Η παρουσία του Πατέρα ανεξίτηλη σε κάθε σκέψη και κάθε κίνηση. Χωρίς συναισθηματισμούς για την σωματική απουσία του, είναι μεγάλη η παρακαταθήκη που μας άφησε για να συνεχίσουμε στην οδό που ο ίδιος χάραξε.
Την οδό της αγάπης, της υπομονής, της εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού κα της υπακοής στην Εκκλησία.
Η υπακοή του στην Εκκλησία τον οδηγούσε πάντα να αναφωνεί : «ιδού ο δούλος Κυρίου». Έσκυβε το κεφάλι χωρίς να υπολογίζει τον δικό του προσωπικό κόπο εμπρός στην προσφορά αγάπης προς τον πλησίον. Ως ηγούμενος της Ι. Μονής Εσφιγμένου θυσίασε τον εαυτό του για την επαναφορά της κανονικότητας στην Ιερά Μονή.
Κάθε λόγος, πραγματικά, είναι φτωχός για να εκφράσει κάποιος που έζησε τον Γέροντα και να πει τον τρόπο που ευεργετήθηκε με την παρουσία του, τον λόγο του, την έγνοιά του, το βλέμμα του, το χαμόγελό του, την πατρική αγκαλιά του, μέσα στην οποία έσβηναν όλα...
Έντεκα χρόνια «ως η ημέρα η εχθές…», Γέροντα. Σαν χθες μοιάζει η στιγμή που άφησες γαλήνια την τελευταία σου πνοή, σε εκείνο το κρεββάτι του νοσοκομείου, και γέμισε ξαφνικά η ατμόσφαιρα κάτι ουράνιο, κάτι έξω από τον κόσμο. Γέμισε από την πνοή σου. Μας έδωσες, όπως πάντα, έτσι απλά, την πνοή σου να αναπνέουμε το άρωμα του ουρανού που ζούσες και να ζήσουμε τον ουρανό από εδώ στην γη, όπως ήθελες, δίνοντας αγάπη και καλοσύνη προς όλους.
Αυτό το άρωμα του ουρανού ήθελες να χαρακτηρίζει και να ξεχωρίζει τα παιδιά σου. Το άρωμα της αγάπης όπως την βίωνες μέσα σου ήθελες να την βιώσουμε κι εμείς, μεταδίδοντας σε όλους τους ανθρώπους αγάπη και παρηγοριά.
Αιωνία η μνήμη σου Γέροντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου