Το φθινόπωρο του 1981 ήμουν ήδη δευτεροετής φοιτητής στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, σε μια εποχή η οποία ζούσε ακόμη στον απόηχο της Μεταπολίτευσης και του αιτήματος για τον εκδημοκρατισμό της παιδείας. Το νέο φωτεινό φοιτητικό μου σπίτι στην Αποστόλου Παύλου και Αγίου Δημητρίου, στον 5ο όροφο, απέναντι από το Τουρκικό Προξενείο, ήταν σαφώς πιο ευχάριστο από το ανήλιαγο διαμέρισμα του πρώτου έτους, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Ροτόντας, πίσω ακριβώς από το μετόχι της Μονής Γρηγορίου. Τώρα πια γνώριζα καλύτερα την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη. Η παραλία, η Αριστοτέλους, η Τσιμισκή, η Λεωφόρος Στρατού, η Άνω Πόλη, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Αγίου Δημητρίου και η Μελενίκου, αλλά και πιο έξω, η Νέα Μηχανιώνα που την ήξερα πριν ακόμη γίνω φοιτητής, ήταν τα αγαπημένα μου μέρη.