e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Από την Ουροσκοπία των πρώιμων βυζαντινών αιώνων στη σύγχρονη Ιατρική. Η περίπτωση της υπέρτασης

Διάλεξη των: α) Ειρήνης Κατσαρού, Νεφρολόγου – Διευθύντριας Μονάδας Τεχνητού Νεφρού Γενικού Νοσοκομείου Ζακύνθου και β) Τσβετάν Μπάνκωβ, πτυχιούχου Αγγλικής Φιλολογίας Α.Π.Θ., κατά την 4η σύναξη του γ΄ κύκλου δράσεων του Κέντρου Λόγου ΑΛΗΘΩΣ (Μπανάτο Ζακύνθου, 10 Νοεμβρίου 2013)



Στην αρχαία Ελλάδα η Ουροσκοπία εμφανίζεται το 1000 π.Χ. ως προϊόν της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας. Μερικούς αιώνες αργότερα, στα «Προγνωστικά» του Ιπποκράτη, υπάρχει ειδικό κεφάλαιο, στο οποίο σχολιάζονται οι μεταβολές της σύστασης, του χρώματος και της οσμής των ούρων κατά τη διάρκεια του πυρετού, σε ενήλικες και παιδιά, ενώ στο έργο του «Αφορισμοί» επισημαίνεται: «Όταν φυσαλίδες παραμένουν στην επιφάνεια των ούρων, αυτές υποδηλώνουν νόσο των νεφρών και η νόσος είναι παρατεταμένη» - περιγραφή λευκωματουρίας.

Ο Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.) σε βυζαντινό χειρόγραφο.

Η βυζαντινή ιατρική αποτελεί σημαντική γέφυρα για το πέρασμα από την αρχαία ελληνική στη λαϊκή ιατρική και εξελίζεται σταδιακά από τέχνη σε επιστήμη. Για πρώτη φορά στην ιστορία, το κράτος, η θρησκεία και η ιατρική συνεργάζονται. Η ιατρική δεν βρισκόταν πλέον στα χέρια των ιατροφιλοσόφων και οι εμπειρικές γνώσεις των βυζαντινών ιατρών δεν χρειαζόταν να περιμένουν την εμφάνιση μιας επιδημίας, για να εφαρμοστούν.

Η «Ουροσκοπία» αποτελεί, όχι μόνο την παλαιότερη εργαστηριακή εξέταση, αλλά και το παλαιότερο προγνωστικό εργαλείο στα χέρια της ιατρικής επιστήμης. Όπως υπονοεί και το όνομά της, είναι η οπτική εξέταση των ούρων δια γυμνού οφθαλμού.

Ο Θεόφιλος Πρωτοσπαθάριος (603-641 μ.Χ) έθεσε τα θεμέλια της Βυζαντινής Ουροσκοπίας. Συνέλαβε την ιδέα ότι τα ούρα προέρχονται από τη διήθηση του αίματος, ενώ επίσης περιέγραψε την πρωτεϊνουρία (με τη θέρμανση των ούρων). Στο βιβλίο του «Περί Ούρων», τα χαρακτηριστικά των ούρων συνδέονταν με συγκεκριμένες παθήσεις. Για πρώτη φορά, μετά από πολλούς αιώνες, ένας Έλληνας ιατρός προσθέτει νέες γνώσεις στο αρχαίο ιατρικό οικοδόμημα του Ιπποκράτη.

Βυζαντινό χειρόγραφο του 15ου αιώνα απεικονίζει τον Θεόφιλο Πρωτοσπαθάριο με τον βοηθό του Πόσο (από τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Μπολόνιας).

Ο Θεόφιλος έγινε γνωστός με τον τίτλο του Πρωτοσπαθάριου - τιμητικό αξίωμα που απέκτησε υπηρετώντας ως αρχίατρος στην αυλή του αυτοκράτορα Ηράκλειου, ενώ κατά τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του ασπάστηκε το μοναχικό σχήμα.

Ένας από τους κώδικες στο βιβλίο του, περιέχει μικρογραφίες με ουροσκοπίες. Στα 21 δοχεία της απεικόνισης αναφέρονται τα διάφορα γνωρίσματα των ούρων, ανάλογα με τις παθήσεις: ποσότητα ιζήματος, χρώμα ιζήματος, χρώμα υπερκείμενου υγρού, γεύση κ.α. Κάνει αναφορά και στην υπογλυκαιμία, τον διαβήτη των παιδιών και αποδίδει σε σηπτικό παράγοντα τους κακοήθεις όγκους.

Τα ούρα συλλέγονται σε ένα ειδικό δοχείο, την αμίδα. Η αμίδα ήταν κατασκευασμένη από γυαλί, το οποίο έμοιαζε σκοπίμως με την ουροδόχο κύστη. Οι αμίδες χρησίμευαν ακόμα και για τη διαδοχική συλλογή δειγμάτων ούρων για την πρόγνωση διαφόρων ασθενειών. Η διαδικασία αυτή προσομοίαζε τη σημερινή διαδικασία λήψης ούρων εικοσιτετραώρου. Τα ούρα θερμαίνονταν με την τοποθέτηση της αμίδας μέσα σε ζεστό νερό, προκειμένου το δείγμα των ούρων να πάρει τη θερμοκρασία του σώματος.

Ο φωτισμός ήταν σημαντική παράμετρος στην Ουροσκοπία. Ο ιατρός εξέταζε τα ούρα σηκώνοντας και κρατώντας την αμίδα μπροστά από το φως. Ο φωτισμός δεν έπρεπε να είναι και πολύ έντονος, διότι τα ούρα θα φαίνονταν αραιότερα από το κανονικό, αλλά ούτε και πολύ φτωχός, γιατί θα δυσκόλευε την παρατήρηση της υφής, της χροιάς και των έμμορφων συστατικών. Συνήθως η εξέταση γίνονταν πρώτα σε φωτεινό μέρος και έπειτα σε σκοτεινό.

Η συστηματική μελέτη των υγρών και των απεκκρίσεων του ανθρώπινου σώματος για διαγνωστικούς σκοπούς, που συνήθως θεωρείται ότι αναπτύχθηκε μόνο μετά τον 16ο αιώνα, έχει τις ρίζες της στη Βυζαντινή περίοδο. Η μελέτη των ούρων σε κείμενα της Ιπποκρατικής Συλλογής περιοριζόταν σε προγνωστικές χρήσεις. O Θεόφιλος ανέπτυξε τη χρήση της ουροσκοπίας για διαγνωστικούς σκοπούς.

Η εξέταση των ούρων από τους γιατρούς για αιώνες ήταν η Ουροσκοπία. Ο ιστορικός Κασσιόδωρος (6ος αιώνα π.Χ) γράφει: «Για ένα πεπειραμένο γιατρό, ο σφυγμός των φλεβών αποκαλύπτει (στα δάκτυλά του) την αρρώστια του ασθενούς ακριβώς όπως η εμφάνιση των ούρων το καταδεικνύει στα μάτια του».

Χειρόγραφο από τη Μονή Χιλανδαρίου (στη βόρεια πλευρά του Αγίου Όρους) σχετικά με την ανάλυση των ούρων. Το Μοναστήρι Μοντεκασίνο θεωρείται το αρχαιότερο μοναστήρι της Δύσης. Στο Αββαείο του έχουν συγκεντρωθεί όλα τα αρχαία και μεσαιωνικά ελληνικά χειρόγραφα Ουροσκοπίας.

Τα βήματα του Θεόφιλου φαίνεται να ακολούθησε ο Εβραίος ιατρός Isaac Judaeus (845-940 μ.Χ.) Δύο αιώνες αργότερα επινόησε τον ουροσκοπικό τροχό, με τον οποίο τα χαρακτηριστικά των ούρων συγκρίνονταν με συγκεκριμένη πάθηση.

