Περί αδαών μέγιστων θεμάτων

15/12/2020 Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυξ    

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις φωναχτές διαφωνίες που ενίοτε φτάνουν και σε αψιμαχίες ανάμεσα στη θεσμική εκπροσώπηση της Εκκλησίας και την κυβέρνηση, αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας των ιερών ναών κατά τις επικείμενες μεγάλες γιορτές.

Θα προσέξατε ότι χρησιμοποιώ εδώ τον όρο «θεσμική εκπροσώπηση» της Εκκλησίας για να τονίσω ακριβώς ότι είναι λάθος η γενική και αόριστη λέξη «Εκκλησία» που χρησιμοποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι Εκκλησία δεν είναι μόνο οι ιεράρχες και οι κληρικοί, αλλά το συναμφότερο, πιο απλά το Λαϊκό Σώμα και ο κλήρος βέβαια.

Κι ακόμα λίγο πιο πέρα η Ιεραρχία και ο κλήρος γενικά δεν είναι Εκκλησία από μόνοι τους, αλλά είναι και αυτοί μέλη της Εκκλησίας, με τη διαφορά ότι έχουν διά της χειροτονίας το χάρισμα της ιεροσύνης. Κι όταν ομιλούν εξυπακούεται ότι ομιλούν εκ μέρους της πλήθουσας Εκκλησίας κι όχι μόνο εκ μέρους του εαυτού τους. Γι’ αυτό λοιπόν χρησιμοποίησα την έκφραση «θεσμική εκπροσώπηση».

Κι επειδή στην κυβέρνηση όχι μόνο τη σημερινή η σύγχυση είναι ολοκληρωτική περί Εκκλησίας, γι’ αυτό κι όταν λέγουν Εκκλησία εννοούν τον Αρχιεπίσκοπο βασικά και την ιεραρχία, το ζήτημα της λειτουργίας των ναών, της τέλεσης της Θείας ευχαριστίας και της συμμετοχής σ’ αυτήν αντιμετωπίζονται κατά τρόπο εντελώς επιδερμικό και νομικίστικο.

Βέβαια γνωρίζοντας πρόσωπα και τον βαθμό της Θεολογικής τους απαιδευσίας, δεν μπορείς να μιλήσεις σοβαρά και σε επίπεδο μαζί τους. Άλλωστε, πώς να καταλάβει ο Πέτσας πως δεν λογίζεται Εκκλησία χωρίς την Ευχαριστία και πως αυτά τα δύο ταυτίζονται και αλληλοπεριχωρούνται;

Θα αντιτάξει κάποιος, μα δεν είναι θεολόγοι και δεν γνωρίζουν, φυσικά ο αντίλογος είναι όποιος δεν γνωρίζει ρωτά εκείνους που γνωρίζουν, αντί να δημιουργούν με άστοχες αποφάσεις ρηγματώδεις καταστάσεις στον ιστό της κοινωνίας τον οποίον δεν υφαίνουν μόνο άθεοι, άπιστοι, ανεκκλησίαστοι, υβριστές και ψευτοκουλτουριάρηδες, αλλά και άνθρωποι ένθεοι, πιστοί και αφοσιωμένοι στα μέγιστα και ουσιώδη του Γένους. Κι η Πίστη, ναι η Πίστη και η μετοχή στο Πασχάλιο Δείπνο της Ευχαριστίας είναι μέρος της ζωής τους, συγκροτεί την ύπαρξη και το οντολογικό τους είναι.

Είναι βλέπετε από την άλλη και κάποιοι θεσμικοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας, οι οποίοι με έργα και λόγια μεταποιούν την Εκκλησία από Δείπνο Ευχαριστίας, από κοινωνία προσώπων, σ’ έναν ιδεολογικό θρησκευτισμό, ο οποίος είναι ανήμπορος να μιλήσει για αλήθεια και για ζωή απαλλαγμένη από τη φθορά και τον θάνατο, αυτή την ακραία πραγματικότητα όλων μας ανεξαιρέτως, κι έτσι διευρύνεται το έρεβος της σύγχυσης.

Από την άλλη, οι κυβερνώντες, ανίκανοι να δουν και να κατανοήσουν τη διάκριση γι’ αυτό που είναι Εκκλησία από αυτό που δεν είναι, αποφασίζουν ολιστικώς βάζοντας την Εκκλησία ενίοτε και σε υποδεέστερη θέση από τα κομμωτήρια ή τα σαλόνια περιποίησης ονύχων χειρών και ποδών. Είναι κι αυτό το τελευταίο πολύ της μόδας και κάνει να εφαρμόζεται η γνωστή φράση «εμείς ψωμί δεν είχαμε, τα σκυλιά μας με τυρόπιτες». Κι έτσι γινόμαστε μάρτυρες αδιεξόδων και ξιφουλκιών δυσείμονος μικρόνοιας.