«῞Ολοι ὅσοι κατοικοῦσαν στὴ Λύδδα καὶ στὸν Σάρωνα τὸν εἶδαν καὶ δέχτηκαν τὸν ᾿Ιησοῦ γιὰ Κύριό τους».
Οι άνθρωποι έχουμε συνδέσει τη χριστιανική πίστη και ζωή με τα θαύματα, τόσο του Χριστού, όσο και της Παναγίας, των Αποστόλων και των Αγίων. Ζητούμε ένα θαύμα για να έχουμε την υγεία μας. Για να ανασταλεί η φθορά και ο θάνατος. Για να μας αποδείξει ο Θεός ότι είναι κοντά μας. Λησμονούμε όμως ότι τα θαύματα γίνονται για να αλλάξει η ζωή μας. Να επιστρέψουμε στον Χριστό. Να πορευθούμε εν μετανοία. Να νικηθεί ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής μας, ο οποίος μας κρατά προσκολλημένους στο παρόν μας, χωρίς να βλέπουμε τη ζωή στην προοπτική της ανάστασης και της αιωνιότητας.
Στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία, αυτήν η οποία διαπνεόταν έντονα από την ελπίδα της Ανάστασης, βλέπουμε τον Απόστολο Πέτρο να πορεύεται προς τη Λύδδα και εκεί να συναντά έναν παράλυτο, τον Αινέα. Ο Πέτρος τον γιατρεύει, όπως ο Χριστός τον παράλυτο της Βηθεσδά. Και οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη Λύδδα και στον Σάρωνα, βλέποντας τον Αινέα θεραπευμένο και να περπατά, δέχονται τον Ιησού για Κύριο και Θεό. Δεν μένουν στην έκπληξη, στη χαρά της στιγμή, στην απορία, στον θαυμασμό. Νιώθουν ότι μόνο ο Χριστός μπορούσε να γιατρέψει μια τέτοια κατάσταση, να δώσει στην πραγματικότητα νέα ζωή σ’ έναν άνθρωπο που βασανιζόταν. Και δείχνουν ότι το θαύμα γεμίζει από άλλο νόημα και τις δικές τους ζωές. Το θαύμα τους κάνει να βρούνε την αλήθεια. Τον Χριστό. Την όντως Ζωή.
Ας αναρωτηθούμε στη δική μας πραγματικότητα κατά πόσον βλέπουμε τα θαύματα με αυτόν τον τρόπο. Μήπως μένουμε στο συμφέρον μας; Μήπως έχουμε την αίσθηση ότι ο Θεός χρωστά στον κόσμο; Ίσως να μας διακατέχει μία μαγική αντίληψη για την πίστη, ότι όλα λειτουργούν στην προοπτική του «λαμβάνειν» και ότι κάθε θαύμα αφορά σε αυτόν που το υφίσταται και όχι σε όλη την κοινότητα. Στους καιρούς μας άλλωστε η Εκκλησία δεν λειτουργεί ως κοινότητα αλλά ως χώρος και τρόπος κάλυψης των ατομικών μας θρησκευτικών αναγκών, των δοσοληψιών μας με τον Θεό και γι’ αυτό και αρνούμαστε να αγωνιστούμε για την πίστη της κοινότητας, για να έρθουμε ο ένας πιο κοντά στον άλλον. Ας τα έχουμε εμείς καλά με τον Θεό, να πιστεύουμε ότι η γνώμη μας είναι η γνώμη της Εκκλησίας, απορρίπτοντας κάθε τι άλλο και ας είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε τον Θεό και τον πλησίον, αν δεν είναι ή δεν φέρονται όπως εμείς θέλουμε. Αυτό είναι το πνεύμα των καιρών.
Άπειρα είναι τα θαύματα που γίνονται κάθε μέρα. Ο Θεός μάς δείχνει την αγάπη Του, τόσο με την ομορφιά του κόσμου στον οποίο μας έδωσε την ευκαιρία να ζούμε, όσο και με τη δυνατότητα να παλεύουμε σε κάθε δυσκολία με υπομονή και πίστη. Μοναδικό είναι το θαύμα της Εκκλησίας και της ζωής της. Ας είμαστε λοιπόν έτοιμοι, ανεξαρτήτως της έκβασης των αιτημάτων μας για θαύματα, να μένουμε εδραίοι στην πίστη και να ζητάμε και οι άλλοι να γνωρίσουν τον Θεό. Κι Εκείνος δεν θα κωφεύσει, αλλά θα μας δώσει ό,τι αληθινά θα μας ωφελήσει.
Χριστός Ανέστη!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή 11 Μαΐου 2025. Του Παραλύτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου