Η μεγάλη διόδευση από τον Άδη

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

"Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς νυμφίῳ, καὶ συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεοῦ τὸ σωτήριον.”

(Από τον Κανόνα του Πάσχα, Ιωάννου Δαμασκηνού)

Οι ημερολογιακές αναφορές, η κορύφωση των συχνών και αλλεπάλληλων λειτουργικών – λατρευτικών συνάξεων στους ναούς και τα ποικίλα εθιμικά παραγγέλματα των τοπικών παραδόσεων ωθούν τον λαό μας σε χαρές και πανηγύρια για την κοσμοϊστορική νίκη της Ζωής επάνω στο κράτος της Φθοράς, μέσω του Πάσχα, της διαβάσεως του Κυρίου δηλαδή, από το σκότος του Θανάτου διά της υπέρ φύσιν και νουν Αναστάσεώς Του.

Η χαρά όμως αυτή δεν μπορεί να επιβληθεί έξωθεν. Συνήθως, η περιτρέχουσα χαρά είναι απλώς απομίμηση της πραγματικής… Όσο κι αν σημαίνουν οι καμπάνες, διαλαλώντας “Πάσχα Θεού το σωτήριον”, όσο κι αν πυροδοτούνται λάμψεις γιορταστικών πυροτεχνημάτων, οιωνιζόμενες αμνηστία για τους εν σκότει και σκιά θανάτου (Μτ 4,16), δεν μετακινείται των πολλών ο εσώτερος λίθος, αυτός της ψυχής, επειδή συχνά-πυκνά δεν έχει επιτραπεί τον Αναστάντα, εκεί στα εντός μας καταχθόνια, να καταλύσει το κατακάθι της παλαιότητάς μας, που “ήδη όζει” (Ιω. 11, 39), καθιστάμενη έτσι τοξική και θανατηφόρα για την όλη ύπαρξη.

Όλοι, στην καθημερινότητά μας, αναζητάμε την δροσιά της διεξόδου από την Λύπη, που ρουφά συνήθως κάθε ψυχοσωματική ικμάδα. Δεν είναι αμελητέο ότι οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι του καιρού μας έχουν καταστεί πλέον απαραίτητοι, ούτως ώστε κάθε αποπροσανατολισμένος συνάνθρωπος να επανέλθει στον εαυτό του, ξαναβρίσκοντας τον δρόμο για το πατρικό σπίτι. Ξεχνάμε όμως ότι δεν πρόκειται να βρούμε τριγύρω μας αναψυχή για την ψυχή μας, εάν δεν αναβλύσει η δροσιά από αυτή την ίδια την ψυχή μας. Και μπορεί να εξωτερικευτούν από εκεί ευεργετικά ιάματα, μόνον εάν διαθέτει τα απαιτούμενα αποθέματα δροσιάς και δη αναστάσιμης.

Πώς όμως ο έσω άνθρωπος μπορεί ν’ αποταμιεύσει ανακουφιστικές αντοχές και δυνατότητες ανάνηψης και παραμυθίας για τους δίσεκτους καιρούς; Ο Θεός -εξαιτίας της ελεύθερης βουλήσεώς μας, με την οποία μάς πλούτισε εξ αρχής- στέκει διαρκώς απέξω από τη νοητή θύρα της, κρούει και παρακαλεί: «Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. 23, 26). Εκεί επιθυμεί να σκηνώσει! Στην καρδιά ενός εκάστου, όσο ρυπαρή κι αν είναι! Προς τούτο, άλλωστε, ενεργοποιήθηκε, έτσι όπως ήδη το γνωρίζουμε, το σχέδιο της Θείας Οικονομίας: Από την Σάρκωση έως τον Σταυρό και τον Θάνατο, ο προ πάντων των αιώνων Υπάρχων, απέβλεπε, μαζί με την Ανάστασή Του, να συναναστήσει τον πεπτωκότα Άνθρωπο, μάλιστα δε να του δωρίσει “ζωήν την αιώνιον” στο μέλλον των Εσχάτων. Τα αναφέρουμε, άλλωστε, όλ’ αυτά, κάθε που απαγγέλλουμε το “Σύμβολο της Πίστεως”, αλλά -πολλάκις- τούτο πράττουμε δίχως να “γιγνώσκουμε, όσα αναγιγνώσκουμε” (Πραξ. 8, 30).

Ως Εκκλησία, ως μέλη του Σώματος Χριστού που είμαστε, με κεφαλή Εκείνον, σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίο να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας (στα μέλη του Κυριακού Σώματος δηλαδή) να ζωογονείται από την ευεργετική βούληση Εκείνου (δηλαδή της Κεφαλής μας). Τα σωματικά μέλη ουδέποτε αποκόπτονται από την κεφαλή, διότι αυτή η καρατόμηση οδηγεί άμεσα και ανεπίστρεπτα στο τίποτε του θανάτου, στο μην όν. Ο δε Χριστός, κυρίως διά της Αναστάσεώς Του, επιθυμεί και επιχειρεί “έτι και έτι”, να παραμείνουμε έτσι όπως πλαστουργηθήκαμε: “εκ του μη όντος εις το είναι” (Θ. Λειτουργία Ι. Χρυσοστόμου). Μας θέλει όλους Ένα. Και μεταξύ μας και μ’ Εκείνον. Τουτέστι, “μία ποίμνη, είς ποιμήν” (Ιω. 10. 16).

Ο Χριστός ουδέποτε υπήρξε ο αφ’ υψηλού κελευστής, ο απροσέγγιστος άρχοντας, αλλά κατέστη ταπεινός άνθρωπος. Προσέλαβε σάρκα δική μας, εκτός αμαρτίας, ανακατεύτηκε ανάμεσά μας ως ένας από εμάς, πρότεινε τον εαυτό Του “λύτρον αντί πολλών” (Μτ. 20, 28) και, μετά την φρικτή εμπειρία του Σταυρού και του Τάφου, “διόδευσε”, έχοντας κατατροπώσει το κράτος του Άδη, “πρωτότοκος εκ των νεκρών” (Κολ. 1,19) δωρίζοντας έτσι στον κάθε εσταυρωμένο συνάνθρωπο παντός καιρού και τόπου, την ελπίδα και τη βεβαιότητα της λαμπρής ημέρας, της “μιάς των σαββάτων” (Λουκ. 24, 1), της ολόφωτης Κυριακής του Πάσχα.

Χρεία επείγουσα, λοιπόν: Ας αφήσουμε ανοιχτούς - ορθάνοιχτους τους φεγγίτες της καρδιάς μας! Κατά την ώρα την βροντερή της μεγάλης Διοδεύσεως του Κυρίου Ιησού από τον Άδη, η οποία τέμνει ριζοσπαστικά την όλη Ιστορία του κόσμου, μεταβάλλοντας την ροή της, αγαπητικό φέγγος και στοργική ζεστασιά εκ του Τάφου θα ρεύσει προς εμάς! Εάν βρει τα παντζούρια μας κλειστά, θα προσπεράσει λυπούμενος, δίχως να ενοχλήσει τους ανέτοιμους… Έτσι, συνεπώς, βασανιστική παγωμάρα θα συνεχίσει να κυριεύει τα εσωτερικά δώματά μας... Αλλ’ όχι! Μη γένοιτο! “Επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός” (Ψαλμ. 41, 1β). “Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν”. (Κατηχητικός Λόγος Ι. Χρυσοστόμου).