Ηθική λέπρα ο εγωισμός

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής της Τυρινής, 26 Φεβρουαρίου 2023

(Ματθ. στ΄ 14-21)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Μεγάλη ηθική λέπρα είναι ο εγωισμός για όλους τους ανθρώπους. Σκοτίζει την καρδιά και τον νου και δεν μας αφήνει να ευτυχήσουμε πραγματικά και να σωθούμε. Είναι πάντα πηγή αναστάτωσης και δυστυχίας. Η ψυχή μας είναι γεμάτη μνησικακία και εκδικητικότητα για όποιον μάς αδίκησε ή θεωρούμε εμείς εσφαλμένα ότι μας αδίκησε. Δεν συγχωρούμε, αλλά ζητάμε το θείο έλεος. Ό,τι καλό έργο πράττουμε, με τον μνησίκακο εγωισμό μας, αχρηστεύεται και ακυρώνεται. Τότε φαίνεται καθαρά ότι το πράξαμε από ματαιοδοξία και για λόγους επίδειξης και ταπεινού συμφέροντος. Όταν νηστεύουμε, όχι για να καθαρίσουμε πραγματικά και εσωτερικά τον εαυτό μας, παρουσιάζοντας ένα πρόσωπο κατηφές, αυστηρό και βλοσυρό, το κάνουμε μόνο και μόνο για να μας βλέπουν οι άλλοι. Όταν κάνουμε ελεημοσύνη για επίδειξη, τότε αυτή δεν είναι ευάρεστη στον Θεό, ούτε μας ωφελεί πραγματικά. Το ίδιο και όταν εκκλησιαζόμαστε, χωρίς να το νιώθουμε, κάνοντας πολλές και υπερβολικές γονυκλισίες.

Ο εγωισμός, η αυτοδικαίωση και η ιδιοτελής επίδειξη απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον δρόμο του Θεού και τελικά από την θέωση και την σωτηρία. Τον κάνουν όργανο του Διαβόλου και τέκνο της απώλειας.

Ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπινου εγωισμού, το οποίο είναι ψυχικά επιζήμιο, είναι επίσης η ανεξέλεγκτη τάση για απόκτηση υλικών αγαθών. Ο Θεός δεν καταδικάζει τον τίμιο μόχθο για την επιβίωση, καταδικάζει όμως το περιττό και την απληστία, την αδικία και την φιλαργυρία.

Ο άπληστος άνθρωπος τις περισσότερες φορές κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποκτήσει όλο και περισσότερα, αδιαφορώντας για τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει, ώστε να το επιτύχει. Για να αποκτήσει πλούτη, αξιώματα και κοινωνική θέση, πολλές φορές υποσκελίζει και αδικεί τους συνανθρώπους του. Πόλεμοι και καταστροφές άπειρες συνέβησαν και συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, εξαιτίας του εγωισμού και της απληστίας, που είναι φαινόμενα διαβολικά και εκπτωτικά. Αγνοούμε ότι είμαστε προσωρινοί σ’ αυτήν τη γη, ότι αργά ή γρήγορα θα φύγουμε και τίποτα δικό μας δεν θα μας ακολουθήσει. Αλλά ακόμη και σ’ αυτήν τη ζωή μπορεί να χάσουμε τα πάντα. Ζούμε και πάντα ζούσαμε σε έναν ασταθή και ρευστό κόσμο, χωρίς εξασφαλίσεις και βεβαιότητες. Ο χρόνος που αδυσώπητα περνά, ο πόλεμος, η κοινωνική αναστάτωση, οι κλιματικές συνθήκες, συχνά αφανίζουν τα υλικά πλούτη. Μόνον οι θησαυροί του Ουρανού και της ψυχής μας, μένουν τελικά αναπαλλοτρίωτοι. Σ’ αυτούς χρειάζεται να στοχεύουμε και να κατευθυνόμαστε, για να έχουμε πραγματική ευλογία και σε αυτήν αλλά και στην άλλη ζωή. Γένοιτο!