Ναός Φανερωμένης εν Βανάτω Ζακύνθου, 14 Ιουνίου 2020. Πρωί Κυριακής των Αγίων Πάντων, μεθέορτος ημέρα -για την Ενορία μας- του λαοφίλητου Αγίου Λουκά του Ιατρού, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως της Κριμαίας.
Έγινε Αρτοκλασία προς τιμήν του Αγίου Λουκά, ο δε λειτουργός Εφημέριος π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ομιλώντας απ' άμβωνος, αναφέρθηκε στον τιμώμενο Άγιο, Ιατρό και Ποιμένα, τον εκ της αιματοβαμμένης γης των Ρως ορμώμενον. Ομιλώντας μάλιστα περί της εν γένει θυσιαστικής αφοσιώσεως Πάντων των Αγίων στον Νυμφίο Χριστό, τόνισε μεταξύ άλλων:
"[...] Δεν υπήρξαν υπεράνθρωποι οι Άγιοι Πάντες, δεν ξερίζωσαν τα πάθη τους όπως συνήθως ισχυρίζονται διάφοροι θεολογούντες, αλλά τα μετέβαλαν, με πολύ πνευματικό αγώνα, σε πηγές αγιασμού κι ευκαιρίες θέωσης. Με άλλα λόγια, δεν αποσωματοποιήθηκαν, μήτε αγγελοποιήθηκαν, κάτι το μη πραγματοποιήσιμο για την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση. Όλοι τους, με τον ανεπιτήδευτο βίο και την κεκαθαρμένη (μέσω της αδιάλειπτης αυτομεμψίας) πολιτεία τους, το μαρτύριο ή τη μαρτυρία τους αντάλλαξαν την άοσμη εν πολλοίς και αδιέξοδη καθημερινότητα της ανθρώπινης υπόστασης με την εν Χριστώ ζωή, η οποία, όταν βιωματικά προσεγγίζεται, χριστοποιεί τον άνθρωπο και τον καταξιώνει ως πολίτη τ’ Ουρανού. Τα πάθη και οι όποιες αστοχίες τους μεταστοιχειώθηκαν σε ασκήσεις χριστομάθειας και θείου έρωτα, αρδεύτηκαν μάλιστα ξανά και ξανά από τις ροές των δακρύων της μετάνοιάς τους. Το φρόνημα της σάρκας μετατράπηκε σε ψυχοσωματική προσευχή και αναφορά στον Θεό, με το να πολιτεύονται απαξάπαντες ως «επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι», κατά μίμηση του Θεανθρώπου, ο Οποίος, μες από το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, έκλινε τον Ουρανό στη Γη και ουράνισε τ’ ανθρώπινα.
[...] Ο Σταυρός του Ιησού υπήρξε η μόνη τους περηφάνια, το μοναδικό καύχημά τους. Παρέμειναν πιστοί στην οριζόντια και κατακόρυφη σχέση, την οποία κηρύσσει και καθιδρύει το Τίμιο αυτό Ξύλο, στη ζωντανή και αγαπητική συνάφεια δηλαδή των ανθρώπων μεταξύ τους και όλων μαζί με τον υψηλό Θεό, θυσιάστηκαν μέχρις αίματος -«νέφος μαρτύρων»-, έτσι ώστε η Εκκλησία (κατά τη θαυμάσια υμνογραφική πεποίθηση) είναι ήδη στολισμένη με τα ιερότατα αυτά και τιμημένα αίματα των ηρώων της πίστης, όπως οι αυτοκράτειρες του Βυζαντίου με την πορφύρα και τον βύσσο.
Αλλά και οι άλλοι, οι υπομείναντες γενναιόφρονα το μαρτύριο της συνείδησης (φρικτότερο κάποτε από εκείνο του αίματος), ομολογητές, ιεράρχες, απλοί διάκονοι του Λόγου, αναχωρητές από τη βουή του κόσμου, όσιοι μοναστές των βουνών, των οπών της γης και των σπηλαίων, γνωστοί και άγνωστοι σ’ εμάς -οι περισσότεροι στη σκιά της ανωνυμίας- καταξιωμένοι όμως να θεώνται το μεγαλείο του Θεού, αγλαΐζουν τον θρόνο Του, και σ’ αυτούς κυρίως απευθύνεται η σημερινή εορτή: Προς όλους εκείνους, των οποίων δεν γνωρίζουμε, ούτε πρόκειται ποτέ να μάθουμε την άσκηση ή την άθλησή τους, τα τίμια ονόματά τους παραμένουν εντελώς άγνωστα, αλλά που ο Μέγας Αθλοθέτης, ο Καρδιογνώστης και κυρίαρχος του νου και των ανθρώπινων προθέσεων, τούς έχει ασφαλώς ήδη κατατάξει στο ουράνιο Αγιολόγιο και στις ανεξίτηλες δέλτους της Αιωνιότητας. [...]"
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι κατά την Ευχαριστιακή αυτή Σύναξη, στην οποία εκκλησιάστηκαν ευάριθμοι πιστοί, κοινωνώντας μάλιστα των Αχράντων Μυστηρίων, έψαλαν κατανυκτικά οι κ.κ. Χρυσοβαλάντης Δρογγίτης Σπυρίδων Σαρατσένος.
[Φωτογραφίες: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου