Γράφει
η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ
Πάντα
αγαπούσα τα λουλούδια, πάντα φύτευα
λουλούδια. Από τα πολύ νεανικά μου
χρόνια, όταν μετά τους σεισμούς του
1953, χτίσαμε δικό μας σπίτι στην Μπόχαλη
και είχα άπλετο χώρο μπροστά, αλλά και
πεζούλια γύρω για γλάστρες! Τον πολύ
ευρύχωρο χώρο μπροστά, τον μετέτρεψα
σε ένα μικρό παράδεισο, φυτεύοντας ό,τι
λουλούδι υπήρχε, αφήνοντας μόνο, ένα
μικρό μονοπάτι στη μέση που οδηγούσε
στην κυρία είσοδο του σπιτιού, κάτι σαν
τις παλιές μαΐστρες. Στα πεζούλια δε,
τενεκέδες, πού να βρεθούν λεφτά για
γλάστρες, με μπουγαρινιές, γραντούκες,
γαρυφαλλιές και πολλά ακόμη! Για πότισμα,
κουβαλούσα νερό από την Κάναλη, πότε με
έναν «πετρόσιγλο», όπως τους λέγαμε,
δηλαδή τενεκέ πετρελαίου, χωρούσε πολύ
νερό αλλά πολύ βαρύς, πότε με δυο
μικρότερους σίγλους και «στεφάνι» στη
μέση για ισορροπία! Μεγάλη κούραση, αλλά
μεγαλύτερη η αγάπη για τα φιόρα μου και
η ικανοποίησή μου να τα βλέπω να
ομορφαίνουν τον τόπο και να μοσχοβολούν
.
Γιατί,
ναι, ήταν μόνο δικά μου! Σχεδόν όλοι οι
Μποχαλιώτες έλεγαν: