Γράφει ο π. Π. Κ.
Αύριο, Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018, στον Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου ενθυμούμαστε λειτουργικά τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Βλασίου, επισκόπου Σεβαστείας. Η απόδοση αυτής της τιμής και προσκυνήσεως δεν έχει -δυστυχώς- τον χαρακτήρα της εορτής, αλλά μάλλον του Μνημοσύνου...
Εξηγούμαστε γιατί: Από την ιστορική μνήμη μας δεν μπορεί να παραγραφεί ότι μέσα στο Μπανάτο υπήρχε πάλαι ποτέ Μοναστήριον επ' ονόματι του Αγίου Βλασίου [πρωτοαναφερόμενο μάλιστα στις πηγές το 1495!!!], το οποίο -δεν υφίσταται κατά τους ύστατους αιώνες, εκτός από ένα παλαιό προσκυνητάρι (κοινώς: Κολόννα), στον αύλειο χώρο σημερινού εστιατορίου. Που σημαίνει: Μες από τις πλοκές και διαπλοκές των χρόνων χάθηκε -αλίμονο- το οικόπεδό του, πωλήθηκε, μεταπωλήθηκε, ανήκοντας σήμερα σε ιδιώτη. Οι προπάτορές μας εδώ αποδείχτηκαν μη σεβασθέντες τα τιμαλφή της πίστης τους... Έτσι, ο παλαιότερος Άγιος της περιοχής δεν έχει στέγη...
Στις δικές μας ημέρες, εικόνα του Ιερομάρτυρα αγιογραφήθηκε το 1989, διά χειρός του Ζακυνθινού αγιογράφου Ιωάννου Γιατρά. Αύριο πάντως θα βρίσκεται για προσκύνημα στον Ναό της Φανερωμένης μας για προσκύνημα!
Παλαιότερα είχαμε ασχοληθεί ξανά με τον εν Βανάτω Άγιο Βλάσιο. Από εκεί αντιγράφουμε όσα ιστορικά στοιχεία είχαμε την δυνατότητα ν' ανεύρουμε, προς γνώσιν όλων μας:
Η αρχαιότερη πληροφορία για την ύπαρξη ναού του Αγίου Βλασίου στο Μπανάτο έρχεται από το 1495. Μετά την επικράτηση των Βενετών στα Ιόνια Νησιά, ο ναός περιήλθε στην κυριαρχία τους, οι οποίοι τον παραχωρούσαν κατά καιρούς, ανάλογα με τις ορέξεις και τα συμφέροντά τους, σε διάφορους ιερωμένους. Το 1513 ο ναός ανήκε στον Βασίλειο Ρουσέλο, το δε 1545 στον Θ. Παλαμηδά. Το 1637 αναφέρεται ως gastaldo (επίτροπος, διαχειριστής) για τον Άγιο Βλάσιο ο Contestabile του Μπανάτου Παύλος Κοντονής. Στις 24 Φεβρουαρίου 1694 παραχωρήθηκε στον ιερέα Γεώργιο Βούλγαρι, αδελφό του πατέρα του Ευγενίου Βουλγάρεως. Ακολούθησε ο Κρητικός ιερ. Ανδρέας Αρμάκης, στον οποίον παραχωρήθηκε ισόβια με το από 30ής Ιουλίου 1707 Δουκικό Διάταγμα. Μ’ ένα άλλο Δουκικό Διάταγμα, αυτό της 17ης Δεκεμβρίου 1722, δόθηκε στον ιερ. Ιωάννη Κουρούμαλο και μ’ ένα επόμενο, από 11ης Σεπτεμβρίου 1756, στον ιερομόναχο Ευγένιο Τσουκαλά, κατόπιν στον ιερ. Νικ. Μαρίνο και τέλος (15 Σεπτεμβρίου 1778) στον Βερονέζο διάκονο Don Αντώνιο Μαφφέη, για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.
Κατά τον 20ό αιώνα μέχρι τις μέρες μας δεν υπήρξε πια ναός, παρά μόνον μια παραδοσιακή πέτρινη Κολόννα, όπου κάποιοι περίοικοι ανάβουν ευλαβικά πότε-πότε θυμίαμα και καντήλι μπροστά στη νοτισμένη χάρτινη εικόνα του Αγίου.
Βιβλιογραφία:
α) Λεωνίδα Χ. Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, Εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Αθήναι 1963, τ. 1, 96.
β) Ντίνου Κονόμου, Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο, Αθήνα 1967, σ. 30.
γ) Μαριάννας Κολυβά, «Cattastico delle Chiese Greche Καταστίχωση των ορθόδοξων Ναών και Μονών της Ζακύνθου (το έτος 1637)», Θησαυρίσματα 34 (2004) 177-252.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου