Για μια γυναίκα...

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ

Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει όλοι πως, για μια γυναίκα σκοτώθηκαν ή από μια γυναίκα έγιναν όλα, γιατί αυτή τον ξεμυάλισε(!), αυτή του ρίχτηκε(!), αυτή μπήκε ανάμεσα στ’ αδέλφια / αντρόγυνο(!) και άλλα παρόμοια. Ποτέ δεν φταίει ο άνδρας! Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μήπως τότε πρέπει, ίσως, να δεχτούμε πως ο άνδρας είναι τόσο αγαθός, χωρίς νοημοσύνη και κρίση, επιπόλαιος, ανεύθυνος, χωρίς αίσθημα τιμής, περηφάνιας, χωρίς ηθική, χωρίς επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του ώστε αφήνεται έρμαιο στην πρώτη γυναίκα που, έστω, θα τον προκαλέσει μην υπολογίζοντας κανέναν και τίποτα;

Προσωπικά, αρνούμαι να το δεχτώ αυτό. Στην πλειοψηφία τους οι άνδρες, όπως και οι γυναίκες, είναι όντα με νοημοσύνη, με αίσθημα ευθύνης και σοβαρότητας, με υψηλό το συναίσθημα τιμής και αναγνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους έναντι της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας δεν παρασύρονται σε καταστάσεις που μόνο καταστροφή και όλεθρο θα προκαλέσουν. Ταυτόχρονα, όμως, αμφότερα τα φύλα,  έχουν αδυναμίες και ατέλειες και πολλές φορές παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις, πέφτοντας σε σφάλματα με πολύ δυσμενείς συνέπειες τυφλωμένοι ίσως από κάποιο πάθος.

Μολονότι μπορεί και να σας χάλασα τη διάθεση με τα δυο τελευταία κείμενα περί εγκλημάτων τιμής, ας μου επιτραπεί να ολοκληρώσω αυτή την, ας πούμε, σειρά, με ένα ακόμα έγκλημα τιμής, αυτό της μοιχείας!

Να διευκρινίσω εξ αρχής ότι δεν συνηγορώ υπέρ της μοιχείας, απεναντίας, αλλά από παιδί ακόμα που ήμουν, χωρίς να έχω πλήρη συνείδηση τού τι γινόταν και γιατί, με ενοχλούσε πολύ, όταν άκουγα τι υπέστη η τάδε ή η δείνα που απάτησε τον άνδρα της και με τι... κοσμητικά επίθετα τη στόλιζαν! Με ενοχλούσε πολύ, που δεν βρισκόταν κανείς μα κανείς να την υπερασπιστεί, να την λυπηθεί ή ακόμα να βρει μια, έστω και μικρή, δικαιολογία.

Δεν είμαι εγώ εκείνη που θα γίνω κριτής σε καμιά περίπτωση. Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως ότι, για αιώνες ολόκληρους, για σφάλμα στο οποίο υποπίπτουν δύο, ο πέλεκυς πέφτει μόνο στον ένα κι αυτός ο ένας ήταν και είναι πάντα η γυναίκα, ΠΟΤΕ ο άνδρας!

Αυτή τη στιγμή, σε φυλακή του Σουδάν, κρατείται αλυσοδεμένη νέα γυναίκα ούτε 20 χρονών με το μωρό της, κάτω από άθλιες συνθήκες και με τον κίνδυνο να πεθάνει από τον βάρβαρο και ατιμωτικό θάνατο του λιθοβολισμού! Το έγκλημα της; Κατηγορήθηκε για μοιχεία, μοιχεία η οποία δεν αποδείχθηκε. Έγινε μεν δίκη, στην οποία, όμως, η ίδια δεν καταλάβαινε γρι απ’ ό,τι λέχθηκε, αφού δεν μιλούσε τη γλώσσα και φυσικά δεν υπήρχε Διερμηνέας, ίσως γιατί το δικαστήριο το θεώρησε περιττό, αφού είχε ήδη αποφασίσει για την έκβαση της υπόθεσης, οπότε δε χρειαζόταν να καταλαβαίνει ή να έχει τη δυνατότητα να εξηγήσει η ίδια τι έγινε!... Κατά πόσον είναι ένοχη ή όχι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, όχι μόνον η κατηγορία μπορεί να είναι κατασκευασμένη, αλλά, επί πλέον, ότι μπορεί να βιάστηκε κι όχι να απάτησε το σύζυγο, αφού σε πολλές υποανάπτυκτες χώρες, ακόμα και μικρά κορίτσια να βιαστούν, θεωρούνται υπεύθυνα για το βιασμό και τιμωρούνται με τον πιο σκληρό τρόπο. Για ν’ αποδειχθεί σε δικαστήριο ότι ήταν βιασμός, θα πρέπει να πιστοποιηθεί από άνδρες που ήταν... αυτόπτες μάρτυρες στο βιασμό!  Νομίζω τα σχόλια είναι περιττά!

Σήμερα, 30 Ιουνίου 2012, διάβασα σε εφημερίδα της Μελβούρνης για ένα 14χρονο κοριτσάκι στην Ιορδανία, που το απήγαγε ένας 19χρονος, το πήγε σε μια πρόχειρη σκηνή που είχε κι εκεί το βίαζε για τρεις μέρες και νύχτες! Εντελώς συμπτωματικά οι αρχές βρήκαν τη μικρή. Θέλετε τη συνέχεια; Την ανάγκασαν να παντρευτεί το βιαστή της, για να μην πάει εκείνος φυλακή! Με το γάμο, όχι μόνο απαλλάσσεται πάσης κατηγορίας ο βιαστής, αλλά επί πλέον και με την άδεια του Νόμου πλέον μπορεί άνετα να συνεχίσει, όχι μόνο να την κακοποιεί, αλλά και να την εκμεταλλεύεται με κάθε τρόπο αφού αυτός ο γάμος ήταν αναγκαστικός για να μείνει ατιμώρητος για το έγκλημα του κι όχι γιατί την επέλεξε για σύζυγο! Η μικρή λόγω ηλικίας αλλά και συνθηκών φυσικά, βρέθηκε παγιδευμένη και αναγκάστηκε να υπακούσει, άλλωστε γνώριζε πως, αν δεν δεχτεί αυτό το γάμο, θα πάει από τα χέρια της οικογένειας της, αφού θα την σκότωναν για να... ξεπλύνουν την τιμή της φαμελιάς!

Στην πατρίδα μας δεν φτάνουμε, φυσικά, στο λιθοβολισμό και σε τέτοιου είδους αναγκαστικούς γάμους. Αν σκαλίσουμε τη μνήμη, όμως, θα βρούμε πολλά περιστατικά, ναι και στο χωριό μας. (Λόγω της λεπτότητας του θέματος δεν μου επιτρέπεται να γίνω πιο σαφής και ν’ αναφερθώ σε πραγματικά γεγονότα που θυμάμαι πολύ καθαρά). Περιστατικά  όπου η γυναίκα πλήρωσε πανάκριβα το ότι απάτησε τον σύζυγο. Όλη η κατακραυγή έπεφτε επάνω της, καμιά επιείκεια για τη γυναίκα, καμιά δικαιολογία! Πολλές φορές η οργή του συζύγου, που ξεσπούσε επάνω της, ήταν τόσο άγρια, που, ακόμα και αν δεν την σκότωνε, οι τραυματισμοί που της προκαλούσε κατέληγαν σε αναπηρίες που κουβαλούσε μια ζωή, καθιστώντας την ανίκανη, όχι μόνο να εργαστεί, ώστε να βγάλει το ψωμί της, αφού πετιόταν στο δρόμο, αλλά ακόμα και να αυτοεξυπηρετηθεί, με αποτέλεσμα να ζει με πολλή ταπείνωση και σε άθλιες συνθήκες, ζητιάνα ή πόρνη, στην καλύτερη περίπτωση δούλα μακριά από τον τόπο της αφού ακόμα και η οικογένεια της την ξέγραφε και δεν είχε στήριγμα ή βοήθεια από πουθενά!

 Σε πολύ ελάχιστες περιπτώσεις, ναι για το χωριό μας μιλώ, αυτός με τον οποίο μαζί απάτησαν το σύζυγο αναγνώριζε κι αναλάμβανε τις ευθύνες του κι έπαιρνε  μακριά από εκεί τη γυναίκα, γιατί δεν τους χωρούσε πια ο τόπος  κι άρχιζαν καινούρια ζωή. Τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις φορές, όταν ξεσπούσε το σκάνδαλο, εκείνος έφευγε μακριά, εγκαταλείποντας τη γυναίκα, που ο ίδιος παρέσυρε σε αυτή την περιπέτεια στο έλεος της, γνωρίζοντας τι την περίμενε, άρχιζε καινούρια ζωή και... περασμένα ξεχασμένα! Και η γυναίκα εκεί που ήταν κυρά κι αφέντρα, με τον άνδρα της, τα παιδιά της, συγγενείς και φίλους, το σπιτικό της, την άνεση της, ξαφνικά βρισκόταν στο δρόμο ολομόναχη, ατιμασμένη, ντροπιασμένη! Όσο για τον εραστή, μα... άντρας είναι αυτός! Τι φταίει;

Το κακό δεν σταματούσε εκεί όμως. Αθώα θύματα στην όλη υπόθεση τα παιδιά που συνήθως υπήρχαν. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκονταν χωρίς την αγάπη και τη φροντίδα της μάνας, μ’ ένα οργισμένο και δυστυχισμένο πατέρα, που, μη έχοντας πολλές επιλογές, παντρευόταν συνήθως κάποια που προφανώς δεν περίμενε κάτι καλύτερο στη ζωή της και δεχόταν να αναλάβει τέτοιες και τόσες ευθύνες. Τα παιδιά, καθώς και η οικογένεια της... ατιμασμένης γυναίκας, είχαν ν’ αντιμετωπίσουν και την κατακραυγή της κοινωνίας, που δεν τους άφηνε να... ξεχάσουν τι παλιογυναίκα βγήκε η κόρη τους ή η μάνα των παιδιών και τα παιδιά, δυστυχώς, τα ακολουθούσε και σε μεγάλη ηλικία η ρετσινιά πως ήταν παιδιά μιας... π@@@@@ας! Αν δε υπήρχαν κορίτσια, τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα, γιατί είχαν ήδη το στίγμα της ανήθικης μάνας και ίσως της μοιάζει, οπότε, ακόμα και οι πιθανότητές της για καλή αποκατάσταση, ήταν πολύ μικρές!

Και... το έτερο ήμισυ της μοιχείας; Μα, αστειάκια λέμε τώρα; Εκείνος, μακριά από τον τόπο του σκανδάλου, έχει ίσως ήδη ξαναφτιάξει τη ζωή του, αδιάφορος για την καταστροφή και τις συνέπειές της, για τα οποία ευθύνεται εξ ίσου με τη γυναίκα, καταστροφικές συνέπειες, όχι μόνο για τη γυναίκα, που ίσως κάποτε της έδινε χίλιους όρκους αγάπης και αφοσίωσης, αλλά  και για τόσα άλλα  αθώα άτομα!

Με αυτές τις σκέψεις σας αφήνω, υποσχόμενη ν’ αλλάξουμε σελίδα και να μιλάμε για πιο ευχάριστα ίσως θέματα!

Με την αγάπη μου πάντα,

δ.μ.τ.