Τον δικό της ιερομόναχο, ο οποίος θα καλύπτει τις λειτουργικές ανάγκες της αδελφότητας, απέκτησε η Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Βουνού στο Forrestfield της Πέρθης.
Κατά την ποιμαντική επίσκεψή του στην πρωτεύουσα της Δυτικής Αυστραλίας, ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Μακάριος τέλεσε διαδοχικά την εις Διάκονον και την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του προεστώτος της αδελφότητος, π. Προδρόμου Σουρή, ο οποίος έλαβε το όνομα Μακάριος.
Παρόντες στη μεγάλη αυτή χαρά της τοπικής Εκκλησίας και ειδικότερα της Ι.Μ. Αγίου Ιωάννου ήταν ο Αρχιεπισκοπικός Επίτροπος Πέρθης, Θεοφ. Επίσκοπος Κυανέων κ. Ελπίδιος, οι δύο άμεσοι προκάτοχοι του π. Μακαρίου (πρώην ηγούμενοι της Ι.Μονής), ήτοι ο Θεοφ. Επίσκοπος Μελόης κ. Αιμιλιανός και ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου κ. Ιερώνυμος, καθώς επίσης η μητέρα και τα κατά σάρκα αδέρφια του χειροτονούμενου, τα μέλη της αδελφότητας και οι δόκιμοι μοναχοί, κληρικοί και πολλοί προσκυνητές.
Ο Σεβ. κ. Μακάριος αναφέρθηκε με υπερηφάνεια στον σπουδαίο πνευματικό ρόλο που διαδραματίζει στη Δυτική Αυστραλία η Ι.Μ. Αγίου Ιωάννου του Βουνού, κάνοντας λόγο για «μία πνευματική, “δωδεκάτειχο” πόλη, που στέκεται ψηλά στον λόφο της ελπίδος του Forrestfield της Πέρθης» και είναι «χαλκείον αρετής, διδασκαλείον ευσεβείας, θερμοκήπιον αγάπης και ανθόκηπος ευωδέστατος ποικίλης αγαθοσύνης». «Ως υπεύθυνος φύλακας και κηπουρός της, φρόντισε να μην ανοίξεις ποτέ την Κερκόπορτα της απροσεξίας για να εισέλθει εκείθεν ο πορθητής διάβολος και να δηλητηριάσει την αγία εργασία σου, ενσπείρων ζιζάνια, καλλιεργών τον τύφον ή την πλάνη καθ’ οιονδήποτε τρόπο», τόνισε στον π. Μακάριο.
Παράλληλα, ο Αρχιεπίσκοπος απηύθυνε πνευματικές νουθεσίες και συμβουλές στον χειροτονούμενο. Αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, στο σεπτό πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ανέτρεξε σε μια προ εικοσαετίας επίσκεψή Του σε Μονή της Κρήτης, όπου ο Παναγιώτατος άνοιξε την καρδιά του στην εκεί αδελφότητα και αποκάλυψε το εσωτερικό βίωμα της ψυχής του λέγοντας: «Ουδέποτε λησμονώ ότι κατά κύριον λόγον είμαι μοναχός, και ψυχή τε και σώματι από νεότητος αφιερώθην ως ολοκάρπωμα λογικόν τω Κυρίω και τη Μητρί Εκκλησία».
Με την πατρική προτροπή να κρατήσει ως ιερά παρακαταθήκη τον λόγο και το παράδειγμα του Οικουμενικού Πατρίαρχου, ο Σεβασμιώτατος επισήμανε στον π. Μακάριο: «Μη λησμονήσεις ποτέ ότι είσαι μοναχός, αφιερωμένος καθ’ ολοκληρίαν στον Χριστό, τον Νυμφίο της Εκκλησίας. Για μας τους μοναχούς η ημέρα της μοναχικής μας καθιερώσεως είναι η γενέθλιος ημέρα μας, γιατί ακριβώς εκείνη την ημέρα λάβαμε το δεύτερο βάπτισμα».
Σε άλλο σημείο, ο Σεβασμιώτατος αναγνώρισε ότι «το να είσαι μοναχός και συνάμα κληρικός αντανακλά σήμερα αυτό που στην Ορθόδοξη πνευματική εμπειρία των πατέρων χαρακτηρίζεται ως “χαρμολύπη”». «Η χαρμολύπη συνδυάζει τη γεύση του πόνου με το μεγαλείο της θυσιαστικής κενώσεως», εξήγησε, και παρότρυνε τον νέο ιερομόναχο να αναλάβει ολοπρόθυμα την ευθύνη της παρηγοριάς και της παρακλήσεως προς τον πάσχοντα άνθρωπο, η οποία, όπως του επισήμανε, είναι συνυφασμένη άρρηκτα με τη χαρά της προφοράς και της αγαπητικής κοινωνίας.
Εκτενής ήταν η αναφορά του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας στη μεγάλη ευθύνη που συνεπάγεται η αποδοχή της δωρεάς της ιερωσύνης. «Η ιερωσύνη είναι κένωση και προσφορά, είναι εξωστρέφεια, είναι σταυρός και ταπείνωση», υπογράμμισε. Αφού απαρίθμησε ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία της εσωστρέφειας, η οποία δύναται να καταδυναστεύσει την ιερωσύνη, προέτρεψε τον χειροτονούμενο να επιτελέσει ταπεινά και με ευγένεια το διακόνημά του, και να εργάζεται με χαρά και όχι με μιζέρια και θλίψη.
