Καλή ανάσταση, Αλέξανδρε! Καλή αντάμωση, φίλε μου

Γράφει ο ΙΩΣΗΦ ΒΙΒΙΛΑΚΗΣ, Καθηγητής Πανεπιστημίου

Τον γνώρισα Νοέμβριο του 2016 στην εύφορη παρουσίαση του βιβλίου «Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Κείμενα για τον διάλογο της Ορθοδοξίας με την πόλη, την πολιτική και τον πολιτισμό» του Χρυσόστομου Σταμούλη, στο πατάρι του Αρμού. Με συντονίστρια τη Βίκυ Φλέσσα, στο πάνελ και ο Ανδρέας Πανταζόπουλος από το Α.Π.Θ., ενώ ήταν ενεργώς παρούσα η ποιήτρια Κική Δημουλά. Εκεί, σε αυτή την εκδήλωση, ανακάλυψα έναν επίσκοπο δίχως πόζα, έναν διανοούμενο της Ορθοδοξίας, έναν ιεραπόστολο της Αφρικής, έναν γνήσιο πιστό που άντεξε τον οδυνηρό πόνο της ασθένειας τον τελευταίο χρόνο, χάρη στην εμπιστοσύνη του στον Χριστό. Ήταν ο μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος.

Ο Αλέξανδρος ήταν εξωστρεφής, έβλεπε την Εκκλησία σε έναν διαρκή διάλογο με τον κόσμο, με τους λαούς του κόσμου. Ο επίσκοπος Νιγηρίας που έφυγε σήμερα 30 Ιουνίου 2023 το ξημέρωμα είχε ένα απίστευτο παράστημα. Του έλεγα πως ξεχωρίζει στο ιερατείο σαν μπασκετμπολίστας.

Θυμάμαι από αυτή την ομιλία για το βιβλίο του Σταμούλη και κρατώ: «δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν η Εκκλησία θυμάται πάντοτε την αντιεξουσιαστική της φύση. Δυστυχώς, πολύ συχνά πέφτει, ή επιλέγει να αφεθεί, στον πειρασμό της εξουσίας. Εμφανίζεται έντονη, αν δεν κυριαρχεί, η διάθεση ελέγχου, εξουσιασμού της λαϊκής συνείδησης, της όλης ύπαρξης του άλλου, της ψυχής του, της σκέψης του, του κορμιού του. Όπως στην πολιτική, έτσι και στην Εκκλησία μέσα δεν είναι λίγοι εκείνοι που απεργάζονται με μαεστρία μια άλλη μεταμόρφωση: αυτή του ανθρώπου σε ανθρωποειδές. Παρόλα αυτά, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε, πληρώνοντας κάποτε ακριβά ο κόστος της επιλογής μας, να παραμείνουμε άνθρωποι ελεύθεροι, σκεπτόμενοι, ευαίσθητοι, δημιουργικοί με λόγο προφητικό, ελπιδοφόρο, αναστάσιμο για πληρότητα ζωής για όλους ανθρώπους. Αυτό είναι η Βασιλεία του Θεού στο τώρα, αυτή είναι η θέληση του Αγίου Πνεύματος».

Με αυτά τα λόγια του Αλέξανδρου, από τότε, αισθάνθηκα ότι έχω να μοιραστώ πολλές ιστορίες μαζί του. Και έτσι, έγινε. Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε μια σταθερή επικοινωνία και θαύμαζα τη βαθιά παιδεία του, τη θεολογική του ενημέρωση για το τί συμβαίνει στην οικουμένη, την ειλικρίνεια, την εκκλησιολογία του, αλλά και τη ανοιχτή αγκαλιά του για συμπερίληψη του διαφορετικού και περιθωριακού. Και το χιούμορ του. Ο ίδιος μου ομολογούσε με ταπεινότητα όταν τον ρωτούσα ότι έχουμε την ίδια προσέγγιση στα πράγματα: «Εγώ είμαι ένα ασήμαντος, περιθωριακός και προβληματικός άνθρωπος και επίσκοπος». Και, βέβαια, αυτή η δήλωση με έστελνε. Όσο το σκέπτομαι, ο Αλέξανδρος, μέσα στην ταπεινότητα που τον διέκρινε, ήταν ένας άρχοντας.

Σήμερα, έκλαψα για την αναχώρηση του Νιγηρίας. Αγάπησε την επισκοπή του και εμπνεόταν από παραδείγματα ζωής, όπως η ποδοσφαιρική ομάδα ακρωτηριασμένων της Νιγηρίας, Special Eagles. Λάτρεψε την Αφρική, αλλά στάθηκε κριτικός στην αποικιοκρατική λογική, και δεν μπορούσε να είναι αλλιώς. To Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έχασε έναν εκπρόσωπο με κύρος σε διεθνή συνέδρια και σε συνόδους. Κι εγώ, έχασα έναν πολύτιμο και σταθερό συνομιλητή. Έχασα έναν ειλικρινή φίλο που τον αισθανόμουν πολύ κοντά μου.

Καλή ανάσταση, Αλέξανδρε! Καλή αντάμωση, φίλε μου.