«Ὅταν αὐτὸς ἔφθασε καὶ εἶδε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, χάρηκε καὶ παρώτρυνε ὅλους νὰ παραμένουν πιστοὶ στὸν Κύριο μὲ σταθερὴ καρδιά, διότι ἦταν πραγματικὰ ἄνθρωπος ἀγαθὸς καὶ γεμᾶτος Πνεῦμα Ἅγιο καὶ πίστη. Ἀρκετὸς λαὸς προστέθηκε στὸν Κύριο».
Με έναν πολύ όμορφο λόγο αναφέρεται το βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» στην μεταστροφή των κατοίκων της Αντιόχειας στον Χριστό. Ο απόστολος Βαρνάβας τους προτρέπει «να παραμένουν πιστοί στον Κύριο με σταθερή καρδιά», να είναι η πρόθεση της καρδιάς τους στραμμένη προς τον Χριστό και να προσμένουν την φώτιση και την δωρεά της παρουσίας Του, χωρίς να λυγίζουν μετά τον διωγμό που οι Ιουδαίοι έκαναν στους χριστιανούς, με αφετηρία το μαρτύριο του αγίου Στεφάνου. Και πραγματικά, πολύς λαός προστέθηκε στον Κύριο.
«Τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Η πίστη έχει ως προϋπόθεση να στραφεί η καρδιά μας προς τον Κύριο. Ο Χριστός είπε ότι όπου είναι ο θησαυρός μας, εκεί είναι και η καρδιά μας. Αν η καρδιά μας είναι στραμμένη προς τον Χριστό, κοιτά ψηλά, νιώθει ότι μέσα από τη σχέση μαζί Του η ζωή μας έχει νόημα, τότε είμαστε κοντά Του με την πρόθεσή μας, με την ελευθερία μας, όχι από εξαναγκασμό, ούτε από συνήθεια, ούτε από φόβο, αλλά μόνο από αγάπη. Και η αγάπη αυτή είναι πληρωτική της ύπαρξης. Δεν επεξεργάζεται τα γεγονότα της ζωής με την ανησυχία του λογικού, με το κίνητρο του συμφέροντος, αλλά βλέπει την πορεία μας ως εκπλήρωση του σχεδίου και της πρόνοιας του Θεού για μας, που κάποτε μπορεί να μη λειτουργεί με τους ρυθμούς που εμείς επιθυμούμε, αλλά δεν είναι λησμονητική για μας. Θέλει καρδιά που να προσεύχεται, να ελπίζει, να αγαπά, να χαίρεται, να προσμένει. Κι εδώ η πίστη διαδραματίζει μοναδικό ρόλο. Διότι η καρδιά που βλέπει προς τον Χριστό κάνει την πίστη να δυναμώνει.
«Τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Και προσμένω δεν σημαίνει μόνο περιμένω από τον Χριστό να μου δείξει τον δρόμο ή να μου δώσει αυτό που επιθυμώ. Σημαίνει ότι μένω σταθερά κοντά στον Χριστό, στην προσμονή της χάριτος και του ελέους Του και αποδέχομαι ακόμη και τους σταυρούς που έρχονται στη ζωή. Σηκώνω τους σταυρούς. Ξέρω ότι θα έρθει η ανάσταση. Προσμένω όμως. Δεν φεύγω ούτε διά των λογισμών, ούτε διά της δικής μου ερμηνείας της ζωής, ούτε διά των παθών μου από τη σχέση μαζί Του. Και προσεύχομαι καρδιακά Εκείνος να είναι το στήριγμα και ο οδηγός μου, ανεξαρτήτως περιστάσεων. Αυτό, βεβαίως, δεν συνεπάγεται παθητικότητα. Κάνω αυτό που περνά από το χέρι μου. Αλλά έχω την ηρεμία και τη γαλήνη της πίστης και της προσμονής ότι Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο.
«Τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Η προσμονή συνεπάγεται τη ζωή της Εκκλησίας, την ένταξή μου σ’ αυτήν. Και είναι ίσως πολλές οι απογοητεύσεις που ζούμε οι άνθρωποι στην Εκκλησία, κυρίως από την απουσία γνήσιας κοινότητας και κοινωνίας, από την αδυναμία να βρούμε πρόσωπα που θα μας σταθούν, αλλά και από την δική μας νοοτροπία που δεν θέλει κάτι περισσότερο από την Εκκλησία, εκτός από την εκπλήρωση των όποιων θρησκευτικών μας καθηκόντων και μία αίσθηση ότι όταν πεθάνουμε θα πάμε στη βασιλεία του Θεού, αφού στη ζωή ήμασταν εντάξει. Όμως η παραμονή στην Εκκλησία συνεπάγεται έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο αγώνα ιεραποστολής, μαρτυρίας δηλαδή του Ευαγγελίου στη ζωή τη δική μας αλλά και των άλλων ανθρώπων, με πολλή ή έστω λίγη αγάπη και αλήθεια. Μία καρδιά καιομένη, που να μοιράζεται τη φλόγα της. Και πρωτίστως, να συγχωρεί.
Αυτή την προσμονή της καρδιάς στον Κύριο ας την αναζητούμε στην εποχή και στον κόσμο μας. Και Εκείνος θα προσθέτει αυτό που μας λείπει, αυτό που ο κόσμος μας αφαιρεί, αυτό που η αδυναμία και ο κλονισμός μας δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε.
Χριστός Ανέστη!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή 18 Μαΐου 2025, Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου