Καλοσύνη κι ευσπλαχνία, όχι για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις»

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής η΄ Λουκά

15^ης Νοεμβρίου 2015

(Λουκ. ι’ 25-37)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Άθλια και εξοργιστική είναι η αναλγησία και η απανθρωπιά των δύο ανθρώπων της σημερινής παραβολής, του ιερέα και του Λευίτη, οι οποίοι παρότι είδαν κτυπημένο από τους ληστές και ετοιμοθάνατο τον συνάνθρωπό τους δεν τον βοήθησαν, αλλά προσπέρασαν αδιάφοροι, επικαλούμενοι διάφορες δικαιολογίες. Και μόνον ένας ευσπλαχνικός Σαμαρείτης (εχθρός των Ιουδαίων και θεωρούμενος άπιστος) ήταν αυτός που τον περιέλθαψε, τον μετέφερε και ξόδεψε γι' αυτόν.

Οι δύο ιερωμένοι ήταν πρόσωπα μεγάλης περιωπής και υπόληψης την εποχή εκείνη. Ήταν λειτουργοί του Ναού του Σολομώντος και μεσολαβητές μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Όμως πρόδωσαν την ιερή αποστολή τους και αρνήθηκαν την αγάπη προς τον πλησίον, μη υπακούοντας ούτε στα στοιχειώδη ανθρώπινα ένστικτα της φιλανθρωπίας και της αλληλοβοήθειας, που ο Θεός ενστάλαξε σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.

Πολλές φορές, δυστυχώς, άνθρωποι που κατέχουν θρησκευτικά αξιώματα έχουν σκληρή καρδιά ξεγυμνωμένη από συμπόνια και αγάπη. Μεταβάλλουν σε επάγγελμα το ιερό διακόνημά τους, όντας υποκριτές και τυπολάτρες. Οι ιερείς της παραβολής, φίλαυτοι και συμφεροντολόγοι, δεν είδαν την αγωνία και το χαροπάλεμα του τραυματισμένου συνανθρώπου τους. Φοβήθηκαν να τον αγγίξουν, για να μην λερωθούν από τα αίματα. Ίσως φοβήθηκαν, ακόμη, ότι οι ληστές δεν είχαν φύγει, αλλά παραμόνευαν κρυμμένοι. Φρόντισαν, λοιπόν, -για την προσωπική ασφάλειά τους- να αποχωρήσουν το ταχύτερο δυνατόν. Αυτό και σήμερα συμβαίνει καθημερινά.

Πολλοί θεωρούν ντροπή να ασχοληθούν με φτωχούς και άρρωστους συνανθρώπους τους. Φοβούνται μήπως ταλαιπωρηθούν, αν τους συντρέξουν και μήπως φτωχύνουν αν τους ελεήσουν. Πολλές φορές σκέφτονται ότι την καλή πράξη τους δεν θα την δει κανείς κι έτσι δεν θα εισπράξουν επαίνους, που θα ικανοποιήσουν την φιλαυτία τους.

Το ίδιο σκέφτονταν και οι Φαρισαίοι, οι οποίοι έπρατταν μόνο για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις». Υποκρίνονταν καλοσύνη και εκμεταλλεύονταν την ανθρώπινη ανάγκη και ταλαιπωρία. Στο βάθος όμως ήταν απάνθρωποι και μοχθηροί. Αυτό ισχύει και για πολλούς δήθεν θρησκευόμενους και φιλάνθρωπους της εποχής μας. Σκοπός τους είναι μόνον η αυτοπροβολή και η διαφήμιση και όχι η ωφέλεια στον συνάνθρωπο. 
          Ας μην μιμηθούμε, λοιπόν, αυτούς, αλλά ας ακολουθήσουμε το ταπεινό, άδολο και λαμπρό παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη, βοηθώντας στην σωματική αλλά και ψυχική στήριξη και θεραπεία των συνανθρώπων μας, εφαρμόζοντας τα λόγια του Κυρίου και κερδίζοντας την ουράνια Βασιλεία. Γένοιτο!