Βαρβάρα στο Μπανάτο Ζακύνθου




Ενημερώνουμε τους αναγνώστες και ενορίτες μας ότι αύριο Δευτέρα (4.12.2017, από ώρα 8 έως 10.15 το πρωί), στον Ναό της Παναγούλας, εδώ στο Μπανάτο της Ζακύνθου, θα πραγματοποιήσουμε εόρτια Ευχαριστιακή Σύναξη προς τιμήν της Αγίας Αθληφόρου Μάρτυρος Βαρβάρας, της θαυματουργής, δεδομένου ότι στον Ναό μας αυτόν φυλάσσεται εκφραστική Εικόνα της Παρθενομάρτυρος, εντός αγιογραφημένης παλαιάς ξυλόγλυπτης Καθέδρας. 

Κατά την επίσημη αυτή Σύναξη θα λάβει χώραν Ιερατικό Συλλείτουργο, Αρτοκλασία και σχετική ομιλία από τον κ. Διονύσιο Πομόνη, πτυχιούχο Α. Ε. Ακαδημίας Βελλάς - εγκρατή κήρυκα του θείου λόγου. 

Ως γνωστόν, την Αγία Βαρβάρα αγαπούν πολύ οι Ζακυνθινοί, την θεωρούν Ιατρό για κάθε λοιμό, μνημονεύοντας μάλιστα ότι το 1628 η Αγία διέσωσε το νησί τους από τη μάστιγα της Βλογιάς (ευφλογίας), που αποδεκάτιζε τον τόπο. 

Όσοι ευλαβούμενοι, λοιπόν, την Αγία, ιδού η ευκαιρία απόδοσης οφειλόμενης τιμής ενώπιον του περίπυστου Εικονίσματός Της!

Αρχιερατική Λειτουργία στο Karaköy, με τους σλαβόφωνους Ορθοδόξους Κ/Πόλεως


Πρωί Κυριακής, 3ης Δεκεμβρίου 2017, στον μετοχιακό ναό του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, στο Karaköy της Πόλης. Θυμίζουμε ότι ο ναός αυτός έχει δοθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την εξυπηρέτηση των σλαβόφωνων Ορθοδόξων. Της Ευχαριστιακής Συνάξεως προέστη ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού κ. Ιώβ, συμπαραστατούμενος από τον ιερατικώς προϊστάμενο Μεγάλο Ιεροκήρυκα Πανάρετο Ψαραύτη.






































π. Ανδρέας Κονάνος: ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΙΚΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Στη φωτογραφία, εκεί που είναι ο άγιος γονατιστός, 
εκεί με έβαλε κι έκατσα όρθιος όταν μιλάγαμε, 
ενώ αυτός ήταν στη θέση του στο στασίδι του και μου μιλούσε, 
πλησιάζοντας πολύ το πρόσωπό του στο δικό μου.
Γνώρισα τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη, το 1990, με μια παρέα φίλων μου. Τον συνάντησα τρεις φορές, σε επισκέψεις που έκανα στο μοναστήρι του οσίου Δαβίδ. Είχα μείνει το βράδυ εκεί, μας φιλοξένησαν οι πατέρες.  Μια απ’ αυτές ήταν με τη θεολογική σχολή, που έκανε επίσκεψη στο μοναστήρι. 

Έλεγε συνέχεια "με συγχωρείτε, τέκνο μου", σε κάθε τρεις προτάσεις το έλεγε, και δημιουργούσε γύρω του ένα κλίμα ταπείνωσης, εμπιστοσύνης και οικειότητας. Είχε επίσης χιούμορ, έλεγε πολύ όμορφα αστεία, ευχάριστα λόγια, που σου έπαιρναν το ψυχοπλάκωμα. Οι γιαγιάδες των γύρω περιοχών που ήταν επίσκεψη, τον έπιαναν απ’ τον ώμο, λες κι ήταν ένας απλός ιερέας. Ήταν καταδεκτικός. Λίγοι καταλάβαιναν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ξεχωριστός και άγιος. Διότι ήταν απλός στο φέρσιμο.


Με πήρε στο ναό, στο καθολικό, μπροστά στο κάθισμά του, όρθιος αυτός, όρθιος κι εγώ. Με πλησίασε πολύ, έφερε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου, σχεδόν άγγιξε τη μύτη του κοντά στη μύτη μου, και μου είπε, "κι αν, παιδί μου, εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου -με συγχωρείτε- να μην τις θυμάσαι πάλι. Αυτά που λες, τα παίρνει ο Θεός και σε καθαρίζει. Μη τα σκέφτεσαι πάλι και στεναχωριέσαι". Εγώ έκανα αυτό ακριβώς: εξομολογιόμουν, μα πάλι τα σκεφτόμουν και τα ανακύκλωνα, με αποτέλεσμα να θλίβομαι.


"Εγώ, τέκνο μου, με συγχωρείτε, όταν ήμουν μικρός, έκανα πολλή προσευχή. Πήγαινα στο βουνό, και άναβα τα καντήλια και μίλαγα πολύ στην αγία Παρασκευή, και την έβλεπα." Κείνη την ώρα που μου είπε αυτά, σκέφτηκα από μέσα μου "Θα εννοεί νοερά, ο άνθρωπος. Ότι μιλούσε νοερά στην αγία Παρασκευή". Και με κόβει απότομα ο π. Ιάκωβος και μου λέει "Όχι νοερά, ούτε φαντασίες, τέκνο μου! Μα όπως σε βλέπω και με βλέπεις! Της μιλούσα και την έβλεπα, όπως βλέπω τώρα εσένα". 


"Πέρασα πολλά στη ζωή μου, μα με τη βοήθεια του οσίου Δαβίδ, όλα πήγαν καλά. Και χρειάστηκε να ταπεινωθώ στη ζωή μου. Πήγα και στο νοσοκομείο, εκεί που ήταν δίπλα και ο κ. Πρωθυπουργός, ο κ. Παπανδρέου -αν είχες ακούσει τέκνο μου- και με είδαν οι γιατροί, με συγχωρείτε τέκνο μου, γυμνό! Θέατρο έγινα και αγγέλοις και ανθρώποις. Μα αφού το επέτρεψε ο Θεός, έγινε κι αυτό."


Με πήρε στο ιερό, πίσω απ’ την αγία Τράπεζα, και μου ζήτησε να του πω τα ονόματα των γονέων μου. Τα έγραψε, και μου είπε θα μας μνημονεύει όλους. Και μου έδειξε κάτω στο έδαφος λέγοντας "να εδώ, βάζουν σκοινιά οι δαίμονες όταν λειτουργώ, για να πέσω κάτω. Μα έρχεται ο όσιος Δαβίδ, και τα διαλύει όλα. Και τον βλέπω να λειτουργεί κι αυτός. Και τότε κάθομαι εγώ στο πλάι, δίπλα στην αγία Τράπεζα. Και μου λένε εδώ οι πατέρες, γιατί δεν κάθεσαι στο κέντρο; Μα πώς να κάτσω στο κέντρο!! Αφού βλέπω εκεί τον όσιο Δαβίδ – με συγχωρείτε!"


Και τότε, με κοίταξε στα μάτια με αρχοντική ταπείνωση, και μου είπε "Κι εσύ, λοιπόν, τέκνο μου, θα γίνεις ένας καλός ιερεύς!" Είπε το "ιερεύς", ακριβώς έτσι! Πολύ μεγαλοπρεπώς, με ιδιαίτερη χρήση του συμφώνου "ρ". "Ιερεύς". Εγώ ξαφνιάστηκα τότε, διότι ήμουν 20 χρονών, και δεν είχα πει ακόμα σε κανέναν κάτι για το θέμα αυτό. Μα ο π. Ιάκωβος, άνοιξε την ψυχή μου, και το έφερε στην επιφάνεια.


Με σταύρωνε συνέχεια με το χέρι του. Έβγαζε μια γλύκα. Μια πνευματικότητα ξεκούραστη, ήρεμη, χωρίς άγχος και πνίξιμο. Λέξεις όπως αγρυπνία, νηστεία, κόπος, θυσία, χαμαικοιτία κλπ, ηχούσαν απ’ τα χείλη του τόσο αγαπητές και φιλικές προς το ψυχικό μου περιβάλλον. Δεν απωθούσαν καθόλου. Δεν είχε καθόλου φανατισμό, ταραχή, δεν ανήκε σε παρατάξεις, ομάδες, δεν ήταν κανενός, παρά μόνο της Εκκλησίας και του Χριστού, και όλου του κόσμου. Ένας παγκόσμιος άγιος, που σε κέρδιζε με την ταπείνωση του ήθους του. 


