Καμπουριασμένοι ενώπιον του Σωτήρα

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Ι΄ Λουκά 

9 Δεκεμβρίου 2018 

(Λουκ. ιγ΄ 10-17)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Όλοι μας, καθημερινά, συναντάμε στη ζωή μας υποκριτές και συκοφάντες ανθρώπους. Αυτοί δεν διστάζουν να αμαυρώσουν και να διαστρέψουν το καθετί. Ακόμη και τα ιερά κείμενα δεν εξαιρούνται και δεν γλιτώνουν από την μανία τους, τα οποία νοθεύουν και παρερμηνεύουν. 

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι στη σημερινή περικοπή, γεμάτοι φθόνο και δολιότητα, όχι μόνο δεν έκαναν ποτέ κάτι για να βοηθήσουν αυτή την δυστυχισμένη γυναίκα, αλλά λυπήθηκαν πολύ, όταν την είδαν θεραπευμένη από τον Σωτήρα Χριστό. Τους ενόχλησε ιδιαίτερα ότι το μέγα αυτό θαύμα επιτελέστηκε από τον Θεάνθρωπο Κύριο και έτσι φανερώθηκε περίτρανα η δύναμη του φιλάνθρωπου Θεού.

Άνθρωποι φίλαυτοι, φιλοχρήματοι, υποκριτές, διεστραμμένοι, τυπολάτρες και επιδειξίες ενοχλήθηκαν από την ακτινοβόλα θεϊκή αρετή του Κυρίου και μετέπειτα των Αγίων Αποστόλων Του. Απαιτούσαν για τους εαυτούς τους τιμές, δόξες και σεβασμό, ενώ περιφρονούσαν κάθε αδύναμο φτωχό και ασήμαντο άνθρωπο. Κατηγόρησαν τον Κύριο ότι παραβιάζει το Σάββατο, μη θέλοντας να συναισθανθούν ότι οι γιορτές αλλά και καθετί, το οποίο γίνεται στον θρησκευτικό χώρο, γίνεται για να υπηρετήσει τον άνθρωπο και όχι ως αυτοσκοπός. Όμως η αρετή και η αγιότητα του Κυρίου παρέμεινε αλώβητη, ενώ οι ίδιοι ντροπιάστηκαν και κατατροπώθηκαν.

Σε χτυπητή αντίθεση με αυτούς, υπήρξε η δυστυχής καμπουριασμένη γυναίκα, η οποία έπασχε και υπέφερε από την φοβερή ασθένειά της δεκαοκτώ συναπτά έτη. Αυτή πίστευε στον Θεό και μέσα στην αγνή καρδιά της ένιωθε και αναγνώριζε την χάρη του Θεού. Δεν μπορούσε να μεταβεί με ευκολία στην συναγωγή και στους ιερούς τόπους των Ιουδαίων.  Ένιωθε τον θρησκευτικό ζήλο και την επιθυμία ν’ ακούσει τα ιερά λόγια της πίστης της, όμως σωματικά αδυνατούσε. Και να σκεφτεί κανείς ότι εδώ πρόκειται μόνο για την εβραϊκή συναγωγή, τόπο πολύ κατώτερο από την Εκκλησία του Χριστού, την οποίαν έχουμε την ευλογία να απολαμβάνουμε και να βιώνουμε δύο χιλιάδες και πλέον έτη.

Πόσο δικαιολογημένοι, λοιπόν, είμαστε όλοι εμείς, οι οποίοι, ενώ θεωρούμε τους εαυτούς μας Χριστιανούς, δεν νιώθουμε όσο οφείλουμε την χάρη και τον φωτισμό του Θεού, εντός του ιερού ναού, αποξενωμένοι μάλιστα από τα θεία και ιερά μυστήρια;;; Πολλοί από εμάς αμελούμε την εκκλησιαστική ζωή, ενώ -άλλες φορές- εκτελούμε τυπικά, ως αγγαρεία, τα θρησκευτικά καθήκοντά μας. Στην περίπτωση αυτή, μοιάζουμε, δυστυχώς, με τους ασεβείς Γραμματείς και Φαρισαίους. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μην τους μιμηθούμε. Γένοιτο!