Γιατὶ ὁ μισθὸς ποὺ δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος, ἐνῶ τὸ δῶρο ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, τὴν ὁποία ἔφερε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας.
Η λέξη «αμαρτία» έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο του σύγχρονου ανθρώπου. Σαν να θυμίζει εποχές στις οποίες υπήρχε μια τυραννία της θρησκείας, οπότε και ο άνθρωπος αισθανόταν ότι δεν του επιτρεπόταν να χαρεί τη ωή του όπως ήθελε. Να φανερώσει τις επιθυμίες του και να τις ικανοποιήσει, για να είναι ευχαριστημένος. Να αισθάνεται ότι δεν υπάρχει ένας Θεός που τον απειλεί με κόλαση. Να βλέπει τον κόσμο με κριτήριο και κέντρο τον άνθρωπο και ειδικότερα τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, η επανάσταση εναντίον του Θεού και της θρησκείας έχει πρώτο της καρπό την άρνηση της αμαρτίας.
Αυτή η άρνηση, στην πραγματικότητα, έκανε πράξη αυτό που είναι η αμαρτία, δηλαδή η αποτυχία του ανθρώπου να δει τον Θεό και τον συνάνθρωπο με την εμπιστοσύνη και την αγάπη της σχέσης, την μετατροπή του Θεού και της πίστης σε σύστημα κανόνων, ανταμοιβής, τιμωρίας, κατασκευής και διατήρησης μιας κοινωνικής ηθικής, σχετικά ανώδυνης για τους ισχυρούς του συστήματος και αρκετά μοιρολατρικής για τους αδύναμους που είναι οι πολλοί. Ουσιαστικά ο άνθρωπος, αντί να παλέψει με την ελευθερία του να νικήσει την αμαρτία και να ανοιχτεί στον Θεό και στην αγάπη, έκανε θεό τον εαυτό του και υλοποίησε και υλοποιεί αυτό που είναι η αμαρτία, μία μόνιμη αποτυχία, είτε ως στάση ζωής είτε ως πάθη που χαλάνε την αγάπη στην καθημερινότητά μας.
Κι έτσι σήμερα ζούμε την αποθέωση της αμαρτίας που είναι η θεοποίηση του εγώ. Ούτε ο παλιός τρόπος του φόβου μας συγκινεί, διότι πάψαμε να μελετούμε τον θάνατο, καθώς έχουμε ένα σωρό ευκαιρίες να απολαύσουμε ή να ελπίζουμε ότι θα απολαύσουμε τη ζωή, ούτε όμως είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε πού μας έχει οδηγήσει η άρνηση της αμαρτίας. Διότι είμαστε πλασμένοι για να σχετιζόμαστε, να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε. Είμαστε πλασμένοι να είμαστε ελεύθεροι από τις όποιες εξαρτήσεις από τις επιθυμίες και τα πάθη μας, για να συναντήσουμε στην μόνη αληθινή οδό της αγάπης τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Και τα αδιέξοδά μας σε κάθε σημείο της ζωής μεγαλώνουν, ακόμη κι αν πρόσκαιρα απολαμβάνουμε, ακολουθούμε τον συρμό, νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει. Η καρδιά μας το ξέρει.
Ο απόστολος Παύλος αναφωνεί στους Ρωμαίους ότι τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος. Αυτό μας δίνει η αμαρτία, έναν θάνατο πνευματικό, διότι η ύπαρξή μας καταπιέζεται κατά βάθος εντός της, καθώς δεν βλέπει τον αληθινό της σκοπό. Παγιδευμένοι στα αδιέξοδα εντός τρόπου ζωής που νικιέται στη στιγμή από τον σωματικό θάνατο, δεν βλέπουμε την ματαιότητά του, για να γεμίσουμε τη ζωή μας με αγάπη, συνάνθρωπο, νόημα, ώστε να νιώθουμε ότι η ζωή μας αξίζει και για πέρα από τον θάνατο. Διότι, για να νικήσουμε την αμαρτία, χρειάζεται άσκηση, προσευχή, ευσπλαχνία, μοίρασμα, δηλαδή υπέρβαση της προτεραιότητας του εγώ μας, τουτέστιν πίστη! Κι εμείς μάθαμε ότι η θρησκεία είναι καταπίεση και εγκλωβισμός σε μια αιωνιότητα που δεν ξέρουμε αν θα έρθει και όχι χαρά.
Είναι ορατή η απουσία του Χριστού από τη ζωή μας. Ο Χριστός που είναι η αγάπη, η ελπίδα, η ζωή, κάνει αυτόν που πιστεύει και εμπιστεύεται σ’ Αυτόν να νικά την αμαρτία και τα οψώνιά της στη ζωή της Εκκλησίας. Ας βγάλουμε από την πρόσοψη της Εκκλησίας στην οποία θέλουμε να πιστεύουμε τον φόβο και την καταπίεση. Ας τη ζήσουμε ως αγάπη και ελπίδα, μέσα από το πρόσωπο του Χριστού. Και τότε ο πνευματικός θάνατος δεν θα είναι η κατάστασή μας, αλλά η χαρά τού να συναντιόμαστε, να αγαπούμε, να μοιραζόμαστε, να συγχωρούμε. Να μπορούμε να μοιραστούμε ό,τι ο κόσμος μάς δίνει όχι για την πρόσκαιρη χαρά, αλλά για να πράξουμε το καλό. Κι ας είναι σταυρός. Ο Χριστός γιατρεύει τους πόνους μας και μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε. Ας δυναμώσει η πίστη μας και ας θυμηθούμε ότι η αμαρτία καραδοκεί. Όχι για να τη φοβόμαστε, ούτε για να την περιφρονούμε, αλλά για να γνωρίζουμε ότι υπάρχει και να παλεύουμε να την νικήσουμε στη ζωή της Εκκλησίας, στα μυστήρια, στη σχέση με τον Χριστό!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
6 Ιουλίου 2025. Κυριακή Δ’ Ματθαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου