Γράφει
ο φοιτητής ΜΗΝΑΣ ΣΤΡΑΒΟΠΟΔΗΣ
Θάνατος!
Θάνατος; Τι είναι ο θάνατος; Τι να σημαίνει
ο θάνατος; Πόσοι πολλοί είναι οι άνθρωποι
που έχουν αναρωτηθεί κάτι τέτοιο. Οι
περισσότεροι και ίσως λιγότερο σοφοί
βλέπουν τον θάνατο σαν κάτι σκοτεινό,
άσχημο, κακό. Άλλοι πάλι, λιγότεροι
αυτοί, βλέπουν τον θάνατο σαν το απόλυτο
τίποτα, μετά την ζωή δηλαδή δεν υπάρχει
τίποτα. Άλλοι, πολλοί λίγοι αυτή τη φορά,
βλέπουν τον θάνατο σαν μετάβαση της
ψυχής από ένα σώμα σε ένα άλλο, δηλαδή
σαν μια συνέχεια της ζωής. Εγώ πάλι,
βλέπω τον θάνατο σαν κάτι φωτεινό, σαν
την αρχή της ζωής, την αρχή της ελεύθερης
ζωής, σαν την πραγματική ελευθερία,
ελευθερία της ψυχής.
Βλέπεις
τον ουρανό και θες να πετάξεις, απλώνεις
τα χέρια ψηλά για να φύγεις, μα δεν
μπορείς. Αν ρώταγα κάποιον, τι είναι
αυτό που μας κρατάει στο έδαφος, πιθανότατα
θα έλεγε: «το σώμα». Λάθος, αυτό που μας
κρατάει στο έδαφος είναι η λογική. Μάθε
πως όρια δεν υπάρχουν, παρά μόνο στο
μυαλό μας, μάθε πως ο άνθρωπος τα μπορεί
όλα, αρκεί να πιστέψει πως τα μπορεί.
Όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης: «
ό,τι δεν έγινε ποτέ, είναι ό,τι δεν
ποθήσαμε αρκετά». Πολλοί, λοιπόν, βλέπουν
τον θάνατο σαν όριο, ότι η ζωή του ανθρώπου
φτάνει μέχρι τον θάνατο. Λένε πως ο
θάνατος έρχεται φυσιολογικά, όταν οι
λειτουργίες του ανθρώπου βρίσκονται
σε πλήρη παρακμή. Εγώ προσωπικά πιστεύω
πως ο θάνατος του ανθρώπου έρχεται την
στιγμή της ακμής, και μάλιστα, όταν
φτάνει στην κορυφή αυτής, διότι τη στιγμή
ακριβώς που πεθαίνεις, έχεις ζήσει όλες
τις εμπειρίες που ήταν δυνατό να ζήσεις,
έχεις ζήσει το μέγιστο αριθμό στιγμών,
λεπτών, ωρών, ημερών, μηνών, χρόνων. Τη
στιγμή του θανάτου η ζωή σου βρίσκεται
στην κορύφωσή της, είναι η τελειότερη
στιγμή της! Πως θα μπορούσε να μην είναι
άλλωστε; Διότι, μόνο εάν η ζωή βρισκόταν
στην τελειότερη φάση της, θα μπορούσε
ο άνθρωπος να βαδίσει στον δύσκολο δρόμο
της ελευθερίας, αλλά και να καταφέρει
να την κατακτήσει, να γίνει ελεύθερος.
Ναι!
Εγώ πιστεύω πως ο θάνατος είναι το μόνο
πράγμα, που μπορεί να μας οδηγήσει στην
πραγματική ελευθερία. Θα ονόμαζα, λοιπόν,
την ζωή: «αγώνας για να φτάσει ο άνθρωπος
στην τελειότερη φάση του». Θα ονόμαζα
τον θάνατο: «δρόμο προς την ελευθερία».
Τέλος, θα ονόμαζα την μεταθανάτια ζωή:
«ελευθερία».
Μια
καθηγήτρια μου, μου είχε πει πως ο
άνθρωπος είναι το τραγικότερο ον που
υπάρχει στην φύση, διότι είναι το μοναδικό
ον, το οποίο έχει επίγνωση του θανάτου
του και παρ’ όλα αυτά δημιουργεί. Εκείνη
την ημέρα, θυμάμαι, της απάντησα πως
ακριβώς για τον ίδιο λόγο θεωρώ πως ο
άνθρωπος είναι άξιος θαυμασμού. Της
απάντησα πως ο λόγος που δημιουργεί
είναι, διότι κατά βάθος, ασυνείδητα,
ξέρει πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος,
είναι η αρχή ενός εφήμερου τέλους, της
ζωής. Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. Μια
άλλη φορά ένας φίλος μου, μου είχε πει
πως θάνατος σημαίνει: «ποτέ πια». Δεν
μπορούσα βέβαια να αρνηθώ, διότι, όντως
ο θάνατος σημαίνει «ποτέ πια», αλλά για
τους ζωντανούς, για τον ίδιο τον νεκρό
ίσως να σημαίνει: «τώρα πια».
Κάποιοι
άλλοι πάλι, χαρακτηρίζουν το σώμα ως
φυλακή της ψυχής μας. Μα γιατί; Το σώμα
μας είναι ένα εφήμερο κομμάτι της ψυχής
μας και πολύ σημαντικό, το οποίο μας
βοηθάει να κάνουμε πράξη όλα αυτά, που
η ψυχή μας ποθεί, για παράδειγμα, τώρα
εγώ που γράφω. Πριν αποφασίσω να γράψω
αυτό το δοκίμιο, η ψυχή μου παλλόταν
μέσα μου, κάποια στιγμή ένιωσα να την
κρατάω με τα δόντια μου και να την γυρίζω
πίσω. Μαχόταν να εκφράσει όλα αυτά που
σκεφτόταν. Το σώμα μου, λοιπόν, είναι
τώρα αυτό, που την βγάζει από το αδιέξοδο
και ήδη την νιώθω να έχει καταλαγιάσει
στο στήθος μου, την αγαπημένη της θέση.
Ας μην, λοιπόν, υποτιμούμε την αξία του
σώματος, καθώς είναι αυτό, το οποίο στο
διάστημα αυτό της ζωής μας, μας βοηθά
να καταλάβουμε τι είναι η ζωή. Τι σημαίνει
ο αγώνας αυτός. Μέσω του σώματος νιώθουμε,
την χαρά, την λύπη, τον πόνο, τον έρωτα.
Χωρίς αυτό, αυτά θα υπήρχαν μόνο ως
ιδέες, αυτό όμως τα υλοποιεί, τους δίνει
υπόσταση. Είναι άδικο οπότε να το
υποτιμούμε.
Για
αυτόν, λοιπόν, τον λόγο, θάνατος δεν
σημαίνει ελευθερία της ψυχής από το
σώμα, μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη,
αλλά σημαίνει δρόμος προς την ελευθερία.
Αυτό που ζεις τώρα είναι η προετοιμασία,
για να διαβείς αυτόν τον δρόμο και να
φτάσεις στην ελευθερία.
Πιστεύω,
λοιπόν, πως είναι συνετό να ζεις την ζωή
σου με πάθος και να δημιουργείς, ό,τι
μπορείς. Κοίταξε, όμως, τα δημιουργήματά
σου να είναι σωστά, να αποβλέπουν στο
συλλογικό όφελος, διότι αυτά τα
δημιουργήματα, στον δρόμο αυτόν για την
ελευθερία, μετατρέπονται σαν βοήθειες
ή εμπόδια, ανάλογα με το τι θα επιλέξεις
να κάνεις. Μην νομίζεις πως όλοι οι
άνθρωποι φτάνουν στην ελευθερία, όχι
λάθος, κάποιοι χάνονται για πάντα στον
δρόμο αυτόν τον δύσβατο. Κάποιοι, ναι,
περιπλανιούνται αιώνια ώσπου ξεχνούν
τι αναζητούν και μένουν για πάντα εκεί,
χαμένοι. Μάθε, λοιπόν, πως η λύτρωση δεν
έρχεται με τον θάνατο, μα μόλις ξεπεράσεις
τον θάνατο και φτάσεις εκεί που ο άνθρωπος
ανήκει, στην ελευθερία!
Κάποιοι
ίσως να αναρωτηθούν: «πως είναι δυνατόν
να χρειάζονται όλα αυτά, για να φτάσει
κάποιος στην ελευθερία, αφού εγώ τώρα
νιώθω ελεύθερος, είμαι ελεύθερος;». Για
την ακρίβεια δεν είναι ακριβώς έτσι,
ίσως αυτή η ελευθερία που κατά διαστήματα
νιώθουμε να είναι μια μικρή γεύση της
ελευθερίας, μα κατά κύριο λόγο, είναι
δυστυχώς μια ψευδαίσθηση. Στην εφήμερη
ζωή σου, δυστυχώς, είσαι δέσμιος του
καιρού και των περιστάσεων, στην καλύτερη
περίπτωση. Η ελευθερία, είναι το ανώτατο
αγαθό για τον άνθρωπο, θα ήταν λοιπόν
παράδοξο να μπορούμε έτσι εύκολα να την
αποκτήσουμε. Δυστυχώς, κανείς δεν
γνωρίζει τι πρέπει να κάνει κάποιος,
για να εξασφαλίσει μετά τον θάνατό του
την ελευθερία. Ίσως να είναι καλύτερα
έτσι γιατί το άγνωστο αποτελεί πρόκληση
για το ανθρώπινο γένος, αυτό οδηγεί κατά
βάθος στην επιτυχία. Για αυτό λοιπόν,
μην ρωτάς, πάλευε, όσο χρόνο και αν έχεις,
πάλευε για ό,τι εσύ θεωρείς σωστό, πάλευε,
η ζωή είναι ένας αγώνας, θυμάσαι; Όσο
πιο πολύ παλέψεις, τόσο πιο εύκολα θα
γίνεις ελεύθερος. Ζήσε, λοιπόν, με πάθος,
μην αφήνεις στιγμή να πάει χαμένη και
μην ανησυχείς η επαγρύπνηση αυτή δεν
θα πάει χαμένη, στο τέλος θα κερδίσεις
το ανώτατο αγαθό, την ελευθερία.
Ο
θάνατος, λοιπόν, είναι η μοναδική ευκαιρία
που σου δίνεται άνθρωπε, για να κατακτήσεις
την ελευθερία. Με μια προϋπόθεση όμως,
όταν καταλαβαίνεις πως τώρα, στην ζωή
αυτή παρεκκλίνεις, τότε να προσπαθείς
να επανέρχεσαι στο σωστό μονοπάτι, διότι
αλλιώς θα περιπλανιέσαι για πάντα στο
ενδιάμεσο στάδιο του θανάτου, μέχρι που
θα ξεχάσεις τα πάντα, ποιος είσαι, που
πηγαίνεις και ποιος είναι ο σκοπός σου.
Ζήσε, λοιπόν, με πάθος, δημιούργησε και
ο δρόμος αυτός της ελευθερίας θα σε
οδηγήσει από μόνος του εκεί που αξίζει
να βρίσκεται ο άνθρωπος μαχητής, στην
ελευθερία, ζώντας πια ελεύθερος!
1 σχόλιο:
Αδερφέ μου εισαι μεγάλος...δεν μπορώ να περιγράψω όσα με έκανες να νιώσω διαβάζοντάς το...συγχαρητήρια πολλά!!
Δημοσίευση σχολίου