Ο μεγάλος ιατροσοφιστής, ο Μοναχός Μελέτιος (9ος αι.) σημάδεψε την εποχή. Το έργο του «Περί της του ανθρώπου κατασκευής ή πόνημα εν συνόψει περί φύσεως ανθρώπου»- αποτελεί την πρώτη ιατρική ανατομική πραγματεία. Ο Μελέτιος χρησιμοποίησε ως πηγή το έργο του Νεμεσίου, Επισκόπου Εμμέσης (4ος-5ος αι.).

Ο Μελέτιος αξιοποίησε τις φιλοσοφικές ιδεες του Νεμεσίου, τις ιατρικές θεωρίες του Ιπποκράτη και Γαληνού, καθώς και τις θεολογικές θέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Το κείμενο του Μελετίου αποτελεί την πρώτη ουσιαστική προσπάθεια για μια σφαιρική μελέτη της ανθρώπινης φύσης. Περιγράφει την ανατομία του σώματος, τις δυνάμεις και τα πάθη του πνεύματος και της ψυχής, τις αισθήσεις, τις επιθυμίες, τις κλίσεις και ανάγκες του ανθρώπου, τις ηλικιακές φάσεις και τις εκδηλώσεις τους από τη γέννηση ώς το θάνατο. Προβάλλει ως μέγιστη πνευματική κατάκτηση την αυτογνωσία, η οποία οδηγεί στην ένωση με τον Θεό και την ευδαιμονία.

Ενδιαφέρον έχει να σημειώσουμε ότι γίνεται, ίσως για πρώτη φορά, αναφορά στα «τριχοειδή» αγγεία: «εισί τριχοειδή φλεβία λεπτά κατά τα μόρια κείμενα... ευκόλως διοδεύεται το αίμα, προς τε τα λεπτά των αγγείων και προς άπαν το σώμα δια των τριχοειδών φλεβίων».

Πατέρας της σύγχρονης Νεφρολογίας, θεωρείται ο Άγγλος γιατρός R. Bright, ο οποίος το 1827 περιέγραψε την ομώνυμη νόσο, η οποία περιλάμβανε οίδημα, υπέρταση, μείωση των ούρων, εμέτους, δύσπνοια. Περιέγραψε δηλαδή πρώτος αυτό που σήμερα ονομάζουμε Χρόνια Νεφρική Νόσο.


Τη δεκαετία του 1840 καθιερώνεται η μικροσκόπηση του ιζήματος των ούρων.


ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΤΑΣΗ;

Ο νεφρός καθορίζει την πίεση. Η πίεση ταξιδεύει με τους νεφρούς, αλλά και η πίεση καταστρέφει τους νεφρούς. Ο νεφρός παίζει κεντρικό παθοφυσιολογικό ρόλο στην ανάπτυξη και τη συντήρηση της υπέρτασης, ανεξαρτήτως αιτιολογίας. Είναι ο καθρέφτης του καρδιαγγειακού συστήματος.

Αρτηριακή πίεση είναι η πίεση που ασκεί το αίμα στο εσωτερικό τοίχωμα των μεγάλων αρτηριών του σώματος που μεταφέρουν το αίμα από την καρδιά σε όλα τα όργανα. Υπέρταση σημαίνει ότι η αρτηριακή πίεση είναι σταθερά αυξημένη πάνω από τα φυσιολογικά όρια.

Κάποιος χαρακτηρίζεται ως υπερτασικός όταν:
  • η Συστολική (μεγάλη) είναι μεγαλύτερη από 140mmHg ή/και
  • η Διαστολική (μικρή) είναι μεγαλύτερη από 90 mmHg.
    Η διάγνωση της υπέρτασης βασίζεται αποκλειστικά στη μέτρηση της πίεσης. Δεν υπάρχει καμιά άλλη μέθοδος ή εξέταση για την αποκάλυψη των υπερτασικών ατόμων.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΕΣΗΣ

Τα πιεσόμετρα καρπού δεν συνιστώνται.

30΄ πριν την εξέταση – όχι καφές και κάπνισμα. Οι μετρήσεις να γίνονται σε καθιστή θέση. Η πλάτη του ασθενή πρέπει να ακουμπά στη ράχη της καρέκλας και το μπράτσο να είναι ακουμπισμένο σε σταθερή επιφάνεια. Η περιχειρίδα να εφαρμόζει καλά. Αν το μανίκι σας είναι σφικτό, θα πρέπει να το βγάλετε. Φουσκώνετε το πιεσόμετρο μέχρι τα 200-220 mmHg. Ξεφουσκώνετε αργά. Συστολική πίεση είναι το σημείο που ακούγεται ο ρυθμικός χτύπος. Διαστολική - όταν ο ρυθμικός ήχος παύει να ακούγεται.


ΠΟΙΑ ΠΙΕΣΟΜΕΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΙΕΣΗΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ;

Η χρησιμοποίηση ενός απλού μεταλλικού ή ενός ηλεκτρονικού πιεσομέτρου αρκεί. H λειτουργική κατάσταση του πιεσομέτρου πρέπει να ελέγχεται μια φορά κάθε χρόνο.Οι διαστάσεις της περιχειρίδας πρέπει να είναι οι κατάλληλες για το χέρι σας. Για πολλούς ανθρώπους με παχύ μπράτσο οι συνηθισμένες περιχειρίδες είναι μικρές, με αποτέλεσμα το πιεσόμετρο να δείχνει πίεση μεγαλύτερη από την πραγματική.

Κατά συντριπτική πλειοψηφία (95%) οι υπερτασικοί εμφανίζουν τη λεγόμενη «ιδιοπαθή» υπέρταση. Πρόκειται για υπέρταση ουσιαστικά άγνωστης αιτίας, που έχει σχέση κυρίως με την κληρονομικότητα (γονίδια) καθώς και με άλλους παράγοντες, όπως η παχυσαρκία, η μακροχρόνια πρόσληψη αυξημένης ποσότητας αλατιού, η καθιστική ζωή, κλπ.

Η υπέρταση είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο τόσο για εγκεφαλικό επεισόδιο, όσο και για έμφραγμα και για μια νεφρική νόσο. Υπολογίζεται ότι στη χώρα μας τα υπερτασικά άτομα πλησιάζουν τα 2.000.000.

Η άποψη ότι η διαστολική πίεση (γνωστή ως «πίεση της καρδιάς») είναι πιο σημαντική από τη συστολική είναι λανθασμένη. Ειδικά σε άτομα πάνω από 50 ετών, η συστολική πίεση είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ο,τι η διαστολική. Τόσο η συστολική όσο και η διαστολική αρτηριακή πίεση αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο για καρδιαγγειακό νόσημα.

Μερικές οικογένειες φαίνεται να πάσχουν σε μεγαλύτερη συχνότητα από υψηλή αρτηριακή πίεση. Πριν από την ηλικία των 50 ετών η υπέρταση παρουσιάζεται πιο συχνά στους άνδρες. Η συχνότητα εμφάνισής της στις γυναίκες αλλάζει, μετά την ηλικία των 50 πιο πολλές γυναίκες πάσχουν από υπέρταση, σε σχέση με τους άνδρες.

Η υψηλή πίεση παρατηρείται συχνότερα σε παχύσαρκα άτομα – 1/3 του πληθυσμού. Ακόμη και κατά την ανάπαυση ένα υπέρβαρο σώμα επιβαρύνει κατά πολύ την καρδιακή λειτουργία, γιατί χρειάζεται περισσότερο οξυγόνο. Η απώλεια σωματικού βάρους συνοδεύεται από πτώση της αρτηριακής πίεσης. Υπολογίζεται ότι στην ηλικία των 40 – 50 ετών οι παχύσαρκοι παρουσιάζουν πέντε φορές συχνότερα υπέρταση. Από πληθυσμιακές μελέτες, φάνηκε ότι η αύξηση του σωματικού βάρους αυξάνει κατά 65% - 75% τον κίνδυνο εμφάνισης υπέρτασης και κατά 80% - 90% τον κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη.


ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΕΡΤΑΣΗ ;

Ένα δισεκατομμύριο άτομα έχουν σήμερα υψηλή αρτηριακή πίεση.
1 στους 3 ενήλικες πάσχουν από υπέρταση
1 στους 2 σε ηλικία άνω των 60
2 στους 3 σε ηλικία άνω των 70
Συνήθως η υπέρταση εμφανίζεται μετά την ηλικία των 30 ετών, αλλά μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σε παιδιά.


Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι έχουν υπέρταση, ενώ λιγότερο από το 50% των ατόμων εν γνώσει, επιτυγχάνει μια καλή ρύθμιση. Το ποσοστό των υπερτασικών ατόμων, που έχουν ρυθμίσει την πίεσή τους, δεν ξεπερνά το 20%.

ΜΟΡΦΕΣ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ
  • Ιδιοπαθής ή Πρωτοπαθής (δεν είναι ξεκάθαρη η αιτία).
  • Δευτεροπαθής (αποτέλεσμα άλλης ασθένειας). Συχνότερα αίτια είναι η χρόνια νεφροπάθεια, η άπνοια κατά τον ύπνο και η στένωση των νεφρικών αρτηριών. Σπάνια αίτια είναι ο πρωτοπαθής αλδοστερονισμός, το φαιοχρωμοκύττωμα, το σύνδρομο Cushing, η στένωση του ισθμού της αορτής, κ.α.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ

Η υπέρταση θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες θνησιμότητας παγκοσμίως. Επιβαρύνει τη λειτουργία της καρδιάς και των αρτηριών (καρδιακή ανεπάρκεια, αρτηριοσκλήρυνση, ανεύρυσμα αορτής, στεφανιαία νόσος), αυξάνει τους κινδύνους εμφάνισης εγκεφαλικού επεισοδίου και νεφρικής ανεπάρκειας. Στην ΗΠΑ η υπέρταση ονομάζεται «ο βουβός δολοφόνος».


ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Δυστυχώς, μερικά υπερτασικά άτομα, διακόπτουν τη θεραπεία. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή νομίζουν ότι «θεραπεύτηκαν» ή, απλώς, επειδή αμέλησαν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους. Μπορεί να μην καταλαβαίνετε ότι η θεραπευτική αγωγή διατηρεί την πίεσή σας υπό έλεγχο, αλλά ο εγκέφαλος, η καρδιά, οι οφθαλμοί, οι αρτηρίες και οι νεφροί σας αισθάνονται τη διαφορά.

Ο σακχαρώδης διαβήτης συνοδεύεται από διπλάσια ως τριπλάσια συχνότερη υπέρταση απ' ότι αυτή απαντάται στο γενικό πληθυσμό. Υπολογίζεται ότι έως και 75% των καρδιαγγειακών επιπλοκών που συνοδεύουν το διαβήτη οφείλονται στην υπέρταση. Στους υπερτασικούς με σακχαρώδη διαβήτη και σε αυτούς που πάσχουν από νεφρική ανεπάρκεια ο θεραπευτικός στόχος είναι χαμηλότερος (πίεση κάτω από 130/80 mmHg).

Για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή μείωση του κινδύνου επιπλοκών είναι απαραίτητη η άριστη ρύθμιση της πίεσης. Ο κίνδυνος που διατρέχει ένα υπερτασικό άτομο για αγγειακό επεισόδιο δεν εξαρτάται από το πόσο αυξημένη ήταν η πίεσή του πριν από τη θεραπεία, αλλά κυρίως από το πόσο καλά θα ρυθμιστεί με τη θεραπεία.

Συνήθως η υπέρταση δεν έχει συμπτώματα. Οι ενοχλήσεις, όταν υπάρχουν, οφείλονται στις επιπλοκές της, που συνήθως εμφανίζονται μετά από χρόνια. Ο πονοκέφαλος, τα βουητά στα αυτιά, οι εξάψεις, οι ρινορραγίες δεν οφείλονται πάντα στην υπέρταση. H μεγάλη αύξηση της πίεσης σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα της αναστάτωσης λόγω της αιμορραγίας και μειώνεται χωρίς φάρμακα μόλις ηρεμήσει ο ασθενής. Η πλειονότητα των ασθενών ανακαλύπτουν ότι έχουν υπέρταση κατά τη διάρκεια μίας εξέτασης ρουτίνας.

Υπάρχει σχέση μεταξύ της υπέρτασης και της κατανάλωσης αλατιού. Ο μέτριος περιορισμός του αλατιού στη διατροφή μας αποδεδειγμένα μειώνει την αρτηριακή πίεση. Οι άνθρωποι που έχουν την τάση να παρουσιάζουν υψηλή πίεση είναι πολύ πιθανόν να τη χειροτερεύουν τρώγοντας αλατισμένα φαγητά.


ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ ή Ο ΚΑΦΕΣ;

Τα πορτοκάλια δεν αυξάνουν την πίεση. Περιέχουν κάλιο που είναι χρήσιμο ιδίως σε αυτούς που παίρνουν διουρητικά φάρμακα.
Ο καφές μπορεί να προκαλέσει μικρή παροδική αύξηση της πίεσης για 1-3 ώρες. Όμως άτομα που πίνουν καφέ κάθε μέρα, παρουσιάζουν «ανοχή» σε αυτή τη δράση και τελικά η πίεσή τους δεν επηρεάζεται.


ΤΟ ΣΚΟΡΔΟ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ;

Το σκόρδο περιέχει μια ουσία (αλικίνη) με αγγειοδιασταλτικές ιδιότητες που μπορεί να επηρεάσει την αρτηριακή πίεση. Όμως, τα πιθανά οφέλη, όπως και οι κίνδυνοι από τη μακροχρόνια χρήση της ουσίας αυτής, είναι άγνωστα.


ΤΑ ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ δεν έχουν καμιά θέση στη θεραπεία. Είναι χρήσιμα σε άτομα με άγχος και κρίσεις πανικού, ανεξαρτήτως υπέρτασης. Ο όρος «νευροπίεση» είναι λανθασμένος και παραπλανητικός , επειδή όλοι οι άνθρωποι, με υπέρταση ή χωρίς, μπορεί να έχουν αυξημένη πίεση σε συνθήκες άγχους. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν «νευροπίεση». Υπέρταση έχουν μόνο τα άτομα που παρουσιάζουν σταθερή αύξηση της πίεσης σε συνθήκες ηρεμίας.


ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Η ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ

Η αυξημένη χοληστερίνη επιταχύνει την αρτηριοσκλήρυνση και μαζί με την υπέρταση αυξάνει ακόμα περισσότερο τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών επεισοδίων. Η χοληστερίνη δεν είναι απλά θέμα σωστής διατροφής. Η αύξησή της οφείλεται τόσο σε διαταραχή του μεταβολισμού του οργανισμού, όσο και σε αυξημένη πρόσληψη ζωικών λιπών με το φαγητό. Όπως και η αυξημένη αρτηριακή πίεση η αύξηση της χοληστερίνης και των τριγλυκεριδίων δεν προκαλεί κανένα σύμπτωμα.


ΤΑ ΟΡΙΑ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ

Είναι τα ίδια στους ηλικιωμένους, όπως και στους νεότερους υπερτασικούς. Έτσι, ένα άτομο π.χ. 75 ετών, με πίεση πάνω από 140/90 mmHg σε επανειλημμένες μετρήσεις, θεωρείται υπερτασικό. Ο γιατρός θα αποφασίσει αν και πότε θα χορηγήσει αντιυπερτασικά φάρμακα.
Η θεραπεία της μεμονωμένης συστολικής υπέρτασης στους ηλικιωμένους μειώνει την εμφάνιση άνοιας μέχρι και 25% και έως 80% την εμφάνιση καρδιακής ανεπάρκειας.


ΥΠΕΡΤΑΣΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Είναι συχνότερη απ' ό,τι γενικά θεωρείται (1-2%). Λόγω της αυξανόμενης παχυσαρκίας, η συχνότητά της αυξάνεται. Μέχρι 12 ετών οφείλεται σε νόσημα. Στα μεγαλύτερα παιδιά συχνότερη είναι η «ιδιοπαθής». Υπέρταση και παχυσαρκία των γονιών αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης υπέρτασης στα παιδιά.Τα όρια της πίεσης διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία, το φύλο και το ανάστημα.

Διαφημιστικό σποτ της Ελληνικής Εταιρίας για τη Μελέτη της Υπέρτασης

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΣΗ! ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ.
Ας βοηθάμε τον εαυτό μας, για να ζήσουμε περισσότερα χρόνια υγιείς.


Βιβλιογραφία:

  1. Λιάππα Σ., Kαρκαλούσος Π., «H ουροσκοπία και η εξέλιξή της», Εφαρμ. Κλιν. Μικροβ. Εργ. Διαγν., Oκτ. 2008; 13(4): 255-264.
  2. Diamantopoulos A, Uroscopy in Byzantium, Am J Nephrol, 1977; 17: 222 – 227.
  3. 13. Marketos S, Diamandopoulos A, Voyiatzakis E, Limits in the Studies of the Art of Uroscopy: The Byzantine Example, Am J Nephrol 1994;14:239-245.
  4. Kouba E, Wallen EM, Pruthi RS. Uroscopy by Hippocrates and Theophilus: prognosis versus diagnosis. J Urol. 2007 Jan;177(1):50-2.
  5. Angeletti LR, Cavarra B. Critical and historical approach to Theophilus' De Urinis. Urine as blood's percolation made by the kidney and uroscopy in the middle ages. Am J Nephrol. 1994;14(4-6):282-9.
  6. Pardalidis N, Kosmaoglou E, Diamantis A, Sofikitis N. Uroscopy in Byzantium (330-1453 AD). J Urol. 2008 Apr;179(4):1271-6.
  7. J A Armstrong. Urinalysis in Western culture: A brief history Kidney International (2007) 71, 384–387.
  8. Connor H. Medieval uroscopy and its representation on misericords – part 1: uroscopy. Clin Med 2001; 1: 507–509.
  9. Jasin J. The transmission of learned medical literature in the middle English Liber uricrisiarum. Med Hist 1993;37: 313–329.
  10. Angeletti L. R.· Cavarra B. Critical and Historical Approach to Theophilus’ De Urinis. Am J Nephrol 1994;14:282–289.
  11. Angeletti L.R.· Gazzaniga V. Theophilus’ Auctoritas: The Role of De urinis in the Medical Curriculum of the 12th–13th Centuries Am J Nephrol 1999;19:165–171.
  12. Fine L.G. Circle of Urine Glasses: Art of Uroscopy. Am J Nephrol 1986;6:307–311.
  13. A. Diamantis, E. Magiorkinis, G. Androutsos. Proteinuria: From Ancient Observation to 19th Century Scientific Study The Journal of Urology, Volume 180, Issue 6, December 2008, Page 2332.
  14. Βογιατζάκης Δ, Από την Ουροσκοπία στη σύγχρονη ανάλυση των ούρων, Ιατρική Εταιρεία Αθηνών, Κλινικά Φροντιστήρια, Τόμος 11, Τεύχος 4, σελ. 11 – 16.
  15. http://www.hypertension.gr/Content/guidelines-2007.aspx

Δεν υπάρχουν σχόλια: