Διάβασα σε ένα ενδιαφέρον άρθρο: «τη χρονιά της λέξης resilience- ανθεκτικότητα δεν προτίθεμαι να μεταβώ πουθενά και να προσπαθήσω τίποτα. Θα προσπαθήσω να βρω δικαιολογίες γι’ αυτή την ηθελημένη αδράνεια, μήπως πειστώ κι εγώ η ίδια ότι είναι εντάξει να μην πιεστώ να πάω παρακάτω, να μην κάνω καμία καινούργια αρχή, τουλάχιστον πριν καταλάβω σε βάθος τι μας συνέβη, τι μου συνέβη. Πώς να μεταβώ αν δεν ξέρω πού βρίσκομαι τώρα;» (Αλεξάνδρα Κ., περιοδικό «Vogue»).
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση. Ειλικρινής. Αποτυπώνει την αντίληψη των περισσοτέρων. Σταθερότητα ζητάμε οι άνθρωποι. Μπορεί η ιδέα μιας αλλαγής, μιας περιπέτειας, μιας καινούργιας αρχής να μοιάζει γοητευτική και, την ίδια στιγμή, αναζωογονητική, ωστόσο αυτό που γνωρίζουμε και ζούμε μοιάζει σίγουρο. Ακόμη κι αν μας ταλαιπωρεί, εντούτοις μας κάνει να αισθανόμαστε ότι γνωρίζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Μεταθέτουμε στο μέλλον την όποια απόπειρα για αλλαγή. Ακολουθούμε αυτή την ηθελημένη αδράνεια. Μοιάζουμε με τον ήρωα της ταινίας που αναφωνεί «I ‘ll be back», «θα επιστρέψω». Κι έτσι ονειροπολούμε, αλλά δεν τολμούμε.