“Ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε· πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης” (Πράξ. 5, 19-20)
Το κήρυγμα της Αναστάσεως είναι ρήμα νέας ζωής. Δεν έχει σημασία σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε οι άνθρωποι, τόσο στην καθημερινή μας ζωή, όσο και στην πνευματική μας πραγματικότητα. Η στροφή μας προς την Ανάσταση είναι αφετηρία αλλαγής, αιωνιότητας, αγάπης, καινούργιας πορείας. Κι αυτό διότι αν πιστεύουμε ότι ο θάνατος νικήθηκε, τότε όλα μπορούν να αρχίσουν από την αρχή. Οι ήττες μας δεν είναι τελειωτικές. ΟΙ πτώσεις μας δεν μας κάνουν να απελπιζόμαστε. Η αμηχανία μας θα βρει διεξόδους, διότι στην ψυχή και στο μυαλό μας επέρχεται η φώτισης του Αναστάντος Χριστού. Η χαρά υπερβαίνει τη στιγμή της ευχαρίστησης, γιατί η σχέση με τον Χριστό δίνει διάρκεια. Και κάθε φόβος εκβάλλεται έξω, καθώς ο Χριστός δεν νικιέται.
Οι απόστολοι, μετά την Πεντηκοστή, ξεκίνησαν να κηρύττουν τον Χριστό και την Ανάσταση. Συμπλήρωσαν το κήρυγμα με θαύματα. Όλος ο λαός των Ιεροσολύμων συγκλονίστηκε, διότι διαπίστωσε ότι Αυτός που είχαν σταυρώσει, που είχαν απορρίψει, που είχαν ευχηθεί το αίμα Του να πέσει πάνω τους και στα παιδιά τους, Αυτός για τον οποίο είχαν συμβιβαστεί με τον ειδωλολάτρη εξουσιαστή και εχθρό τους τον Πιλάτο, δεν νικήθηκε από το κακό και τον θάνατο, αλλά τους έδειξε ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Και μόνο η θρησκευτική ηγεσία παρέμεινε στην άρνηση του Θεανθρώπου. Δεν ανέλαβε την ευθύνη για το έγκλημα, για την απιστία, για την άρνηση, αλλά θέλησε να τιμωρήσει και τους αποστόλους, κλείνοντάς τους στη φυλακή. Και τότε ένας άγγελος κατεβαίνει τους ανοίγει την πόρτα και τους προτρέπει να κηρύξουν στον ναό, όπου ο πολύς λαός συγκεντρώνονταν, τη νέα ζωή που ο Αναστάς Κύριος έφερε στον κόσμο και στον άνθρωπο.
Αυτή τη νέα ζωή έχουμε ανάγκη και στους καιρούς μας. Ζωή που έγκειται στην ανάληψη της ευθύνης για τα λάθη και τις αμαρτίες μας, κυρίως για την αχαριστία έναντι του Θεού, για το έλλειμμα αγάπης έναντι του συνανθρώπου, για την απιστία στις δοκιμασίες της ζωής, για την επιθυμία μας εμείς να ελέγχουμε τη ζωή μας και την απόγνωση όταν διαπιστώνουμε ότι οι άλλοι δεν φέρονται όπως εμείς θα θέλαμε, με αποτέλεσμα συχνά να ηττώμαστε. Ζωή που έγκειται στην απόφαση ότι το κακό δεν γιατρεύεται στο επίπεδο του συνόλου, αλλά πρώτα στην δική μας καρδιά, στην δική μας κατάσταση. Αν το αντιμετωπίσουμε χωρίς φόβο, αλλά με μετάνοια, τότε ο Χριστός δεν θα μας αφήσει μόνους. Ζωή που έγκειται στον αγώνα αναζήτησης της αλήθειας στην Εκκλησία και όχι μόνο στο επίπεδο της προσωπικής σκέψης. Αν ρωτάμε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε γνώμες, ψηλαφούμε, τότε ανοίγει ο δρόμος της ελπίδας και της ανάστασης και για μας. Ζωή που έγκειται στην μετοχή μας στη θεία Ευχαριστία, στο σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο γίνεται η βάση για να αλλάξουμε, να αισθανθούμε ένα με τους συνανθρώπους μας, να νιώσουμε ότι η θυσία της αγάπης νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας.
Αυτή τη νέα ζωή έχουμε ανάγκη να την ακούμε στην Εκκλησία και να τη ζούμε. Δεν είναι η Εκκλησία ένα απότοκο της παράδοσης, που υπάρχει για τις γιορτές, αλλά το σώμα του Χριστού, στο οποίο καλούμαστε να εγκεντριστούμε και να ενεργοποιηθούμε. Οι ταγοί της καλούνται να μιλήσουν γι’ αυτή τη νέα ζωή, να τη ζήσουν, να τη μοιραστούν, να τη διδάξουν. Η Εκκλησία είναι της Αναστάσεως και όχι ένα φιλανθρωπικό ή φολκλορικό σωματείο, όσο κι αν πολλοί το πιστεύουν ή το θέλουν. Η Ανάσταση είναι μία συνεχής επανάσταση ζωής νέας. Όλοι μαζί ας τη ζήσουμε!
Χριστός Ανέστη!
27 Απριλίου 2025. Κυριακή του Θωμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου