Η αφροσύνη απομακρύνει από την αιώνια ζωή

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής Θ’ Λουκά

22^ας Νοεμβρίου 2015

(Λουκ. ιβ’ 16-21)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Καλός και επιμελής «νοικοκύρης» ήταν ο άνθρωπος της σημερινής παραβολής. Έψαξε και βρήκε κάθε πρακτική λύση για να αποθηκεύσει τα γεννήματά του και τα πλούτη του. Όμως δεν υπολόγισε τον θάνατο και την προσωρινότητα του ανθρώπου! Και ο θάνατος τον κατέβαλε την ίδια εκείνη νύχτα που τελείωσε το έργο του, όντας ανύποπτος για το τι τον περίμενε.

Παντού και πάντοτε κάθε υλιστής άνθρωπος πράττει το ίδιο. Όλα τα υπολογίζει και τα μετράει, αλλά του ξεφεύγει το κυριότερο και το στοιχειωδέστερο. Πολλοί «νοικοκύρηδες» όλων των αιώνων, επαινούνται από τους γύρω τους για την εξυπνάδα και τις ικανότητές τους να κερδίζουν χρήματα. Όμως, ο Θεός όλους αυτούς τους ονομάζει «άφρονες», δηλαδή ανόητους, παράλογους, απερίσκεπτους.

Πρώτα απ’ όλα, κανείς μας, επί της ουσίας, στην γη δεν κατέχει τίποτε. Όλα είναι του Θεού δημιουργήματα και όλα θα μείνουν πίσω μας όταν φύγουμε από την ζωή. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» λέει ο Μέγας Ψαλμωδός. Ούτε η γη, λοιπόν, είναι δική μας, μήτε τα προϊόντα της, αφού ο Θεός πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να υπάρξουν.

Ο άνθρωπος είναι έρμαιο των καιρικών συνθηκών και μόνο όταν ο Θεός το επιτρέπει θα συνάξει τους αναμενόμενους καρπούς. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καυχόμαστε για αγαθά, τα οποία δεν είναι δικά μας. Και πόσο μάλλον όταν τα αγαθά αυτά δεν τα χρησιμοποιούμε για να ανακουφίσουμε τον πλησίον αλλά, αντίθετα, προσπαθούμε να τα αυξήσουμε με κάθε τρόπο, φθείροντας πολλές φορές την υγεία μας, όπως έκανε και ο άφρων πλούσιος. Έτσι, όπως και αυτός, υποβιβαζόμαστε στην τάξη των ζώων, τα οποία κινούνται μόνον από το ένστικτο και τον ατομισμό τους. Αλλά το κυριότερο, όπως κι αυτός, δεν υπολογίζουμε τον θάνατο, νομίζοντας ότι θα είμαστε αιώνιοι και θα απολαμβάνουμε τα υλικά αγαθά. 

Δεν πρέπει, λοιπόν, να θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης, ούτε να ελκυόμαστε από τις πολυτελείς κατοικίες, τα ενδύματα, τα οχήματα, τα κτήματα, τις καταθέσεις, τις ανέσεις, που έχουν κάποιοι άλλοι. Ποτέ να μην επιθυμούμε, ούτε να ζηλεύουμε όλα αυτά, τα οποία μπορεί να είναι και προϊόντα απάτης, εγκλημάτων και αδικίας. Αλλά, αντίθετα, να θησαυρίζουμε άφθαρτους και ουράνιους θησαυρούς, χωρίς να γινόμαστε άπληστοι και άδικοι, μη ευεργετώντας τους άλλους, ενώ εμείς είμαστε ευεργετημένοι από τον Θεό. Να γνωρίζουμε ότι «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν» και μόνον οι ζητούντες τον Κύριο θα κερδίσουν την αιώνια ζωή και σωτηρία. Γένοιτο!