Ο Σταυρός του Χριστού ως ομπρέλα διασώζουσα και δέντρο δροσογόνο

Σκέψεις του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

[Εράνισμα ομιλιών απ' άμβωνος της τελευταίας δεκαπενταετίας] 

1 

Η θωριά του Ξύλου του Σταυρού παρηγορεί και ξεκουράζει τον κάθε κουρασμένο της καθημερινότητας. Σε κάθε φορτίο δυσκολίας μας, ένα ικετευτικό κοίταγμα -αλλά εκ βαθέων μας- προς τον Σταυρό μπορεί να συντελέσει στην αίσια μεταβολή των ψυχοσωματικών πραγμάτων μας. Ατενίζοντάς Τον, “ομολογούμεν την χάριν, κηρύττομεν τον έλεον, ου κρύπτομεν την ευεργεσίαν”, δηλαδή παραδεχόμαστε τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου και συνάμα την Ανάστασή Του, υπό την προοπτική της διόδου όλων ημών από την όποια σταυρική εμπειρία μάς επιφυλάσσουν σταθμητοί ή αστάθμητοι παράγοντες τού εν πολλοίς αβίωτου βίου ετούτου. Πιστεύουμε και κηρύττουμε ότι ο Σταυρός μπορεί να καταστεί η σωσίβια λέμβος για την κάθε κλυδωνιζόμενη ψυχή, τον κάθε αποκαμωμένο της σκληρής και βάναυσης εποχής, στην οποία βρεθήκαμε να ζούμε.

2 

Κάνοντας το σημείο του Σταυρού επί του στήθους μας (ομολογιακή πράξη, την οποία ουδόλως παραλείπουμε), σφραγιζόμαστε -τρόπον τινά- με το αναγνωριστικό σήμα των Χριστιανών. Έτσι, (δια)δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ανήκουμε στην μεγάλη και παγκόσμια και υπερχρονική οικογένεια των Χριστιανών, οι οποίοι είναι / είμαστε πεπεισμένοι ότι η βίωση των αναστάσιμων δωρημάτων πολύ συχνά προϋποθέτει διάβαση (πάσχα, με άλλα λόγια) από τον φρικτό Γολγοθά. Άρα, το σημείο του Σταυρού αποτελεί για τους Χριστιανούς το καύχημα και το διακριτικό γνώρισμά μας. Δι' αυτού πραγματοποιούμε και ομολογία πίστης και προσευχητική επίκληση. Δι' αυτού επικαλούμαστε την αγιοπνευματική παρέμβαση στα Μυστήρια. Αυτός μάς συνοδεύει από την ημέρα της εισδοχής μας, νήπια στην Εκκλησία, έως την κοίμησή μας και την αιωνιότητα. 

3 

Ο κόσμος μας, βιώνοντας την ακοσμία τής αποστασίας του από την ζωογόνο συνάφειά του με τον Ουρανό, ταλανίζεται συνήθως είτε από τον αδυσώπητο καύσωνα των παθών, είτε από τις αλλεπάλληλες νεροποντές και τις καταιγίδες των προβλημάτων του παρόντος βίου. Στην καθημερινή ζωή, όταν ενσκήψει καύσωνας ή βροχή, μάς είναι απαραίτητη μια ομπρέλα, η οποία θα μας προφυλάξει... Στην πνευματική ζωή, ομπρέλα μας -και μάλιστα ασφαλέστατη- είναι ο Σταυρός του Χριστού! Υπό την προστασία Του καταφεύγουμε πάντες οι κινδυνεύοντες και ασφαλιζόμαστε από κάθε εχθρική δύναμη, η οποία στρέφεται εναντίον μας.           

4 

Για να είμαστε ειλικρινέστεροι, ο Σταυρός -ως όπλο κατά του διαβόλου- έχει την χαρακτηριστική ιδιότητα να μάς θωρακίζει, όχι μόνον έναντι των κάθε είδους εξωτερικών επιδρομέων, αλλά συχνότερα και απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας, που συνήθως ρέπει προς την πτώση, δίχως να υπολογίζει -αλίμονο- ότι εντέλει έτσι αυτοκαταστρέφεται και οδηγείται στο χάος της απώλειας. Ο Σταυρός όμως δεν παύει να ορθώνεται ανά πάσα στιγμή και ώρα μπροστά μας, ούτως ώστε μπορούμε άπαντες οι πτωχοί και πένητες πνευματικά, οι αυτοεξόριστοι από την θαλπωρή της πατρικής στοργής, να ρίξουμε βλέμμα ικεσίας και μετάνοιας προς την ευεργετική θεία δύναμή Του για ν' αντλήσουμε δύναμη, ασφάλεια, παρηγορία, αυτοπεποίθηση, νηφαλιότητα και κάθε συναίσθημα θεοπρεπές!

5 

Στο διάβα των ιστορικών χρόνων, κάθε που ενέσκηπτε κάποια μικρή ή μεγάλη κρίση, κοινοτική ή προσωπική, οι Χριστιανοί είχαν τρόπο σωσμού: Ύψωναν ευθαρσώς, στο κέντρο της ψυχής τους, τον Σταυρό του Χριστού και κούρνιαζαν κάτω από την σκέπη και την στοργή Του, γυρεύοντας δι-Έξοδο και παρηγορία. Στις άφιλες και απαρηγότητες ημέρες μας, λοιπόν, το Τίμιο Ξύλο αποτελεί ξανά την εσχάτη και μόνη αναψυχή των ανθρώπων, την ώρα μάλιστα κατά την οποίαν όλα τα κοσμικά σχήματα μάς έχουν, όχι μόνον προδώσει και απογοητεύσει, αλλά και οικτρά εξουθενώσει. 

     Αποτελεί το δροσογόνο δέντρο της όασης εντός της καυτής ερήμου της σύγχρονης ζωής, τη σκάλα της επανανόδου μας στον Ουρανό, το αρμόδιο κλειδί του Παραδείσου. Το κάθετο ξύλο του συμβολίζει τη θεία συγκατάβαση στη γη, ενώ το οριζόντιο την ανάγκη ενότητας των ανθρώπων μεταξύ τους. Στο σημείο, στο οποίο διασταυρώνονται τα δύο αυτά ξύλα, συνέβη το συγκλονιστικότερο γεγονός Αγάπης, δηλαδή η θυσία του ίδιου του Θεού, χάριν των ανθρώπων. Χρέος μας η άσκηση στη σταυροαναστάσιμη Αγάπη: Αγάπη προς τον Θεό, αλλά και Αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

6 

Το πυρ της απειροτέλειας θείας Αγάπης, που εκπορεύεται από τον Σταυρό, έχει την δυνατότητα να κατακάψει κάθε φανέρωση του παλαιού ανθρώπου εντός μας. Μέσω μάλιστα της μυστηριακής ζωής μάς ανακαινίζει, χορηγώντας μας σπίθες θείας Αγάπης, οι οποίες -αξιοποιούμενες- μπορούν να μεταβάλουν προς το καλύτερο τον σύγχρονο παραπαίοντα άνθρωπο. 

7 

Όπου και να μας βρίσκει το κακό (κατά την έκφραση του νομπελίστα ποιητή μας), ας κλίνουμε την ψυχούλα σας εκεί ακριβώς, όπου οικονομήθηκε η σωτηρία της ανθρωπότητας! Ας στρέψουμε τα μάτια της ψυχής σας προς το σημείο, όπου συναντώνται το κάθετο και το οριζόντιο ξύλο του Σταυρού, εκεί δηλαδή, όπου παρέδωκε το πνεύμα ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ρεύσει από εκεί ανακούφιση η καλλίστη, το έλεος το αδιάπτωτο! Έστω και αν κάποτε αμφισβητούμε την σχέση μας με τον Θεό ή άλλοτε δυσπιστούμε -ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες- ας κάνουμε τούτο ως άσκηση πνευματική: Ας αφεθούμε όπως είμαστε, στην θεία Χάρη του Σταυρού και κάποια στιγμή θα υπάρξει ανταπόκριση, η διασώζουσα! Μπορεί να κειτόμαστε ήδη χάμω, αλλά η διάθεσή μας για κίνηση προς τα άνω ευαισθητοποιεί το πατρικό έλεος του Κυρίου. Η σκάλα της ανόδου είναι ήδη προ οφθαλμών: Ο Σταυρός! Ας μην Τον αρνηθούμε!

Φωτογραφίες: Ο λόφος των Σταυρών βρίσκεται 12χλμ μακριά από την πόλη Siauliai της Λιθουανίας. Είναι γεμάτος με εκατοντάδες χιλιάδες σταυρούς.