Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή
Έζησα με πολλούς φόβους την παιδική μου ηλικία. Η Ιταλογερμανική Κατοχή και στη συνέχεια ο Εμφύλιος Σπαραγμός γέμιζε με τρόμο την ψυχή μου. Εκείνο που έτρεμα όμως πολύ ήταν ο Μπόγιας. Έτσι τον έλεγαν, για να δείξουν την αγριότητά του.
Ο Μπόγιας λοιπόν, ένα ή περισσότερα στρατιωτικά φορτηγά (τσέιμς), με Γερμανούς στρατιώτες, που γύριζαν στα χωριά και με άγριο και βάρβαρο τρόπο έπιαναν όσους άντρες έβρισκαν, τους τσουβάλιαζαν, σαν σαρδέλες, στο κασόνι του αυτοκινήτου και τους πήγαιναν στο Καλαμάκι, να δουλέψουν, για μια βδομάδα, στα οχυρωματικά έργα, που κατασκεύαζαν. Θεωρώ περιττό να πω ότι το φαγητό, που τους έδιναν ήταν τόσο όσο χρειαζόταν απλώς για να μην πεθάνουν.Πεινασμένοι έφευγαν, πιο πεινασμένοι γύριζαν και όλοι γεμάτοι ψείρες. Αλίμονο σε όποιον προσπαθούσε να ξεφύγει και τον έπιαναν.
Χρυσές δουλειές έκανε ο Μπόγιας σε εποχές γεωργικών εργασιών (τρύγος, σκάψιμο κλπ). Θυμάμαι ότι, τα κάπως μεγαλύτερα παιδιά ανέβαιναν επάνω σε ψηλά δέντρα και όταν έβλεπαν από μακριά τον Μπόγια σφύριζαν. Έτσι οι εργάτες, που έσκαβαν π.χ., έπεφταν μέσα σε τράφους και γλίτωναν το μαρτύριο του Μπόγια. Δεν ξεχνώ τον άγριο και βάρβαρο τρόπο με τον οποίο έλεγαν στους ανθρώπους «Ράους παρτί Τζάντε Καλαμάκι».
Οι Γερμανοί βέβαια δεν βρίσκονται, προ πολλών δεκαετιών, ούτε στο Τζάντε ούτε στο Καλαμάκι, αλλά εμείς τους θυμόμαστε και δυστυχώς πολύ άσχημα. Τώρα θα μου πείτε βέβαια, με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να θυμάται κάποιος τον κατακτητή της πατρίδας του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου