e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Ένα ποίημα της Λενέτας Στράνη για τον παπα-Στρατή Δήμου (+ 2.9.2015)


Εις μνήμην 

Μήτε η έγνοια σου είχε
σύνορα παπά-Στρατή
Τους πήρε στο κατόπι και 
στον Άλλο Κόσμο. Γυμνούς
κατατρεγμένους διψασμένους
όσους ξεβράστηκαν
απ’ την αδιαφορία μας
στον Αχέροντα. Πήγαινε

να τους κοινωνήσεις τη 
συγγνώμη μας· μόνο δυο 
δάκρυα στο δισκοπότηρο
της μετανοίας. Μ’ αυτό 
το αγίασμα θα καταφέρεις
να τους ξεδιψάσεις
Η αγάπη δίδαξες πως

Όλα τα μπορεί 

                                                                                         Λενέτα Στράνη

Η "Αποστολή" αποχαιρετά τον παπά Στρατή της "Αγκαλιάς"


Την ειλικρινή και βαθειά οδύνη του για την απώλεια του αγαπητού σε όλους παπά Στρατή, «του Καλού Σαμαρείτη της Λέσβου, του χαρισματικού και ευλογημένου αυτού παπά της Μυτιλήνης» εκφράζει ο φιλανθρωπικός οργανισμός «Αποστολή» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Ο παγκοσμίως γνωστός παπά Στρατής υπήρξε ο εμπνευστής και ιδρυτής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Αγκαλιά», μιας πραγματικής αγκαλιάς για όλους τους ανθρώπους ασχέτως καταγωγής ή θρησκείας, «η δράση της οποίας αποτελεί πραγματικό ορόσημο για το νησί της Λέσβου και ευρύτερα για το Αιγαίο εξ αιτίας της πολυσχιδούς προσφοράς της σε θέματα κοινωνικής φτώχειας και αλληλεγγύης για τους κατοίκους του νησιού, αλλά και φροντίδας των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, οι οποίοι καταφθάνουν καθημερινά στη Λέσβο από τα μικρασιατικά παράλια» τονίζει στην ανακοίνωσή της η «Αποστολή».

«Σε συνεργασία με την 'Αγκαλιά' υλοποιήσαμε αλλεπάλληλες εκστρατείες ανθρωπιστικής βοήθειας με συνεχείς παρεμβάσεις, παρέχοντας τρόφιμα, φάρμακα και υγειονομικό υλικό, αλλά και κατά τόπους εξετάσεις με κινητή μονάδα υγείας και κλιμάκιο ιατρών του Ιατρείου Κοινωνικής Αποστολής σε άπορες, ανασφάλιστες και πολύτεκνες οικογένειες, σε ανήμπορους και εγκαταλελειμμένους ηλικιωμένους στα ορεινά της Λέσβου, σε πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι κατέφυγαν διωγμένοι και αποκαμωμένοι στο νησί. 

Στο πρόσωπο του παπά Στρατή, η 'Αποστολή' βρήκε τον ακούραστο συνεργάτη, τον ιδανικό συνοδοιπόρο, τον πιστό τηρητή των ευαγγελικών εντολών, τον αληθινό φίλο και εγγυητή κάθε φιλότιμης προσφοράς με γνώμονα την βοήθεια και ανακούφιση του πλησίον. 

Αναγνωρίζοντας την αμέριστη συμπαράσταση του παπα-Στρατή στον σκληρό αγώνα επιβίωσης των ανθρώπων, Ελλήνων και ξένων, την ευγενική, ζεστή και γεμάτη αφοσίωση υποστήριξή του στη συνεργασία με τον Οργανισμό μας, τον ένθεο ζήλο του για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, η 'Αποστολή' αποφάσισε να αφιερώσει τη συνέχεια των εκστρατειών ανθρωπιστικής βοήθειας στη μνήμη αυτού του σύγχρονου Κυρηναίου στον Γολγοθά του ανθρωπίνου πόνου, ενισχύοντας την κληρονομιά και την παρακαταθήκη που αφήνει», επισημαίνει η «Αποστολή». 

«Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι» ήταν άλλωστε τα τελευταία λόγια του πατέρα Ευστράτιου Δήμου, μέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook, στα οποία η «Αποστολή» συνοψίζει την σπουδαία παρακαταθήκη που αφήνει ο «ακούραστος συνεργάτης» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 

Ας είναι η μνήμη του παπά Στρατή αιώνια, η στάση ζωής και η δράση του παράδειγμα μίμησης για την Κοινωνία μας, η οποία χρειάζεται απεγνωσμένα πρότυπα για να βγει από τα πικρά αδιέξοδα, που τη βασανίζουν. 

Ο παπά Στρατής μας δείχνει τον δρόμο για την Ανάσταση, την προσωπική και τη συλλογική, ως ανθρώπων και ως Χριστιανών» καταλήγει η ανακοίνωση.


Πέντε σημαντικές απουσίες από την φετινή εορτή του Αγίου Διονυσίου εν Ζακύνθω

Γράφει ο π. Σεραφείμ Κονίδης 


Με την πρέπουσα μεγαλοπρέπεια και με ιδιαίτερη κατάνυξη ολοκληρώθηκαν οι εορταστικές εκδηλώσεις επί τη μετακομιδή του ιερού Λειψάνου, του Προστάτου και εφόρου του νησιού μας Αγίου Διονυσίου. Στη φετινή θερινή εορτή προς τιμήν του Πολιούχου μας καταγράφηκαν όμως πέντε σημαντικότατες απουσίες. 


Ο ταπεινός προσκυνητής του Αγίου της Συγνώμης, ο πολύκλαυστος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κυρός Γεράσιμος δεν προεξήρχε τελικά του πανηγυρικού Eσπερινού, όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο. Η πλημμυρισμένη από αγάπη καρδιά του σταμάτησε να χτυπά πριν ακόμη προλάβει να ενθρονιστεί στην καθέδρα του γειτονικού μας νησιού, την Κεφαλονιά.


Από το ιερό Βήμα του Αγίου μας απουσίαζε η σεβασμία μορφή του πολιού γέροντα και πνευματικού πατέρα της Μονής της Ελευθερωτρίας, π. Χρυσοστόμου Γκέλμπεση. Ο αείμνηστος υπήρξε αδελφός της Μονής του Αγίου μας από τη δεκαετία του '30, του περασμένου αιώνα και διακόνησε επί πολλά έτη σε όλα τα μετόχια της εντός και εκτός του νησιού, καθώς και στην ιστορική έδρα της Μονής στα Στροφάδια, στο μέρος που εκάρη μοναχός και ετάφη ο Άγιός μας. Μέχρι πρόσφατα, πριν το βάρος των 102 χρόνων του δεν του το επέτρεπε πλέον, συνήθιζε να σηκώνει το σεπτό Σκήνωμα κατά την έξοδό Του, ώστε να πραγματοποιηθεί η μεγαλειώδης λιτανεία στους δρόμους της πόλεως.


Στις εορταστικές εκδηλώσεις δεν συμμετείχε φέτος ο ρέκτης των ζακυνθινών εθίμων, των αντετιών μας, εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού του νησιού μας π. Παναγιώτης Σπουργίτης. Ο μακαριστός με πολύ ζήλο συμμετείχε στον χορό των Ζακυνθινών Ιερέων, για να ψάλει κατά το τοπικό μέλος στην πανήγυρη του Γέροντα του Άμμου. 




Όμως και από την επιτροπή εορτών της φετινής πανήγυρης απουσίαζαν δύο από τα παλαιότερα και σημαντικότερα στελέχη, ο Νίκος Ποτήρης και ο Σπύρος Ζούγρας. Δύο μέλη της Επιτροπής, που συνέβαλαν στο μέγιστο βαθμό για την επιτυχία και ευταξία του πανηγυριού όλα αυτά τα χρόνια και ήταν πολύτιμη η εθελοντική βοήθεια και εργασία που προσέφεραν. 

Ας είναι αιωνία η μνήμη τους και είμαστε σίγουροι ότι συμπανηγύρισαν και αυτοί μαζί μας τον Άγιο της Συγγνώμης, τον Άγιο Διονύσιο!

Το περιβαλλοντικό Ε1 "Αληθώς" στην εφημερίδα "Ημέρα Ζακύνθου"


Η έγκριτη καθημερινή εφημερίδα ΗΜΕΡΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ, σήμερα Παρασκευή, 4 Σεπτεμβρίου 2015, φύλλο 5042, σελ. 10, έκανε ειδική αναφορά στην πρόσφατη περιβαλλοντική σύναξη του Κέντρου Λόγου "Αληθώς", την 1η για το νέο ακαδημαϊκό έτος 2015-16. Ευχαριστούμε θερμά τους υπεύθυνους για την παρουσίαση!

Το ξεχασμένο μπουκάλι

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη
Στον απόηχο μιας ακόμα προσωρινής επιστροφής! Σαν τι απολογισμό να κάνεις, που όσο περνούν τα χρόνια, αντί να γλυκαίνει ο πόνος του χωρισμού, γίνεται όλο και πιο οδυνηρός. Το μόνο που αλλάζει είναι πως τα δάκρυα πια έχουν σχεδόν στερέψει, δεν έμειναν άλλα κι όσο και να κλαίει η καρδιά τα μάτια αδάκρυτα. Την κάνεις χίλιους κόμπους και προχωρείς χωρίς να γυρίσεις να κοιτάξεις τον κάθε αγαπημένο που αφήνεις πίσω. Γιατί αν γυρίσεις, μπορεί και να λυγίσεις, απαγορευμένο δια ροπάλου κι ανεπίτρεπτο!
Μόλις αφήσεις τη ζεστή αγκαλιά των αγαπημένων και μείνεις μόνη με τον εαυτό σου, τότε, αρχίζει και τρέχει ο νους. Κολλάει πάντα στην ίδια σκέψη. Άρα θα ανταμώσουμε ξανά ή χωρίς να το γνωρίζουμε είναι αυτό το στερνό Αντίο... Πόσες φορές στον μισό σχεδόν αιώνα απουσίας μου δεν έχω κάνει τις ίδιες σκέψεις... Πόσες φορές δεν έχω πει, σε μένα, το ίδιο στα τόσα ταξίδια μου, κάθε φορά που πρέπει να γυρίσω πίσω... πίσω στο «σπίτι μου». Γιατί, εδώ πια το σπίτι μου! Εκεί, ούτε πιθαμή γης για τον «Οίκο» και τον Οίκο, εδώ τον φρόντισα. Ξένη πια στη γη των γονιών μου, στη γη που γεννήθηκα. Επισκέπτρια προσωρινή μόνο.
Στο διήγημά μου Το Βάζο, σελίδα 11, «Του Φιόρου και του Μισεμού», Εκδόσεις Περίπλους 2013 Αθήνα, γράφω: ...Σε κάθε της επιστροφή όλο και πλήθαιναν οι φευγάτοι, κι εκείνη, πήγαινε από τάφο σε τάφο κι άναβε καντήλια... Το διήγημα γράφτηκε πάνω από 20 χρόνια πριν, τίποτα δεν άλλαξε όμως, ή μάλλον πολλά. Όλο και πληθαίνουν οι φευγάτοι... Γιατί αυτός είναι ο νόμος, η σειρά της ζωής. Ν' αραιώνουν τα στάχυα για να δυναμώνουν, για να κάνουν χώρο να βγουν καινούργια. Και τα νιόβγαλτα στάχυα όλο και περισσεύουν, όλο και δυναμώνουν! Όταν σμίγουμε τα πρωτοξάδελφα, γινόμαστε ολόκληρο χωριό! Λίγες δυστυχώς θείες που υπάρχουν ακόμα σε πολύ προχωρημένη ηλικία, παιδιά, γαμπροί, νυφάδες, εγγόνια και λίγα δισέγγονα! Ευλογία πραγματική!
Πίσω λοιπόν, σε αυτά που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα γιατί ο νους όλο ξεστρατίζει.
Φύγαμε από Ζάκυνθο δυο μέρες πριν την αναχώρηση για Μελβούρνη. Μείναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο στην Πλάκα, αγαπημένη περιοχή! Σεργιανίσαμε για καλά, οι μικρές, μεταμεσονύκτιες ώρες όπου μολονότι η μεγάλη κίνηση είχε κόψει, πολλά μαγαζιά έμεναν ακόμα ανοικτά, μας έβρισκαν να περπατάμε «στης Πλάκας τα στενά» και να παίρνουμε μια ακόμα φορά, θυμητάρια και μικροδωράκια.
Το πρωινό της αναχώρησης μετά το πρόγευμα, κατεβήκαμε για μια τελευταία βόλτα... Είχαμε μελαγχολήσει όλοι, σε λίγες ώρες φεύγαμε μακριά, χωρίς να γνωρίζουμε πότε, αν και υπό ποιες συνθήκες θα γυρνούσαμε. Ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο να μαζέψουμε τα τελευταία πράγματα που είχαν μείνει, οι βαλίτσες είχαν κλειδώσει αποβραδίς- περίεργο πόσα ψιλολόγια μένουν ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν άφησες τίποτα. Έριξα μέσα σε μια πλαστική σακούλα τα τελευταία μικροπράγματα κι ό,τι είχε μείνει στο μπάνιο. Στο κομοδίνο μου, είχε μείνει ένα μπουκάλι νερό που δεν το είχαμε ανοίξει, έτσι το 'ριξα κι αυτό μέσα μήπως και διψάσει κανείς μέχρι να πάμε στο αεροδρόμιο.
Φτάνοντας στο Ελ. Βενιζέλος, αφού ζυγίσαμε τις αποσκευές μας, διαπιστώσαμε ότι υπήρχε λίγος χώρος σε ένα μικρό βαλιτσάκι χειραποσκευών να τρυπώσουμε μέσα και την πλαστική σακούλα, ώστε να μην την έχουμε στα πόδια μας. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, 20+ ώρες πτήσης, συν παραμονή στο Ντουμπάι σχεδόν πέντε ώρες, συν καθυστερήσεις στα αεροδρόμια κ.λπ. φτάσαμε σπίτια μας γύρω στις 11 το βράδυ τοπική ώρα κι ούτε που ήξερα τι μέρα ήταν, κατάκοποι, ταλαιπωρημένοι, νυσταγμένοι, χωρίς να μπορείς να κοιμηθείς αφού εκείνη την ώρα, συνήθως έτρωγες για μεσημέρι, αν είχες γυρίσει από τη θάλασσα! Επιπλέον, τουρτουρίζοντας από το κρύο, γιατί όντας βαρυχείμωνο εδώ, εξαιρετικά χαμηλή η θερμοκρασία ούτε 3 βαθμοί Κελσίου!
Οι βαλίτσες, συνήθως, ανοίγονται την δεύτερη ή και την τρίτη μέρα μετά την άφιξη. Όμως, άλλο ανοίγονται κι άλλο αδειάζουν, για να αδειάσουν τελείως μπορεί να περάσει μία και δύο εβδομάδες. Πού κουράγιο και διάθεση, όπου χάνεις τον μπούσουλα για πολλές μέρες (κατά μέσον όρο 2 εβδομάδες), μέχρις ότου ο οργανισμός προσαρμοστεί που δεν ξέρεις πότε είναι μέρα πότε νύχτα, πότε πεινάς πότε νυστάζεις κι έχεις μιαν έντονη ανησυχία και υπερδιέγερση που δε χωράς πουθενά! Ξυπνάς τη νύχτα και δεν έχεις ιδέα πού βρίσκεσαι, εκεί, εδώ, αποπροσανατολίζεσαι πλήρως! Άσε που πονάει και λίγο, γιατί ένα-ένα που βγάζεις από μέσα σού θυμίζει πως είναι πια παρελθόν, όνειρο το όμορφο ταξίδι κι αναπολείς αγαπημένα πρόσωπα, όμορφες στιγμές, αγαπημένους τόπους και το μυαλό τρέχει με χίλια.
Αυτή τη φορά, ομολογώ, με πείραξε πολύ το ταξίδι, δηλαδή η επιστροφή από την μιαν ήπειρο στην άλλη, από το θερμό Καλοκαίρι στον βαρύ Χειμώνα, συν το συναισθηματικό όπου ένιωθα μετέωρη... ούτε εκεί, μήτε εδώ... Έτσι, οι βαλίτσες δεν άδειασαν παρά την τρίτη εβδομάδα. Βγάζοντας την πλαστική σακούλα από το βαλιτσάκι, απόρησα τι να έχει μέσα κι είναι έτσι βαριά, σιγά και μην θυμόμουνα τι είχα βάλει εκεί μέσα που το μυαλό ήτανε κουρκούτι ούτε καν πού βρέθηκε δεν μπορούσα να θυμηθώ!
Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ανάμεσα σε άλλα διάφορα μικροπράγματα κι ένα μπουκάλι νερό Ζαγόρι... Έμεινα να το κοιτάζω χωρίς σχεδόν να το βλέπω, υγράνθηκαν τα μάτια, είχα την αίσθηση πως αν κοίταζα γύρω μου θα έβλεπα το δωμάτιο του Ξενοδοχείου, το σπίτι στη χώρα που έμεινα, τα στέκια μου στη Ζάκυνθο. Τέτοια ώρα θα ήμουν με φίλους και θα πίναμε καφέ στο Φίλιον ή στον Κόκκινο Βράχο ή χυμό, ως συνήθως κουβεντιάζοντας για χίλια δυο πράγματα. Θυμήθηκα, πως το μπουκάλι μου το έδωσε η Κατερίνα, με προτροπή της αγαπημένης μου θείας Γιουστίνας, για να μην «γκανιάσω από τη δίψα με το ντάβανο που έκανε» ένα μεσημέρι που έφευγα από το Μπανάτο, αφού είχαμε περάσει όλοι μαζί πολύ όμορφα την ημέρα κι αφού φάγαμε τα νόστιμα γιουβαρλάκια που είχε φτιάξει η Κατερίνα.
Λόγω συνθηκών, δεν μπόρεσα να περάσω μαζί τους περισσότερο χρόνο όπως θα ήθελα και θα ήθελαν. Συνήθως, μένω μαζί τους όταν έρχομαι, μου έλειψαν εφέτος και τους έλειψα. Όμως, αγαπημένη συμμαθήτρια και φίλη από τα παλιά, η Αντωνία, που βρεθήκαμε τυχαία στο Σίδνεϊ πριν δεκαοκτώ χρόνια περίπου αγνοώντας πως και οι δυο είμαστε στην Αυστραλία, μου έστειλε το κλειδί του σπιτιού της στη Χώρα κι έμεινα εκεί!
Στην τσάντα είχε μείνει το μπουκάλι. Ταξίδεψε στην Αθήνα κι από εκεί, λαθρεπιβάτης, λαθρομετανάστης, χωρίς διαβατήριο και άδεια παραμονής βρέθηκε στη Μελβούρνη. Κι εγώ έμεινα να το κοιτάζω, αναπολώντας και νοσταλγώντας. Όπως το ακούμπησα στον πάγκο της κουζίνας, έτσι έμεινε κι ας έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από το γυρισμό! Δεν βρίσκω την δύναμη ούτε να το αδειάσω και να πετάξω το μπουκάλι, μήτε να το φυλάξω σε ντουλάπι. Και για να το πιω ούτε συζήτηση, λες και θα κάνω ιεροσυλία! Εκεί θα μείνει να μου φέρνει στο μυαλό όμορφες θύμησες. Για πόσο; Αγνοώ...
Όμως, άλλη η πραγματικότητα μου. Καλά είναι κι εδώ. Γης μου, πατρίδα μου και τούτη! Περισσότερα χρόνια εδώ παρά εκεί. 27 εκεί, 48 εδώ... Το μυαλό το γνωρίζει και το έχει αποδεχτεί, η καρδιά είναι το πρόβλημα που αρνείται να το πάρει απόφαση, πως εδώ... εδώ ... εδώ...
Με την αγάπη μου σε όλους,
δ.μ.

Ο ιστότοπος "poimin.gr" για το Ε1 περιβαλλοντικό "Αληθώς"


Ευχαριστούμε θερμά τον ιστότοπο εκκλησιαστικών ειδήσεων ΠΟΙΜΗΝ (poimin.gr) για την αναφορά του στην α΄ εκδήλωση του 5ου κύκλου δραστηριοτήτων του Κέντρου Λόγου "Αληθώς". Δείτε ΕΔΩ!