Όραση του αληθινού Φωτός του κόσμου

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής Γ΄ Ματθαίου

25 Ιουνίου 2017

(Ματθ. στ΄ 22- 33 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Πολλές φορές ο άνθρωπος αποφασίζει να αρνηθεί τα δώρα του Θεού παρ’ ότι έχει τη δυνατότητα να ζήσει μια φωτεινή και ευτυχισμένη «εν Χριστώ» ζωή. Ανάμεσα στον πνευματικό κόσμο του Θεού και στον κόσμο της ύλης και του Διαβόλου, επιλέγει τον δεύτερο. Και αυτό το κάνει συνειδητά, ρυπαίνοντας τον εσωτερικό του κόσμο με μέριμνες υλικές και βιοτικές, οι οποίες πρέπει βέβαια να υπάρχουν, αλλά ο άνθρωπος να μην υποδουλώνεται σ’ αυτές. Η υποδούλωση στην ύλη τον οδηγεί σε τύφλωση. Δεν γνωρίζει που βαδίζει, προσκρούει σε τοίχους και εμπόδια. Δεν μιλάμε για σωματική, αλλά για πνευματική και ηθική τύφλωση, η οποία τον οδηγεί στην απώλεια επαφής με το Χριστό. Η μόνη οδός σωτηρίας είναι η μίμηση των λόγων του Κυρίου, η όραση του αληθινού Φωτός του κόσμου.

Ο Θεός τοποθέτησε μέσα στον άνθρωπο ένα αιώνιο, φωτεινό, πνευματικό μάτι, την συνείδηση, που -κατά τον ιερό Χρυσόστομο- ουδείς μπορεί να την εκφοβίσει και να την εξαγοράσει. Αυτή είναι ένα υπέρτατο και αδέκαστο εσωτερικό δικαστήριο που ελέγχει τον άνθρωπο σε κάθε του πράξη. Τον επαινεί όταν πράττει το σωστό και τον ελέγχει όταν πράττει το άδικο. Αν αξιοποιήσει, λοιπόν, ο άνθρωπος σωστά το θείο δώρο της συνείδησης, θα προκόψει «εν Χριστώ». Διαφορετικά θα οδηγηθεί σε ηθική τύφλωση και πλήρη σκοτισμό της καρδιάς. Και αυτό θα τον κάνει να μην θέλει να αποδεχτεί την αλήθεια παρ’ ότι την ακούει. Να μην θέλει να κάνει το καλό παρ’ ότι το βλέπει. Να μισεί τον συνάνθρωπό του και κάθε ευσεβή άνθρωπο, ενώ πρέπει να τον αγαπά, διότι αποτελεί γι’ αυτόν την εικόνα ή το πρότυπο που δεν μπορεί να φτάσει.

Κάθε άνθρωπος οφείλει να κερδίζει τα απαραίτητα για την επιβίωσή του. Δυστυχώς οι βιοτικές μέριμνες τον συνθλίβουν και τον απομακρύνουν. Κάποιες φορές οδηγείται στην απληστία και στην φιλαργυρία, μη εμπιστευόμενος τον Θεό που τρέφει ακόμη και τα πετεινά του ουρανού. Δεν του αρκούν τα ολίγα και απαραίτητα, αλλά επιδιώκει μανιωδώς τα πολλά, ακόμη κι αν αδικεί έτσι τους συνανθρώπους του. Χάνει τον ύπνο του. Αισθάνεται ανασφαλής για το μέλλον του ίδιου και της οικογενείας του. Φοβάται ότι θα χάσει τα κεφάλαιά του, την περιουσία και την εργασία του. Δεν εμπιστεύεται τους συνανθρώπους του και τον κατακλύζουν η αγωνία και το άγχος, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε ψυχικές και σωματικές νόσους ακόμη και στην δυστυχία.

Ο Θεός όρισε να εργαζόμαστε για να ζούμε τίμια. Θέσπισε την ολιγάρκεια και τόνισε ότι πρέπει να Τον εμπιστευόμαστε. Οφείλουμε, λοιπόν, να ελπίζουμε στο έλεος και την διδασκαλία του Θεού. Μόνο κάτω από τη στοργική Του προστασία, δεν θ’ αφήσει να πάθουμε κανένα κακό. Γένοιτο!