Ναι, για τούτη μονάχα τη βραδιά αξίζει να είσαι παπάς

Ἀναστάσιμες σκέψεις ἑνὸς ἐπαρχιώτη ἐφημερίου

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Ὅσες περιγραφὲς καὶ νὰ κάμει κανείς, ὅσο κι ἄν προσπαθήσει νὰ μεταποιήσει αὐτὰ ποὺ αἰσθάνεται σὲ γραπτό λόγο, πάντα «ἔτι ἕν (θὰ) λείπει», γιατὶ ὁ λόγος εἶναι φοβερὰ ἐνδεὴς, ὥστε νὰ κατορθώσει νὰ περιγράψει αὐτὰ ποὺ νοιώθεις, αὐτὰ ποὺ ζεῖς καὶ βιώνεις. Μὲ λίγα λόγια, δὲν θὰ μπορέσεις ποτὲ νὰ περιγράψεις αὐτὰ ποὺ σοῦ χαρίζουν φτερά, ὥστε νὰ ὑψωθεῖς ἀπὸ τὰ γήινα καὶ καθημερινά καὶ νὰ σιμώσεις τὸν οὐρανό. 

Ναί, μπορεῖ νὰ περατώθηκε ἡ Ἀνάστασιμη θεία Λειτουργία, νὰ ἔφυγαν οἱ ὅσοι πιστοί,  νὰ ἁπλώθηκε ἡ γόνιμη ἐκείνη σιωπὴ στὸν ἄδειο ναό, ὡστόσο αὐτὴ ἡ εὐφροσύνη καὶ ἡ ἀγαλλίαση ποὺ νοιώθει ὁ παπᾶς, ὁ ὁποῖος ἀπόμεινε μόνος, εἶναι κάτι τὸ μοναδικό, τὸ συγκινητικό, τὸ παραδείσιο. Γιατὶ ἔζησε κι ἀπόψε τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως κι ἔτσι ἀναχωρεῖ εὐφραινόμενος, ἐπειδὴ ἐπετέλεσε καὶ φέτος τὸ καθῆκον καὶ διακόνημά του. Δηλαδή, κατόρθωσε -ὄχι μόνος του, φυσικά, ἀλλὰ μὲ τὴ βοήθειά Του- νὰ μαζέψει αὐτὸ τὸ πλήρωμα τῶν ὅσων πιστῶν στὴ Μ. Ἑβδομαδα καί, κυρίως, στὴν Ἀνάσταση, καθιστώντας τὸν ναὸ ἕναν ἰδιότυπο μαγνήτη, ποὺ ἕλκει τὸν καθένα. Ἐπειδὴ τὴ βραδυὰ αὐτή, τῆς Ἀνάστασεως τὴ βραδυά,  (ξανα)βλέπει πρόσωπα ποὺ ὁλόχρονα μπορεῖ νὰ μὴν σιμώνουν τὸ ναό, ὅμως ἀπόψε ὅλοι αὐτοὶ κυκλώνουν τὸ ἱερὸ Δισκέλιο, ὅπου τίθεται ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως καὶ περιμένουν... Ναί, περιμένουν. Ἀλήθεια, τί; Κι εἶναι καταφανὴς αὐτή τους ἡ ἀναμονή, λὲς καὶ κάτι νέο θὰ παρουσιαστεῖ μπροστά τους, μιὰ νέα σελίδα τοῦ βίου τους θ᾿ ἀνοίξει, ἕνα καινούριο μονοπάτι στὴ ζωή τους θ᾿ ἀνοιχτεῖ. Τὰ βλέπει, τὰ παρατηρεῖ μὲ ἄφατη συγκίνηση αὐτὰ ὅλα ὁ παπᾶς, ἀφουγκράζεται τὰ μυσικὰ βιώματα τῆς ψυχῆς τους καὶ χαίρεται, δοξάζει τὸ Θεό ποὺ τοῦ πρόσφερε τὸ μέγα τῆς ἱερατείας χάρισμα, νὰ εἶναι αὐτὸς κι ἐφέτος ἐκεῖνος ποὺ θ᾿ ἀνοίξει τὴ σφαλισμένη θύρα τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός, ὥστε νὰ εἰσοδεύσει θριαμβευτικὰ ἡ αἰδιοδοξία, ἡ χαρά, ἡ εὐφροσύνη, τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως, λὲς καὶ θὰ μεταπηδήσει αὐτὸ τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἀναμμένη ἀναστάσιμη λαμπάδα ποὺ κρατοῦν, μέσα στὴν καρδιά τους καὶ θὰ τὴ φωτίσει, θὰ τῆς δώσει μιὰ λάμψη θεϊκή, καθαρια, οὐράνια.  

Τὰ βλέπει, λοιπόν, ὁ παπᾶς ὅλ᾿ αὐτά, ὅπως βλέπει καὶ κάτι ἄλλο: τὸ πῶς ἀστράφτουν τὰ πρόσωπα ὅλα,  μόλις ἀκουστεῖ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη...»!  Λὲς καὶ τὸ ἀκοῦνε γιὰ πρώτη φορά· λὲς καὶ δὲν ἔχουν βρεθεῖ ἄλλη φορὰ σὲ Ἀναστάσιμη ἀκολουθία! Τόση εἶναι ἡ λαχτάρα μαζὶ καὶ ἡ εὐφροσύνη τους. Αὐτά, λοιπόν, βλέπει ὁ παπᾶς καὶ σκέφτεται  μὲ ἀνάμικτα συναισθήματα ὅτι, «Ναί, ἀξίζει ἡ ὅποια ταλαιπωρία, τὸ ὄνειδος τῶν ἀνθρώπων,  καὶ οἱ αἰτιάσεις ἀκόμα ποὺ δέχεται, γιατὶ αὐτὴ ἡ βραδυὰ εἶναι ὄντως ἀνεπανάληπτη, μοναδική, θεοφρούρητη καὶ ἁγιασμένη. Ναί, ἀξίζει νὰ εἶσαι παπᾶς, ἔστω καὶ γιὰ μιά καὶ  μοναδικὴ Ἀναστάσιμη βραδυά, ἐπειδὴ  αὐτὴ ἡ νύχτα διδάσκει πολλά, ἀλλὰ καὶ νουθετεῖ συνάμα». Κι ἡ πρώτη διδαχὴ ποὺ λαμβάνει ἀπόψε εἶναι ἡ ἑξῆς: Ναί, συνάχτηκε αὐτὸς ὁ κόσμος, ποὺ ὅμως σὲ λίγο θὰ ἀναχωρήσει γιὰ νὰ γευτεῖ τὸ Πασχαλινὸ τραπέζι καὶ θὰ μείνουν λίγοι στὸ ναό. Ὅμως δὲν πειράζει... Γιατί, καθὼς θὰ ἀναχωροῦν, κάτι θὰ παρουν μαζί τους ἀπόψε. Ἐπειδὴ, ἐκτὸς ἀπὸ  τὴν ἀναμμένη λαμπάδα τους, θὰ φερουν στὸ σπίτι τους καὶ κάτι ἀκόμα. Κάτι τὸ ἀπροσδιόριστο καὶ γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους, ὅμως τόσο σημαντικὸ γιὰ τὸν παπᾶ ποὺ βλέπει, ἤ τουλάχιστον πρέπει νὰ βλέπει,  τὰ πράγματα κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τους ὄψη. 

Ξέρει, λοιπόν, ὁ παπᾶς καθὼς τοὺς βλέπει ν᾿ ἀσπάζονται τὴν Ἀνάσταση, τὸ ἱ. Εὐαγγελιο καὶ τὸ Σταυρὸ καὶ νὰ ἀναχωροῦν, πὼς ἕνα μυστικὸ νῆμμα τοὺς δένει μὲ αὐτὸ τὸν ναό κι αὐτὸ εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος, ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν ἀνανεώνουν κάθε χρόνο, ὅμως αὐτὴ σιγοκαίει μέσα στὶς στάχτη ποὺ σωρεύει ἡ στυγνὴ καθημερινότητα στὶς ψυχές τους. Σιγοκαίει καὶ ποιός ξέρει πότε θὰ γίνει φωτιὰ καὶ φῶς οὐράνιο... Τὸ εὔχεται αὐτὸ ὁ παπᾶς καὶ ὑπομονετικὰ δέχεται κι αὐτὲς τὶς συμπεριφορές. Τὶς δέχεται μὲ κατανόηση καὶ ἀγάπη, γιατὶ ξέρει πὼς παιδιά Του εἶναι ὅλοι ἐτοῦτοι. Ὅπως κι ὁ ἴδιος ὁ παπᾶς. Ἴσως ἄτακτα παιδιά, ὅμως παιδιά, ποὺ ἔχουν τὴν ἀνάγκη τῆς στοργῆς καὶ τῆς τρυφερότητας. Γιατὶ πίσω ἀπὸ τὸν μέγιστο Ἀναστάσιμο λόγο «Χαίρετε», ὑπάρχει κι ἡ ὁμολογία Του: «οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σώσω τὸν κόσμον» (Ἰω. 12, 47). Κι αὐτὸ φτάνει καὶ περισσεύει! 

Πάσχα 2018, π. κ. ν. κ.