Εξάλλου, υπενθύμισε στον π. Μακάριο ότι ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ, κάθε φορά που συναντούσε έναν αδελφό, αναφωνούσε: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου!». «Αυτή η πνευματοκίνητη χαρά της θείας επιποθήσεως του αδελφού και της επικοινωνίας, ευρίσκεται στους αντίποδες του εωσφορικού ατομοκεντρισμού», τόνισε και κατέληξε προτρέποντας τον π. Μακάριο: «Αυτή τη χαρά να προσφέρεις με τη διακονία σου στον σημερινό άνθρωπο που είναι θλιμμένος ή μάλλον καταθλιμένος και έχει ανάγκη πνευματικής και καρδιακής παρηγορίας. Η καρδιά μας δεν είναι ένας χώρος ερμητικά κλειστός, αλλά ορθάνοικτος. Άνοιξε την καρδιά σου για τον πλησίον. Άδειασε την καρδιά σου από τον εαυτό σου για να δημιουργηθεί χώρος να χωρέσει ο αδελφός που είναι δίπλα σου. Άνοιξε την καρδιά σου για να κατοικήσει πλουσίως η χάρη του παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος εντός αυτής».
The Holy Monastery of St. John of the Mountain in Forrestfield, Perth, acquired its own monk, who will cover the liturgical needs of the brotherhood.
During his pastoral visit to the capital of Western Australia, His Eminence Archbishop Makarios of Australia successively ordained to the Deaconate and to the Priesthood the Abbot of the Brotherhood, Father Prodromos Souris, who took the name Makarios.
Present at this great joy of the local Church and especially of the Holy Monastery of Saint John of the Mountain was the Archiepiscopal Vicar of Perth, His Grace Bishop Elpidios of Kyanea, as well as the two immediate predecessors of Fr. Makarios (former abbots of the Holy Monastery), namely His Grace Bishop Emilianos of Meloa and the Very Rev. Archimandrite of the Ecumenical Throne Father Ieronymos, as well as the mother and the siblings of Father Makarios, the members of the brotherhood, the novice monks, clergy and many pilgrims.
His Eminence Archbishop Makarios proudly referred to the great spiritual role that the Holy Monastery of Saint John of the Mountain plays in Western Australia, talking about “a spiritual,” twelve-walled “city, which stands high on the hill of hope of Forrestfield in Perth” and it is “a bronze pillar of virtue, a teaching of piety, a greenhouse of love and a fragrant flower-garden of goodness.”
“As its responsible guardian and gardener, take care never to open the ‘Kerkoporta’ (hidden door) of carelessness so that the invading devil can enter from there and poison your holy work, sowing weeds, cultivating typhoons or delusions in any way”, His Eminence Archbishop Makarios stressed to Fr. Makarios.
At the same time, the Archbishop addressed spiritual instructions and advice to the ordinand. Referring, among others, to the venerable person of the Ecumenical Patriarch Bartholomew, referred to His visit to a Monastery of Crete twenty years ago, where His All-Holiness opened his heart to the brotherhood there and revealed the inner experience of his soul saying: “I never forget that I am primarily a monk, and my soul and body from youth were dedicated as a whole fruit to the Lord and the Mother Church.”
With the paternal exhortation to keep as a sacred legacy the word and the example of the Ecumenical Patriarch, His Eminence pointed out to Fr. Makarios: “Never forget that you are a monk, completely dedicated to Christ, the Bridegroom of the Church. For us monastics the day of our monastic establishment is our day of birth, because that very day we received the second baptism “.
Elsewhere, His Eminence acknowledged that “being a monk and at the same time a clergyman reflects today what in the Orthodox spiritual experience of the fathers is characterised as “joyful-sorrow “. “This Joyful-sorrow combines the taste of pain with the greatness of emptying of ones self sacrificially”, His Eminence explained, and urged the new hieromonk to wholeheartedly take responsibility for the consolation and supplications to the afflicted man, which, as His Eminence pointed out to him, is inextricably linked with the joy of offering ones self and loving communion.
Extensive was the reference of the Archbishop of Australia to the great responsibility that comes from accepting the gift of the priesthood. “The priesthood is a self-emptying and an offering, it is extroversion, a turning outwards, it is a cross and humiliation,” he stressed. Having listed some of the characteristics of introversion, which can undermine the priesthood, His Eminence urged Father Makarios to perform his ministry humbly and politely, and to work with joy and not with misery and sorrow.
He also reminded Father Makarios that Saint Seraphim of Sarof, every time he met a fellow brother, he would exclaim: “Christ is Risen, my joy!”. “This spirit-driven joy of the divine desire of the brother and communication is at the opposite end of the spectrum of euphoric atomic centrism, His Eminence stressed and concluded by urging Father Makarios, “To offer this joy with your ministry to today’s man who is sad or rather depressed and in need of spiritual and heart-felt consolation.
Our heart is not a space tightly closed, but wide open. Open your heart to your neighbour. Empty your heart of yourself to make room for the brother next to you. Open your heart so that the grace of the Holy Spirit may dwell richly in it “.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου