Του ασώτου υιού, ή, καλύτερα, του σπλαχνικού πατέρα

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Κυριακή του Ασώτου, 3/3/2024

Γράφει ο π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΟΜΟΝΗΣ

Ο ιερός συγγραφέας μάς φέρνει σε επαφή σήμερα με ένα από τα σπουδαιότερα και ωραιότερα χωρία της Καινής Διαθήκης. Η παραβολή του Κυρίου, που σήμερα παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς, χαρακτηρίζεται από τους ερευνητές ως ο μαργαρίτης των παραβολών. Στην παράδοση της Εκκλησίας μας η παραβολή αυτή φέρει την ονομασία, του ασώτου υιού, ή, καλύτερα, του σπλαχνικού πατέρα.

Κάποιος ευκατάστατος πατέρας είχε δυο υιούς. Ο μικρότερος απ’ αυτούς ζήτησε από τον πατέρα το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε και πήγε σε μια μακρινή περιοχή. Εκεί διασκόρπισε, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα χρήματα που έλαβε από την πατρική περιουσία σε διάφορες ασωτίες, με ανθρώπους που τον πλησίασαν έχοντας ιδιοτελή κίνητρα. Κατόπιν, μη έχοντας πώς να εξασφαλίσει τα προ στο ζην, έγινε βοσκός χοίρων φθάνοντας στο σημείο, για να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας που τον διακατείχε, να τρώει από την τροφή που έτρωγαν οι χοίροι. Αφού, λοιπόν, έφθασε σε αυτό το σημείο της εξαθλίωσης, αποφάσισε να επιστρέψει στον πατέρα του, αναλογιζόμενος ότι οι δούλοι του πατέρα του ζούσαν καλύτερα απ’ αυτόν. Επιστρέφει στο πατρικό του και σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα από τα παραπάνω, ο σπλαχνικός πατέρας υποδέχεται τον άσωτο υιό του με εξαιρετική στοργή. Τον ντύνει με πλούσια ενδύματα και διατάζει τους υπηρέτες να σφάξουν το καλύτερο από τα μοσχάρια που έτρεφε και να γίνει γιορτή μεγάλη. Σε λίγο φθάνει και ο μεγαλύτερος υιός, ο οποίος βλέποντας τα τεκταινόμενα, με θυμό και αγανάκτηση ζητά να μάθει από τον πατέρα του τον λόγο της αιφνίδιας γιορτής, την ίδια στιγμή που για τον ίδιο δεν έπραξε ποτέ ούτε το ελάχιστο απ’ αυτά που ενεργεί τώρα για τον άσωτο. Ο πατέρας, με αγάπη και κατανόηση, εξηγεί στον μεγάλο υιό του ότι ο αδελφός του ήταν χαμένος και βρέθηκε, ήταν νεκρός και αναστήθηκε.

Αγαπητοί μου, κεντρική αλήθεια της παραβολής αυτής δεν είναι τόσο η μετάνοια του αμαρτωλού, όσο η ευσπλαχνία και η στοργική αγάπη του Θεού προς τον απολωλότα άνθρωπο, είτε αυτός έχει τα χαρακτηριστικά του μικρού, είτε του μεγάλου υιού. Ο σπλαχνικός πατέρας της σημερινής παραβολής είναι ο Θεός Πατέρας, που δέχεται με αγάπη και χαρά και ανορθώνει εντέλει τον άνθρωπο, ο οποίος έρχεται «εις εαυτόν», μεταστρεφόμενος από τον άσωτο τρόπο ζωής, επιθυμώντας μάλιστα να κάνει μια νέα αρχή. Η κατανόηση και ομολογία της αμαρτωλότητάς μας, δεν αποτελεί μείωση ή ντροπή, αλλά γενναιότητα, μέσω της οποίας οδηγούμαστε στην εσωτερική ανόρθωση, πάντα με τη χάρη του Θεού. Αμήν!