Το παράστημα και το παράδειγμα του Αγίου Αχιλλίου Λαρίσης

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 

Η μνήμη του Αγίου Αχιλλίου γεννά στους φιλάγιους εσωτερική αγαλλίαση και προσευχητική διάθεση. Όταν προφέρουμε το όνομά του, τιμάμε δε την πνευματική φυσιογνωμία του, τον αισθανόμαστε φιλικό συνοδίτη μας: πράο, φωτεινό, ικανό να μας εμπνεύσει στοργικά και αποτελεσματικά. Ο Άγιος Αχίλλιος, εκτός από προεστός της Εκκλησίας της παροικούσης εν τη Λαρίση, υπήρξε μυσταγωγός της Αληθείας, εκφραστής της ακένωτης Πίστης, ανύστακτος αγωνιστής, ο οποίος προσευχόταν και πορευόταν με παρρησία, πραότητα και πνευματικό σθένος.

Από νεαράς ηλικίας αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό, δίχως επαμφοτερίζουσες αποφάσεις, χωρίς συμβιβασμούς, με ολοκληρωτική δοτικότητα που χαρακτηρίζει τους αληθινά αγίους. Έγινε πράξη το ρηθέν υπό του Κυρίου: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν...» (Μάρκ. 8,34).

Η Λάρισα, τότε κέντρο πολιτικό και εκκλησιαστικό, βρήκε σε αυτόν τον Επίσκοπο - Πατέρα της ταπεινώσεως. Ο Άγιος Αχίλλιος υπήρξε διάκονος των ψυχών· ύψωνε την ψυχή των ανθρώπων, ξεπερνώντας το φαινομενικό του ανάστημα. Το παράστημά του, λιτό και κατανυκτικό, μαρτυρούσε την εσωτερική του μεγαλοσύνη. Η παρουσία του αρκούσε για να μεταδώσει σεβασμό και ειρήνη.

Ο Άγιος Αχίλλιος στάθηκε πατέρας που έκλαιγε με όσους έκλαιγαν και χαιρόταν με όσους χαίρονταν. Υλοποίησε εκείνο που ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δίδασκε για τον ποιμένα: «Ὁ ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας ἄνω βεβηκώς εἶναι χρὴ τοῖς πράγμασιν, καὶ οὐ τῷ τόπῳ» (PG 63, 513). Ως αληθινός ποιμήν, υπήρξε παρών στα βάσανα των ανθρώπων, συμπαραστάτης στους ασθενείς, υπερασπιστής των αδυνάτων.

Ακόμη και ενώπιον αυτοκρατόρων και αιρετικών στάθηκε ατρόμητος, όπως όταν με παρρησία υπερασπίστηκε την Ορθοδοξία κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο: «έλαμψεν ἐν μέσῳ τῶν Πατέρων ὡς φωστὴρ, σοφίᾳ καὶ λόγῳ διαπρέψας» (Συναξάριον 15 Μαΐου). Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει: «Ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος, τῇ θεοπνεύστῳ ἀπολογίᾳ του, ἐνίκησε τὸν Ἀρειανισμόν καὶ κατέστη τῆς ἀληθείας στῦλος» (Συναξαριστής, τόμ. Μάιος).

Η αγιότητά του αποτυπώνεται άμεσα στην καθημερινή του παρουσία, στις πράξεις του και στους καρπούς του έργου του. Στην κοίμησή του, τα λείψανά του έγιναν πηγή πολλών θαυμάτων και συνεχίζουν να αποπνέουν οσμή πνευματικής ευωδίας. «Καὶ ἡ σορὸς τοῦ Ἁγίου ἐμύριζεν ὡς κέδρος τοῦ Λιβάνου, ἀφθαρσίαν δεικνύουσα καὶ χάριν ἀκένωτον» (Ἕτερος κανών, Ὠδὴ Ἐ΄).

Ο Άγιος διδάσκει απαξάπαντες εμάς ότι η πραγματική αξία έγκειται στην ακεραιότητα και στην αληθινή ποιότητα του εσωτερικού ανθρώπου. Η βαρύτητα του Αγίου Αχιλλίου ήταν η δύναμη του χαρακτήρος του, η καθαρότητα της καρδίας του, η καθολικότητα της αγάπης του. Αυτή αποτελεί την ευθεία οδό, που διαπερνά τους αιώνες και φθάνει ώς εμάς, μεταφέροντας και δωρίζοντας προς κάθε κατεύθυνση την φλόγα της ουράνιας εμπειρίας του, η οποία θερμαίνει στοργικά τους επιθυμούντες ευσεβώς ζην. Κατά τον υμνωδό του: «Ὡς ἄστρον ἄδυτον τῷ πνεύματι, φανερῶς ἀνατέταλκας» (Ακολουθία Ἁγίου Ἀχιλλίου, Ἑσπερινός, Δοξαστικό).

Ο σύγχρονος κόσμος δεν χρειάζεται απλώς ήρωες· χρειάζεται αγίους. Ανθρώπους αληθινά φωτισμένους, με ορίζοντα τον Ουρανό και τα χέρια βυθισμένα στο ματωμένο χώμα των πληγωμένων ψυχών. Ο Άγιος Αχίλλιος υπήρξε ακριβώς αυτό: μια γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Μια μορφή που διαπερνά τους αιώνες, όχι επειδή ο ίδιος επιδίωξε να μνημονεύεται στον αιώνα, αλλά διότι εβίωσε το Ευαγγέλιο με τέτοια και τόση πληρότητα, ώστε κατέστη ο ίδιος εύψυχο Ευαγγέλιο. Ήταν, κατά την πατερική φράση, «σὰρξ ἐν πνεύματι» (Κλήμης Ἀλεξανδρεὺς, Στρωματεῖς, PG 9, 373).

Ας τον μνημονεύουμε, λοιπόν, εκτός από ύμνους και ωδές, με πράξεις που θα εμπνεύονται από την ταπεινή ανδρεία του και την φιλάνθρωπη καρδιά του. Και ας παρακαλούμε να μας χαρίζει την αγία πρεσβεία του, ώστε να σταθούμε και εμείς πλάι του μεταξύ των Ουρανοπολιτών!