"Και σε όλα να έχεις διάκριση, Ανδρέα μου, για να μη τα εκμεταλλευτεί ο εχθρός μας, τέκνο μου. Να, κι εμείς εδώ έχουμε τον π. Α, που από πολύ ζήλο, κοιμάται κάτω αυτό τον καιρό, στο πάτωμα και όχι στο κρεβάτι του, για άσκηση, και τελικά αρρώστησε, και τώρα δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα αυτές τις μέρες! Όλα με διάκριση, τέκνο μου, όσο μπορείς, για να αντέχεις".


"Και να μη φοβάσαι να μιλάς για το Χριστό! Θα σέβεσαι όλους, θα τιμάς όλους, γονείς, μεγαλύτερους, μα δεν θα πάψεις να μιλάς για το Χριστό πάντα!"


Ήταν ένας άγιος άνθρωπος πράγματι. Και πάντα άφηνε κάτι ιερό στην ψυχή σου. Λόγια όμορφα, μετρημένα και φωτισμένα. Ο Θεός τον άγγιζε. Ο ίδιος δεν άγγιζε άτσαλα την ψυχή σου, μα όσο άντεχες, όσο του έλεγε ο Θεός, όσο θα σου έκανε καλό. Μετέδιδε όχι απλά λόγια, μα μια αίσθηση γλυκασμού, χορτασμού, πληρότητας, σιγουριάς, ελπίδας. Γι’ αυτό δεν σε τάραζε, δεν σε πρόσβαλε, δεν έμπαινε αδιάκριτα σε θέματά σου, αν δεν ήσουν έτοιμος να δεχτείς μια συμβουλή. 


Στο γυρισμό η καρδιά όλων μας ένιωθε πολύ όμορφα. Για χρόνια τον θυμόμουν. Και μέχρι σήμερα τον αγαπώ. Και για πάντα. 


Όταν έμαθα ότι πέθανε, ήμουν στην εκκλησία της γειτονιάς μου, στο Περιστέρι, και ένιωσα πολύ παράξενα. Διότι τον είχα δει πριν λίγο καιρό, κι ο άνθρωπος αυτός έφυγε. Κι άφησε μέσα μου αυτή την άγια πνοή των λόγων του, τόσο ευγενικά, τόσο διακριτικά. Ηχούσε συνέχεια στα αυτιά μου η φράση του "με συγχωρείτε, τέκνο μου", που κράταγε τον εαυτό του ταπεινό, και έδινε αξία σε κάθε προσκυνητή, ακόμα και σ’ ένα φοιτητή όπως ήμουν εγώ τότε. 
Άλλοι άνθρωποι αυτοί οι άγιοι. Χωρίς βιτρίνες, φινέτσα, φιγούρα, δήθεν πνευματικότητες και διαφήμιση. 

Η αγία του προσευχή να στέλνει φως και αγάπη και γαλήνη σε όλους μας. Και να χαρίζει θεία καθοδήγηση στα βήματά μας, για να βαδίζουμε με ασφάλεια, όσο γίνεται,  το δρόμο του Θεού.


Πρόγραμμα για τα Νικολοβάρβαρα 2017 στο Μπανάτο της Ζακύνθου


Κατά τις πρώτες ημέρες κάθε μηνός Δεκεμβρίου τιμώνται από την Ορθόδοξη Εκκλησία δύο εξαιρετικές γιορτές, τις οποίες τελούμε σεμνοπρεπώς και στην Ενορία μας. Πρόκειται για τις πανίερες μνήμες της Αγίας Βαρβάρας και αυτήν του Αγίου Νικολάου. Αυτές τις δύο γιορτές ο λαός μας τις ονομάζει Νικολοβάρβαρα

Έτσι, την ερχόμενη Δευτέρα (4/12), στον Ναό της Παναγούλας μας, εδώ στο Μπανάτο της Ζακύνθου, θα πραγματοποιήσουμε εόρτια Ευχαριστιακή Σύναξη (Ιερατικό Συλλείτουργο, Αρτοκλασία και επίκαιρη ομιλία από τον θεολόγο κ. Διονύσιο Πομόνη), δεδομένου ότι στον εν λόγω περίβλεπτο Ναό υπάρχει από αιώνος και πλέον καλλιτεχνημένη ξυλόγλυπτη Καθέδρα με Εικόνα της Αγίας Παρθενομάρτυρος Βαρβάρας. Την Αγία ευλαβούνται υπερβαλλόντως οι Ενορίτες μας, θεωρώντας Την Γιάτρισσα κατά των ασθενειών, αναθυμούμενοι μάλιστα λειτουργικώς ότι το 1628 η Αγία εκυνήγησε το μεγάλο Κακό από το νησί της Ζακύνθου, δηλαδή την πανδημία της Βλογιάς (ευφλογίας) από τη Ζάκυνθο.

Δυο μέρες αργότερα, δηλαδή την ερχόμενη Τετάρτη (6/12), η θεία Λειτουργία θα γίνει στο γραφικό Εξωκλήσι του Άι Νικόλα, ιδιοκτησίας Οικογενείας Γεωργίας χήρας Ιωάννου Καποδίστρια, στα Καρκαναίικα Μπανάτου. Θα γίνει επίσης Αρτοκλασία και σχετική ομιλία. Ο Άγιος της γης και του πελάου, αγαπιέται ιδιαιτέρως από τον πιστό λαό μας! 

Όσοι φιλάγιοι προσέλθετε, λοιπόν!

Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά 2017 εν Βανάτω Ζακύνθου, τιμώντας τους Οσίους Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και Ιάκωβο της Ευβοίας


Πρωί Κυριακής ΙΔ΄ Λουκά, 3 Δεκεμβρίου 2017, στον ανθοστεφή Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου εν Ζακύνθω, έγινε η Αναστάσιμη Ευχαριστιακή Σύναξη της ημέρας, τιμώντας ταυτόχρονα τους δύο νέους μεγάλους Αγίους των ημερών μας , ήτοι Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και Ιάκωβο τον Ευβοέα. Έγινε Αρτοκλασία, εψάλησαν τα δέοντα ψάλματα προς τιμήν τους, ο δε κ. Διονύσης Πομόνης, πτυχιούχος της Ακαδημίας Βελλάς, κατατόπισε τους εκκλησιασθέντες για τον βίο των τιμωμένων Οσίων. Την ομιλία αναγνώσατε κατωτέρω!
[Φωτογραφίες: Ευρυδίκη Κοντογιάννη και Διονύσης Ν. Κοντονής]


























































Οι Άγιοι της εποχής μας Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και Όσιος Ιάκωβος της Ευβοίας. Σύντομη αναφορά στον βίο τους
(Ομιλία του Διονυσίου Πομόνη, πτ. Α.Ε.Α. Βελλάς, κατά την θεία Λειτουργία της 3ης Δεκεμβρίου 2017, στον Ναό της Φανερωμένης Βανάτου εν Ζακύνθω)
Η εποχή της ύλης και της ματαιότητος στην οποία ζούμε έχει μια βασική δυνατότητα. Η δυνατότητα αυτή είναι η πνευματική τύφλωση των ανθρώπων, όπως του ανθρώπου της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Εδώ όμως γεννάται, αγαπητοί μου αδελφοί, το εξής ερώτημα, «όλων των ανθρώπων;» Η απάντηση, αδελφοί μου, είναι: όχι. Κάποιοι άνθρωποι ξεχώρισαν και θα ξεχωρίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι άνθρωποι εκείνοι που έφθασαν στο «καθ' ομοίωσιν», οι πραγματικοί φίλοι του Θεού, οι οποίοι αντιστάθηκαν με κάθε τρόπο σε όλους εκείνους τους υλικούς παράγοντες, που θα μπορούσαν να τους κρατήσουν μακριά από τον φωτεινό δρόμο του Θεού.
Ένας εξ αυτών των ανθρώπων, τον οποίο εόρτασε η Εκκλησία μας χθες, είναι και ο σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας του νομού Ευβοίας, το έτος 1906. Ο Όσιος Πορφύριος, γόνος μιας πολυμελούς αγροτικής και πάμφτωχης οικογένειας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο νωρίς, για να εργαστεί μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών, όπου και έφυγε για το Άγιον Όρος. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία τώρα δεκαεννιά ετών επέστρεψε -για λόγους υγείας- στην Εύβοια και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας από τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος και τον ονόμασε Πορφύριο. Λίγο πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο το 1940 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε ως ιερέας και πνευματικός στην πολυκλινική Αθηνών ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Κατόπιν, το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, αναλαμβάνοντας την ανοικοδόμηση της Μονής Μεταμορφώσεως. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του τον διακατείχε ο πόθος της επιστροφής στα Καυσοκαλύβια, για να πεθάνει εκεί -όπως έλεγε- πράγμα το οποίο και έγινε. Στις 2 Δεκεμβρίου 1991 ο Όσιος Πορφύριος παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Κύριο της ζωής και του θανάτου, ενώ βρισκόταν στο καλύβι του Αγίου Γεωργίου.
Με αφορμή την εορτή του Οσίου Πορφυρίου, μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε και κάποια στοιχεία από τη ζωή ενός άλλου Οσίου της εποχής, ο οποίος αγιοκατατάχθηκε πριν από λίγες ημέρες με απόφαση της συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο λόγος για τον Όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη, από την Εύβοια.
Ο Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου το έτος 1920 από ευσεβείς Μικρασιάτες γονείς. Το 1922 οι Τούρκοι οδήγησαν τον πατέρα του στα βάθη της Τουρκίας, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς. Αρχικά έφθασαν στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα, όπου -τύχη αγαθή- βρήκαν τον πατέρα του κι έτσι όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. Η φλογερή αγάπη του μικρού Ιάκωβου για τον Χριστό και την Εκκλησία ήταν ιδιαίτερα έκδηλη. Την αγάπη αυτή του Ιακώβου διαπίστωσε και ο τότε Μητροπολίτης Χαλκίδος και τον χειροθέτησε αναγνώστη το έτος 1938. Ο Ιάκωβος ζούσε πραγματικά εν νηστεία και προσευχή. Αφού περάτωσε την στρατιωτική θητεία του και σε ηλικία 29 ετών αφού αποκατέστησε την αδερφή του, ο Θεός τον οδήγησε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στις Ροβιές. Εκεί γίνεται μοναχός και το 1952 χειροτονείται ιερέας από τον τότε Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο. Ο Γέροντας Ιάκωβος, μέσ' από την άσκηση του πνεύματος με προσευχή και νηστεία, έφθασε σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικότητας, ώστε να μπορεί -όπως μας αναφέρουν οι πολλές μαρτυρίες που έχουμε- να συνομιλεί με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο και τον Όσιο Δαυίδ. Έτσι το 1975 αναλαμβάνει το πηδάλιο της Μονής της μετανοίας του. Στο πετραχήλι του Γέροντα βρήκαν πολλοί άνθρωποι πονεμένοι, χαμένοι, άνθρωποι της ταραγμένης εποχής μας την αγάπη που αδυνατούσαν να εντοπίσουν στην κοινωνία όπου ζούσαν. Ο Γέροντας Ιάκωβος της Εύβοιας έφυγε από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο πλήρης έργων Αγάπης Χριστού, στις 21 Νοεμβρίου του έτους 1991.
Μελετώντας, αγαπητοί αδελφοί, τους βίους των δυο αυτών σύγχρονων Αγίων της Εκκλησίας μας παρατηρούμε ότι, εκτός από την κοινή καταγωγή τους, ακολούθησαν και κοινή πορεία. Η πορεία αυτή, αδελφοί μου, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πνευματική τελείωση, στην ουράνια βασιλεία, στη ζωή με τον Χριστό, την μόνη αληθινή αξία μέσα σε αυτόν τον κόσμο, που όλα μα όλα καταρρέουν. Αμήν!