Ιστορικές εξελίξεις

Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου | ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, 10.10.2020

Μόνο ως ιστορικές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν οι εξελίξεις της Πέμπτης 8 Οκτωβρίου 2020 στην εκκλησιαστική ζωή της καθ’ ημάς Ιεράς Αρχιεπισκοπής και Ομογένειας, δηλαδή η αναστολή του ισχύοντος συντάγματος, η απομάκρυνση του Μητροπολίτη Νέας Ιερσέης από την Μητρόπολη και η «μετάθεσή του» στη Μητρόπολη Σάρδεων και η τιμωρία της επιβολής αργίας στον Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο.

Ας δούμε όμως αυτό το τρίπτυχο με κάποια λεπτομέρεια: Όπως θα παρατηρήσουν οι αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες έβαλε πρώτο κατά σειρά προτεραιότητας το θέμα της ανάκλησης του ισχύοντος συντάγματος της Αρχιεπισκοπής επειδή ακριβώς είναι μείζονος και ζωτικής σημασίας για τη δομή και ζωή της Εκκλησίας κατά τρόπο ενοποιητικής ισχυροποίησης.

Δεν είναι διόλου τυχαία τα όσα αναφέρονται στο ανακοινωθέν και την εν αυτώ υπάρχουσα δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου πως «μας δίνεται μία θαυμάσια ευκαιρία να ξανακτίσουμε την Αρχιεπισκοπή μας από τα θεμέλια» ενώ υπογραμμίζει πως «θα αναπτύξουμε και θα ολοκληρώσουμε ένα νέο σχέδιο με νέες προοπτικές για την Ορθοδοξία στην Αμερική τα επόμενα 100 χρόνια». Κι ακόμα εξηγεί για την αναστολή του ισχύοντος συντάγματος και την έκδοση νέου πως θα είναι «κατάλληλο για τις εξελισσόμενες και μεταβαλλόμενες σύγχρονες ποιμαντικές ανάγκες της αμερικανικής κοινωνίας».

Θα το πω για μία ακόμα φορά πως το σύστημα της Μητροπολιτοποίησης ήταν λάθος εξ’ αρχής και μάλιστα αποδείχτηκε εξόχως προβληματικό διότι μεταποίησε την Αρχιεπισκοπική σ’ ένα αδύναμο και διαιρετικό σκορποχώρι και μάλιστα πανάκριβο, σε σημείο που να μην μπορεί πλέον να το αντέξει η πλήθουσα Εκκλησία αφού δυστυχώς αντί για τοπικές Εκκλησίες, δημιουργήθηκαν φέουδα περιβεβλημένα με  έναν μανδύα Θρησκευτισμού.

Να επαναλάβω πως δεν επρόκειτο για πλήρεις αυτόνομες και αυτοδιοίκητες Μητροπόλεις, αλλά υπαγόμενες και συγκροτούσες την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, ενώ οι Μητροπολίτες τους ήταν ένα περίεργο μείγμα, κάτι σαν Βοηθών Επισκόπων και Τιτουλαρίων Μητροπολιτών, μ’ άλλα λόγια ένα εκκλησιολογικό έκτρωμα και ιδού γιατί: Η Αρχιεπισκοπική Αμερικής είναι μία ενιαία και αδιαίρετη Εκκλησιαστική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου με έναν ποιμενάρχη όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε τοπική Εκκλησία και εν προκειμένω τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, Εξαρχο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Οι υπόλοιποι ήταν απλώς ιεράρχες στους οποίους είχε ανατεθεί η ποιμαντική επιστασία στις εκκλησιαστικές περιοχές. Η δε προ καιρού κίνηση του Μητροπολίτη Σικάγου Ναθαναήλ, ο οποίος ιερουργούντος του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου στο Σικάγο υπέδειξε στο διάκονο του να μνημονεύσει τον Αρχιεπίσκοπο ως ιεράρχη και τον εαυτό του ως «ποιμενάρχη» ήταν αναντίλεκτα εκκλησιολογική παρεκτροπή.

Και βέβαια είχε κάθε δικαίωμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και η περί Αυτόν Ιερά Σύνοδος  να αναστείλουν το σύνταγμα της Αρχιεπισκοπής επειδή ο Πατριάρχης και η Σύνοδος είναι η Πρωτουργός Αρχή, ή η Χορηγούσα Αρχή. Θα πω ακόμα πως όχι μόνο το Σύνταγμα μιας Εκκλησιαστικής Επαρχίας μπορούν να ανακαλέσουν αλλά ακόμα και τόμους Αυτονομίας και Αυτοκεφαλίας τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών. Τα όσα αναφέρονται κατά καιρούς από κάποιους ανίδεους περί τα εκκλησιαστικά ενταύθα και εν Ελλάδι ή κι ακόμα από κάποιους διατεταγμένους βοθρώνες είναι πραγματικά άνευ σημασίας.  

Και ερχόμαστε τώρα στις άλλες δύο αποφάσεις: Η απομάκρυνση του Μητροπολίτη Ευαγγέλου από τη Νέα Ιερσέη αποτελεί πραγματικά μία έμπονη κατάσταση για τον ίδιον, τους οικείους τους, τους φίλους και γνώριμους του, διότι εδώ που τα λέμε είναι άλλο πράγμα η Νέα Ιερσέη κι άλλο οι σημερινές Σάρδεις. Οφείλω ωστόσο να σημειώσω εδώ πως όπως πληροφορηθήκαμε είχαν γίνει στον Μητροπολίτη Ευάγγελο πλείστες όσες προειδοποιήσεις από τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, από ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου τόσο με γραπτά μηνύματα, όσο και τηλεφωνικά, αλλά και από άλλους εν Αμερική γνώριμους και φίλους του οι οποίοι τον αγαπούν και τον τιμούν, πλην όμως εις μάτην και δυστυχώς έγινε ο γέγονε, μ’ άλλα λόγια να το πω χωρίς περιστροφές έχασε τη θέση του δική του υπαιτιότητι, πράγμα το οποίο με λυπεί κατάκαρδα διότι θα μπορούσαν τα πράγματα να μην είχαν φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο.

Όσον αφορά για τον έτερον τιμωρηθέντα με αργία ιεράρχη, τον Βοστώνης Μεθόδιο ισχύει το Αγιογραφικό «άξια ών έπραξε» κι όχι μόνο τώρα, αλλά δια μέσου των ετών έχοντας μάλιστα στην πλάτη του και μία μομφή από το Πατριαρχείο κατά το παρελθόν, πλην όμως όπως αποδεικνύεται «ουκ ηβουλήθει συνιέναι». Και ιδού τώρα, κατέστη αργός από κάθε ιεροπραξία, μ’ άλλα λόγια σε περίπτωση που πάει σε κάποιον ναό δεν μπορεί ούτε να χοροστατήσει σε Εσπερινό, ούτε να προστεί της Θείας Λειτουργία, παρά μόνο να παρευρεθεί είτε εντός του Ιερού Βήματος, είτε ανάμεσα στο εκκλησίασμα. Υπογραμμίζεται πως η αργία θεωρείται σοβαρή ποινή για έναν ιεράρχη: Η Ανωτέρα Εκκλησιαστική του Αρχή, τουτέστιν ο Πατριάρχης και η Σύνοδος έχουν άρει την εμπιστοσύνη τους από τον κ. Μεθόδιο σε σημείο που δεν του επιτρέπουν να ιεροπράξει, έτσι τόσο απλά.

Κι οφείλει να ευχαριστεί το Θεό που δεν τον βρήκαν χειρότερα, δηλαδή καθαίρεση και υπαγωγή του στις τάξεις των λαϊκών διότι όπως απεκάλυψε ο «Εθνικός Κήρυκας» στην έκδοση του του Σαββατοκύριακου 10 -11 Οκτωβρίου προτάθηκε εν Συνόδω ακόμα και η καθαίρεση του, πλην όμως τον έσωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος την τελευταία στιγμή.

Και βέβαια του λοιπού δεν θα μπορεί να είναι ούτε στο ελάχιστο αποτελεσματικός καθότι στη συνείδηση του κλήρου και του λαού είναι πλέον ο τιμωρηθείς με αργία, ποινή πράγματι τρανταχτή και μηνυματοφόρα. 

Τα όσα κάποιοι ανοήμονες αφήνουν να διαρρεύσουν περί κινητοποιήσεων και αντιδράσεων θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τη θέση του κ. Μεθόδιου, αφού το Πατριαρχείο απέδειξε ότι δεν χωρατεύει, αλλά τολμά.